Luceno James - Agenci Chaosu II [Zmierzch Jedi].pdf - Tom II - Zmierzch Jedi - Darooo20

AGENCI CHAOSU II

ZMIERZCH JEDI JAMES LUCENO

Dla Carmen, Carlosa i Dmitra - 13 lat póŹniej

ROZDZIAŁ

Na planecie Gyndine wstawał Świt, choĆ mogło to nie byĆ

oczywiste dla kogoŚ znajdujĄcego siĘ na jej powierzchni. WstajĄce

słoŃce było ledwie widoczne; wyglĄdało jak wyblakła tarcza,

przesłoniĘta ciĘŻkimi kłĘbami dymu buchajĄcego z płonĄcych lasów i

budynków. Odgłosy bitwy odbijały siĘ grzmotem od otaczajĄcych

wzgórz, a gorĄcy wiatr zamiatał opustoszałĄ równinĘ. Mroczna

ciemnoŚĆ, przecinana tylko oŚlepiajĄcymi błyskami Światła,

zapanowała nad dniem.

Sztucznego Światła dostarczali wojownicy i machiny wojenne;

przemierzały spieczonĄ ziemiĘ, przecinały wzburzone niebo, krĄŻyły

na orbicie nad szaleŃstwem. Statki wrogów i sprzymierzeŃców

przebijały siĘ poprzez ołowiane chmury, uparcie ŚcigajĄc siĘ

wzajemnie i wzbogacajĄc posĘpnĄ muzykĘ walki o dŹwiĘczne

kontrapunkty. Na wschód od ogarniĘtej wojnĄ stolicy padajĄce z nieba

promienie energetyczne bezlitoŚnie wbijały siĘ w powierzchniĘ.

RozpoŚcierały siĘ niczym włócznie jaskrawego Światła słonecznego

lub zbierały w oŚlepiajĄce kotary, zabarwiajĄce horyzont na czerwono,

jakby Świt zamarł w bezruchu.

Pociski z gorĄcego kamienia, wystrzeliwane przez posuwajĄce siĘ

wrogie kontyngenty, spadały deszczem na szczĄtki miasta, dziurawiĄc

ocalałe jeszcze wieŻe i przewracajĄc wypatroszone przez ogieŃ

budynki. KĘsy roztrzaskanego ferrobetonu i pokrĘcone kawały plastali

spadały na usiane kraterami ulice i zawalone gruzem alejki. Kilku

cywilów desperacko szukało schronienia, inni, sparaliŻowani strachem,

skupili siĘ w grupki w poczerniałych od ognia, pustych dziurach, które

niegdyŚ były wystawami sklepowymi i wejŚciami do budynków. W

niektórych dzielnicach działa jonowe i ostatnie baterie turbolaserów

odpowiadały

sinoniebieskim ogniem na zmasowany atak artylerii. Jednak tylko w

okolicach ambasady Nowej Republiki pociski wroga były skutecznie

odbijane przez pospiesznie zaimprowizowane pole siłowe.

WielotysiĘczny i wielorasowy tłum kłĘbił siĘ niebezpiecznie blisko

energetycznej Ściany, tłoczył siĘ wokół ogrodzenia i napierał, by jak

najszybciej dostaĆ siĘ do Środka. Na obrzeŻach grupy krĘciły siĘ

roboty, oszołomione, aŻ nadto Świadome losu, który je czeka w

opanowanym przez napastnika mieŚcie.

Gdyby ogrodzenie z paralizatorami było jedynĄ przeszkodĄ dzielĄ-

cĄ ogarniĘty panikĄ tłum od bezpiecznej przystani, prawdopodobnie

wszyscy wdarliby siĘ juŻ na teren ambasady. Jednak ogrodzenia pilno-

wał dodatkowo szereg uzbrojonych po zĘby Żołnierzy Nowej Republiki,

naleŻało siĘ teŻ liczyĆ z samym polem siłowym. Parasol energii

musiałby wpierw zostaĆ zdezaktywowany, aby moŻna było

bezpiecznie go przekroczyĆ, a to nastĘpowało tylko wtedy, gdy kolejny

statek ewakuacyjny wznosił siĘ w niebo na spotkanie z transporterami

zakotwiczonymi w lokalnej przestrzeni.

Twarze barwy popiołu osłaniano szmacianymi maskami przed tru-

jĄcym powietrzem. CzekajĄcy na ewakuacjĘ mieszkaŃcy Gyndine

robili wszystko, Żeby przeŻyĆ. Obronnym gestem otaczali ramionami

plecy przeraŻonych dzieci lub kurczowo przyciskali do piersi nĘdzne

tłumoki, zawierajĄce ich osobiste rzeczy. Błagali Żołnierzy, próbowali

nawet przekupstwa, obrzucali ich przekleŃstwami i groŹbami.

StraŻnicy, którym nakazano milczenie, mieli ponure, ŚciĄgniĘte twarze

i nie rozdawali ani krzepiĄcych spojrzeŃ, ani słów otuchy. Tylko ich

oczy zadawały kłam pozornej nieczułoŚci; strzelały wokół jak taurille

lub błagalnie kierowały siĘ ku jedynej osobie, która mogłaby ulec

pogróŻkom i proŚbom.

Leia Organa Solo pochwyciła właŚnie jedno takie spojrzenie,

rzucone w jej stronĘ przez Żołnierza ustawionego w pobliŻu miejsca,

które stało siĘ bunkrem komunikacyjnym. W tej kobiecie z warstwĄ

brudu na twarzy, z włosami ŚciĄgniĘtymi pod czapkĄ z daszkiem, nikt z

tłumu nie rozpoznałby niedawnej bohaterki Sojuszu Rebeliantów i

głowy paŃstwa. Po prostu niebieski jak niebo kombinezon bojowy z

bufiastymi rĘkawami, na których widniał emblemat SENKI - senackiej

komisji do spraw uchodŹców - sprawiał, Że kaŻdy widział w niej

najlepszĄ szansĘ na ratunek, jedynĄ osobĘ, która mogła ich uwolniĆ.

Nie mogła podejŚĆ do ogrodzenia nawet na parĘ metrów, by zaraz nie

zaczĘły siĘ ku niej wyciĄgaĆ rĘce z płaczĄcymi dzieĆmi, naszyjnikami

modlitewnych paciorków czy pospiesznymi wiadomoŚciami do

ukochanych osób poza planetĄ.

Nie miała odwagi nikomu spojrzeĆ w oczy, by nie odczytano z jej

twarzy nadziei czy Śladów jej własnej rozpaczy. Aby utrzymaĆ choĆ

czĘŚciowo równowagĘ ducha, czerpała otuchĘ z Mocy. Zbyt czĘsto

jednak krĄŻyła niespokojnie pomiĘdzy bunkrem a krawĘdziĄ tarczy,

czekajĄc na informacjĘ, Że właŚnie wylĄdował kolejny statek

ewakuacyjny i czeka na pasaŻerów.

Krok w krok za niĄ chodził wiemy Olmakh, z którego wrodzone

okrucieŃstwo czyniło raczej napastnika niŻ ochroniarza. Malutki Noghri

przynajmniej wydawał siĘ czuĆ wŚród tego chaosu jak u siebie w

domu, podczas gdy C-3PO, którego normalny blask przyĆmiła sadza i

popiół, był doprawdy przeraŻony. Zwłaszcza Że ostatnio lĘk robota

protokolarnego koncentrował siĘ nie tyle na własnym bezpieczeŃstwie,

ile na znacznie wiĘkszym zagroŻeniu, jakie Yuzzhanie stanowili dla

całego mechanicznego Życia, które zazwyczaj jako pierwsze padało

ich ofiarĄ po podbiciu kolejnej planety.

PotĘŻna eksplozja zakołysała permabetonowĄ płytĄ pod stopami

Leii i z serca miasta uniosła siĘ wirujĄca kula pomaraŃczowego ognia.

GorĄcy wicher chłostał kropelkami rozpalonego deszczu, szarpał

czapkĘ i kombinezon Leii. Mikroklimatyczne burze, wygenerowane

przez wymiany energetyczne i poŻogĘ, przez całĄ noc przetaczały siĘ

przez równinĘ. Grad mieszał siĘ z popiołami unoszonymi ze

zrujnowanej powierzchni Gyndine; chłostał twarze i odsłoniĘte czĘŚci

ciała, pokrywajĄc je bĄblami jak deszcz kwasu. Nawet przez izolowane

podeszwy wysokich do kolan butów Leia czuła nienormalne gorĄco

podłoŻa.

Kiedy usłyszała głoŚny, syczĄcy dŹwiĘk, okrĘciła siĘ na piĘcie i

spojrzała na tarczĘ w samĄ porĘ, aby ujrzeĆ, jak unosi siĘ w górĘ w

falach zniekształceŃ.

- Statek odleciał - zameldował Żołnierz z bunkra łĄcznoŚciowego,

przyciskajĄc obiema rĘkami za duŻe słuchawki hełmofonu. - Dwa na-

stĘpne juŻ sĄ w szybie.

Leia podniosła wzrok w mroczne niebo. Obły, obrysowany odbla-

skiem Świateł startowych statek uniósł siĘ na repulsorach i wystrzelił w

górĘ na kolumnie błĘkitnego Światła, eskortowany przez tuzin X-skrzy-

dłowców. Za nimi ruszyła, zaczajona do tej pory u stóp wzgórz,

eskadra koralowych skoczków.

Leia odwróciła siĘ do straŻników strzegĄcych ogrodzenia z parali-

zatorami.

- WpuŚciĆ nastĘpnĄ grupĘ!

Ci, którzy stali na czele tłumu - ŚciŚniĘci ramiĘ przy ramieniu, twarz

przy twarzy - ludzie, Sullustanie, Bimmsowie i inni, przepychali siĘ

przez

bramĘ ambasady. KorzystajĄc z opuszczonej tarczy, wystrzeliwane

przez wroga pociski, do tej pory odbijane, teraz zasypywały budynek

jak ogniste meteory. Jeden z nich uderzył we wschodnie skrzydło

ambasady, zbudowanej jeszcze w czasach imperialnych, wzniecajĄc

poŻar.

Leia popychała energicznie uchodŹców w stronĘ wahadłowca cze-

kajĄcego w strefie lĄdowania.

- Szybciej! - wołała. - Szybciej!

- WłĄczamy tarcze - przekazał ten sam łĄcznoŚciowiec z bunkra. -

Wszyscy cofnĄĆ siĘ.

Leia zacisnĘła zĘby. Te chwile były najgorsze.

Żołnierze przy bramie zamknĘli kordon i rozejrzeli siĘ wokół w po-

szukiwaniu wygaszaczy pola. W odpowiedzi tłum rzucił siĘ do przodu,

buntujĄc siĘ przeciwko niesprawiedliwej - jego zdaniem -arbitralnoŚci

rozkazu. NajbliŻej stojĄce istoty, obawiajĄc siĘ, Że przez jednĄ lub

dwie osoby stracĄ szansĘ na ratunek, próbowały przepchnĄĆ siĘ lub

przeŚliznĄĆ pomiĘdzy Żołnierzami, podczas gdy ci z tyłu pchali z całej

siły, próbujĄc posunĄĆ siĘ choĆ parĘ metrów. Leia wiedziała, Że ich

wysiłek jest daremny, ale tłum nie chciał siĘ rozejŚĆ, mimo wszystko

wierzĄc, Że siły Nowej Republiki zdołajĄ utrzymaĆ najeŹdŹców w ry-

zach, dopóki ostatni cywil i ostatni niezdolny do walki nie opuŚci

planety.

- Pani Leio - odezwał siĘ C-3PO. ZbliŻał siĘ pospiesznie ze wznie-

sionymi rĘkami i rozjarzonymi fotoreceptorami - Pole deflektorowe

słabnie! JeŚli szybko nie odlecimy, z cała pewnoŚciĄ zginiemy.

Jak wielu innych dzisiaj, pomyŚlała Leia.

- Odlecimy ostatnim statkiem - powiedziała - nie wczeŚniej. Do tej

pory zrób coŚ uŻytecznego: spisuj nazwiska i gatunki.

C-3PO jeszcze wyŻej podniósł rĘce i podreptał w jej stronĘ. Nagle

siĘ zatrzymał.

- A co bĘdzie z nami?

Leia westchnĘła ze znuŻeniem. Sama teŻ siĘ nad tym zastanawiała.

Bombardowanie rozpoczĘło siĘ dwa dni wczeŚniej, gdy flotylla

yuzzhaŃska niespodziewanie pojawiła siĘ w sĄsiednim systemie Ci-

carpous, startujĄc z pozycji w przestrzeni Hurtów. PodjĘto bezładnĄ

próbĘ ufortyfikowania stołecznego sektora, ale zarówno flota, jak i siły

zadaniowe były zaangaŻowane w obronĘ głównych systemów w Ko-

loniach i JĄdrze. Nowa Republika niewiele mogła wiĘc zaoferowaĆ

odległym, mniej znanym Światom, takim jak Gyndine, nawet pomimo

własnej orbitalnej stoczni.

Z tej samej przyczyny nagły atak Yuzzhan wydawał siĘ mieĆ nie-

wiele sensu i logiki - jeŚli nie liczyĆ rozsiewanego wokół zamieszania.

W obliczu niedawnego upadku kilku Światów Środkowych RubieŻy

uznano Gyndine, połoŻonĄ daleko od tamtych obszarów, za idealnĄ

stacjĘ tranzytowĄ dla uchodŹców. Wiele spoŚród istot szturmujĄcych

teraz ogrodzenie zostało tu przywiezionych z Ithory, Ob-roa-skai, Ord

Mantell i innych opanowanych przez nieprzyjaciela planet. Nagle stało

siĘ jasne, Że Yuzzhanie z równĄ ochotĄ ŚcigajĄ uchodŹców, jak

poŚwiĘcaj Ą ofiary lub masakruj Ą roboty. Zdawało siĘ, Że atak na

Gyndine jest tylko swoistĄ metodĄ udowodnienia, Że tak samo łatwo

przychodzi im zatruwanie Światów, jak zdobywanie ich w obecnym

kształcie.

Głos oficera łĄcznoŚciowego szybko połoŻył kres zadumie Leii.

- Pani ambasador, mamy odczyt z sondy polowej. Leia zawahała

siĘ, schyliła głowĘ i weszła do bunkra, gdzie grupka kobiet i mĘŻczyzn

zbiła siĘ wokół pomniejszonego, zaĆmionego siatkĄ szumów

hologramu. Potrzebowała dłuŻszej chwili, by zorientowaĆ siĘ, co

właŚciwie widzi. Jednak nawet wtedy nie mogła do koŃca pogodziĆ siĘ

z prawdĄ.

- Co, w imiĘ...

- Ogniodmuchy - powiedział ktoŚ, jakby wyprzedzajĄc jej zdumie-

nie. - PowiadajĄ, Że Yuzzhanie zatrzymali siĘ na Mimban, Żeby te

bestie mogły napełniĆ siĘ gazem bagiennym.

Nogi Leii zadrŻały tak, Że musiała usiĄŚĆ. Dopiero wtedy zasłoniła

dłoniĄ usta. Z porannej zorzy, jak zwiastun nowego, przeraŻajĄcego

Świtu, wyłonił siĘ legion olbrzymich, wydĘtych jak pĘcherze stworzeŃ,

stĄpajĄcych na szeŚciu krĘpych nogach. KaŻde miało wiĄzkĘ giĘtkich

trĄbek, rzygajĄcych strumieniami galaretowatego ognia.

- Metan i siarkowodór prawdopodobnie mieszajĄ siĘ z jakĄŚ sub-

stancjĄ zawartĄ w ich wnĘtrznoŚciach, by wytwarzaĆ ten płynny ogieŃ -

zauwaŻyła kobieta przy regulatorze holoprojektora, bardziej zaintrygo-

wana, niŻ przeraŻona. -WydychajĄ równieŻ aerozole antylaserowe.

Jeszcze jeden przykład potworów wygenerowanych przez wroga z

pomocĄ inŻynierii genetycznej. Trzydziestometrowej wysokoŚci

Ogniodmuchy nie tyle wĘdrowały, co unosiły siĘ nad ziemiĄ, niczym

luŹno uwiĄzane, lŻejsze od powietrza balony, obracajĄc w popiół

wszystko i wszystkich na swej drodze.

Leia prawie czuła odór tej jatki.

- Czymkolwiek sĄ, majĄ grube powłoki - zauwaŻył łĄcznoŚciowiec.

- Nic słabszego od promienia turbolasera nie da im rady.

Oddziały gyndiŃskie, nie mogĄc powstrzymaĆ marszu Śmierciono-

Śnych bĄbli, zaczĘły opuszczaĆ okopane pozycje i całymi gromadami

wracały do miasta. Pozostawiły za sobĄ uszkodzony sprzĘt:

czołgorobo-ty, poczerniałe od ognia machiny wojenne, nawet kilka

przewróconych, bezgłowych maszyn kroczĄcych AT-AT, które upadły

na ziemiĘ, niezdolne do utrzymania siĘ na nogach.

- WycofujĄ siĘ - ostro zauwaŻyła Leia. - Kto dał rozkaz odwrotu?

Zaledwie wypowiedziała te słowa, juŻ ich poŻałowała. Oficerowie,

którzy do tej pory nawet jej siĘ nie przyjrzeli, teraz niepewnie

spoglĄdali po sobie. Czy moŻe winiĆ Żołnierzy, Że siĘ wycofujĄ, skoro

Luceno James - Agenci Chaosu II [Zmierzch Jedi].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: