Templeton Karen - Piekna i bogata.pdf - Templeton Karen - Gingersik

Templeton Karen

Piękna i bogata

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Prędzej piekło zamarznie, niŜ przejdę przez to jeszcze raz - wymamrotała Charlotte,

wchodząc do domu swoich rodziców.

Wrzuciła klucze do czarnej wieczorowej torebki z jedwabiu. Gdy ją energicznie

zamknęła, trzask rozległ się echem w przestronnym holu. Wstrzymała oddech. Usłyszała

jednak tylko głośne bicie swego serca.

Świetnie. Wszyscy śpią.

Jej sandałki od Ferragamo delikatnie stukały po marmurowej posadzce. Przechodząc

przez korytarz, doszła do biblioteki. Weszła do pokoju wyłoŜonego boazerią i włączyła

światło. Para lamp z rzeźbionego nefrytu łagodnie oświetliła stojącą przed kominkiem

skórzaną sofę. Ze względu na ciemne, klasyczne meble biblioteka była zawsze jej ulubionym

miejscem w domu. W odróŜnieniu od reszty zbyt udekorowanych pokojów w królestwie jej

matki, ten był neutralny.

Zastanawiała się, dlaczego nie wróciła do własnego mieszkania. Skoro była

wystarczająco samodzielna, aby mieszkać osobno, powinna równieŜ sama rozwiązywać swoje

małe problemy. Jednak ostatni „mały" problem stanął jej Ŝywo przed oczami. Być moŜe

będzie musiała sobie sama poradzić, ale rozwiąŜe go i wszystkie inne, które się pojawią.

Prezenty ślubne. Według ostatnich obliczeń Charlotte, było ich dwieście trzydzieści

siedem. LeŜały rozłoŜone na kilku stołach przyniesionych z innych pomieszczeń. Do tego

jeszcze dochodziły liczne czeki, zebrane w górnej szufladzie biurka.

Podeszła do najbliŜszego stołu.

Od co najmniej trzech lat omijała bary z alkoholem. Dzisiejszego wieczoru chłonęła go

jednak jak gąbka. Na szczęście dobrze wiedziała, kiedy przestać. MoŜe Julian zaprzepaścił je-

dyną okazję, by włoŜyła suknię ślubną, ale byłaby głupia, robiąc z siebie pośmiewisko.

Jak dziecko na cudzych urodzinach, z pewnym Ŝalem obejrzała zastawiony podarunkami

stół. Baccarat, Steuben, Stieff, Tiffany - wazony, świeczniki, srebrne patery i nie mniej niŜ

pół tuzina kompletów do cappuccino. Był tu równieŜ kryształowy dzban Lalique'a, który z

pewnością kosztował więcej, niŜ wynosiły przeciętne opłaty za mieszkanie.

Jutro rano kaŜdy z tych przedmiotów trzeba będzie zwrócić.

- Charlotte, kochanie? - Pod drzwiami pokoju rozległ się zaspany głos matki. - Co ty tutaj

robisz?

No cóŜ, najwyraźniej juŜ się obudziła. Zawsze miała słuch niczym nietoperz.

Charlotte nie była jeszcze gotowa stawić jej czoła. Dotknęła figurki matki z dzieckiem

autorstwa Lladro. Jej długie cyklamenowe paznokcie stanowiły krzykliwy kontrast ze

zgaszonym róŜem i szarością rzeźby.

Szelest jedwabnego szlafroczka oznajmił nadejście matki.

- Charlotte Suzanne Westwood, dobrze wiesz, Ŝe mnie nie zwiedziesz. Co się stało?

Charlotte odwróciła się. Oparta o stół przez chwilę patrzyła na guzik swojego Ŝakietu.

- Ślub odwołany - powiedziała cicho.

Matka przycisnęła kurczowo do piersi koronkową koszulę nocną.

- Och... Charlotte...

Było to wymowne. Charlotte wiedziała, Ŝe matka nie moŜe być zaskoczona. Miała tę

pewność, poniewaŜ nawet sama nie była zdziwiona tym, co się wydarzyło. Scena, w której

mówi mamie o zerwanych zaręczynach, stawała się powoli zwyczajem.

- Co się stało? - spytała Stella Westwood, opadając z westchnieniem na sofę.

Charlotte pozwoliła sobie na ironiczny uśmiech; matka była na tyle taktowna, by nie

dodać „tym razem".

- Nic strasznego. Po prostu... rozmyślił się.

Wysoko uniesione brwi Stelli wyraŜały wielkie zdziwienie.

- Na cztery dni przed ślubem? - spytała z niedowierzaniem.

- Przypuszczam, Ŝe lepiej teraz niŜ cztery lata po ślubie. Cisza, która zapadła w

bibliotece, prawie raniła uszy. Charlotte czekała na reakcję matki.

Stella Westwood po raz kolejny nie zawiodła jej.

- Kochanie, co takiego zrobiłaś?

Charlotte zamknęła na chwilę oczy, nie chcąc zareagować na niezamierzoną zaczepkę.

- Niczego nie zrobiłam. Myślę, Ŝe nie byłam tą, której prag-i nął.

Nagle wypuściła z głośnym sykiem wstrzymywany od jakie-

Igoś czasu oddech. - Och, mamo! - Jej oczy zaszkliły się. - Kto to wie? Twarz Stelli

złagodniała na tyle, na ile pozwoliła skóra napięta po częstych operacjach plastycznych.

Wyciągnęła ręce do córki.

- Chodź do mnie. Niech cię przytulę.

Charlotte nie miała wyboru. Posłusznie dała się objąć matce.

- CóŜ, nic nie szkodzi, kochanie. Jutro, gdy juŜ załatwimy hm... sprawy, zrobimy wielkie

zakupy,

Stella odsunęła córkę, a na jej naciągniętych policzkach pojawił się zbolały uśmiech.

- Masz złą passę i to wszystko. Atlanta jest duŜym miastem. Twój ksiąŜę po prostu

jeszcze się nie pojawił, ale to tylko kwestia czasu.

Gdyby tylko mogła zrozumieć, jak chybione było to pocieszenie. Według Stelli

Westwood lekarstwem na wszystko było wydanie kilku tysięcy dolarów na Lenox Sąuare.

Charlotte musiała jednakŜe przyznać, Ŝe do tej pory chętnie brała udział w tej swoistej terapii.

CóŜ innego mogła zrobić?

Tego wieczoru, gdy Julian, jedząc słynne jagnięce Ŝeberka u Cassisa, powiedział, Ŝe się

rozmyślił i ma nadzieję, Ŝe nie sprawi jej to duŜego kłopotu - coś w niej pękło. Początkowo

chciała utopić swoje smutki w alkoholu, ale wraz z oprzytomnieniem pojawiła się od dawna

wpajana zasada: „pozostań damą bez względu na okoliczności". Poza tym jego beznamiętne

wyznanie nie wywołało w niej aŜ tak wielkich emocji.

Zanim jednak odprowadził ją do taksówki, zdąŜyła wypić tyle, Ŝe poczuła się tak, jakby

ktoś otworzył nagle okiennice w od dawna zacienionym pokoju. Wąska smuga światła wsą-

czyła się do jej świadomości, rozjaśniając myśli. Być moŜe źle się do tego zabrała.

Oby tylko wymyśliła prawidłowy sposób, zanim...

Oczy Charlotte rozszerzyły się, gdy tak patrzyła na matkę, obnoszącą się ze swymi

pieniędzmi, pozycją i pogardą dla ludzi spoza dobrego towarzystwa Atlanty.

PI Ę KNA I BOGATA 9

...zanim, dokończyła myśl, marszcząc czoło, zamienię się w taką osobę.

Gabe Szulinski zaparkował swojego dwudziestoletniego forda na podjeździe. Wyłączył

silnik i z uśmiechem na ustach czekał. Po chwili otworzyły się drzwi domku i pojawił się

mały chłopiec z potarganą blond czupryną i niebieskimi oczami. Zbiegł prędko po stopniach

ganku i podbiegł do samochodu. Zaraz za dzieckiem pojawił się siedemdziesię-ciodwuletni

anioł w białym rozpinanym swetrze, bez którego Ŝycie Gabe'a byłoby bez wątpienia straszne.

Pomiędzy nimi podskakiwał, prawie przewracając szczupłą starszą panią, duŜy szczeniak

owczarek.

- Tato! Tato! Tato! - wołało dziecko przy wtórze radosnego szczekania psa. Gdy tylko

Gabe otworzył drzwi po stronie kierowcy, jego syn wtulił mu się w ramiona. - Spóźniłeś się! -

powiedział z wyrzutem naburmuszony chłopiec. - Vinnie powiedziała, Ŝe będziesz przed

szóstą.

- Ale gaduła z tej kobiety - stwierdził Gabe, starając się wydostać z półcięŜarówki.

Postawił chłopca na ziemi i popatrzył, jak razem ze szczeniakiem popędził w stronę

ogródka. Spostrzegł grymas Murzynki.

- Ho, ho! Znam to spojrzenie. - Gabe wyciągnął kurtkę z samochodu i zatrzasnął drzwi. -

Co tym razem nabroił?

- Chcesz całą listę, czy mam podać tylko waŜniejsze przewinienia? - spytała.

- Och... - Gabe zarzucił sobie kurtkę na ramię i spojrzał na nią z ukosa. Wiosenne słońce,

przebijając się przez kwitnący dereń, raziło go w oczy.

10 PI Ę KNA I BOGATA

- Powiedz tylko, czy będę musiał zaciągnąć poŜyczkę, by spłacić szkody?

Skierowali się ku domowi, który po śmierci męŜa Lavinia Jackson podzieliła na dwie

części. Ta, którą Gabe wynajmował juŜ od ośmiu lat, była skromnie urządzona i przytulna.

Dodatkową zaletą tego mieszkanka była sama gospodyni - wymarzona opiekunka dla jego

dziecka.

Lavinia wychowała swoich synów wiele lat temu i zapomniała juŜ, jaką niespoŜytą

energię mają ośmioletni chłopcy. Mimo to, gdy Gabe wspomniał o zatrudnieniu kogoś do

opieki nad synkiem, ledwie zdąŜył uchylić się przed drewnianą chochlą.

Zastanawiał się, czy moŜe teraz Lavinia zmieni zdanie.

- PoŜyczkę? Raczej nie - odezwała się w niej była nauczycielka. - Jesteś mi winien tylko

kilka tuzinów sadzonek, stratowanych przez chłopca i tego kundla, którego mu kupiłeś.

Weszła na ganek, kręcąc głową, następnie wzięła się pod boki.

- O czym myślałeś, kupując mu psa? Zwłaszcza takiego, który ma stopy większe od

twoich?

- Chłopiec potrzebuje psa, Vinnie - powiedział Gabe, uśmiechając się.

Wiedział przecieŜ, Ŝe uwielbiała tego psa tak samo, jak jego synek.

- Chłopiec potrzebuje mamy. Najchętniej takiej z małymi stopami i na tyle rozsądnej, by

trzymać się z dala od moich kwiatów.

Jego palce juŜ zaciskały się na klamce. Spojrzał w ciemnobrązowe oczy Lavinii.

- Chcesz, bym przesadził kwiatki? - spytał uprzejmie. - Nie

PI Ę KNA I BOGATA 11

zaczynaj więc znowu pogadanek typu: „Chłopiec potrzebuje mamy". Jak juŜ

powiedziałem...

- A ty nie zaczynaj z: „Nie mam czasu na kobiety". Prawie skończyłeś studia prawnicze.

Mógłbyś chociaŜ zacząć szukać.

MęŜczyzna zamaszyście otworzył drzwi i wszedł do mieszkania. Lavinia podąŜyła za

nim.

- PrzecieŜ szukam - powiedział przez ramię, wchodząc do swojej sypialni.

Zdjął brudną koszulkę, lepką od potu i kleju do tapet. Zamknął drzwi i zdjął trampki, by

po chwili ściągnąć dŜinsy. WłoŜył czyste spodnie i nową koszulkę.

- Nie dość skutecznie - usłyszał z salonu.

Z grymasem wrzucił brudne ubrania do przepełnionego kosza. W czasie tego weekendu

będzie musiał zrobić pranie. Wrócił do malutkiego salonu, który od chwili gdy tu wszedł,

wydawał się jeszcze mniejszy. Gabe miał bowiem ponad metr osiemdziesiąt wzrostu.

Opadł na rozkładaną sofę i zaczął z powrotem wkładać trampki.

- Naprawdę szukam odpowiedniej kandydatki, Vinnie- powtórzył, podciągając kolano do

brody, by zawiązać sznurowadło. - Problem w tym, Ŝe nie znalazłem tej, której szukam.

Zastanawiał się, jak długo będzie jeszcze mógł zwodzić La-vinię w sprawie swojego

Ŝycia uczuciowego. Owszem, mówiąc, Ŝe nie znalazł tej jedynej, nie kłamał. Nie dodał

jednak, Ŝe jej nigdy nie znajdzie. Bycie samotnym ojcem było trudne, ale Ŝycie w nieudanym

małŜeństwie było jeszcze trudniejsze. Nie zaryzykuje tego powtórnie, dla nikogo.

- Chodzi o coś innego, prawda? - spytała starsza pani. -W Atlancie jest prawdopodobnie

największy w całych Stanach

PI Ę KNA I BOGATA

procent pięknych dziewczyn przypadających na jednego męŜczyznę. Myślisz, Ŝe uwierzę,

iŜ Ŝadna z nich cię nie pociąga?

- Byłem juŜ z „piękną" - przypomniał, stawiając drugą stopę z powrotem na podłodze. -

Tym razem szukam czegoś więcej niŜ urody.

- To moŜe któraś z uniwersytetu? Te dziewczyny muszą być mądre, skoro studiują.

Gabe pokręcił głową i zaśmiał się.

- Muszę ci przyznać dziesięć punktów za upór, Vm -powiedział wstając. - Nie poznałem

Ŝadnej interesującej kobiety, rozumiesz? - Wzruszył ramionami.

Lavinia chrząknęła.

- Kupiłam kilka filetów z pstrąga. Czy mogę cię skusić na kolację? - spytała po chwili.

Prawie codziennie odbywali ten sam rytuał. Gabe wiedział, Ŝe starsza pani cieszy się, Ŝe

ma komu gotować. Tak samo jak on, Ŝe moŜe z tego skorzystać. Gotowanie nie było jego

mocną stroną. Pytanie o to, czy zechce przyjść, zamiast zakładania tego z góry, pozwoliło

obojgu zachować swą niezaleŜność. Wiedział, Ŝe w te wieczory, kiedy z róŜnych powodów

nie mógł skorzystać z zaproszenia, było jej go brak. Co sprawia, Ŝe ona pcha go do

małŜeństwa, a tym samym chce się go pozbyć, pozostawało zagadką.

Gabe objął szczupłe ramiona Lavinii i uścisnął ją. Następnie wszedł do kuchni po

szklankę mroŜonej herbaty.

- Nie chcę sprawiać ci kłopotu...

To teŜ było częścią rytuału, podobnie jak odpowiedź Lavinii.

- JuŜ ugotowałam - powiedziała, podąŜając za nim do kuchni. - I jak zwykle zrobiłam za

duŜo jedzenia. Zmarnuje się. Czy masz dzisiaj wykłady?

PI Ę KNA I BOGATA

- Nie. - Nalał sobie herbaty do ogromnej szklanki i wypił jednym haustem połowę jej

zawartości. - Nie mam zajęć aŜ do poniedziałku - dodał.

- Świetnie. MoŜemy więc pojechać do Home Depot zaraz po kolacji, byś mógł odkupić

mi kwiatki.

- Zgoda. - Gabe opróŜnił szklankę. Jego uwagę zwróciło ujadanie w ogródku. Z pewną

obawą wyjrzał przez okno.

- Pewnie lepiej, Ŝebym nie wiedziała, co się tam dzieje? - spytała za jego plecami.

- Tak to moŜna ująć. Skoro jedziemy do Home Depot, moŜe powinniśmy zajrzeć takŜe do

działu z krzesłami.

- Krzesłami?! - Drobna kobieta wybiegła tylnymi drzwiami do ogrodu, zostawiając je

otwarte. - Jeśli ten kundel nie będzie się miał na baczności, to ujrzy swego Stwórcę wcześniej,

niŜ się spodziewa! -krzyknęła.

Charlotte w innych okolicznościach byłaby juŜ w podróŜy poślubnej na Kajmanach.

Jednak pozostała w Atlancie i jechała do przyjaciółki, Heather, z którą była umówiona na

lunch.

Przez cały weekend czekała, aŜ się coś wydarzy. Była tak odrętwiała, jakby wraz z

prezentami oddała swoje uczucia.

Dobry BoŜe, myślała, przypominając sobie, jak długo pakowała podarki, by firma

przesyłkowa mogła je odesłać. Jeśli jeszcze kiedykolwiek się zaręczę, w co wątpię, to juŜ nie

zaplanuję duŜego wesela. Trzeba zacząć od tego, Ŝe następnym razem nikt mi nie uwierzy.

Kto po trzech wpadkach przyśle niedoszłej pannie młodej prezenty? Była zresztą całkiem

pewna, Ŝe niektóre prezenty wracały do niej. Mogłaby przysiąc, Ŝe tę srebrną ramkę

Goldfarbs odesłała po Wpadce Numer Dwa.

O, tak... jej drugie zaręczyny. Musiała przyznać, Ŝe zasłuŜyła

z kandydatem do ołtarza. z pewna* 1

tułu.

Zastała swojego narzeczonego z recepcjorasiką w

Templeton Karen - Piekna i bogata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: