Briskin Jacqueline - Za dużo od razu.pdf - ebooki - kadorka1

JACQUELINE BRISKIN

ZA DUŻO OD RAZU

ZA DUO OD RAZU

CZĘŚĆ PIERWSZA

1949 Siostry Sylvander

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W San Francisco wieją porywiste wiatry. Tego popołudnia, w

początkach marca tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku,

wiatr przyszedł z zachodu, z Pacific Heights, gdzie na przełomie

wieków kalifornijscy milionerzy kreowali architektoniczne fantazje. Z

tamtego miejsca otwierał się w idealnie czystym powietrzu wspaniały

widok na całe miasto. Ostre światło uwydatniało rzeźbę wzgórz.

Olbrzymie przęsła Golden Gate Bridge połyskiwały niczym płynny

karmel, dzięki białym grzywom fal ciemny błękit Zatoki San

Francisco prawie wpadał w granat. Przy tak doskonałej widoczności

miało się wrażenie, że Berkeley, znajdujące się po drugiej stronie

olbrzymiej zatoki, leży tuż tuż, niemal na wyciągnięcie ręki.

Stromą Clay Street wspinały się dwie młode dziewczyny ubrane w

identyczne, tanie granatowe paszcze o zagranicznym kroju i

wypucowane brązowe oxfordy, zbyt toporne, by mogły znaleźć

uznanie w Kalifornii. Tylko kapelusze, które przytrzymywały, żeby

ich nie porwał wiatr, miały niepowtarzalny amerykański wdzięk.

Honora i Crystal Sylvander były siostrami i pochodziły z Anglii.

Uroda Crystal była czysto saksońska. Blond włosy, jasne jak

polerowany mosiądz, okalały delikatną twarzyczkę. Z bielą czoła

kontrastowały zarumienione policzki sprawiające wrażenie

uróżowanych, chociaż ich kolor był naturalny. Niebieskie tęczówki

miały ciemniejsze, kobaltowo-błękitne obwódki. Jedynym

mankamentem Crystal, jeśli można nazwać to mankamentem, był

niewielki wzrost. Ale nawet tandetny płaszcz nie był w stanie ukryć

ponętnych kształtów jej drobnego ciała.

Starsza, ciemnooka i ciemnowłosa Honora, w szarym pilśniowym

kapeluszu z opuszczonym rondem, nie odznaczała się co prawda tak

prowokacyjną urodą, ale nie sposób było nie zauważyć jej wdzięku.

Wysoka, smukła charakterystyczna dla Sylvanderów sylwetka

poruszała się z nieświadomą gracją.

Kiedy wspięły się już na szczyt wzgórza, dojrzały dwa rzędy

samochodów zaparkowanych na podjeździe dużej wiktoriańskiej

rezydencji zbudowanej z czerwonego piaskowca i zwieńczonej

neoromańskimi wieżami.

Honora przystanęła. Wydęła z niezadowoleniem usta.

- Myślisz, że to dom wuja Gideona? - zapytała z angielskim

akcentem.

- Dokładnie - odpowiedziała Crystal.

- Ma gości.

- Myślałaś, że będziemy tylko my? Wuj Gideon jest najbardziej

wziętym inżynierem w San Francisco!

- Tylu ludzi... - W głosie Honory dała się słyszeć niepewność. - Nie

możemy tak po prostu tam wejść.

Crystal zacisnęła szczęki. Chociaż skończyła zaledwie

siedemnaście lat i była młodsza od siostry niemal dokładnie o rok, to

ona namówiła ją do złożenia kondolencyjnej wizyty bogatemu i nie

znanemu amerykańskiemu wujowi, spowinowaconemu z nimi przez

małżeństwo.

- Jesteś beznadziejna, Honoro, kompletnie beznadziejna -

skonstatowała. - Umarła nasza ciotka, a ty boisz się kilku

samochodów zaparkowanych przed domem.

- Nie jest to najwłaściwszy sposób zawierania znajomości z wujem

Gideonem. - Honora słyszała błagalny ton w swoim głosie.

Gwałtowne uderzenie wiatru szarpnęło jej kapeluszem. Wcisnęła go

mocniej na czoło. Wiedziała aż nazbyt dobrze, że mimo tego nabytku,

dokonanego u Macy'ego za półtora dolara, które Crystal wyciągnęła

od ojca i które stanowiły w ich rodzinie poważną kwotę, nie

wyglądała na Amerykankę. I cóż w tym złego? - pytała się w myślach.

Anglicy byli zawsze przesadnie, nawet arogancko dumni ze swojego

pochodzenia, a Honora, której patriotyzm umocnił się jeszcze w czasie

wojny, nie należała do osób łatwo zmieniających przekonania. W

ciągu ostatnich dwóch miesięcy Crystal nieustannie wystawiała na

próbę jej wrodzoną nieśmiałość. Siostra postawiła sobie bowiem za

punkt honoru upodobnić się do nowego otoczenia.

- Jesteśmy w San Francisco od Bożego Narodzenia i jeszcze nie

złożyłyśmy mu wizyty - tłumaczyła Crystal.

- Tak, ale...

- Nadarza się znakomita okazja, żeby go poznać.

- Nie wiem, czy amerykańskie dziewczęta samotnie składają

wizyty.

- Na Boga, Honoro, przestań gadać głupstwa! Wiesz równie dobrze

jak ja, że tu nie przywiązują aż takiej wagi do konwenansów.

Spełniamy chrześcijański uczynek.

- Wuj Gideon nigdy się nami nie interesował. - Na tę uwagę ładne

brwi Crystal ściągnęły się gwałtownie. Ciotka Matylda była ich

krewną. Na urodziny i Boże Narodzenie przysyłała osieroconym przez

matkę siostrzenicom praktyczne prezenty. Tekst dołączanych do nich

kartek brzmiał zawsze jednakowo: Z najlepszymi życzeniami od wuja

Gideona i ciotki Matyldy, ale dziewczęta wiedziały, że imię wuja

pojawiało się tylko pro forma.

Pierwszy list od Gideona przyszedł w listopadzie. Była to

odpowiedź na z trudem sformułowaną prośbę Langleya Sylvandera o

pożyczkę, która miała pokryć dalszą naukę córek.

Odnośnie prośby z 1 września. Udzielanie i branie pożyczek

uważam za moralnie naganne. Mógłbym ci pomóc, gdybyś się

przeniósł do San Francisco.

Jakkolwiek nie masz przygotowania inżynierskiego, możesz dostać

pracę w mojej firmie. Przyuczysz się do sporządzania specyfikacji. W

naszym kraju twoje wydatki będą mniejsze. Dwie młodsze panienki

mogą korzystać ze znakomitego systemu bezpłatnej edukacji, jaki tu

posiadamy. Matylda powiedziała, że twoja najstarsza córka ma

osiemnaście lat. Czuję się w obowiązku dopomóc, by zdobyła fach.

Nie powinno być kłopotów ze znalezieniem dla niej posady. Matylda,

która ciągle niedomaga, przesyła pozdrowienia.

Twój Gideon Talbott

- Najwyższy czas, żeby się zainteresował - odparowała Crystal. -

Teraz, kiedy ciotka Matylda nie żyje, on jest naszą jedyną rodziną.

- Ale co będzie, jeśli nasza wizyta zaszkodzi tatce? - szepnęła

Honora.

Kolejny powiew wiatru zmusił Crystal do ponownego osadzenia

nowego kapelusza mocno na głowie.

- Przewieje mnie na wylot. Skoro tak się martwisz o tatkę, to

pamiętaj, że to on kazał nam tu przyjechać.

- Wiesz, że kiedy ma jeden z tych swoich... ataków bólu głowy

mówi co innego, niż myśli.

- Ach, rób, co chcesz. Ale nie po to godzinami uganiałam się po

tych wzgórzach, żeby teraz wracać do domu.

Honora, niezdecydowana, zatrzymała się chwilę, po czym ruszyła

spiesznie za młodszą siostrą, która rezolutnie zmierzała w stronę

wielkiej, brzydkiej rezydencji.

Oczekujący szoferzy, schronieni w arkadzie podjazdu, przywitali

dziewczęta spojrzeniami pełnymi uznania. Crystal nacisnęła dzwonek.

Po długiej minucie czarne rzeźbione kółko uderzyło sucho o

honduraski mahoń otwieranych drzwi. Stary Filipińczyk zmierzył

dziewczęta ponurym spojrzeniem.

W spontanicznym odruchu siostry chwyciły się za ręce. Kiedy

miały do czynienia z wrogością, rodzinne sprzeczki szły w niepamięć.

- Tak? - zapytał zimno fagas.

Briskin Jacqueline - Za dużo od razu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: