48 godzin.pdf

Alistair MacLean

Czterdzieści osiem godzin

Przełożył Mieczysław Derbień

Data wydania oryginalnego: 1966

Poniedziałek: od wieczora do trzeciej nad ranem we wtorek

Już od ponad stu lat produkuje się colty bez zmian w konstrukcji, a te, które sprzedaje się

obecnie, są bliźniaczo podobne do egzemplarza noszonego niegdyś przez Wyatta Earpa w Dodge

City. Colt jest najstarszym i z pewnością najbardziej znanym rewolwerem na świecie, a jeśli za

kryterium oceniania przyjmiemy skuteczność w okaleczaniu i zabijaniu, to jest to prawdopodobnie

najlepszy kiedykolwiek wyprodukowany przyrząd tego rodzaju. Nie jest rzeczą błahą - to prawda -

zostać trafionym przez bardziej docenianych konkurentów peacemakera jak luger czy mauser, ale

ich pociski - o dużej prędkości początkowej, małym kalibrze i ze stalowym płaszczem - po prostu

przechodzą przez ciało, pozostawiając po sobie małą, okrągłą dziurkę i wyładowują większą część

swojej energii gdzieś w odległym terenie. Natomiast pozbawiona stalowego płaszcza wielka

ołowiana kula wystrzelona z lufy colta zniekształca się w momencie uderzenia w cel, rozrywa

straszliwie mięśnie i tkanki i roztrzaskując kości wyładowuje właśnie na nich całą swoją siłę.

Jednym słowem, jeśli dostaniesz kulą peacemakera - na przykład w nogę - nie klniesz

uskakując za węgieł domu, aby jedną ręką skręcić sobie papierosa, a drugą trafić przeciwnika

bezbłędnie między oczy. Jeśli kula peacemakera zrani twoją nogę, popadasz w głębokie omdlenie, a

jeśli uderzy w twoje udo i będziesz miał dosyć szczęścia, aby przetrwać szok i poszarpanie tętnic, to

nigdy nie będziesz już chodził bez szczudeł, ponieważ chirurg po całkowitym zdruzgotaniu kości

udowej nie ma innej możliwości, jak odciąć nogę.

Tak, więc stałem zupełnie nieruchomo, wstrzymując oddech, ponieważ peacemaker, którego

widok wywołał te nieprzyjemne refleksje, był skierowany dokładnie w moje prawe udo.

Jeszcze jedno o peacemakerze: uruchomienie jego półautomatycznego mechanizmu

wymaga bardzo mocnego, a jednocześnie pełnego wyczucia nacisku na spust, może być on zatem

szalenie niecelny, jeśli nie trzyma go silna i pewna dłoń. W tym przypadku nie mogłem mieć na to

nadziei. Ręka trzymająca rewolwer, lekko i zdecydowanie oparta o stolik radiooperatora, była

najbardziej pewną ręką, jaką widziałem w życiu. Była dosłownie nieruchoma. Widziałem ją

wyraźnie, mimo że światło w kabinie radiowej było przyćmione, a klosz lampy kierował je na

metalowy, podrapany blat stołu i mimo że snop żółtego światła przecinał przedramię na wysokości

mankietu koszuli. Dłoń, którą widziałem, wydawała się być dłonią marmurowego posągu. Poza

kręgiem światła na wpół wyczuwałem, na wpół widziałem sylwetkę człowieka siedzącego w

półmroku, opartego o ścianę, z głową lekko przechyloną w jedną stronę, z nieruchomymi oczami

połyskującymi pod daszkiem czapki. Znów skierowałem wzrok na nieruchomą dłoń. Kąt ustawienia

colta nie zmienił się nawet o ułamek stopnia. Niemal podświadomie napiąłem mięśnie prawego

uda, czekając na uderzenie. Był to rzeczywiście bardzo dobry środek obronny. Prawie tak skuteczny

jak zasłonięcie się gazetą. Dlaczego, do diabła, pułkownik Samuel Colt nie zajął się wynalezieniem

innych pożytecznych rzeczy, na przykład agrafek?

Bardzo powoli, bardzo spokojnie uniosłem obie ręce na wysokość barków, mając dłonie

zwrócone do przodu. Być może mój przeciwnik to człowiek nerwowy, nie chciałem, więc, by

pomyślał, że mam zamiar mu się przeciwstawiać. Było to jednak zupełnie zbędne, gdyż osobnik

trzymający rewolwer sprawiał wrażenie posągu pozbawionego nerwów. Nie postało mi zresztą w

głowie, aby stawiać opór; stałem w prześwicie otwartych drzwi i sylwetka moja wyraźnie rysowała

się na tle bladoczerwonej poświaty, jaką pozostawiło zachodzące słońce na północno-zachodniej

stronie horyzontu. Przeciwnik trzymał lewą dłoń na oporniku lampy, którą gotów był mnie w

każdej chwili oślepić. Poza tym to nie ja, lecz on trzymał w dłoni colta. Płacono mi za ponoszenie

ryzyka, nawet za narażanie się na niebezpieczeństwo, ale nie za to, by grać rolę skończonego idioty

o samobójczych skłonnościach. Podniosłem ręce jeszcze parę centymetrów wyżej. Starałem się

nadać własnej twarzy wyraz możliwie najbardziej pokojowy i dobrotliwy, co zresztą nie było zbyt

trudne w tym stanie ducha.

Człowiek z coltem pozostawał wciąż nieruchomy. Widziałem błysk jego białych zębów.

Błyszczące oczy spoglądały na mnie bez zmrużenia powiek. Ten uśmiech, ta przechylona na jedną

stronę głowa, ta lekceważąca poza... Emanowała z tej ciasnej kabiny groza tak intensywna, że aż

prawie namacalna. Nieruchomość, cisza i zimnokrwista obojętność człowieka z coltem miały w

sobie coś złowieszczego, przeraźliwie nienaturalnego i złego. Czułem śmierć wyciągającą swój

lodowaty palec w tej małej kabinie. Pomimo dwóch pradziadków Szkotów w moim rodowodzie nie

mam - niestety! - ich daru jasnowidzenia, a na różne bodźce pozazmysłowe reaguję jak bryła

ołowiu. A jednak teraz wyraźnie czułem w powietrzu śmierć.

- Wydaje mi się, że się mylimy. Zarówno pan, jak i ja - powiedziałem. - Pan w każdym

razie. Być może jesteśmy po tej samej stronie.

Słowa z trudem przeciskały mi się przez gardło, a wysuszone usta i język nie sprzyjały

jasności wysławiania się. Mimo to wydawało mi się, że mój głos zabrzmiał przekonywająco.

Mówiłem cicho, spokojnie i kojąco. Być może mój przeciwnik był tylko szaleńcem. Udobruchać

go. Zrobić cokolwiek. Byle tylko pozostać przy życiu. Wskazałem głową taboret stojący przy rogu

stołu.

- Miałem ciężki dzień. Czy możemy posiedzieć i porozmawiać? Będę trzymać ramiona w

górze, obiecuję!

Reakcja: zupełne zero. Białe zęby i oczy, spokojna nonszalancja i ten żelazny colt w

żelaznej dłoni. Czułem, że moje pieści zaciskają się; otwarłem je szybko, ale nie mogłem stłumić

fali gniewu, którą poczułem po raz pierwszy. Zmuszając się do przyjaznego i zachęcającego

uśmiechu zbliżyłem się do taboretu nie spuszczając wzroku z przeciwnika. Sztuczny uśmiech

powodował ból policzków. Ręce trzymałem jeszcze wyżej niż przedtem. Peacemaker zabija wołu z

odległości pięćdziesięciu metrów. Co pozostanie ze mnie? Starałem się myśleć o czymś innym. Na

próżno. Mam niestety tylko dwie nogi i do obu jestem bardzo przywiązany.

Były jeszcze ciągle całe, gdy dotarłem do taboretu, usiadłem na nim z rękami wysoko w

górze i znowu zacząłem oddychać. Od dłuższej już chwili, bowiem w ogóle nie oddychałem, nie

zdając sobie z tego sprawy, bo moje myśli były zajęte wyłącznie kulami, upływem krwi i innymi

tego rodzaju przyjemnościami silnie oddziałującymi na wyobraźnię.

Colt pozostał nieruchomy. Lufa nie posuwała się za mną, podczas gdy poruszałem się po

kabinie, lecz wciąż celowała w to miejsce, w którym stałem dziesięć sekund wcześniej...Skoczyłem

w kierunku grożącej mi dłoni, ale nie zrobiłem tego błyskawicznie. Nie musiałem. Byłem prawie

pewien, że nie muszę działać szybko. Swój wiek - który mi zawsze przypomina mój szef, zlecając

różne najbardziej niebezpieczne misje - osiągnąłem dzięki temu, że nigdy nie narażałem się bez

potrzeby. Odżywiałem się doskonale, jestem bardzo wysportowany, a jeśli żadne towarzystwo

asekuracyjne nie kwapi się, żeby mnie ubezpieczyć na życie, to - muszę przyznać - nie z powodu

stanu mego zdrowia. Nie udało mi się jednak wyrwać colta. Dłoń była w dotyku jak marmur, tyle że

zimniejsza. Miałem rację. Tu była śmierć. Ale kostucha pojawiła się tu już przede mną, dokonała

swego dzieła i ulotniła się, pozostawiając trupa. Wstałem, sprawdziłem, czy firanki są zasłonięte,

bezszelestnie zamknąłem drzwi, cicho przesunąłem zasuwę i zapaliłem lampę na suficie.

W niemal każdej powieści kryminalnej nie ma wątpliwości co do dokładnej godziny śmierci

ofiary znalezionej w starej angielskiej willi. Po pobieżnym zbadaniu i mnóstwie pseudo-

medycznych czarów szanowny doktor puszcza przegub nieboszczyka i mówi: „Śmierć nastąpiła

ubiegłej nocy o godzinie jedenastej pięćdziesiąt siedem”, czy coś w tym rodzaju, a następnie z

pogardliwym i pobłażliwym zarazem uśmiechem, przyznającym, że jest członkiem omylnej rasy

ludzkiej, dodaje: „Minutę lub dwie w tę czy tamtą”. W rzeczywistości nawet dobry lekarz - poza

stronicami powieści detektywistycznej - ma dużo więcej trudności. Waga, budowa denata,

temperatura w pomieszczeniu i przyczyna śmierci w znacznym i często trudnym do przewidzenia

stopniu wpływają na ostygnięcie ciała. Jednym słowem - chwila śmierci może być tylko określona

w przybliżeniu, z dokładnością do kilku godzin.

Nie jestem lekarzem, a tym bardziej dobrym lekarzem, mogłem więc tylko stwierdzić, że

człowiek zza stołu zginął wystarczająco dawno, by wystąpiło pośmiertne stężenie mięśni, lecz nie

na tyle dawno, by się cofnęło. Był sztywny jak człowiek, który zamarzł podczas syberyjskiej zimy.

Śmierć musiała nastąpić wiele godzin temu. Ile - nie wiem.

Miał cztery złote paski na mankietach. A więc był kapitanem statku. Ale... kapitan w

kabinie radiotelegrafisty? To się nie zdarza zbyt często, a już na pewno kapitanowie nie urzędują za

stołem manipulacyjnym. Ten siedział na krześle. Tył jego głowy spoczywał na kurtce zawieszonej

na haku wbitym w ścianę grodzi. Policzek miał oparty o ścianę. Trupia sztywność utrzymywała go

w tej pozycji. Ale przecież przed zesztywnieniem ciało powinno było osunąć się na podłogę lub

spocząć tułowiem na stoliku.

Nie zauważyłem śladów gwałtu, ale przypuszczenie, że kapitan umarł z przyczyn

naturalnych dokładnie w tej samej chwili, w której próbował bronić się przy pomocy colta, wydało

mi się zbyt naciągane. Postanowiłem więc zbadać sprawę z bliska. Próbowałem podnieść ciało. Bez

rezultatu. Zrobiłem to jeszcze raz, silniej. Usłyszałem szelest drącego się materiału. Trup

niespodziewanie uniósł się do góry i opadł na lewą stronę stołu kierując colta - niczym oskarżający

palec - w sufit.

Teraz już wiedziałem, w jaki sposób umarł i dlaczego dotąd nie opadł. Kapitan został zabity

przy pomocy jakiegoś narzędzia tkwiącego jeszcze w jego kręgosłupie - gdzieś miedzy szóstym i

siódmym kręgiem. Nie miałem pewności, ale chyba rękojeść narzędzia zaczepiła się na grodzi

utrzymując w ten sposób ciało w siedzącej pozycji.

Mój zawód sprawiał, że często stykałem się z martwymi ludźmi, których śmierć bynajmniej

nie była naturalna. Nigdy jednak nie widziałem człowieka zabitego za pomocą dłuta. Zwykłego

dłuta do drewna o ostrzu szerokości trzynastu milimetrów, tyle że na drewniany trzonek naciągnięto

gumowy uchwyt od roweru, na którym nie zostają odciski palców. Ostrze zagłębiło się na

głębokość, co najmniej dziesięciu centymetrów. Morderca musiał być siłaczem, nawet, jeśli wziąć

pod uwagę fakt, że dłuto miało ostrość brzytwy. Próbowałem je wyrwać z rany. Nie udało mi się.

Nie było w tym zresztą nic dziwnego. Przebite kości lub chrząstki często klinują ostrze, gdy chce

się je wyciągnąć. Nie powtórzyłem próby. Byłem pewien, że chciał to już przede mną zrobić

morderca. Ostatecznie takiej pożytecznej zabawki nie zostawia się w ranie. Być może ktoś mu w

tym przeszkodził? A może miał tak wielki zapas dłut z drewnianymi rękojeściami, że mógł sobie

pozwolić na pozostawianie ich od czasu do czasu w plecach swoich ofiar?

A zresztą niepotrzebne było mi to narzędzie. Miałem swoje własne. Nie dłuto, lecz nóż.

Wyciągnąłem go z plastykowej pochwy wszytej w podszewkę mojej kurtki. Na pierwszy rzut oka

nie robił najlepszego wrażenia. Rękojeść miała zaledwie dziesięć centymetrów długości, obosieczne

ostrze - siedem. Ale był ostry jak lancet i przecinał pięciocentymetrową linę okrętową z taką

łatwością, jakby to był cienki sznurek. Spojrzałem na nóż, a następnie skierowałem wzrok na drzwi

znajdujące się za stołem. Prowadziły one do kabiny mieszkalnej radiotelegrafisty. Wyciągnąłem z

kieszeni na piersiach miniaturową latarkę elektryczną w kształcie wiecznego pióra, zgasiłem

światło pod sufitem i lampę na stole - i czekałem.

Jak długo? Nie wiem. Może dwie minuty, może pięć. Na co czekałem? Również nie wiem.

Powiedziałem sobie, że muszę przyzwyczaić oczy do ciemności, ale wiedziałem, że to nieprawda.

Być może czekałem na jakiś hałas, najlżejszy szept, niespodziewany odgłos... Może czekałem na

kogoś, coś, co miało się zdarzyć, albo... Może po prostu bałem się otworzyć te drzwi. Czyżby

ogarnął mnie strach o siebie? Możliwe. A może tylko bałem się tego, co znajdę za tymi drzwiami?

Przełożyłem nóż do lewej dłoni - nie jestem mańkutem, ale niektóre czynności wykonuję równie

dobrze lewą jak i prawą ręką - i uchwyciłem klamkę wewnętrznych drzwi.

Zajęło mi dwadzieścia sekund, aby odchylić je na tyle, żeby się móc przez nie prześliznąć.

Przy ostatnim centymetrze te przeklęte zawiasy zaskrzypiały. Był to tak delikatny dźwięk, że

normalnie nie usłyszałbym go z odległości dwóch metrów, ale w tym stanie napięcia nerwowego, w

jakim się znajdowałem, dźwięk ten wydawał mi się głośniejszy niż huk sześciocalowego pocisku

wystrzelonego tuż nad moją głową. Zamieniłem się w słup soli, nieruchomy nie mniej niż trup

kapitana. Moje serce biło coraz szybciej, jak młot, a ja marzyłem, żeby wreszcie było cicho!

Jeśli po drugiej stronie drzwi czekał ktoś zdecydowany na oślepienie mnie latarką, po to by

następnie strzelić do mnie, wbić mi nóż lub pomysłowo pokrajać na części za pomocą dłuta, to

wcale nie było mi spieszno. Przez chwilę poddawałem więc swoje płuca działaniu tlenu, potem

cicho stąpając wsunąłem się przez uchylone drzwi, stale trzymając latarkę w wyciągniętej dłoni.

Jeśli ktoś strzela do osoby trzymającej latarkę czy lampę, to zwykle celuje w miejsce tuż przy

źródle światła, gdyż ludzie niedoświadczeni zazwyczaj trzymają je przed sobą. Moje ramię było

wyciągnięte w bok. Nauczyłem się tego sposobu już dawno, od pewnego kolegi, któremu wyjęto

kulę z płata lewego płuca, ponieważ zapomniał, jak należy trzymać latarkę. W lewej dłoni miałem

nóż; była gotowa do ciosu. Wolałem, żeby mój przeciwnik, jeśli jeszcze znajdował się w kabinie,

zareagował wolniej niż ja. Włączyłem światło.

I rzeczywiście oczekiwał tam ktoś na mnie. Nie musiałem się jednak obawiać jego reakcji.

Już teraz nie. Leżał twarzą w dół na koi. Ułożenie świadczyło o tym, że jest martwy. Szybko

zlustrowałem całą kabinę. Był w niej tylko trup. Nie zauważyłem najmniejszego śladu walki.

Zupełnie tak samo jak w kabinie radiowej...

Nie musiałem go nawet dotykać, żeby stwierdzić przyczynę śmierci. Cięcie o szerokości

jednego centymetra w jego kręgosłupie sprawiło, że na pościel wyciekło nie więcej niż kilka kropel

krwi. Nie można się było spodziewać więcej, gdyż po przecięciu mlecza pacierzowego serce nie

bije tak długo, by miało to jakiekolwiek znaczenie. Mogło wprawdzie wystąpić jakieś krwawienie

wewnętrzne, ale też niewielkie.

Firanka była zasunięta. Zbadałem podłogę, wszelkie zakamarki, umeblowanie. Co chciałem

znaleźć? Nie wiem. Co znalazłem? Nic. Wyszedłem, zamknąłem drzwi i obejrzałem tak samo

dokładnie kabinę radiotelegrafisty. Bez rezultatu. Nie miałem tu nic więcej do roboty. Znalazłem

wszystko, co chciałem znaleźć, i to wszystko, czego nigdy bym znaleźć nie chciał. Nie spojrzałem

po raz drugi na twarze obu zabitych. Dlaczego? Siedem dni wcześniej jedliśmy razem obiad. Był z

nami szef. Siedzieliśmy w naszej ulubionej londyńskiej piwiarni. Byli weseli, odprężeni, beztroscy,

zupełnie jakby nie pracowali w naszej branży. Odstąpili na chwilę od swojej zawodowej czujności,

zawodowego spokoju, aby w ciągu kilku godzin radować się dobrymi stronami życia, którymi -

niestety - już nigdy nie będą się cieszyć. Po obiedzie opuścili nas, już spokojni i czujni jak zwykle.

A jednak drobny błąd sprawił, że nigdy więcej nie będą razem z nami. Przytrafiło im się to, czego

prawie nie można uniknąć w tym zawodzie i czego prawdopodobnie nie uniknę i ja, gdy wybije

moja godzina, gdy przyjdzie kolej również na mnie.

Nawet człowiek najbardziej zręczny, silny i bezwzględny - wcześniej czy później - spotyka

się z przeciwnikiem bardziej zręcznym, silnym i bezwzględnym. Ten drugi mógłby na przykład

trzymać w ręku dłuto o trzynastomilimetrowym ostrzu i wtedy wszystkie lata zbieranych

doświadczeń, wiedza i przebiegłość przestałyby się liczyć. Człowiek ten przyniósłby śmierć tak

szybko, że nie starczyłoby czasu na spojrzenie mu w oczy.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: