Kamery.pdf

Rozdział 12. Kamery

W poprzednich rozdziałach dowiedziałeś się, jak modelować i animować obiekty. Za pomocą

kamer będziesz decydować o sposobach przekazywania obrazu widzom.

Kamera czyni cię reżyserem własnego filmu. Opowiadając wymyśloną przez siebie historię,

zazwyczaj aranżujesz ujęcia tak, aby ukazać te miejsca sceny, w których rozgrywa się jakaś akcja.

Lecz kiedy pozyskasz niezbędną wiedzę i doświadczenie, będziesz mógł nie tylko pokazywać

akcję, lecz także wyrażać nastroje. Zaczniesz tworzyć ujęcia z bardziej wymownych, działających

na emocje, niezwykłych, a nawet zaskakujących punktów widzenia (rysunek 12.1).

W niniejszym rozdziale zostaną omówione typy kamer, sposoby ich dostosowywania oraz

pozycjonowania. Dowiesz się również, jak animować kamery za pomocą kluczowania, a także z

zastosowaniem ścieżek animacji.

Rysunek 12.1. Widok od spodu na wielościan z rysunku 11.1

Oglądanie scen

Kompozycja ujęcia w dużym stopniu zależy od usytuowania kamery. To właśnie położenie

kamery określa hierarchię ważności obiektów znajdujących się w scenie i wpływa na

psychologiczne zaangażowanie się widza w przebieg wydarzeń. Umiejętne usytuowanie kamery

może przemienić nawet mizernej wartości scenę w obraz, który na długo pozostanie w pamięci

widza.

Umieszczenie kamery na poziomie oczu sprawia, że widz staje się uczestnikiem akcji. Jeżeli na

przykład tworzysz wizualizację architektoniczną, kamera usytuowana na poziomie oczu budzi w

widzu odczucie, jak gdyby on sam przechadzał się korytarzami budynku (rysunek 12.2).

Z kolei umieszczenie kamery tuż przy ziemi wywołuje uczucie bezradności. Ujęcie z nisko

położonej kamery, przedstawiające groźnie wypiętrzające się obiekty, sprawia, że otaczający

widza świat staje się monumentalny i przytłaczający w swym ogromie (rysunek 12.3).

Możliwe, że przyjdzie ci kiedyś zrekonstruować wypadek samochodowy i będziesz musiał

przedstawić jego przyczynę. Możesz wówczas umieścić kamerę tak, aby widz poczuł się

obserwatorem wydarzeń, siedzącym na pokładzie śmigłowca, który podąża za pojazdami

uczestniczącymi w wypadku. Ujęcie z kamery usytuowanej wysoko ponad sceną daje wrażenie

wszechwiedzy i wszechobecności, spełniając rolę narratora (adwokata) relacjonującego przebieg

wydarzeń (rysunek 12.4). Wprowadzenie do sceny drugiej kamery, tym razem usytuowanej na

poziomie oczu, może przedstawiać wydarzenia z punktu widzenia świadka (rysunek 12.5).

Zbliżenia, czyli takie ujęcia, które często ogląda się na przykład w operach mydlanych, oddają

intymność sytuacji. Natomiast ujęcia panoramiczne, jak chociażby znane z westernów sceny

pozwalające objąć wzrokiem rozległe obszary prerii, mają charakter bezosobowy lub neutralny.

Jeżeli przyjdzie ci wykonać animację, która zostanie wkomponowana w autentyczny materiał

filmowy, będziesz musiał zacząć od dopasowania kamery wirtualnej do rzeczywistej kamery

filmowej.

Rysunek 12.2. Umiejętne usytuowanie kamery pozwala widzowi poczuć się częścią prezentowanej

sceny

Rysunek 12.3. Ukazywanie sceny z dołu podkreśla bezradność widza wobec otaczającej go

scenerii