RDTWZiP batalion-kompania
ROZDZIAŁ 6
NATARCIE
0601 ZASADY OGÓLNE
1. Natarcie jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzajem walki prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia pododdziałów (wojsk) przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu.
2. Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie ogniem sił i środków przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia pododdziałami zmechanizowanymi i pancernymi we współdziałaniu z innymi rodzajami wojsk, rozbicie jego sił i środków oraz zajęcie ważnych obiektów lub kluczowych rejonów. Zawsze należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości obrony przeciwnika i rozcinania oraz izolowania jego sił. Celami szczegółowymi w natarciu są:
- pozbawienie przeciwnika sił i środków;
- uchwycenie kluczowego lub decydującego terenu;
- uzyskanie wiadomości o przeciwniku;
- wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od własnego punktu ciężkości;
- związanie przeciwnika walką, aby zapobiec ( zdezorganizować ) dokonaniu manewru sił i środków;
- przejęcie inicjatywy;
- odparcie kontrataków przeciwnika.
3. Natarcie prowadzi się w szybkim tempie, bez przerwy w dzień i w nocy, w każdych warunkach meteorologicznych i terenowych. Duże znaczenie dla osiągnięcia zamierzonych celów w natarciu ma skupienie przeważających sił i środków w odpowiednim czasie i miejscu, a następnie celowe ich wykorzystanie, czyli wykonanie zadania w dużej mierze zależy od trafnego wyboru punktu ciężkości.
4. Powodzenie w natarciu osiąga się przez:
- dostarczanie wiarygodnych, możliwie najszerszych wiadomości o przeciwniku i terenie;
- działania agresywne, wykorzystywanie w niespodziewany sposób sprzyjających sytuacji;
- dobór czasu, kierunku uderzenia i utrzymanie inicjatywy;
- właściwy wybór punktu ciężkości, maksymalne wykorzystanie możliwości manewrowych i dyspozycyjnych środków rażenia;
- tempo natarcia, ograniczające przeciwnikowi możliwość przejęcia inicjatywy;
- zachowanie ciągłości kierowania natarciem;
- rozpoczynanie natarcia z bezpiecznej odległości (poza zasięgiem oddziaływania podstawowej masy środków rażenia przeciwnika). Uwaga zwrócona musi być także na osłonę skrzydeł;
- przemieszczanie, które powinno być ściśle skoordynowane z prowadzonym ogniem. Siła ognia niszczy, obezwładnia i wspiera, jest to istotne w złamaniu woli przeciwnika do prowadzenia walki. Ogień połączony z ruchem i oddziaływaniem elektronicznym umożliwia wojskom zajęcie korzystniejszego położenia w stosunku do przeciwnika;
- mylenie przeciwnika, przez co dąży się do zapewnienia bezpieczeństwa rozwiniętym wojskom oraz stwarza nacierającemu sprzyjające warunki do skuteczności wykonywania zadań.
5. Batalion ( kompania ) może przechodzić do natarcia z marszu lub z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem.
6. Do natarcia z marszu batalion ( kompania ) przechodzi po podejściu z głębi, z zajmowaniem lub bez zajmowania rejonu wyjściowego.
Istotą tego sposobu jest wykonanie marszu w celu zbliżenia się do przeciwnika, przyjęcie ugrupowania bojowego i rozpoczęcie ataku bez zatrzymywania się czołowych pododdziałów.
Natarcie z marszu w znacznym stopniu zapewnia skrytość przygotowania, stwarza szansę zaskoczenia i skraca czas przebywania w zasięgu oddziaływania środków ogniowych i rozpoznania przeciwnika przez co zmniejsza wrażliwość wojsk na uderzenia ogniowe. Natarcie z marszu odbywa się zwykle pod osłoną pododdziałów znajdujących się w bezpośredniej styczności z przeciwnikiem lub pod osłoną oddziałów wydzielonych (awangard). W dynamicznie prowadzonych działań jest to zasadniczy sposób przechodzenia wojsk do natarcia. Wymaga on jednak wyjątkowo sprawnej organizacji rozwinięcia wojsk, terminowości wyjścia na linię ataku oraz dokładnej organizacji współdziałania.
7. W natarciu z marszu z zajmowaniem rejonu wyjściowego, pododdziały zajmują (na okres niezbędny do przygotowania do natarcia) rejon wyjściowy, który powinien być wybrany w takiej odległości od linii styczności wojsk, aby znajdował się on poza zasięgiem zasadniczych środków ogniowych przeciwnika. Powinien być zlokalizowany tak, aby marsz z tego rejonu do linii ataku był prowadzony sprawnie z wykorzystaniem skrytych dróg podejścia. Przebywające w rejonie wyjściowym wojska rozmieszcza się w sposób rozśrodkowany, wzdłuż dróg, wykorzystując właściwości maskujących terenu, zapewniając jak najmniejszą wrażliwość na uderzenia ogniowe przeciwnika. W rejonie wyjściowym odbywa się przygotowanie natarcia, a pododdziały osiągają pełną gotowość bojową do walki.
8. Natarcie z marszu bez zajmowania rejonu wyjściowego. Dotyczy to sytuacji, gdy ze względu na charakter działań przeciwnika zajęcie rejonu wyjściowego będzie niemożliwe lub niecelowe. Przygotowanie natarcia odbywa się w czasie marszu, z takim wyliczeniem aby do walki pododdziały weszły w wysokim stopniu gotowości bojowej.
9. W celu zapewnienia zorganizowanego podejścia, rozwinięcia i rozpoczęcia ataku batalionowi wyznacza się:
- drogę marszu;
- linię wyjściową ( punkt wyjściowy) w takiej odległości od rejonu wyjściowego, aby można było sformować kolumnę batalionu;
- linię rozwinięcia w kolumny batalionowe, wtedy gdy batalion wykonuje marsz w składzie sił głównych brygady;
- linię wyjściowa do natarcia.
Niekiedy wyznacza się dodatkowo:
- linię bezpieczeństwa;
- linię przerwania ognia.
10. Kompanii wyznacza się:
- punkt wyjściowy;
- linię rozwinięcia w kolumny kompanijne – poza zasięgiem ognia podstawowych środków przeciwpancernych przeciwnika;
- linię wyjściową do natarcia.
11. Plutonowi wyznacza się:
- linię rozwinięcia w kolumny plutonowe – poza zasięgiem wyrzutni przeciwpancernych pocisków kierowanych średniego zasięgu (w miarę możliwości za ukryciami terenowymi);
- linię wyjściową do natarcia;
- linię ataku.
- linę spieszania – jest wyznaczana w pobliżu przedniego skraju obrony przeciwnika w miejscach osłoniętych przed ogniem jego broni maszynowej i środków przeciwpancernych;
12. Do natarcia z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem batalion (kompania) przechodzi z położenia obronnego lub po zluzowaniu pododdziałów będących w styczności z przeciwnikiem. Przyjmowanie ugrupowania bojowego, podporządkowanego przyszłym działaniom zaczepnym, powinno stwarzać pozory przechodzenia do obrony.
Z położenia obronnego – natarcie będzie miało miejsce wówczas, gdy pododdziały przez pewien czas znajdowały się w obronie lub gdy ich natarcie z marszu z różnych względów nie miało powodzenia.
13. W celu zorganizowanego przejścia do natarcia z bezpośredniej styczności z przeciwnikiem batalionowi (kompanii) będącemu w odwodzie wyznacza się: batalionowi - rejon wyjściowy, kompanii - podstawę wyjściową, a wszystkim pododdziałom linię ataku. Dla podchodzących z głębi pododdziałów czołgów wyznacza się rejon wyczekiwania.
Rejon wyjściowy powinien zapewnić skryte rozmieszczenie, jak najmniejszą wrażliwość na uderzenia ogniowe przeciwnika oraz umożliwić sprawne przejście do natarcia.
Podstawa wyjściowa do ataku, jest wyznaczana w zajmowanym punkcie oporu, jeżeli pododdział przechodzi do natarcia z położenia obronnego, lub poza zasięgiem ognia broni strzeleckiej, za ukryciami terenowymi, jeśli atak jest wykonywany z marszu.
Rejon wyczekiwania wyznacza się dla podchodzących z głębi pododdziałów czołgów poza zasięgiem ognia środków przeciwpancernych przeciwnika, w miejscu zapewniającym maskowanie, a jednocześnie warunki do szybkiego wyjścia na linię ataku. Na linię ataku czołgi przechodzą w czasie ogniowego przygotowania ataku.
14. Natarcie może być prowadzone w formie: przełamania, boju spotkaniowego i pościgu.
Przełamanie jest formą natarcia, w której wojska dążą do przedarcia się poprzez obronę przeciwnika. Przez przełamanie dąży się do uchwycenia obiektów w głębi, w ten sposób naruszona zostaje spoistość obrony przeciwnika. Przełamanie stosuje się zwykle wymaga na wąskim odcinku obrony przeciwnika, wymaga ześrodkowania odpowiednich sił i środków.
Bój spotkaniowy ma miejsce wówczas, gdy obie strony dążą do rozstrzygnięcia poprzez natarcie. Dochodzi do niego podczas dążenia do nawiązania styczności z przeciwnikiem i może doprowadzić do nagłego starcia stron walczących.
Pościg ma na celu uchwycenie terenu, odcięcie lub pokonanie wycofujących się wojsk przeciwnika. Może on być efektem pomyślnego rozwijania powodzenia, gdy przeciwnik utracił zdolność skutecznego stawiania oporu.
15. Do rodzajów natarcia zaliczamy: rozpoznanie walką, rajd, natarcie szybkie i natarcie planowe.
Rozpoznanie walką ma na celu zmusić przeciwnika do “odkrycia” swojego położenia, wielkości siły i zamiaru walki poprzez sprowokowanie jego reakcji obronnej na działania zaczepne.
Rajd ma na celu rozbicie lub przechwycenie ważnego obiektu przeciwnika. Cel ten osiąga się przez dokładne rozpoznanie, szybkie wejście w jego ugrupowanie, uderzenie i planowe wycofanie. Zazwyczaj rajdy są krótkie w czasie i odległości.
Natarcie szybkie polega na ataku przygotowanym w krótkim czasie. Jego celem jest wykorzystanie dogodnej okazji do rozbicia wojsk przeciwnika. Ataki takie, przeprowadzane muszą być z nieoczekiwanego kierunku i powinny być maksymalnie wsparte ogniem. Szybki atak pozwala wykorzystać brak gotowości obronnej przeciwnika i uzyskać zaskoczenie.
Natarcie planowe charakteryzuje się planowym i skoordynowanym zastosowaniem siły ognia i manewru w celu pokonania przeciwnika. Gdy pokonywana musi być dobrze przygotowana obrona przeciwnika, to wymagany jest atak planowy. Nacisk kładziony jest na zmasowanie siły bojowej kosztem czasu.
0602. ZADANIA I UGRUPOWANIE
1. Dowodzenie przez określenie celu działania stwarza sprzyjające warunki do wyzwalania inwencji twórczej dowódców (sztabów) planujących i organizujących natarcie. Ma to swoje przełożenie w treściach zadań określających cel pośredni i cel końcowy natarcia. W związku z tym w zadaniu powinien być wskazany obiekt i siły przeciwnika, które należy rozbić. Ponadto niezbędne jest wskazanie pasa (kierunku ) działania. Sposoby wykonania zadania pozostawione są do realizacji przez bezpośrednich wykonawców.
2. Bardzo ważnym elementem treści zadań jest określenie punktu ciężkości, który powinien być odpowiednio akcentowany użyciem sił i środków, aby gwarantował utrzymanie na nim ciągłej przewagi nad przeciwnikiem i zapewniał szybkie osiągnięcie celu natarcia przy jak najmniejszych stratach własnych.
3. Batalion z reguły prowadzi natarcie w składzie oddziału stanowiąc jego pierwszy rzut lub odwód ogólnowojskowy, oddział wydzielony (rajdowy), awangardę, oddział obejścia lub odwód przeciwdesantowy. Ponadto batalion zmechanizowany może również wykonywać zadania samodzielnie działając jako taktyczny desant śmigłowcowy, oddział szturmowy, lub wykonywać inne zadania.
4. Kompania może prowadzić natarcie w pierwszym lub być w odwodzie odwód. Może również działać w składzie oddziału wydzielonego ( niekiedy jako oddział wydzielony), oddziału szturmowego oraz jako szpica , pododdział obejścia, grupa rajdowa lub szturmowa. Ponadto kompania zmechanizowana może działać w składzie taktycznego desantu śmigłowcowego.
5. Batalion otrzymuje pas natarcia przez wyznaczenie linii rozgraniczenia (jeżeli zadanie wykonywane jest samodzielnie wówczas może otrzymać kierunek natarcia), natomiast kompania otrzymuje kierunek natarcia .
6. Batalionowi w zadaniu wyznacza się opanowanie obiektu. Polega ono na opanowaniu newralgicznego terenu znajdującego się w rejonie tyłów batalionów przeciwnika. W wymiarze praktycznym oznacza to rozbicie przeciwnika broniącego pozycji obrony. Zadanie to stawiane jest wówczas, kiedy przeciwnik przechodzi do obrony w warunkach dynamicznych zmian sytuacji, które nie pozwalają na właściwe umocnienie zajmowanych pozycji.
Obiekt pośredni dowódca batalionu określa samodzielnie. Może on znajdować się na głębokości tyłów pierwszego rzutu pozycji obrony przeciwnika. Oznacza to, że aby wykonać to zadanie, należy rozbić pierwszy rzut pozycji obrony przeciwnika.
7. Kompanii w zadaniu wyznacza się opanowanie obiektu. Polega ono na opanowaniu newralgicznej rubieży (terenu) znajdującej się za plutonowymi punktami oporu. W wymiarze praktycznym oznacza to, że należy rozbić we wspólnie z sąsiadami kompanijny punkt oporu. Zadanie to stawiane jest wówczas, kiedy przeciwnik przechodzi do obrony w warunkach dynamicznych zmian sytuacji, które nie pozwalają na właściwe umocnienie zajmowanych pozycji.
8. W wypadku przełamywania silnie umocnionej obrony przeciwnika (rejonów umocnionych) lub forsowania szerokich przeszkód wodnych, dla batalionu (kompanii) wyznacza się do opanowania (zdobycia) obiekt znajdujący się bliżej.
9. Batalionowi (kompanii) przechodzącemu do pościgu określa się obiekt, który powinien zostać opanowany, zanim przeciwnik zdąży przygotować jego obronę.
10. W boju spotkaniowym batalionowi (kompanii) określa się w zadaniu zdobycie obiektu. Zadanie to polega na rozbiciu części sił głównych pododdziału przeciwnika, rozbiciu (obezwładnieniu), a niekiedy zdobyciu jego środków walki oraz opanowaniu obiektu zapewniającego dogodne warunki do rozwinięcia natarcia.
11. Batalionowi (kompanii) będącemu w odwodzie wyznacza się w zadaniu obiekt znajdujący się w głębi obrony przeciwnika. Obiekt ten może stanowić część obiektu pośredniego oddziału (batalionu). W wymiarze praktycznym oznacza to, że batalion (kompania) będący w odwodzie przeznaczony jest głównie do rozwinięcia i spotęgowania uderzenia pierwszego rzutu w punkcie ciężkości, zamiany pododdziałów, które utraciły zdolność bojową. Ponadto mogą być użyte do zwalczania przeciwnika pozostałego na tyłach lub do likwidowania desantów oraz innych nieplanowych zadań wynikłych w toku walki.
12. Obiektem dla batalionu nacierającego w punkcie ciężkości oddziału będzie pierwszy rzut broniącego się batalionu na pierwszej pozycji przeciwnika, którego zdobycie zapewni warunki do rozwinięcia natarcia.
13. Obiektem dla kompanii nacierającej w punkcie ciężkości batalionu będą czołowe plutonowe punkty oporu kompanii broniących w pierwszym rzucie na pierwszej pozycji przeciwnika, zdobycie których zapewni warunki do rozwinięcia natarcia.
14. Zadanie pododdziału działającego poza punktem ciężkości polega na związaniu walką przeciwnika i uniemożliwienie mu wykonania manewru na kierunek pododdziału wykonującego główne zadanie.
15. Zadanie batalionu ( kompanii ) wiążącego przeciwnika od czoła w boju spotkaniowym polega na opanowaniu obiektu zapewniającego siłom głównym oddziału (batalionu) dogodne warunki do manewru, rozwinięcia i wykonania głównego uderzenia w skrzydło i na tyły przeciwnika. Po uderzeniu sił głównych oddziału (batalionu) pododdział wiążący otrzymuje nowe zadanie.
16. Batalionowi ( kompanii ) przechodzącemu do pościgu określa się obiekt. Powinien on stanowić część sił głównych przeciwnika bądź newralgiczny teren umożliwiający zorganizowanie obrony.
W boju spotkaniowym i pościgu treści zadań uzależnia się od konkretnej sytuacji taktycznej. Mogą być zastosowane rozwiązania niekonwencjonalne wynikające z inwencji twórczej dowódców, którzy dążyć będą do racjonalnego wykorzystania warunków wytworzonej sytuacji.
17. Batalionowi (kompanii) działającemu jako oddział wydzielony określa się obiekt. Zadanie to polega na opanowaniu, a następnie utrzymaniu do podejścia sił głównych, ważnych obiektów, rejonów lub rubieży. Ponadto działanie oddziału wydzielonego może mieć na celu połączenie się z wojskami działającymi na tyłach przeciwnika (z taktycznym desantem śmigłowcowym lub wojskami będącymi w okrążeniu).
18. Batalionowi ( kompanii ) działającemu jako oddział obejścia określa się obiekt. Zadaniem tym może być opanowanie kluczowych rejonów, obiektów i rubieży przez wykonanie uderzeń na skrzydła i tyły broniącego się przeciwnika.
19. Batalion (kompania) może prowadzić natarcie w ugrupowaniu przedbojowym i bojowym. Elementy ugrupowania tworzy się z etatowych sił i środków oraz przydzielonych na czas wykonywania zadania. Dodatkowe siły i środki przydziela się przede wszystkim pododdziałom nacierających w pierwszym rzucie i w punkcie ciężkości oddziału (batalionu).
Batalion zmechanizowany (czołgów) może być wzmocniony kompanią czołgów (zmechanizowaną) i plutonem saperów. Ponadto może mu być przydzielony: dywizjon artylerii, bateria przeciwlotnicza oraz może wspierać: dywizjon artylerii, a osłaniać dywizjon przeciwlotniczy.
Kompania zmechanizowana może być wzmocniona kompanią wsparcia, plutonem czołgów oraz drużyną saperów, a kompania czołgów jednym – dwoma plutonami zmechanizowanymi oraz drużyną saperów. Działanie kompanii może wspierać bateria artylerii, a osłaniać – pluton (bateria) przeciwlotniczy.
20. Ugrupowanie powinno stwarzać jak najlepsze warunki do wykonania zadania bojowego, a zwłaszcza zapewnić efektywne użycie różnych środków walki w punkcie ciężkości, wykonanie swobodnego manewru oraz wykorzystanie w walce właściwości terenu. W konsekwencji powinno umożliwić osiągnięcie zakładanego celu natarcia.
21. Ugrupowanie bojowe batalionu składa się: z pierwszego rzutu, odwodu ogólnowojskowego (odwodów), pododdziału artylerii, elementów rozpoznawczych, stanowiska dowodzenia oraz punktów logistycznych. Ponadto mogą być organizowane inne elementy ugrupowania stosownie do wykonywanych zadań, środków wzmocnienia oraz zaistniałej sytuacji bojowej np. punkt dowódczo -obserwacyjny, pododdział przeciwlotniczy, grupa (grupy) obejścia, grupa rajdowa, grupa torująca, grupa ratunkowo - ewakuacyjna i inne.
Skład poszczególnych elementów ugrupowania bojowego batalionu zależy od posiadanego wzmocnienia i siły przeciwnika, charakteru jego działań, szerokości pasa natarcia, treści i głębokości zadania, właściwości terenu oraz przewidywanych wyników własnego ognia.
22. Ugrupowanie bojowe kompanii jest zwykle jednorzutowe z odwodem. W skład ugrupowania bojowego kompanii wchodzą: plutony zmechanizowane (czołgów), stanowisko dowodzenia, elementy rozpoznawcze i punkty logistyczne. W skład ugrupowania bojowego kompanii, szczególnie podczas natarcia w specyficznych środowiskach walki, mogą wchodzić inne elementy .
Szerokość ugrupowania bojowego zależny przede wszystkim od rodzaju obrony, ilości sił i środków przeciwnika na kierunku ataku, a także od stopnia ukompletowania, wzmocnienia oraz terenu, w którym kompania ma działać.
23. Kompania może być uszykowana w linię bojową bez spieszania lub po spieszeniu żołnierzy (kompania czołgów w jedną lub dwie linie), kątem w przód (w tył) lub występem w prawo (w lewo).
Atak kompanii uszykowanej w linię bojową po spieszeniu żołnierzy (kompanii czołgów w dwie linie) będzie stosowany zazwyczaj na obronę zawczasu p...
wowo27