Norton Andre - strzeż się sokoła.pdf - Norton Andre - izula4

Andre Norton

Strzeż się sokoła

Tytuł oryginału „Ware Hawk”

Tłumacz: Ewa Witecka

Dla Pauliny Griin,

której zachęty i sugestie

przyczyniły się do powstania

tej opowieści

Estcarpem, ostatnią ostoją Starej Rasy, rządziły Strażniczki, Kobiety Władające Mocą Czaro-

dziejską. (Owa Moc była niegdyś dziedzictwem wszystkich członków tego plemienia). Estcarp

tkwił jak w kleszczach pomiędzy zasiedlonymi przez nowe ludy dwoma wrogimi państwami —

Alizonem na północy i Karstenem na południu. Na wschodzie leżało Escore, tajemnicza kraina,

do której dostępu broniła stworzona przez Moc zapora. Zapora ta miała chronić mieszkańców

Estcarpu przed starożytnym Złem. Później przez jedną z Bram przybyli Kolderczycy — władcy

dziwnych maszyn i twórcy armii żywych trupów — z zamiarem objęcia rządów nad nowym

światem. Z całej duszy nienawidzili mieszkańców Estcarpu, ponieważ kolderskie maszyny nie

mogły zapanować nad ich umysłami.

Zdobyli Gorm i Sulkar — twierdzę morskich wędrowców od dawien dawna sprzymierzo-

nych z Estcarpem. Uczynili z karsteńskiego księcia Yviana jednego ze swoich agentów o mar-

twych umysłach. Zaatakowali więc Estcarp z dwu stron, jakby był on orzechem, który można

rozłupać między dwoma kamieniami.

Mniej więcej w tym samym czasie, z innego świata i z innej epoki, przybył do Estcarpu Si-

mon Tregarth, który złożył przysięgę wierności Czarownicom. Razem z wygnanym z Gormu

Korisem, Czarownicą imieniem Jaelithe i Loyse z Verlaine (za pośrednictwem topora weselnego

poślubionej księciu Yvianowi, którego nigdy nie widziała na oczy) wyruszył przeciw wrogom,

porwawszy do walki cały Estcarp.

Kolderczycy zostali odepchnięci do Bramy, którą za nimi wspólnie zamknęli Simon i Jaelithe

(wbrew obyczajom swego ludu wyszła ona za Simona i przez to utraciła przychylność Strażni-

czek, ale nie dar władania mocą). Wkrótce potem w Karstenie wybuchła wojna domowa, ponie-

waż książę Yvian nie pozostawił następcy tronu.

Władca ten przed śmiercią (a zginął z rozkazu Kolderczyków) wyjął spod prawa wszystkich

ludzi ze Starej Rasy, mieszkających w jego państwie. Niektórym udało się uniknąć krwawej ma-

sakry i uciec na północ, do dalekich krewnych w Estcarpie. Tam pod wodzą Simona stali się

Strażnikami Granicznymi i razem z Sokolnikami strzegli górskich przejść.

W Karstenie władzę objął „nowy człowiek” imieniem Pagar, który zjednoczył zwaśnionych

wielmożów wskazując im wspólny cel: Estcarp. Armia Estcarpu okazała się zbyt słaba, by poko-

nać wroga. Pragnąc ratować kraj, Czarownice skupiły wszystkie swoje siły i w ciągu jednej nocy

skierowały je przeciw samej ziemi: góry stały się dolinami, a doliny wydźwignęły się ku niebu.

Później nazwano to Wielkim Poruszeniem. W rezultacie wiele Strażniczek umarło, a te, które

ocalały, utraciły niemal całą siłę, lecz Pagar i jego armia zostali unicestwieni.

Jaelithe Tregarth urodziła swemu małżonkowi troje dzieci jednocześnie — rzecz dotąd nie

znana w Estcarpie. Po kilku latach, gdy były jeszcze małe, wyruszyła na poszukiwanie Simona,

który tymczasem zaginął podczas wyprawy zwiadowczej. Trójka młodych Tregarthów trzymała

się razem, mimo że Strażniczki porwały ich siostrę, chcąc wykształcić ją na przyszłą Czarow-

nicę. W noc Wielkiego Poruszenia bracia uwolnili ją z Przybytku Mądrości. Uciekli na wschód

i nie przeszkodziła im w tym starożytna zapora, ponieważ w ich żyłach płynęła domieszka obcej

krwi. W taki oto sposób traili do Escore, zapomnianej ojczyzny Starej Rasy, i walczyli tam ze

złymi mocami, które niechcący obudzili swym przybyciem. Przyłączyło się do nich wielu wy-

gnańców z Karstenu i całymi rodzinami i klanami przesiedliło do kraju, z którego przed wieka-

mi uciekli ich przodkowie.

Po śmierci Pagara i jego armii, w Karstenie ponownie zapanował chaos. Ruszone z posad

góry zyskały sobie złą sławę i tylko zbójcy szukali tam schronienia. Z przebudzonego, kipiącego

magią Escore przybyły nieznane, niesamowite istoty i grasowały na nowych terenach łowiec-

kich.

Rządy nad wyczerpanym ciągłymi wojnami Estcarpem objął Koris z Gormu. Z czasem przy-

łączyli się do niego Jaelithe i Simon Tregarth. Wróciwszy z innego świata dzięki pomocy swoich

dzieci, woleli bronić zachodnich, a nie wschodnich rubieży.

Niegdyś Kolderczycy podstępem skłonili Alizończyków do napaści na zachodni kontynent,

gdzie rozciągały się doliny High Hallack. Najeźdźcy ponieśli druzgocącą klęskę. Na północy

Estcarpu zapanował niepewny pokój, chociaż wrogo nastawieni sąsiedzi częstymi wypadami

wypróbowywali graniczne umocnienia, i tam też Koris skoncentrował swoje siły.

Lata po wielkiej wojnie były pełne niebezpieczeństw i wędrówek ludzi, którzy wszystko utra-

cili, zwłaszcza zaś wygnańców z Karstenu. Niektórzy osiedli w Estcarpie, jakkolwiek nigdy nie

uznali go za nową ojczyznę, inni zaś wstąpili na służbę tam, gdzie ją znaleźli.

Posępni i groźni Sokolnicy musieli uciekać ze swego górskiego Gniazda, zniszczonego pod-

czas Wielkiego Poruszenia. Wspaniała twierdza stała się kupą kamieni. Sprawna organizacja

przestała istnieć i rozproszyli się po świecie. Służyli więc jako marynarze na sulkarskich statkach

albo szukali innego zajęcia. Tak płynęły lata i większość ludzi nie potraiła od nowa zapuścić

korzeni. Pod nowymi rządami Estcarp nie był pewny swej przyszłości.

ROZDZIAŁ I

Wiatr rozhulał się o świcie. Pierwszy poryw zerwał łupkową dachówkę i z hałasem roztrza-

skał na dziedzińcu karczmy. Romsgarth był niegdyś sporym miastem, w którym spotykali się

wędrowni kupcy, a zarazem ostatnią estcarpiańską twierdzą strzegącą początku górskiego szla-

ku wiodącego do Karstenu. Miasto było bardzo stare i zniszczone: przynajmniej trzecia część

starodawnych kamiennych budowli zawaliła się i zamieniła w zarośnięte zielskiem ruiny. Od

targowych dni i spotkań tamtych wiecznie czymś zaaferowanych kupców przeminęły prawie

dwa pokolenia. Karsten… Któż teraz podróżował przez góry do Karstenu? Wielkie Porusze-

nie zniszczyło wszystkie trakty i drogi, w granicznych górach powstały nowe zapory i przejścia,

znane tylko banitom, uciekinierom i zbójcom, którzy ściągali tu zewsząd w poszukiwaniu kry-

jówek w szczelinach i pieczarach.

Przy oknie karczmy stała dziewczyna, przytrzymując okiennicę, by nie szarpał nią wiatr, i z

wysuniętym koniuszkiem języka patrzyła na budzące się do życia miasto. Ten nerwowy nawyk,

z którego nie zdawała sobie sprawy, zdradzał, że dręczy ją niepokój; jednak nie pozostał przy

życiu nikt, kogo by obchodziły troski Tirthy z Sokolego Rogu.

Wielu ludzi krążyło teraz wzdłuż nie strzeżonej granicy. Wyczerpani długą wojną, snuli się

bez celu, bądź szukali jakiegoś schronienia lub załatwiali sprawy, które pragnęli utrzymać w ta-

jemnicy. W zrujnowanych, umierających miastach nie zadawano wędrowcom zbędnych pytań.

Życie Estcarpu skupiło się na północy: na żyznych ziemiach i w portach pełnych sulkarskich

statków, gdyż wytrwali kupcy na nowo przecierali swe dawne morskie szlaki.

W karczemnej izbie, gdzie skręcona szmatka — udająca knot w misce z olejem — bardziej

dymiła, niż dawała światło, wisiał kwaśny odór: świadectwo pobytu zbyt licznych wędrowców,

miernego starunku właścicieli i upływu lat. Brzemię czasu przygniatało popękane ściany, czy-

niło podłogę nierówną, bo jej grube deski wydeptały niezliczone obute stopy. Tirtha głęboko

wciągnęła do płuc czyściejsze powietrze z zewnątrz, po czym zamknęła okiennice i wsunęła na

miejsce drążek. Lekkim i szybkim krokiem zbliżyła się do kulawego stołu. Poruszała się jak ktoś,

kto przywykł do niebezpiecznych szlaków.

Po raz już drugi od chwili przebudzenia sprawdziła ukrytą pod brązowym katanem sa-

kiewkę, która stanowiła część paska zaciśniętego pod warstwami odzieży wokół talii. Wykonany

z wężowej skóry i mocny, był dostatecznie giętki, żeby bez otwierania mogła wyczuć zawartość.

Trzymała tam pieniądze — gromadzone powoli i z wielkim trudem. Wystarczyło, że spojrzała

na swoje zrogowaciałe ręce czy poczuła ból przy ruchu chudych ramion, a przypominała sobie,

jak je zdobyła. Miała tam też niewielki skarb, składający się z dziesięciu nieregularnych złotych

Norton Andre - strzeż się sokoła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: