120 Dni Sodomy Czyli Szkola Libertynizmu.pdf

Donatien Alphonse de Sade

STO DWADZIEŚCIA DNI SODOMY, CZYLI SZKOŁA

LIBERTYNIZMU

Liczne wojny, jakie Ludwik XIV musiał prowadzić za czasów swego

panowania, wyczerpując finanse państwa i siły narodu, pokazały jednak

sposób na osiągnięcie bogactwa ogromnej liczbie tych pijawek1 zawsze

czyhających na nieszczęścia publiczne, pijawek, które je wywołują

zamiast łagodzić, ażeby czerpać z nich jak największe korzyści. Schyłek

tego panowania, tak zresztą wzniosły, jest, być może, jedną z epok

imperium francuskiego, w której powstało najwięcej takich ciemnych

fortun2, lśniących przepychem i rozpustą równie mroczną, jak one same.

U schyłku tego panowania, na krótko przedtem, zanim Regent usiłował

przy pomocy słynnego trybunału, znanego pod nazwą Izby Sądowej,

zmusić tłum dzierżawców3 do zwrotu tego, co bezprawnie zabrali,

czterech z nich wymyśliło osobliwą partię rozpusty, z której mamy za-

miar zdać sprawę4. Błędem byłoby sądzić, że jedynie stan nieszlachecki

zajmował się ściąganiem podatków5; na jego czele stanęli wielcy

panowie. Książę de Blangis i jego brat, biskup de***, którzy w ten

sposób zdobyli ogromne fortuny, stanowią niepodważalny dowód, że

również szlachta nie rezygnowała z tej drogi do bogactwa. Te dwie

znamienite osoby, ściśle związane i przyjemnościami, i interesami ze

sławnym Durcetem i prezydentem6 de Curvalem, jako pierwsi wymyślili

rozpustę, której historię opisujemy, a gdy zwierzyli się swym dwu

przyjaciołom, wszyscy czterej stali się aktorami owych słynnych orgii.

Od ponad sześciu lat czterej libertyni, których zbliżyła wielkość bogactw

i podobieństwo gustów, planowali zacieśnić łączące ich wiązy poprzez

alianse, w większym stopniu ugruntowane na rozpuście niż na innych

podstawach, na jakich opierają się zazwyczaj takie związki. A oto, na

czym polegały ich zamysły. Książę de Blangis, trzykrotny wdowiec,

mający dwie córki, pozostawione mu przez jedną z żon, zorientowawszy

się, że prezydent de Curval nosi się z zamiarem poślubienia starszej z

dziewcząt, pomimo dobrze mu wiadomej zażyłości, w jakiej ojciec z nią

pozostawał, książę, jak powiedziałem, natychmiast zaplanował potrójny

alians.

- Chcesz Julię za żonę - rzekł do Curvała. - Daję ci ją bez wahania, ale

stawiam jeden warunek: me bądź zazdrosny, gdy ona, choć będzie twoją

żoną, zachowa dla mnie te same względy, jakimi zawsze mnie darzyła, a

co więcej, pomóż mi nakłonić naszego wspólnego przyjaciela, Durceta,

by oddał mi swą córkę, Konstancję, dla której, wyznam ci, mam niemal

takie same uczucia, jak ty dla Julii

- Wiesz jednak zapewne - rzekł Curval - że Durcet, libertyn jak i ty...

- Wiem wszystko, co można wiedzieć - odparł książę. - Czyż w naszym

wieku i przy naszym sposobie myślenia coś takiego może stanowić prze-

szkodę? Sądzisz, że pragnę żony, by uczynić z niej kochankę? Chcę, by

służyła mym kaprysom, by stanowiła przykrywkę dla mnóstwa małych,

sekretnych aktów rozpusty, które wspaniale osłania welon ślubny.

Jednym słowem, chcę jej z tych samych względów, z jakich ty pragniesz

mojej córki. Sądzisz, że nie znam twego celu i pragnień? My, libertyni,

bierzemy żony, by były naszymi niewolnicami, fakt zaś, że są żonami,

czyni je bardziej uległymi niż kochanki, a wiesz, jak cenny jest

despotyzm dla przyjemności, w jakich gustujemy.

W tym momencie wszedł Durcet. Przyjaciele zdali mu sprawę z rozmo-

wy i dzierżawca, zachwycony otwartością, która pozwoliła mu wyznać

uczucia żywione przezeń do Adelajdy, córki prezydenta, zaakceptował

de Blangisa jako zięcia na takich warunkach, jakie książę postawił

Curvalowi. Bezzwłocznie zawarto trzy kontrakty ślubne; posagi były

ogromne, a klauzule jednakowe. Prezydent, obciążony podobną winą,

jak jego dwaj przyjaciele, wyjawił, nie zniechęcając tym jednak Durceta,

swój sekretny związek z córką, wobec czego trzej ojcowie, z których

każdy pragnął zachować swe prawa, umówili się, celem poszerzenia tych

praw, że trzy młode osoby, w jednakowy sposób związane z mężami

majątkiem i nazwiskiem, nie będą już należeć ciałem do jednego, lecz w

równym stopniu do każdego z nich, pod groźbą najsurowszych kar,

gdyby odważyły się naruszyć którąkolwiek z klauzul, jakim je pod-

porządkowano.

Przygotowania dobiegały końca, gdy biskup de***, również związany

przyjemnościami z dwoma przyjaciółkami swego brata, zaproponował

do aliansu czwartą osobę, o ile jemu pozwolą korzystać z trzech

pozostałych. Osoba ta, druga córka księcia, a jego bratanica, była z nim

spokrewniona w jeszcze większym stopniu niż sądzono. Utrzymywał on

bowiem stosunki ze swą bratową, i obaj bracia doskonale wiedzieli, że ta

młoda osoba, imieniem Alina, swe przyjście na świat zawdzięczała bez

wątpienia biskupowi, a nie księciu. Biskup, który zobowiązał się od

kołyski mieć pieczę nad Aliną, z tym, by ją posiąść, nie czekał, jak łatwo

sobie wyobrazić, aż osiągnie ona wiek dojrzały. Toteż w tym względzie

dorównywał swym towarzyszom, a wkład, jaki wniósł do wymiany

handlowej, miał ten sam stopień zepsucia czy też degradacji. Ponieważ

jednak wdziękami i swą świeżą młodością dziewczyna brała jeszcze górę

nad trzema towarzyszkami, nie wahano się z dobiciem targu. Biskup,

podobnie jak trzej pozostali, podzielił się swymi prawami, i każdy z

czterech w ten sposób powiązanych bohaterów stał się mężem czterech

kobiet.

Z porozumienia tego wynika zatem, by streścić je dla wygody czytelni-

ka, że książę, ojciec Julii, został mężem Konstancji, córki Durceta;

Durcet, ojciec Konstancji, został mężem Adelajdy, córki prezydenta;

prezydent, ojciec Adelajdy, został mężem Julii, starszej córki księcia, a

biskup, wuj i ojciec Ali-

ny, został mężem trzech pozostałych, odstępując Alinę przyjaciołom

wobec praw, jakie sam do niej zachował.

We wspaniałej posiadłości księcia położonej w Burbonii zawarto te

szczęśliwe związki i pozostawiam czytelnikom wyobrażenie sobie orgii,

jakie się tam odbywały. Konieczność odmalowania innych pozbawia nas

przyjemności, jaką mielibyśmy z ich nakreślenia. Po powrocie

stowarzyszenie czterech przyjaciół stało się jeszcze bardziej trwałe, a

ponieważ ważne jest ich bliższe poznanie, to zanim zajmiemy się

każdym z osobna, by ich przedstawić bardziej szczegółowo, nieco

światła na charaktery tych rozpustników rzuci, jak mi się wydaje, jeden

drobny szczegół ich lubieżnego porozumienia.

Towarzystwo utworzyło wspólną sakiewkę, którą przez okres sześciu

miesięcy zarządzał kolejno każdy z nich, a której zasoby, mające służyć

wyłącznie rozkoszom, były ogromne. Nadmierna fortuna pozwalała im

na rzeczy bardzo osobliwe w tym względzie, i czytelnik nie powinien

być wcale zdziwiony, gdy powiemy mu, że tylko na przyjemności stołu i

rozpustę przeznaczano rocznie dwa miliony7.

Cztery sławne stręczycielki kobiet i tyluż merkurych8 miało się zajmo-

wać jedynie wyszukiwaniem, i w stolicy, i w prowincjach, tych

wszystkich, którzy, tak spośród jednej, jak i drugiej płci, najlepiej mogli

nasycić zmysły. Przygotowywano kolejno cztery kolacje tygodniowo w

czterech letnich domkach położonych na przedmieściach Paryża9. Na

pierwszej z nich, przeznaczonej wyłącznie przyjemnościom sodomii10,

przyjmowano tylko mężczyzn. Można tam było zobaczyć szesnastu

młodzieńców w wieku od dwudziestu do trzydziestu lat, których

ogromne możliwości pozwalały czterem bohaterom odgrywającym role

kobiet zakosztować najbardziej zmysłowych rozkoszy. Mężczyzn

wybierano kierując się wyłącznie wielkością członka, a ten nad-

zwyczajny organ musiał być taką wspaniałością, która nigdy by nie

mogła wniknąć w żadną kobietę. Był to najważniejszy warunek, a

ponieważ nie szczędzono wydatków, rzadko się zdarzało, by nie został

spełniony. Ażeby jednak zakosztować wszystkich przyjemności, dano

tym szesnastu mężom równą liczbę znacznie młodszych chłopców,

którzy mieli pełnić obowiązki kobiet. Tych brano w wieku od dwunastu

do osiemnastu lat, a o przyjęciu decydowały świeżość, buzia, wdzięk,

postawa, niewinność i czystość, przewyższające wszystko, co nasze

pędzle zdolne byłyby odmalować. Na tych męskich orgiach, na których

dopuszczano się najbardziej lubieżnych czynów, jakie kiedykolwiek

wymyśliły Sodoma i Gomora", nie przyjmowano żadnych kobiet. Druga

kolacja poświęcona została szykownym dziwkom, które, zmuszone

wyrzec się tutaj pychy i naturalnej wyniosłości, odpowiednimi sumami

nakłonione zostały do oddania się najbardziej niewłaściwym kaprysom,

a często nawet były znieważane, jeśli tak się spodobało libertynom. Było

ich zwykle dwanaście, a gdy Paryż nie mógł podołać urozmaiceniu tej

płci równie często, jak to było potrzebne, przeplatano te wieczory

innymi, na których przyjmowano tylko kobiety

godne szacunku, w takiej samej liczbie, od sfer sądowych do sfer

rządowych. W Paryżu jest ponad cztery lub pięć tysięcy kobiet,

należących do jednej lub drugiej sfery, które potrzeba albo zbytek

zmusza do oddawania się tego rodzaju rozrywkom. Wystarczy tylko

zostać dobrze obsłużonym, by je znaleźć, i libertyni, którzy zostali

obsłużeni znakomicie, znajdowali często cuda w tej osobliwej sferze.

Ale daremnie być kobietą przyzwoitą, należało poddać się wszystkiemu,

a libertynizm, który nie uznaje żadnych ograniczeń, znajduje szczególną

podnietę w zmuszaniu do takich okropności i nikczemności, że

wydawało się, iż natura i normy społeczne powinny chronić przed

podobnymi doświadczeniami. Znalazłszy się tam, należało czynić

wszystko, a ponieważ czterej zbrodniarze znajdowali upodobanie w

najbardziej łajdackiej i najbardziej niesłychanej rozpuście, całkowita

uległość wobec ich pragnień nie była drobnostką. Trzecia kolacja

przeznaczona została dla najnikczemniejszych i najbardziej

pohańbionych kreatur, jakie tylko mogły się spotkać. Dla kogoś, kto zna

zboczenia rozpusty, wyrafinowanie to okaże się czymś zwyczajnym; to

ogromna rozkosz, by tak rzec, tarzać się w bagnie12 wraz z kreaturami z

tej sfery. Znaleźć w tym można kompletny upadek moralny,

najpotworniejszą rozpustę, całkowite upodlenie, i przyjemności te, w

porównaniu z tymi, jakich kosztowano w przeddzień, albo z

dystyngowanymi stworzeniami, które pozwoliły nam ich zakosztować,

przydają pieprzu i jednym, i drugim występkom. Tytaj, ponieważ

rozpusta była pełniejsza, nie pominięto niczego, by j ą uczynić i

różnorodną, i pikantną. W czasie sześciu godzin zjawiało się tam sto

dziwek i bardzo często cała setka nie wychodziła nietknięta. Nie

spieszmy się jednak, wyrafinowanie to dotyczy szczegółów, których

jeszcze nie poruszyliśmy. Czwarta kolacja zarezerwowana została dla

dziewic. Przyjmowano je wyłącznie w wieku od siedmiu do piętnastu lat.

Warunek był jeden, chodziło tylko o buzię: miała być czarująca, oraz o

pewność dziewictwa: musiało być autentyczne. Niewiarygodne

wyrafinowanie libertynizmu. Czterej libertni z pewnością nie pragnęli

zerwać wszystkich róż, i jakżeby mogli, skoro były one oferowane w

liczbie dwudziestu i skoro tylko dwaj spośród nich byli w stanie dokonać

tego aktu, jeden z pozostałych, dzierżawca, zupełnie już nie osiągał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: