Instrukcja do gry.pdf

Warunki licencji WAŻNE, PROSIMY UWAŻNIE PRZECZYTAĆ!

Niniejsza umowa licencyjna jest umową prawną pomiędzy klientem i firmą TopWare Poland

Sp. z o.o. na użytkowanie określonego produktu. Pod pojęciem produktu rozumie się oprogramowanie

komputerowe, wszelkie materiały poligraficzne oraz dokumentację elektroniczną. Używanie, kopio-

wanie i instalacja produktu jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na warunki umowy.

Produkt ten jest chroniony zarówno przez polskie, jak i międzynarodowe umowy autorskie oraz inne

prawa i porozumienia dotyczące własności. Nabywając produkt staliście się Państwo posiadaczami

licencji na jego użytkowanie, natomiast nie posiadacie prawa do jego sprzedaży lub dalszego rozpo-

wszechniania.

Instrukcja obsługi

Przyznawanie i odstępowanie licencji

Oprogramowanie: uzyskaliście Państwo prawo do stworzenia kopii produktu przeznaczonej do użytku

na jednym komputerze. Pierwotny użytkownik tego komputera ma prawo do wykonania kopii do

własnego użytku na komputerze przenośnym (notebook).

Przechowywanie w pamięci komputera/użytkowanie w sieci

Posiadacz produktu ma prawo do utworzenia jednej kopii produktu na urządzeniu do przechowywania

zbiorów np. serwerze sieciowym, pod warunkiem, że kopia ta będzie używana tylko i wyłącznie w

serwerze lokalnym. W tym przypadku należy poinformować właściciela praw majątkowych o zaistnia-

łej sytuacji. Ta sama kopia produktu nie może być przechowywana i użytkowana na kilku komputerach

jednocześnie.

Opis dalszych praw i ograniczeń

W związku z tym, iż produkt oznaczony jest jako niedozwolony do dalszej sprzedaży wszelkie czerpa-

nie korzyści materialnych z rozpowszechniania produktu jest nielegalne. Użytkownik produktu nie ma

prawa do jego wynajmowania, pożyczania, oddawania w leasing oraz dokonywania prac związanych

z dekompilowaniem danych (reverse engineering) i wprowadzaniem jakichkolwiek zmian.

Serwis

TopWare oferuje Państwu wszelkie usługi serwisowe dotyczące produktu, które określone zostały w

podręczniku użytkownika, dokumentacji na dysku lub innych przedstawionych do Państwa dyspozycji

materiałach. Wszelkie uzupełniające kody programowe udostępniane Państwu w ramach serwisu sta-

nowią nierozerwalną część produktu, w związku z czym podlegają tym samym prawom i ograniczeniom

co pełny produkt. Jednocześnie firma TopWare zastrzega sobie prawo do wykorzystywania wszelkich

otrzymanych od Państwa uwag i propozycji dotyczących produktu.

Spis treści

Łyk historii 5

Instalacja 13

Wymagania sprzętowe 14

Uruchomienie gry .

Obsługa gry 15

Wybór gracza .

Menu główne .

Ekran Gry 17

Poruszanie kamerą 21

Sterowanie postaciami 22

Zaznaczanie postaci .

Rozkazy .

Grupowanie postaci 24

Trening nowych postaci .

Sprzedawanie jednostek i budynków 25

Budowanie budynków

Tryb RPG 34

Potyczka 36

Gra sieciowa 39

EarthNet 40

Opis postaci 43

Opis budynków 49

Edytor 53

Nowa Mapa .

Rodzaje map 50

Ukształtowanie terenu i tekstury .

Obiekty 55

Tunele 56

Generator .

Mosty 57

Pochodnie .

Dźwięki 58

Zapisywanie mapy .

Mapy do trybu RPG .

Informacje dodatkowe

Rozkazy budynków

Słowniczek

Wynalazki

Autorzy

Tryb Pauzy

Strategie

Układ klawiatury

Rok 704 dziwny był to rok. Podobno w sąsiedniej wiosce urodziło się ciele z dwoma głowami, a w

lipcu spadł śnieg. Co bardziej dociekliwi twierdzili, że nie w sąsiedniej wiosce tylko w zagrodzie u

Macieja, nie cielę tylko kurczak i nie z dwoma głowami tylko dwoma nogami, a śnieg to nic innego

jak pierze z wójtowej pierzyny co to ją jego żona na płocie podczas wietrzenia rozdarła. Kto by tam

jednak wierzył takim plotkom. Jak nic były to znaki nadchodzącego nieszczęścia.

A nieszczęście przyszło wkrótce.

Pewnego razu Kościej zaprosił do swojego zamku Mieszka, najwierniejszego rycerza księcia. Pokazał

mu magiczny wywar uodparniający na magię. Powiedział też, że chętnie przygotuje taki napój dla

całej armii Mirka. Rycerz był jednak nieufny i nim poczęstował swoich wojów sam spróbował.

Okazało się, że Kościej mówił prawdę. Mieszko stał się całkiem odporny na wszelką magię. Nie

wiedział jednak, że nekromanta rzucił na napój też inne zaklęcie. Ten kto wypił wywar prócz

odporności na magię stawał się kompletnie nieodporny na rozkazy Kościeja.

Młody książę Mirko, który po śmierci swojego ojca objął władzę nad państwem Polan chętnie

przyjmował na dwór podróżnych przybywających do księstwa. Zarówno kupców z dalekiego

Kitaju handlujących jedwabiami jak i sprzedawców przypraw korzennych przybywających z

południa. Uczonych z tobołkami wypchanymi księgami, poetów i bardów sławiących czyny rycerzy.

Pewnego dnia zjawił się w grodzie dziwny człowiek. Bladolicy, wyłupiastooki w śmiesznej czapce

ze smokiem. Powiadano, że był magiem. Obcy niewiele o sobie mówił. Zamieszkał w ruinach starej

twierdzy, którą nie wiedzieć jakim sposobem w krótkim czasie doprowadził do całkiem znośnego

stanu. Okoliczni mieszkańcy powiadali, że widzieli licha i strzygi, które łatały mury

i drewno z lasu na budowę znosiły. Wkrótce do zamku Kościeja, bo takie było miano czarownika,

zaczęli ściągać różni wojownicy. Książę pozwalał na to gdyż nie dokładając dukata z własnego

skarbca zyskiwał zbrojnych, którzy rozprawili się ze zbójami łupiącymi kupców na trakcie. Oczy-

wiście znaleźli się i tacy złośliwi mieszkańcy, którzy twierdzili, iż owi zbóje sami są teraz żołnierzami

Kościeja. Kto by jednak dał wiarę mącicielom, tym bardziej że pokarał ich co do jednego sam

Światowit. Pobodło ich dwugłowe cielę i leżeli teraz w łożach bredząc w gorączce coś o bandytach

z pałkami.

Mieszko zgodził się dać napój wszystkim wojom. Czarnoksiężnik jednak zaczął go zwo-

dzić tłumacząc się brakiem składników i długim czasem przygotowania. Kazał przyjść rycerzowi

za kilka dni. Naprawdę jednak nie chciał przygotowywać drogiego napoju.

Nocą gdy wszyscy spali zakradł się pod mury grodu i zażądał od Mieszka zaprowadzenia

się tajnymi korytarzami do komnaty księcia. Tam rzucił na księcia zaklęcie i uprowadził go do

swojego zamczyska.

Nie chciał go zabijać, niewiele by mu to dało, ludzie zbyt mocno kochali swojego władcę by

podporządkować się bez większego oporu Kościejowi. Czarnoksiężnik chciał rzucić czar zapo-

mnienia na mieszkańców, by nikt z nich nie pamiętał Mirka. Jego samego zaś zamienić zamierzał

w zwierzę i wypuścić do lasu.

Kościej przygotował księgę z zaklęciem zapomnienia i zaczął rzucać zaklęcie. Gdy nagły

podmuch wiatru otworzył z trzaskiem okno, zrzucając z parapetu kilka retort. Czarnoksiężnik

zamknął okno i dokończył rzucanie czaru w tym momencie książę zniknął.

Jeden rzut oka na księgę wystarczył by Kościej zrozumiał swoja pomyłkę. Wiatr, który wpadł

przez okno przewrócił kilka stron w księdze nekromanta połączył czar zapomnienia z czarem

teleportacji. Teraz było już za późno, trzeba było przygotować się do przejęcia władzy.

Pierwsze promienie Słońca wyjrzały zza horyzontu barwiąc chmury na różowo-czerwony kolor.

Nadchodził dzień, czas gdy ciemne moce słabły. Magiczny krąg, który już wkrótce miał przywrócić

światu porządek albo pogrążyć go w chaosie był gotowy.

- Przeklęty Kościej, straciłeś pamięć książę. Starzec powoli wstał z klęczek. - Jesteś Księciem

Mirko. Pięć lat temu czarnoksiężnik Kościej podstępem pozbawił cię władzy i wtrącił w pustkę

między wymiarami rzeczywistości. W miejsce gdzie żyją demony i inne potępione duchy.

- Czy to ty mnie tu sprowadziłeś?

- Tak, udało mi się, z boską pomocą. Jestem twoim starym przyjacielem. Nic nie pamiętasz?

Książę stał chwilę bez ruchu jakby szukał w pamięci obrazów przeszłości.

Poczym rzucił się na starca i mocno go objął.

- Dobromir. To naprawdę ty Dobromirze.

- Tak Mirko, to ja. Teraz gdy wróciłeś poprowadzisz swoich wiernych wojów do zwycięstwa.

- Gdzie oni są?

- Ukrywają się przed sługami Kościeja w lasach, nękając go i napadając na jego wozy ze zrabowa-

nym ludności dobrem. Najwierniejsi czekają na ciebie tu niedaleko w puszczy na południu. Pilnują

traktu na wypadek gdyby nekromanta dowiedział się o sprowadzeniu cię.

- Muszę tam jak najszybciej wyruszyć.

- Musisz odpocząć i nabrać sił. Wyruszysz kiedy powrócisz do dawnej formy.

- Szkoda, że nie mam tu mojej dawnej broni. Ręka pewnie szybciej przypomniała by sobie ciosy.

-Nic się nie martw, twój rynsztunek nie wpadł w ręce Kościeja. Ukryliśmy go. Każdy z elementów

został ukryty osobno. Ludzie z pobliskiej wioski nam pomagali będą wiedzieć gdzie jej szukać.

Dobromir podszedł do stołu zawalonego grubymi księgami i zwojami pergaminu z podob-

nymi rysunkami jak ten, który właśnie skończył. Usiadł na stojącym obok trójnogu by chwile

odpocząć. Rytuał, który zaraz zacznie odprawiać będzie wymagał dużego wysiłku i skupienia.

Wraz z wspinającym się na nieboskłon Słońcem cień rzucany przez starożytne głazy niechętnie

spełzał z magicznych symboli, jeszcze chwila i cały wzór zalany zostanie słonecznym blaskiem.

-Przygotuj się Książe - Kapłan zwrócił się do pustego jeszcze symbolu. Wkrótce wszystko będzie

jasne. Chaos czy porządek, zależy kto lub co przybędzie na wezwanie.

Dobromir podszedł na skraj okręgu i obchodząc go powoli szeptał chrapliwe słowa w języku jakiego

nie używano na tych ziemiach od setek lat. Migotliwa, błękitna mgiełka zaczęła powoli unosić się

nad ziemią tworząc małe wiry. Po chwili same symbole zaczęły się jarzyć żółtozielonym światłem

Kapłan zatrzymał się i wrzucił w wirująca mgle przygotowane wcześniej magiczne ingrediencje,

wystrzeliły kolorowe iskry i po chwili powietrze przeszył dźwięk jakby rozrywanej materii spotęgo-

wany tysiąckrotnie. Pośrodku wzoru pojawiła się szczelina sięgająca poprzez wymiary. Dobromir

wycharczał kolejne zaklęcie, krople potu wystąpiły mu na czoło. Musiał powstrzymać napierające

byty chcące przeniknąć do naszego świata. Odszukać pośród nich ten właściwy, nadąć mu formę,

jaką już kiedyś posiadał. Tylko on mógł przejść. Kapłan wyczul go szybko, przez lata był z nim

związany i teraz widział go wyraźnie pośród innych duchów i demonów. Przywołał w umyśle

obraz młodzieńca, którego znal.

Następnego dnia Słońce wzeszło tak jak zawsze. Mirko uzbrojony jedynie w miecz wyruszył sam

na spotkanie z drużyną. Dobromir wyruszył inną drogą by odwrócić uwagę Kościeja i zebrać

rozproszone wojska księcia.

Po kilku godzinach marszu dotarł do małej wioski otoczonej

palisadą. Wszedł przez otwarta bramę, nikt go nie zatrzymał. Czuł jednak na sobie wzrok miesz-

kańców. Zatrzymał się na placu w środku wioski.

-Kogo zapytać o mój rynsztunek - mówił sam do siebie, rozglądając się dookoła. Nie widział

nikogo kto mógłby być sołtysem. Usłyszał natomiast czyjeś zawodzenia, ruszył między domy i

zobaczył jakiegoś chłopa lamentującego na progu.

- Co ci się stało, dobry człowieku? - Zapytał książę.

- O bogowie... O Swiatowicie... O ja biedny, biedny. - Zawodził dalej chłop.

- Co ci się stało?

- Och, wybacz nieznajomy, że nie proszę cię do chaty ale dwa dni temu zachorowała moja żona.

Mgła uformowała się w ludzka postać, duch prześlizgnął się pomiędzy innymi i wszedł w unoszą-

cy się nad runami obłok.

Dobromir resztka sił wypowiedział zaklęcie zamykające miedzy wymiarowa bramę. Krzyk wście-

kłości i żalu tysięcy istot, które nie prześlizgnęły się na Ziemie jeszcze chwile odbijał się echem.

Kapłan osunął się na kolana.

- Udało się, udało! Bogom niech będą dzięki! Witaj książę, po tylu latach, witaj w domu.

Na zatartym już rysunku stał Mirko. Taki jak pięć lat temu gdy Kościej usunął go z tego świata.

- Kim jesteś? Gdzie ja jestem? - Książę rozejrzał się niepewnie.

Leży biedaczka chora nie ma kto izby posprzątać.

- Tak, to wielka tragedia. A po znachora posłaliście?

- Posłałem, posłałem ale co z tego, jak kolejne nieszczęście się na moją głowę zwaliło. Troje dzieci

z naszej wioski zaginęło w lesie, jednym z nich był mój syn Staszko. Szukaliśmy ich ale nic nie

znaleźliśmy. Boimy się wchodzić głębiej w las

bo pełno tam wilków i niedźwiedzi.

- Wilki i niedźwiedzie nie są mi straszne. Mogę wam pomóc, przyda mi się taka dodatkowa lekcja

fechtunku. Którędy dotrę do tego lasu?

dziwnego. Nie była to rzeźba jak inne, była to kolumna lewitujących kamieni. Na posadzce przed

nim i lekko fosforyzował jakiś dziwny symbol. Wiedziony instynktem wszedł na znak. W jednej

chwili otoczyły go niebieskie płomienie przesłaniające świat. Gdy opadły w około nie było już

świątyni, stał w lesie obok podobnej kolumny. Gdzieś spomiędzy drzew dobiegał go gwar ludzkich

rozmów, gdakanie kur i porykiwanie bydła. Poszedł w tamtym kierunku aż znalazł się przed brama

dobrze znanej sobie wioski. Szybko odszukał sołtysa, chciał jeszcze dziś wyruszyć po tarczę i odna-

leźć swoich wojów.

Tarcza była ponoć ukryta na wyspie, do której prowadził wąski most. Nocą widać było na wyspie

tajemnicze ogniki w powietrzu rozlegały się dziwne wycia. Późnym popołudniem dotarł Mirko na

brzeg jeziora, na którym znajdowała się wyspa. Odnalazł wąski omszały mostek i ostrożnie na

niego wszedł. Stare deski były śliskie. Każdy krok mógł spowodować zawalenie się mostku, książę

szedł więc niezwykle ostrożnie. Z ulgą postawił stopę na wyspie w tym momencie mostek uznał, że

już nadszedł jego czas i z głośnym chlupotem zniknął w wodzie.

Odnalezienie dzieci w lesie zajęło księciu kilka godzin. Kilka razy spotkał wilki, jednak

ostrze jego miecza poradziło sobie z nimi znakomicie. Gdy wrócił wieczorem z całą trójką Wszyscy

mieszkańcy dziękowali mu za pomoc. Niektórzy z nich rozpoznali w nim księcia. Ktoś przyniósł

jego zbroje inny hełm.

- Nim odzyskasz miecz i tarczę będziesz musiał nam dowieść, że jesteś godzien na powrót być

naszym władcą. - Powiedział wąsaty sołtys. - Prześpij się jutro pomożesz nam w kilku pracach.

Odnalezienie tarczy zajęło trochę czasu, gdyż wyspa okazała się małą zbrojownią. W

końcu odnalazł gdzieś pod stosem potrzaskanych puklerzy i tarcz, tę której szukał. Teraz pozostała

jeszcze kwestia powrotu na ląd. Przepłynięcie w pław nie wchodziło w rachubę gdyż rynsztunek

ściągnąłby księcia na dno. bogowie jednak czuwali nad prawowitym władca tej krainy. W małej

kapliczce odkrył w podłodze płytę, którą można było podnieść. Poniżej znajdował się jakiś ciemny

korytarz. Nie namyślając się wiele Mirko zeskoczył w dół. W sączącym się z sufitu świetle do-

strzegł pochodnię wsadzona do metalowego ucha przymocowanego do ściany. Skrzesał ogień i

ruszył przed siebie. Echo potęgowało jego kroki, na ścianach tańczyły szalone cienie, z sufitu kapała

woda tworząc na podłodze wielkie kałuże. Szedł już dobrą chwilę starając się nie zgubić w tych

wilgotnych podziemiach gdy usłyszał jeszcze inne dźwięki. Jakby klekot drewnianych kołatek,

zaraz tez zobaczył kilka par świecących ślepi. Umocował pochodnię w ścianie i poprawił paski

tarczy. Z mroku korytarza wyskoczyło na niego kilka szkieletów, uzbrojonych w zardzewiałe mie-

cze i resztki tarcz. Kłapiąc szczerbatymi szczękami uderzyły na księcia.

Rankiem wybrał się książę do pasieki, w której panoszyły się niedźwiedzie siejąc spustoszenie

wśród uli. Potem wraz z pastuchami wyruszył ze stadem krów na pastwisko. Nie miał paść bydła

lecz chronić je w czasie drogi przed atakami wygłodniałych wilków. Również temu zadaniu podo-

łał bez problemu.

Niedaleko pastwiska wznosiła się starożytna świątynia jakiegoś zapomnianego boga. Pa-

stuszkowie opowiadali o czających się wewnątrz niebezpieczeństwach i magicznych bramach zdol-

nych uwięzić nieostrożnego śmiałka w komnacie bez wyjścia. Właśnie tam ukryto miecz księcia,

spoczywać miał na jednym z ołtarzy. Nie było wiec innego wyjścia jak wybrać się tam. Pierwszą

bramę otworzył z pomocą jednego z pastuszków, dalej musiał radzić sobie już sam. walcząc z

zamieszkującymi ruiny szkieletami i otwierając coraz to przemyślniejsze bramy dotarł do sali gdzie

na kamiennym ołtarzu spoczywał jego dawny miecz. Podniósł go ostrożnie i starł warstwę kurzu.

Tak to była jego broń, ciągle jeszcze ostra.

Usłyszał za plecami jakiś szczęk, odwrócił się ale było już za późno. Zębata brama opadła

ciężko więżąc Mirka w komnacie. Próby podniesienia jej spełzły na niczym, nawoływania również

nie sprowadziły oczekiwanej pomocy. Książę zaczął więc rozglądać się po sali. Nie było tu w

zasadzie nic ciekawego, pajęczyny oplatały białym całunem figury zapomnianych bogów, a gruby

kobierzec kurzu zaburzony był tylko w miejscach, gdzie chodził Mirko. Po chwili jednak dostrzegł

gdzieś w mroku rzeźbę, która lekko poruszała się pod pajęczyną. Podszedł bliżej i zobaczył cos

Uzbrojony we własny miecz i chroniony zbroją, hełmem i tarczą Mirko był jednak trud-

nym przeciwnikiem. Jego miecz bez trudu kruszył spróchniałe kości i po chwili po napastnikach

zostały jedynie walające się po podłodze resztki. Korytarz zakręcał jeszcze kilka razy by wreszcie

kończyć się schodkami, nad którymi wzniesiono identyczną kapliczkę jak tą na wyspie. Słońce

chyliło się już ku zachodowi jednak książę zdecydował, że nie wróci do wioski. Poszedł prosto na

południe gdzie za przełęczom zaczynała się puszcza w której oczekiwała go jego drużyna.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: