Rafał Ziemkiewicz - Czerwone Dywany, Odmierzony krok.pdf - Rafał Ziemkiewicz - gato6822

RAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ

C ZERWONE DYWANY ,

O DMIERZONY KROK

Źródło bez wody

Mężczyzna, który wczesnym rankiem letniego dnia przechodził obok budki telefonicznej na

jednym ze skrzyżowań biurowej dzielnicy Marsylii, nie wyróżniał się spośród przechodniów

niczym szczególnym. Luźno skrojona jasna sportowa marynarka, niesiona w ręku czarna

walizeczka, a nade wszystko biała skóra i przerzedzone blond włosy nadawały mu wygląd

zwykłego urzędnika. Jednego z dziesiątek tysięcy urzędników spieszących o tej porze do pracy.

Widok mijanego telefonu najwyraźniej jednak o czymś mu przypomniał. Cofnął się pół

kroku, wymanewrował z nurtu przechodniów i wszedł do budki.

Nie było w tym naprawdę nic szczególnego.

Położył swoją plastikową walizeczkę na półce pod aparatem i otworzył ją. Walizeczka nie

była walizeczką, lecz przenośnym komputerem. Mężczyzna sięgnął do czołowej płyty

automatu, wetknął do czytnika kartę magnetyczną, po czym odsłonił gniazdo modemu. W tym

także nie było nic szczególnego.

Teraz mężczyzna sięgnął ponownie do swojej walizeczki, zdejmując pokrywę bocznej

ścianki, spod której wydobył zwinięty kabel. Zanim go jednak rozwinął, nagle znowu sobie o

czymś przypomniał; popatrzył na mijających go po obu stronach przechodniów z łagodnym,

jakby przepraszającym uśmiechem, po czym sięgnął dłonią do przełącznika umieszczonego tuż

poniżej aparatu telefonicznego. W drzwiach budki szczęknęły cicho rygle, zabezpieczając je

przed nagłym otwarciem. Otaczające mężczyznę tafle szkła zmętniały i zaczęły gwałtownie

ciemnieć. Nie minęło piętnaście sekund, a stały się połyskliwe i nieprzejrzyste, jakby zrobione

z wyszlifowanego czarnego marmuru.

Nadal nie było to nic szczególnego. Ot, pracownik któregoś z biur, czy może urzędów

lokalnej administracji, zapomniał o jakimś drobiazgu - więc łączy się ze swoim domowym

komputerem albo z biurem, by zabrać notatki z bazy danych. Większość pracodawców zaleca

w takim wypadku swoim podwładnym korzystanie z możliwości zamknięcia i wyciemnienia

kabiny telefonicznej. Zdarzały się bowiem napady na osoby korzystające z ulicznego telefonu

do wchodzenia w systemy danych; przyłączony do systemu komputer, po dokonanej

identyfikacji, umożliwiał zuchwałym przestępcom rozmaite hakerskie wyczyny na konto swej

ofiary. Poza tym, ktoś zawsze mógł zza szyby śledzić poczynania użytkownika systemu i wejść

tą metodą w posiadanie poufnych danych.

Krótko mówiąc, mężczyzna w budce telefonicznej w najmniejszym stopniu nie wyróżniał

się na z wolna gęstniejącym od przechodniów pasażu, nie zwracał sobą niczyjej uwagi. Przez

następne, długie minuty kilkadziesiąt osób minęło zaciemnioną budkę zupełnie obojętnie, za-

uważając ją tylko na tyle, by nie rozbić sobie głowy o wzmocniony plastmetaliczną listwą kant.

Pozostający natomiast wewnątrz urzędnik, odczekawszy tylko chwilę, aż fluorescent

rozjarzy się do stopnia umożliwiającego pracę, zaczął natychmiast zachowywać się w sposób

niecodzienny. Zupełnie zignorowawszy odsłonięte gniazdo modemu sięgnął po słuchawkę,

rozkręcił ją i wybebeszył spod mikrofonu pęk kolorowych kabli. Następnie zdjął pokrywę

przedniej płyty aparatu z klawiszami numerycznymi, podważając jej brzegi wydobytym z

kieszeni scyzorykiem, i z plątaniny takich samych kolorowych przewodów wydobył

połyskującą pomarańczowym plastikiem kostkę, upstrzoną po bokach nierównymi szeregami

mikroskopijnych, złotomiedzianych występów.

Kabel, wyjęty spod pokrywy w bocznej ściance notebooka, nie miał na końcu normalnego,

szesnastodżekowego wtyku. Zamiast tego rozgałęział się na trzy przewody - zielony, czerwony

i niebieski. Dwa pierwsze kończyły się krótkimi igłami, trzeci metalową klamerką. Znalazła

ona swoje miejsce na jednym z wygrzebanych spod mikrofonu drucików, który wcześniej

mężczyzna oczyścił scyzorykiem z izolacji na długości pół centymetra. Obie igły natomiast

ulokował w mikroskopijnych gniazdach dyndającej pod wyprutą tarczą telefoniczną kostki,

usunąwszy z nich wcześniej znajdujące się tam wtyki.

Wszystko razem nie zajęło mu więcej niż minutę. Uporawszy się z aparatem telefonicznym,

mężczyzna raz jeszcze sięgnął do odsłoniętej niszy w bocznej ścianie walizki i wydobył z niej

jeszcze jeden kabel, na końcu którego znajdował się płaski, biało-złoty talar wielkości monety

stufrankowej. Podważył paznokciem białą, plastikową warstwę, zdjął ją i schował do kieszeni.

Trzymał teraz w dłoni złotą wtyczkę najeżoną gęstwą mikroskopijnych dżeków. Rozpiąwszy

guzik koszuli pod krawatem, wsunął rękę pod materiał, sięgnął do barku i oderwał sobie z

obojczyka miękki, cielisty plaster. W nienaturalnie w tym miejscu różowej skórze odsłoniło się

ciemne, okrągłe gniazdo, w którym chwilę później znalazła swoje miejsce wtyczka.

Ekran wyłożonego na półce pod telefonem komputera, dotąd ciemny, zamigotał nagle

głęboką zielenią, by zaraz nabrać barwy zgniłobrunatnej. Mężczyzna uśmiechnął się i zmrużył

oczy. Jakby od tego spojrzenia, ekran nagle rozświetlił się czystą barwą złota, potem

zaprezentował jeden po drugim wszystkie kolory tęczy, a wreszcie zaczął się mienić

pawiookimi wzorami. Wtedy mężczyzna przejechał dłonią po klawiaturze i nabrawszy głęboko

powietrza, zamknął oczy, unosząc obie dłonie ku górze.

Gdyby ściany ulicznej budki nie zostały pozbawione przejrzystości, mijający ją w

całkowitej niewiedzy przechodnie mogliby przez kilkanaście sekund obserwować, jak

jasnowłosy porusza szybko palcami, niczym rozgrzewający dłonie przed koncertem pianista, i

jak na jego skupionej twarzy wykwita w pewnym momencie grymas zadowolenia.

Dokładnie w tej samej chwili, kiedy jasnowłosy się uśmiechnął, mężczyzna siedzący przed

terminalem w tylnej części żółto-pomarańczowej śmieciarki, zaparkowanej o jakieś

siedemdziesiąt metrów dalej, pod wysokim biurowcem OLY D'AUNTIER, poruszył się w

fotelu i rzucił przez ramię: „Jest!"

Oglądana z zewnątrz, śmieciarka nie różniła się niczym od kilkudziesięciu innych,

półautomatycznych wozów kręcących się - zwłaszcza o tej porze dnia - po całym mieście.

Jednak w tylnej części pojazdu nie było urządzeń do segregowania i prasowania odpadów. Ich

miejsce zajmowało ciasne pomieszczenie zapchane elektroniką. Pośrodku, przed szerokim

terminalem, siedziało dwóch mężczyzn. Starszy z siedzących miał przymknięte oczy i opierał

się wygodnie o zagłówek fotela. Dłonie trzymał na wysokości piersi, niczym przystępujący do

stołu operacyjnego chirurg; tylko od czasu do czasu poruszał nieznacznie palcami. W

odsłoniętej rozpięciem koszuli bliźnie na obojczyku tkwiła mu złota, płaska wtyczka, od której

ciągnął się do terminalu cienki, skręcony kabel. To właśnie ten człowiek wyrzucił z siebie

przed chwilą zwięzłe: „Jest!"

Młodszy haker był wysokim Mulatem. Jak na razie miał niewiele do roboty. W skład grupy

wchodził od niedawna i dostał się do niej bardziej ze względu na kolor skóry, niż jakieś

szczególne umiejętności. Na wszelki wypadek nie powierzano mu innych funkcji niż

pomocnicze. Dalej, w tylnej części pojazdu, znajdowały się cztery głębokie fotele. Trzy z nich

były zajęte, ale o siedzących tam mężczyznach trudno byłoby powiedzieć cokolwiek oprócz

tego, że tkwili na swych miejscach nieruchomo, niczym kamienne posągi, obwieszone bronią,

o twarzach skrytych pod wielkimi lustrzanymi goglami. Tylko gdyby dało się zajrzeć pod te

lustrzane gogle, na czarnych i śniadych policzkach można by dostrzec perlący się pot. Dwóch

innych mężczyzn, odzianych w ciemne kombinezony, czekało w szoferce wozu. Czarnoskóry

kierowca wydawał się nie interesować absolutnie niczym, prócz synkopowanego rytmu, który

ze znudzoną miną wystukiwał palcami na kierownicy. Miejsce obok zajmował krępy, śniady

trzydziestolatek o smoliście czarnych włosach i takim samym zaroście. Usłyszawszy

dobiegające zza przepierzenia: „Jest", uniósł gwałtownym ruchem nogi i okręcił się na swym

fotelu, przenosząc stopy ponad pokrywą automatyki sterowania. Potem postawił je na skrawku

podłogi za pokrywą, podniósł się sprężystym ruchem i uchyliwszy na chwilę wąskie drzwi w

przepierzeniu przecisnął się przez nie do tylnego przedziału.

Kierowca zareagował na ten manewr jedynie ledwie zauważalnym sięgnięciem prawą ręką

na wysokość kolan, gdzie przestawił wystającą z ukrytej przed wzrokiem postronnego

obserwatora tablicy dźwignię do położenia ozmaczonego: „Auto", po czyni, wciąż ze

znudzonym wyrazem twarzy, wrócił do bębnienia paznokciami po kierownicy.

Śniady mężczyzna nazywał się Mehmet Azufahan i był oficerem Biura Ochrony Praw

Człowieka. Jak dotąd, nigdy nie narzekał na swą pracę. Zawdzięczał jej zapewnioną przyszłość

i pozycję wśród establishmentu V Republiki. Dla dziewiątego syna algierskiego imigranta było

to bardzo wiele.

Poza tym lubił ją. Lubił zwłaszcza chwile, gdy sieci już były zastawione i na horyzoncie

pojawiała się zdobycz; te chwile, gdy ożywały ukryte w ciele pompy, tłoczące do żył

adrenalinę, gdy wszystkie mięśnie wypełniało powoli uczucie radosnego podniecenia.

Takie chwile jak ta.

Pochylił się nad tkwiącym w systemie mężczyzną i sponad jego ramienia śledził uważnie

ekran.

- Jean wprowadził im do zabezpieczeń swoją sekwencję - wyjaśnił siedzący obok młodszy

haker. - Świetnie. Immunologia zerowa. Musimy teraz już tylko jakoś do nich wejść z

zewnętrznego obiegu danych.

- Jestem w głównym module - wysapał starszy, nie otwierając oczu.

Przez chwilę panowała absolutna cisza, w której na czerń ekranu sypały się równe rzędy cyfr

i liter.

- Są. Terminal 980455QTQ, piętro XIV, lokal 1454. Dzierżawione przez spółkę jawną

France-Britt UKC, numer rejestru...

Azufahan przerwał mu gniewnym machnięciem ręki. Na tego typu rzeczy przyjdzie czas

potem. Tymczasem sam dostrzegał w otwartym na jednym z ekranów oknie, że system

zabezpieczenia antyterrorystycznego biurowca zorientował się, iż jest penetrowany.

Jean, mężczyzna w budce telefonicznej, znał wprawdzie zastrzeżone kody, ale ich użycie

mijałoby się z celem. Wejście w autonomiczny system komputerowy było pogwałceniem

prywatności obywateli, której gwałcić nie było wolno. Przynajmniej nie tak nachalnie. Dlatego

właśnie ludzie Mehmeta Azufahana włamywali się do sieci biurowca, a przez nią do jego

zabezpieczeń, za pośrednictwem ulicznego telefonu i pozbawionego cech swoistych terminalu.

Jeżeli plon akcji okaże się godny przygotowań do niej, informatycy z Surete będą potem

zapamiętale grzebać się w pamięci systemu; nie było powodu, by mieli znaleźć cokolwiek, co

obciążałoby Mehmeta Azufahana. I co mogłoby zostać wykorzystane przez obrońców na pro-

cesie.

Znowu długa, pełna napięcia cisza. Starszy haker zatrzepotał gwałtownie dłońmi. Zanim

jego palce zdążyły drgnąć, ten sam impuls nerwowy przemknął z rdzenia przez interfejsy do

programu sterującego, spowodował wydanie odpowiednich komend, zgodnie z którymi zadzia-

Rafał Ziemkiewicz - Czerwone Dywany, Odmierzony krok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: