Medeiros Teresa - Cisza 02 - Ofiara.pdf - Cisza - Ewelina0008

TERESA MEDEIROS

Tytuł oryginału

THE BRIDE AND THE BEAST

2000 by Teresa Medeiros

Pamięci Debbie Dunn, która kochała romanse

i sama żyła jak w romansie, najsłodszym,

jakiego kiedykolwiek mogłabym być świad

kiem. I jej niewzruszonego bohatera Phila:

komenderuj dobrze swoimi aniołami, kochany,

dopóki się tam nie zjawimy!

Michaelowi i dobremu Panu Bogu za miłość,

którą mnie darzą bez wzglądu na to, czy

jestem pięknością, czy bestią

Prolog

W górach Szkocji, roku pańskiego 1746

Gwendolyn miała dziewięć lat, gdy o mało co nie zabiła

przyszłego wodza klanu MacCulloghów.

Wspinała się właśnie po masywnym pniu młodego dębu,

ostrożnie sprawdzając każdy konar, czy nie załamie się pod

jej ciężarem, gdy zza widnokręgu wyłonił się kudłaty kuc,

zmierzając szybko w jej stronę.

Rozsiadła się wygodnie w płytkiej dziupli, która już nieraz

użyczała jej schronienia i zerkała przez zielonkawy welon

listowia. Serce zamarło jej w piersi, gdy rozpoznała w jeźdźcu

Bernarda MacCullogha. Nikt inny nie umiałby przybrać tak

dumnej postawy godnej samego króla. Nikogo nie zdobiła

równie bujna strzecha spadających na czoło ciemnych kędzio

rów. Spod opończy w szkarłatno -czarną kratę wyzierała szaf

ranowa koszula. Srebrna zapinka, wyrzeźbiona na kształt

smoka, godła klanu MacCulloghów, przyciągała spojrzenie do

ramienia, które z dnia na dzień stawało się coraz szersze. Spod

krótkiej szkockiej spódniczki zwanej kiltem wystawały długie,

obnażone nogi, pewnie ściskające włochate boki wierzchowca.

Gwendolyn oparła bródkę na dłoni. Westchnęła, chłonąc

TERESA MEDEIROS

OFIARA

oczami wdzięczny widok. Jeździec kierował kucyka w dól

kamienistej ścieżki ze zręcznością daleko większą, niż należało

oczekiwać po piętnastoletnim chłopcu. Chociaż codziennie

przejeżdżał tą przełęczą, nigdy nie miała dosyć podglądania.

Marzyła o tym, żeby pewnego dnia jeździec uniósł wzrok do

góry i schwytał ją na gorącym uczynku.

- Kto się tam chowa? - zakrzyknąłby, ściągając wodze. -

Czyżby to anioł zstąpił z nieba?

A ona odpowiedziałaby:

- To ja, panie! Nadobna lady Gwendolyn!

Na te słowa przybysz błysnąłby zębami w czułym uśmiechu,

a ona miękko spłynęłaby na ziemię (w tym śnie miała bowiem

skrzydła cieniuchne, niczym utkane z przędzy babiego lata).

Jeździec zagarnąłby ją jedną tylko dłonią na grzbiet wierz

chowca, posadził przed sobą i poniósł przez wioskę. Jakże

dumnie uśmiechałaby się jej macierz i tatko, jakże rozko

szowałaby się sama Gwendolyn, widząc, jak ze zdumienia

sąsiadom opadają szczęki, a oczy starszych sióstr jarzą się

zazdrością!

- Och, patrzcie! Gwennie siedzi na czubku drzewa... a po

wiadają, że świnie nie potrafią latać!

Wyrwana z marzeń, dziewczynka spojrzała w dół, prosto

w szyderczo roześmiane twarze dzieci, które wianuszkiem

otoczyły dąb. Poczuła na ramionach gęsią skórkę znajomego

lęku. Jeśli nie zareaguje na ich zaczepki, może znudzą się

i odejdą?

- Nie mam pojęcia, czemu marnujesz czas, siedząc tam

w górze. Wszystkie żołędzie pospadały wszak na ziemię! -

Ross, przysadzisty syn wioskowego kowala, trzepnął się po

udach z zachwytu nad własnym dowcipem.

- Przestań już, Ross! - zaniosła się śmiechem dwunastoletnia

Glynnis, siostra Gwendolyn. Wsunęła mu rękę pod ramię

i podrzuciła grzywą rudawych loków. - Zostaw w spokoju tę

nieszczęsną kreaturę, a pozwolę ci skraść sobie całusa... później.

Druga siostra, jedenastoletnia Nessa, potrząsnęła jedwabis-

tymi splotami w odcieniu czerwonego złota, złapała go za

drugie ramię i stuliła usta we wdzięczny dzióbek.

- Zabierz te zachłanne wargi, siostrzyczko, bo ten kawaler

obiecał wszystkie swoje całusy zachować dla mnie!

Ross ścisnął je obie, aż zaczęły kwilić z rozkoszy.

- Nie lękajcie się, lube dzieweczki, starczy moich karesów

dla was obu i jeszcze ich trochę zostanie. Chociaż myślę sobie,

że dla takiej panny, jak wasza siostra, nie byłoby ich dość wiele!

Gwendolyn nie zdołała powściągnąć języka:

- Idź sobie, Ross, zostaw mnie w spokoju!

- A jeśli sobie nie pójdę, co mi zrobisz? Usiądziesz na mnie?

Glynnis i Nessa zakryły dłońmi usta, bez powodzenia usiłując

stłumić chichot. Reszta kompanii ryknęła śmiechem. Nagle

radosną wrzawę przeciął nieznajomy głos:

- Słyszeliście, co powiedziała ta szlachetna panna? Rozejdź

cie się i zostawcie ją w pokoju!

Nie spodziewała się, że Bernard MacCullogh przemówi

tonem tak aksamitnym i głębokim. W dodatku nazwał ją

szlachetną panną! Zachwyt nad tak dwornym potraktowaniem

wyparował bez śladu, gdy uświadomiła sobie, że musiał słyszeć

wszystkie drwiny. Wyjrzała spośród gałęzi, lecz widziała

jedynie czubek głowy nieoczekiwanego obrońcy i błyszczące

noski jeździeckich butów. Ross zwrócił się do intruza napast

liwym tonem:

- Kimże jesteś, do diabła... - dalsze słowa zamarły w nie

zrozumiałym stęknięciu, a chłopak spłonął krwawym rumień

cem, po czym zbladł jak bielona ściana. - N-nie z-zdawałem

TERESA MEDEIROS

OFIARA

sobie sprawy... nie przypuszczałem, że to wy, panie -wyjąkał. -

Wy-wy-wybacz mi śmiałość! - przyklęknął na jednym kolanie

i schylił głowę u stóp syna przywódcy klanu i pana okolicznych

włości.

Bernard chwycił go za koszulę i szarpnięciem postawił na

nogi. Ross był cięższy od smukłego szlachcica o dobre dziesięć

kilogramów, lecz musiał zadrzeć szyję, by spojrzeć mu w oczy.

- Jeszcze nie jestem twoim panem - zauważył Bernard. -

Ale pewnego dnia nim zostanę. I ostrzegam, że nie zapominam

krzywdy wyrządzonej komukolwiek z moich poddanych!

Gwendolyn zagryzła wargi. Poczuła zdziwienie na myśl, że

nie płakała, słysząc drwiny dzieciaków z wioski, natomiast

serdeczność młodzieńca wycisnęła z jej oczu łzy. Zmieszany

Ross przełknął ślinę.

- Słucham, panie. Ja też nie zapomnę twego ostrzeżenia!

- Postaraj się - rzucił Bernard tonem pogróżki. Ross w mil

czeniu powiódł resztę kompanii w dół zbocza, lecz Gwendolyn

uchwyciła płomienne spojrzenie, które rzucił jej spode łba,

i wiedziała, że odpłaci jej za to upokorzenie. Wbiła połamane

paznokcie w korę drzewa, zdając sobie nagle sprawę, że

dzieciaki zrobiły dokładnie to, czego chciała. Zostawiły ją

samą- z nim!

Przytuliła policzek do szorstkiego pnia, żałując w głębi

serca, że nie może wtopić się w drzewo jak leśna nimfa. Jego

rzeczowy głos rozwiał daremne nadzieje.

- Odeszli. Możesz teraz zejść!

Aż zamknęła powieki na myśl o pogardzie, jaką pociem

niałyby jego oczy, gdyby przyjęła jego propozycję.

- Dziękuję, ale tu jest mi całkiem wygodnie.

Westchnął:

- Niecodziennie mam okazję wyratować damę z opałów.

Sądziłem, że mogę spodziewać się przynajmniej skromnego

podziękowania!

- Dziękuję. Czy teraz odjedziesz i zostawisz mnie samej

sobie?

To był błąd. Nie powinna była dyktować mu, co ma zrobić.

- Nie, nie zrobię tego. To moja ziemia i moje drzewo, a jeśli

ty nie zamierzasz zejść, ja wdrapię się tam na górę! - postawił

nogę w długiej cholewie w najniższym rozwidleniu konarów

i sięgnął po gałąź nad głową. Gwendolyn wyobraziła sobie,

jak niewiele czasu zabierze wspinaczka temu długonogiemu

chłopcu, i zrobiła kolejny błąd, bo zaczęła w popłochu wdra

pywać się wyżej. Zapomniała jednak o ostrożności i oparła

cały ciężar na gałęzi, zanim sprawdziła jej wytrzymałość.

Ostrzegawczy skrzyp przeszedł w trzask i dziewczynka po

szybowała na ziemię. Lecąc, zdążyła jeszcze wypowiedzieć

ostatnią składną myśl: „Proszę cię, Boże, niech spadnę głową

na ziemię i złamię sobie kark!" Zdradliwe gałęzie ponownie

ją zawiodły, hamując upadek. Spadając całym ciałem na Ber

narda, ujrzała przez ułamek chwili jego zdumione oczy, po

czym chłopak zachwiał się i rozciągnął jak długi pod dębem.

Ich twarze znalazły się o kilka centymetrów od siebie. Miał

zamknięte oczy. Długie rzęsy leżały bez drgnienia na ogorzałych

od górskiego słońca policzkach. Z tak bliska Gwendolyn

widziała nawet ciemny meszek pod nosem chłopaka - zapo

wiedź wąsów, które niebawem ocienią jego górną wargę.

Wyszeptała:

- Panie?

Nie dał znaku życia ani jęknięciem, ani poruszeniem. Gwen

dolyn westchnęła rozpaczliwie:

- O mój Boże, co ja narobiłam! Zabiłam go!

Gdybyż i ona zginęła! Wieśniacy znaleźliby ich- leżących

Medeiros Teresa - Cisza 02 - Ofiara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: