Adler Warren - Wojna państwa Rose 02 - Dzieci panstwa Rose.pdf - Adler Warren(3) - gosiadabrowska

Warren Adler

Dzieci PaŃstwa Rose

Tłumaczył Piotr Maksymowicz

Dla Sunny

Rozdział 1

Gdy Victoria poczuła w kieszeni wibrację telefonu komórkowego, stała w

kolejce do kasy w supermarkecie Safeway. Telefon nosiła przy sobie jako bardzo

poŜyteczne urządzenie, słuŜące do komunikowania się z rodziną oraz na wypadek

wszelkich nieprzewidzianych sytuacji.

Dzwonił pan Tatum, dyrektor szkoły jej syna, Michaela. Miał ten numer w

bazie danych. Serce podskoczyło jej do gardła. Jednak dyrektor natychmiast ją

uspokoił.

– Proszę się nie denerwować. Michaelowi nic się nie stało.

„Więc po co pan dzwoni?" – chciała zapytać, lecz powstrzymała się.

– Chodzi o słodycze – wyjaśnił Tatum.

Odetchnęła z ulgą, lecz po chwili nachmurzyła się.

– Znowu. – Victoria westchnęła. – Rozumiem, Ŝe sprawa osiągnęła poziom

alarmowy, prawda? – dodała z nutą sarkazmu. Cały czas obserwowała, jak tęga,

ubrana w firmowy mundurek kasjerka wbija ceny poszczególnych produktów. –

Chwileczkę, tam są trzy sztuki za dwa dwadzieścia – warknęła. – Niech pani

sprawdzi wasze promocje.

– Cholera! – Zmieszana kasjerka oblała się rumieńcem, przebiegając wzrokiem

po liście promocji.

– Panie Tatum, to nie do pana – powiedziała do telefonu. – Jestem w Safewayu.

– Nie chcę komplikować pani Ŝycia, pani Rose – odparł obłudnie Tatum. – Ale

chciałbym, Ŝeby pani przyjechała do nas jak najszybciej.

– Chyba pan Ŝartuje. Po co?

– Chcielibyśmy, Ŝeby pan Rose takŜe się zjawił.

– To niemoŜliwe. PrzecieŜ pan wie, Ŝe on pracuje na Manhattanie. A co to za

pilna sprawa?

– Znowu to samo – wyjaśnił Tatum.

Na chwilę ogarnęła ją panika. Czy on ukrywa przed nią coś strasznego? Wszak

nie moŜe chodzić o czekoladowe batoniki.

– Rodzice Madeline nie są usatysfakcjonowani wcześniejszymi zaprzeczeniami

Michaela, pani Rose.

– Chce pan powiedzieć, Ŝe dziewczynka występuje z kolejnym oskarŜeniem?

– Obawiam się, Ŝe tak.

– I Crespowie to kupują?

– Bezwzględnie. Mamy tu jakby pewien impas.

– Jeśli chodzi o mnie i mojego męŜa, Ŝadnego impasu nie ma – zdenerwowała

się Victoria. Obserwowała kasjerkę, która wściekała się na swoją kasę, jakby to ona

była winna pomyłki. – Wyjaśniłam juŜ tę sprawę. W naszej rodzinie się nie kłamie.

– Przykro mi, pani Rose – powiedział z naciskiem Tatum, niewątpliwie pod

bacznym okiem oskarŜycieli Michaela. – Musimy dotrzeć do sedna tej sprawy.

– Czy to nie moŜe zaczekać do jutra?

– Chciałbym, ale to niemoŜliwe.

– Crespowie – syknęła ironicznie Victoria. – Oni tam są, prawda, panie Tatum?

– Tak, są tutaj.

– A Michael? – spytała Victoria. – W Ŝadnym razie nie chciałabym naraŜać go

na stresy.

– W tej sytuacji mamy nadzieję, Ŝe uda się załatwić całą sprawę bez

dodatkowego niepokojenia dzieci, pani Rose – powiedział Tatum.

– To dobrze. Nie chcę, aby się poczuł jak oskarŜony na rozprawie sądowej.

– Obawiam się, Ŝe istnieje tu pewne podobieństwo – westchnął Tatum.

ZbliŜająca się konfrontacja wzbudzała w nim wyraźną awersję.

– Proszę o godzinę zwłoki, panie Tatum – powiedziała do telefonu. – Muszę

zawieźć córkę i jej koleŜanki na lekcję baletu.

– Zaczekamy – odparł Tatum. Z wyraźnym trudem zachowywał neutralność.

Victoria zatrzasnęła klapkę telefonu i obserwowała kasjerkę, która

gwałtownymi ruchami wybijała na kasie ceny ostatnich towarów. Przestała śledzić

cyfry na wyświetlaczu. Później porówna sobie wydruk na paragonie z cenami

poszczególnych artykułów. Dostawcy często popełniali omyłki, niektóre na jej

korzyść, inne nie. Była to sposobność, by wykazać się moralną wyŜszością i

zdolnościami matematycznymi. Zdobyła licencjat na wydziale rachunkowości

Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku, ale nie podjęła dalszych studiów na tym

kierunku, by uzyskać licencję biegłej księgowej, wybierając zamiast tego prawo. A

obecnie z obsesyjną, przeraŜającą determinacją robiła dyplom jako mamuśka.

Zapłaciła kartą Visa, a następnie podjechała wózkiem do tylnej klapy forda

explorera i przełoŜyła zakupy do bagaŜnika samochodu. Ruszyła w kierunku szkoły

Emily, przeklinając w myślach dyrektora Tatuma za to, Ŝe dopuścił, by sytuacja

osiągnęła poziom takiego absurdu.

Znała Crespów z róŜnych spotkań i imprez związanych ze szkołą, którą była

Pendleton Hall, czesne dwanaście tysięcy rocznie plus trzy na nieprzewidziane

wydatki. Do tego dochodziło osiem tysięcy za Emily uczącą się w szkole

episkopalnej. Victoria doszła do wniosku, Ŝe to rozbój w biały dzień, bo oprócz

podatków kaŜą jeszcze płacić za naukę, podczas gdy właśnie przez nich

szkolnictwo publiczne legło w gruzach. Dla Victorii płacenie frycowego było

jednym z grzechów głównych.

Szybko otrząsnęła się z gniewu. Rodzice pragnący, by ich dzieci osiągnęły

Ŝyciowy sukces w tym skomplikowanym, brutalnym świecie, nie mieli innego

wyboru. Prywatne szkoły w ogóle, a ta w szczególności, zapewniały niezbędną

przewagę. W opinii Victorii nieodzownym elementem rodzicielstwa było

maksymalne zwiększenie szans dziecka na zdobycie dobrego wykształcenia.

AŜ wzdrygnęła się na myśl o kolejnej konfrontacji z cycatą Helen Crespo i jej

męŜem Johnem, który nosił krzaczaste wąsy i małe, okrągłe okulary w drucianej

oprawie. Uczył angielskiego w miejscowym liceum, ona zaś była dziedziczką

fortuny zdobytej na jakimś wynalazku słuŜącym do wyrobu makaronu. Zajmowała

się ceramiką, gadała jak katarynka, a nigdy nie przyszło jej do głowy, Ŝeby

posłuchać i postarać się zrozumieć to, co mówią inni.

Obydwie rodziny spotykały się równieŜ w kościele episkopalnym pod

wezwaniem św. Jana, do którego wstąpili, gdy Michael miał cztery lata. Tym

sposobem w ich Ŝyciu pojawił się ten niezbędny duchowy komponent, jakiego

zarówno ona, jak i Josh tak rzadko zaznali w swoim dzieciństwie.

Victoria sądziła, Ŝe sprawa została ostatecznie załatwiona w trakcie poprzedniej

konfrontacji. Spotkali się wówczas w pustej sali po zakończeniu lekcji. Tatum

siedział za biurkiem. Zapewne nie chciał naraŜać swoich uczniów na dodatkowe

stresy związane z pobytem w jego gabinecie.

Michael, z charakterystyczną dla ośmiolatka przekorą, zaprzeczył oskarŜeniom

w obecności obojga państwa Crespo oraz ich przygłupawej i sepleniącej córeczki

Madeline, która gapiła się na nich przez okulary o wiele za duŜe jak na jej maleńką,

pobladłą twarzyczkę. Pan Tatum obserwował rozwój wydarzeń z obliczem

wyraŜającym pełną tolerancję i zrozumienie. Był wysokim, przystojnym,

pięćdziesięciokilkuletnim męŜczyzną, który swoim wyglądem budził zaufanie i

sprawiał wraŜenie dobrego nauczyciela. Był szanowanym królem Salomonem

szkoły Pendleton Hall. Ustanowił sztywne reguły zachowania i standardy

dotyczące postępów w nauce swoich podopiecznych. Cieszył się posłuchem u

rodziców i uczniów. Jego opinia nie podlegała dyskusji.

– Czy widziałaś, jak Michael zabiera to Milky Way? – Victoria spytała

dziewczynkę miłym, pozbawionym wszelkiej groźby tonem. Dla trojga rodziców

przyniesiono normalnej wielkości krzesła, podczas gdy dzieci siedziały w swoich

ławkach.

– Cy ficiałam? – odparła Madeline podniesionym głosem, odwracając twarz od

pytającej. – Jak miałam ficieć? Sakradł się po kryjomu. – Wzrokiem szukała

wsparcia u swoich rodziców.

– Więc skąd wiesz, Ŝe to on zabrał? – spytała niewinnie Victoria. Spostrzegła,

Ŝe pod wpływem emocji dziecko jeszcze bardziej sepleni.

Madeline podniosła główkę i zmarszczyła nos, jakby nagle wyczuła w sali

obrzydliwy zapach.

– Ficiał, jak go jadłam w stołófce i pofieciał, ze cielenie się jeceniem to akt

miłości i psyjaśni.

Victoria ujrzała w wyobraźni nabrzmiałą, róŜową twarz cioci Evie. Mottem

szwagierki była miłość do jedzenia, jej logo zaś stanowiła pucołowata twarz i

pulchne ciało. Stwierdzenie Madeline przyprawiło ją o szybsze bicie serca. CzyŜby

to znowu była prawda? Nie ma mowy. W ich domu kłamstwo było jak trucizna,

gorsza od dziesięciu plag faraona ze Starego Testamentu.

– Ale to nie czyni go złodziejem, kochanie – powiedziała słodko Victoria.

– Ficiałam tez, jak on to zjada.

– Milky Way? Michael?

– Tak, tfa rasy.

– Tfa rasy? – powtórzyła niechcący Victoria. Nie miała zamiaru szydzić z wady

wymowy Madeline.

– Victorio! – zganiła ją Helen Crespo.

– To było okrutne! – zawołał jej mąŜ.

– Przepraszam. Naprawdę nie chciałam... – Uśmiechnęła się do małej z

wyrazem bólu. – Madeline, kochanie, skąd wiesz, Ŝe to było twoje Milky Way?

– Bo wyglądało jak moje.

– Wszystkie Milky Way wyglądają tak samo – powiedziała Victoria, na nowo

odkrywając swoje prokuratorskie umiejętności.

– To było moje.

– Ale być moŜe dostał je od kogoś innego, kto kupił sobie batonik w automacie

– zaprotestowała Victoria.

– Tu nie ma automatów ze słodyczami – wtrącił się Tatum.

– Nigdy nie ukradłem jej Milky Way – zaprotestował Michael, który siedział

wyprostowany, z zaciśniętymi ustami i płonącymi niebieskimi oczami. Po chwili

dorzucił od siebie rozstrzygający komentarz: – Mama nawet nie pozwala nam jeść

słodyczy w domu.

Adler Warren - Wojna państwa Rose 02 - Dzieci panstwa Rose.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: