TDLW I Krysztalowy Relikt.pdf

R.A. Salvatore

Kryształowy relikt

(Tłumaczenie: Monika Klonowska, Grzegorz Borecki)

mojej żonie Dianie oraz Bryanowi, Geno i Caitlin

za ich pomoc i cierpliwość okazane przy tym doświadczeniu.

Także mym rodzicom, Geno i Irenie

za to, że zawsze we mnie wierzyli,

nawet wtedy gdy ja sam w siebie zwątpiłem.

Gdy ktoś podejmuje się takiego dzieła, jak to, szczególnie zaś wtedy, gdy jest to jego

pierwsza powieść, niezmiennie znajduje się przy nim szereg ludzi, którzy pomagają mu w

realizacji owego zamysłu. „Kryształowy relikt” nie byt pod tym względem wyjątkiem.

Na publikację powieści składają się trzy elementy: pewna doza talentu, spora ilość

ciężkiej pracy i łut szczęścia. Pierwsze dwa elementy mogą podlegać kontroli autora, lecz ten

trzeci wymaga znalezienia się w stosownym czasie w odpowiednim miejscu i natrafienia na

wydawcę, który uwierzy w zdolności i poświęcenie niezbędne przy realizacji danego zadania.

Dlatego najserdeczniej dziękuję wydawnictwu TSR, a szczególnie Mary Kirchoff, za

to, że dano mi, początkującemu autorowi, szansę i przeprowadzono przez cały proces

edytorski.

W latach 80. pisanie stało się procesem wysoce skomplikowanym technologicznie, jak

też eksperymentem dla zdolności twórczych. W przypadku „Kryształowego reliktu” szczęście

wyjątkowo mi sprzyjało. Uważam się za szczęśliwca, ponieważ miałem takiego przyjaciela,

jak Brian P. Savoy, który towarzyszył mi w tej drodze wraz ze swym oprogramowaniem,

nadając końcowy kształt tekstowi.

Dziękuję też mym osobistym recenzentom, Dave'owi Duquette oraz Michaelowi

LaVigueur, za wskazanie słabych i mocnych punktów surowego szkicu, memu bratu,

Gary'emu Salvatore, za jego pracę nad mapami Doliny Lodowego Wichru i pozostałym

członkom mej grupy gry AD&D: Tomowi Parkerowi, Danielowi Mallardowi i Rolandowi

Lortie, za ich ciągłe inspirowanie rozwoju dziwacznych postaci bohaterów powieści fantasy.

Na zakończenie dziękuję człowiekowi, który naprawdę wprowadził mnie w świat gier

AD&D, Bobowi Brownowi. Ponieważ odszedł od nas (zabierając ze sobą zapach fajkowego

dymu), atmosfera wokół stołu do gier nigdy już nie będzie taka sama.

Preludium

Demon siedział na krześle wyciętym z pnia gigantycznego grzyba. Szlam bulgotał i

kłębił się wokół skalistej wyspy; wiecznie ociekający i przelewający się, charakteryzował ten

poziom Otchłani.

Errtu bębnił swymi szponiastymi palcami; rogata, małpia głowa chwiała mu się na

ramionach, gdy zaglądał w ciemność.

- Gdzie jesteś, Telshazzie? - zasyczał demon, spodziewający się nowin o relikcie.

Crenshinibon opanował jego wszystkie myśli. Mając w ręku tę skorupę, Errtu mógł

zapanować nad całym planem, a nawet może nad kilkoma. A Errtu był o krok od zdobycia jej.

Demon znał moc tego artefaktu; Errtu służył siedmiu Liczom, gdy ci połączyli swą

całą magię i zrobili kryształowy relikt. Liczę, nieumarli potężni magowie, którzy nie chcieli

spocząć, gdy ich śmiertelne ciała opuściły królestwo żywych, zebrali się, aby stworzyć

najbardziej nikczemną rzecz, jaka kiedykolwiek powstała; zło, które rozwijało się i żywiło

tym, co dawcy dobra uważali za najcenniejsze - światłem słonecznym.

Zginęli jednak mimo swej, znacznej przecież, mocy. Wykuwanie pochłonęło

wszystkich siedmiu. Aby nasycić pierwsze iskierki swego życia Crenshinibon skradł ową

magiczną siłę, która zachowywała truchła w anty żywym stanie. Owocem tego wszystkiego

był wybuch mocy, który wtrącił Errtu z powrotem w Otchłań. Demon postanowił zniszczyć

relikt.

Lecz Crenshinibona nie można było tak łatwo zniszczyć. Teraz, całe wieki później,

Errtu znowu natknął się na ślad kryształowego reliktu - kryształową wieżę Cryshal-Tirith z

pulsującym sercem, przedstawiającym dokładne wyobrażenie Crenshinibona.

Errtu wyczuwał, magię niesłychanie blisko; odbierał sygnały potężnej obecności

reliktu. Gdyby tylko mógł znaleźć wcześniej... gdyby tylko mógł go pochwycić... Niestety

wtedy przybył Al Dimeneira, anielec o przerażającej mocy. Al Dimeneira jednym słowem

wygnał Errtu z powrotem ku Otchłani.

Errtu, słysząc mlaśnięcia kroków, zajrzał w wirujący dym i ciemność.

- Telshazz? - zaryczał.

- Tak, mój panie - odpowiedział mniejszy demon, zbliżając się skulony do tronu z

grzyba.

- Dostał to? - grzmiał Errtu. - Czy Al Dimeneira ma kryształową skorupę? Telshazz

zadrżał i jęknął.

- Tak, mój panie... uff, nie, mój panie! Złe, czerwone oczy Errtu zwęziły się.

- Nie mógł go zniszczyć - pospieszył z wyjaśnieniem mały demon. - Crenshinibon

spalił mu ręce.

- Ha! - parsknął Errtu. - Przewyższa nawet moc Al Dimeneiry! Gdzie więc jest?

Przyniosłeś go, czy pozostał w drugiej kryształowej wieży?

Telshazz jęknął ponownie. Najchętniej nie powiedziałby swemu okrutnemu panu

prawdy, lecz nie odważył się na nieposłuszeństwo.

- Nie, panie, nie w wieży - wyszeptał.

- Nie!? - ryknął Errtu. - Gdzie jest?

- Al Dimeneira rzucił nim.

- Rzucił nim?

- Przez plany, miłościwy panie! - zapłakał Telshazz. - Z całej siły!

- Przez plany istnienia! - ryknął Errtu.

- Usiłowałem go zatrzymać, ale...

Rogata głowa wystrzeliła do przodu. Słowa Telshazza przeszły w nieartykułowany

bulgot, gdy psie szczęki Errtu darły jego gardło.

* * * * *

Z dala od mroków Otchłani Crenshinibon spoczął na świecie. Daleko, w północnych

górach Zapomnianych Królestw kryształowy relikt, ostatecznie spaczony, spoczął w

zasypanej śniegiem dolinie.

I czeka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: