docielenia.pdf

Systemy zewnętrznego ocieplania ścian budynków

Dr inż. Mariusz Gaczek 1

Wybuch kryzysu paliwowego na początku lat 70. ubiegłego wieku, a także

wzrost świadomości ekologicznej społeczeństw, były czynnikami powodującymi

wejście na drogę ciągłego ograniczania strat energii, w tym także przeznaczonej na

cele ogrzewcze budynków. Aktualnie obowiązujące w Polsce przepisy prawne –

ustawa Prawo budowlane i rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim

powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie – nakładają obowiązek projektowania

i wykonywania obiektów budowlanych w sposób zapewniający oszczędność energii

i odpowiednią izolacyjność cieplną przegród budowlanych. Wymagania te zaliczone

zostały do tzw. wymagań podstawowych i są one zgodne z zapisami zawartymi

w Dyrektywie nowego podejścia 89/106/EWG .

1. Przyczyny strat ciepła budynków

Straty ciepła budynku wynikają przede wszystkim z przenikania ciepła przez

przegrody budowlane (są to tzw. straty na przenikanie) oraz z podgrzewania powietrza

wentylacyjnego (są to tzw. straty na wentylację). Wielkość strat ciepła na przenikanie

zależy głównie od poziomu izolacyjności przegród z uwzględnieniem występowania

w nich mostków cieplnych, które w znaczący sposób mogą wpłynąć na pogorszenie

izolacyjnych właściwości przegród. Wielkość strat na wentylację zależy m. in. od

panujących warunków atmosferycznych, okresowego otwierania okien przez

mieszkańców, szczelności stolarki otworowej i elementów konstrukcji budynku,

wielkości i położenia budynku.

Szacunkowy, procentowy udział poszczególnych przegród (o małej

izolacyjności termicznej) w stratach ciepła budynków mieszkalnych: jednorodzinnego

i wielorodzinnego, pokazano na rys. 1. Podane wartości wskazują, że duże znaczenie

w ograniczaniu strat ciepła ma ocieplenie ścian zewnętrznych.

1 Politechnika Poznańska, Instytut Konstrukcji Budowlanych

Rys. 1. Szacunkowy udział przegród budowlanych w stratach ciepła budynków.

2. Metody zewnętrznego ocieplania ścian

Stosowane sposoby zewnętrznego ocieplania ścian można podzielić na trzy

podstawowe grupy: sposoby z zastosowaniem płyt izolacyjnych, sposoby

wykorzystujące materiały sypkie, sposoby z użyciem tynków ocieplających.

Metody ocieplania ścian przy użyciu płyt izolacyjnych dzieli się tradycyjnie

w Polsce na: metody lekkie mokre, metody lekkie suche i metody ciężkie mokre.

Z uwagi na szczupłość miejsca, w niniejszym opracowaniu zostaną scharakteryzowane

jedynie te metody.

2.1. Metody lekkie mokre

Metody te są dominującymi sposobami ocieplania budynków. Wykonanie

ocieplenia polega na przymocowaniu do ścian materiału termoizolacyjnego,

a następnie pokryciu go powłoką zewnętrzną, w skład której z reguły wchodzi

warstwa zbrojona tkaniną szklaną oraz cienkowarstwowa wyprawa tynkarska lub

okładzina ceramiczna. Systemy wykorzystujące tą technologię można podzielić na

kilka podstawowych typów.

W najstarszym, najbardziej rozpowszechnionym typie I ocieplenie

wykonywane jest poprzez przyklejenie do ścian płyt izolacyjnych, ich dodatkowe

Systemy zewnętrznego ocieplania ścian budynków

zamocowanie mechaniczne przy użyciu kołków rozprężnych lub wbijanych, nałożenie

warstwy masy klejącej zbrojonej tkaniną szklaną oraz naniesienie tynku

cienkowarstwowego i ewentualnie odpowiedniej powłoki malarskiej. Ta odmiana

metody lekkiej nazywana jest obecnie „bezspoinowym systemem ocieplania (BSO)”.

Typ I i Ia

Typ II

Typ III

Typ IV

Typ V i Va

Typ VI

Rys. 2. Zasadnicze typy metody lekkiej mokrej (systemy niewentylowane).

Zmodyfikowaną wersją tego systemu jest rozwiązanie ( typ Ia ), w którym

pomija się nakładanie na płyty izolacyjne warstwy masy klejącej, a siatkę zbrojącą

zatapia się w tynku cienkowarstwowym, którego grubość jest jednak nieco większa

w stosunku do rozwiązania podstawowego.

W celu wzmocnienia dolnych partii systemu stosuje się zbrojenie z dwóch

warstw tkaniny szklanej, a przy narażeniu na silne uszkodzenia mechaniczne mocuje

się cienkie płyty cementowe (rys.3) lub wykonuje się podkład z tynku

wzmacniającego (rys. 4).

Nowoczesne materiały i technologie w budownictwie

Rys. 3. Wzmocnienie dolnej części systemu przy użyciu płyt cementowych.

Rys. 4. Wzmocnienie systemu przy użyciu tynku masywnego.

W przypadku podłoży nienośnych (np. spękanych starych tynków i okładzin

ceramicznych) lub z dużymi nierównościami stosuje się system typu II . Wykonanie

termoizolacji polega w tym przypadku na zredukowanym przyklejeniu płyt do

podłoża, natomiast zasadnicze mocowanie mechaniczne wykonuje się przy użyciu

poziomych szyn podtrzymujących i pionowych szyn łączących płyty izolacyjne.

W typie III metody lekkiej mokrej prace prowadzi się w nieco zmienionej

kolejności. Po przyklejeniu płyt izolacyjnych wykonuje się na nich warstwę zbrojoną

tkaniną szklaną. Dopiero po stwardnieniu zaprawy klejącej tworzącej tę warstwę

osadzane są kołki przechodzące przez tkaninę. W tej sytuacji za podłoże dla powłoki

elewacyjnej może być uznana warstwa zbrojona, podczas gdy w typie I za podłoże dla

Systemy zewnętrznego ocieplania ścian budynków

warstwy wierzchniej (warstwy zbrojonej i wyprawy cienkowarstwowej traktowanych

łącznie) przyjmuje się płytę izolacji termicznej. Z uwagi na powyższe typ III

charakteryzuje się większą nośnością warstwy zewnętrznej i bywa wykorzystywany

w systemach z zewnętrznymi okładzinami ceramicznymi.

W przypadku typu IV do ocieplania ścian wykorzystywane są

jednomateriałowe lub warstwowe płyty o dużej sztywności. Są one łączone

z podłożem ściennym bez klejenia, wyłącznie za pomocą kołków. Płyty izolacyjne

służą następnie jako podłoże dla tynku lekkiego, na którym wykonuje się warstwę

zbrojoną tkaniną szklaną i cienkowarstwowy tynk elewacyjny.

Za kombinację typów I i IV mogą być uznane systemy typu V , stosowane do

ocieplania drewnianych ścian szkieletowych. W rozwiązaniach tego typu dodatkowa

izolacja termiczna jest mocowana do ściany wyłącznie mechanicznie, za pomocą

łączników wkręcanych. Do układu warstw został wprowadzony dodatkowy element

w postaci maty drenującej. Jej zadaniem jest przejęcie i odprowadzenie wody

opadowej, mogącej się przedostawać do środka systemu przez ewentualne

nieszczelności, np. w obrębie otworów okiennych i drzwiowych. Funkcję takiego

drenażu mogą pełnić także pionowe kanały wyprofilowane na tylnych powierzchniach

płyt styropianowych ( typ Va ).

Charakterystyczną cechą systemu typu VI jest zastosowanie specjalnych płyt

styropianowych, posiadających profilowaną powierzchnię zewnętrzną. Dzięki

występom na powierzchni płyt izolacyjnych ułatwione jest równe układanie

klinkierowych płytek elewacyjnych i ich spoinowanie, a jednocześnie ograniczone są

naprężenia termiczne, powstające w okładzinie w czasie eksploatacji. Płyty izolacyjne

mocowane są do podłoża za pomocą zaprawy klejącej, a następnie kołków

rozprężnych (rys. 5). W systemie tym nie występuje warstwa zbrojona tkaniną szklaną.

Płytki klinkierowe mocowane są do płyt izolacyjnych specjalną zaprawą klejącą. Po

związaniu zaprawy okładzinę spoinuje się, a następnie powleka impregnatem

silikonowym.

Nowoczesne materiały i technologie w budownictwie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: