Robin Cook - Inwazja.pdf - Robin Cook - gato6822

ROBIN COOK

INWAZJA

Invasion

Przełożył: Przemysław Bandel

Wydanie oryginalne: 1997

Wydanie polskie: 1998

Z ręką na pulsie najnowszych osiągnięć w technologiach

medycznych Robin Cook z niesamowitym talentem poluje na nasze

najgłębsze obawy. Tym razem, w swym najbardziej prowokacyjnym

thrillerze, bada nagły wybuch epidemii z dziwnymi nowymi

objawami, które opierają się diagnozom. Przyczyna pozostaje

nieznana – i niemożliwa do poznania – gdyż jest czymś, czego

gatunek ludzki nigdy dotąd nie doświadczył...

Prolog

W lodowatych przestworzach przestrzeni międzygwiezdnej strumień materii-antymaterii,

migocząc, wyrwał się impulsem z próżni z intensywnym błyskiem promieniowania

elektromagnetycznego. Na siatkówce ludzkiego oka zjawisko mogło zostać wychwycone jako

nagłe pojawienie się, eksplozja barw pełnego spektrum światła widzialnego. Oczywiście, ani

promienie gamma, ani promienie X, a nawet fale podczerwone i radiowe nie mogły być

widoczne dla ograniczonego ludzkiego postrzegania.

Równocześnie z wybuchem kolorów świadkowie na Ziemi mogliby ujrzeć pojawienie się

astronomicznej liczby atomów w kształcie wirujących, czarnych, dyskopodobnych kamyków.

Zjawisko robiło wrażenie puszczonego wstecz filmu wideo z obiektem wpadającym do

krystalicznego płynu, którego falowanie było jak zakrzywienie czasu i przestrzeni.

Jednak lecąca z prędkością bliską prędkości światła niezliczona liczba połączonych

atomów wpadła w odległe krańce Układu Słonecznego, śmigając obok orbit nadętych gazami

zewnętrznych planet Neptuna, Urana, Saturna i Jowisza. Przed osiągnięciem orbity Marsa

wirowanie i prędkość masy zmniejszyły się znacząco.

Teraz obiekt można było zobaczyć takim, jaki był: międzygalaktyczny pojazd kosmiczny,

którego połyskująca powierzchnia przypominała doskonale wyszlifowany onyks. Jedyną

deformacją kształtu dysku był rząd wybrzuszeń nad zewnętrzną krawędzią obiektu. Kontury

każdego z wybrzuszeń odzwierciedlały masywną sylwetkę statku-matki. Nie było żadnych

innych zniekształceń zewnętrznej powierzchni: żadnych świetlików, luków, wlotów, wylotów

albo anten. Nie było nawet jakichkolwiek konstrukcyjnych łączeń.

Kiedy statek dotarł do zewnętrznych warstw atmosfery ziemskiej, wzrosła temperatura

jego powłoki. Pojawił się płonący ogon rozświetlający za nim nocne niebo, kiedy pobudzone

tarciem atomy atmosfery w odruchu protestu zaczęły wydzielać fotony.

Pojazd nadal zmniejszał prędkość i zwalniał wirowanie. Daleko poniżej pojawiło się

migoczące światłami, niczego się nie spodziewające miasto. Wcześniej zaprogramowany,

zignorował światła. Szczęśliwie do upadku doszło w skalistej, pokrytej otoczakami,

wypalonej okolicy. Pomimo względnie małej prędkości było to bardziej zderzenie niż

lądowanie. W powietrze strzelił słup kamieni, piasku i kurzu. Gdy statek kosmiczny w końcu

znieruchomiał, był do połowy zagrzebany w ziemi. Wyrzucone w niebo rumowisko opadło na

wypolerowaną powierzchnię.

Kiedy temperatura powierzchni pojazdu spadła poniżej dwustu stopni Celsjusza, nad jego

krawędzią otworzyła się pionowa szczelina. To nie wyglądało na jakieś mechaniczne drzwi.

Zdawało się, że molekuły współpracują, aby stworzyć wejście bez uszkodzenia niczym nie

zarysowanej dotąd powierzchni spodka.

Z pęknięcia wydobyła się para, dowodząc, że w jednostce panuje kosmiczny chłód. W

środku rzędy komputerów pracowicie przechodziły przez kolejne sekwencje programów. Do

wnętrza wciągnięto próbki ziemskiej atmosfery i gleby i poddano je analizie. Automatyczne

procedury działały zgodnie z planem, włączając w to izolowanie z pyłu organizmów

prokariotycznych (bakterii). Analizy wszystkich próbek, w tym zawartych w nich kodów

DNA, dowiodły, że właściwy cel został osiągnięty. Uruchomione zostały procedury zbrojne.

Ze statku wystrzeliła w niebo antena dla przygotowania transmisji na częstotliwości równej

promieniowaniu radiowemu kwazarów. Wszystko, by powiadomić, że Magnum przybyło.

Rozdział 1

Godzina 22.15

– Hej, cześć! – powiedziała Candee Taylor, klepiąc Jonathana Sellersa w ramię. Jonathan

w tej samej chwili objął ją i pocałował. – Ziemia do Jonathana, odpowiedz! – dodała i zaczęła

lekko uderzać przyjaciela po głowie.

Oboje byli siedemnastolatkami i uczniami w Anna C. Scott High School. Jonathan

właśnie zdał egzamin na prawo jazdy i chociaż jeszcze nie dostał zgody na używanie

rodzinnego samochodu, udało mu się pożyczyć volkswagena od Tima Appletona. Pomimo

szkolnego przedstawienia zdołali się wymknąć i pojechali na urwisko, z którego roztaczał się

widok na miasto. Oboje z drżeniem wyobrażali sobie to pierwsze spotkanie na ulubionym w

szkole „cyplu kochanków. Dla wywołania należnego nastroju, jakby rzeczywiście

potrzebowali jakiejś pomocy, nastawili radio na KNGA, lokalną radiostację nadającą non stop

przeboje z pierwszej czterdziestki listy.

– Co jest? – zapytał Jonathan, dotykając delikatnie czubka głowy.

Uderzenie Candee było dość mocne, aby zwrócić jego uwagę. Jak na swój wiek chłopak

był wysoki i szczupły. Cały młodzieńczy rozwój poszedł mu we wzrost, ku największej

radości szkolnego trenera koszykówki.

– Popatrz na spadającą gwiazdę.

Candee uprawiała gimnastykę, była więc znacznie lepiej rozwinięta fizycznie niż

Jonathan. Jej ciało stanowiło źródło podziwu chłopców i zawiści dziewcząt. Mogła umówić

się na randkę z każdym, ale wybrała Jonathana z powodu kombinacji jego dobrego wyglądu i

zainteresowań oraz zdolności komputerowych. Tak się bowiem składało, że komputery były

też jednym z jej zainteresowań.

– No i co jest takiego wyjątkowego w spadającej gwieździe? – jęknął Jonathan. Zerknął w

górę na gwiazdę i natychmiast wrócił spojrzeniem do Candee. Nie był pewny, ale zdawało mu

się, że jeden z guzików jej bluzki, który był zapięty, gdy przyjechali na cypel, teraz w

tajemniczy sposób został rozpięty.

Robin Cook - Inwazja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: