James Ellen - Na przekór miłości.pdf - James Ellen - malwa-larwa

ELLEN JAMES

Na przekór miłości

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Okna salonu otwarte były szeroko ku letniemu

popołudniu. Intensywne, złociste światło sączyło się do

pokoju, a lekki wiatr szeleścił w zasłonkach, jakby chciał

wywabić Christine do ogrodu. Lecz Christine Daniels nie

miała czasu na delektowanie się urodą dnia. Borykała się

właśnie z kuponem jasnoczerwonego, bawełnianego

materiału.

Zebrała kraj materiału i narzuciła go zawadiacko na ramię

manekina. Żywa czerwień była jej ulubionym kolorem. Czuła,

że uda jej się uszyć wspaniałą sukienkę, mimo że dotąd

potrafiła jedynie fastrygować. Ale w końcu szycie - to taki

sam cel jak wszystkie dotychczasowe, a zatem coś, z czym

należało się zmierzyć, stoczyć walkę i ostatecznie wygrać. To

wszystko było częścią jej zupełnie nowego życia, dalekiego od

napięć i presji, z którymi mocowała się w Nowym Jorku jako

wspólnik w ojcowskiej firmie maklerskiej na Wall Street.

Teraz wiodła żywot nieskomplikowany, lecz dostarczający

więcej satysfakcji - prowadziła swój własny interes, uroczy

pensjonat w niedużym, malowniczym miasteczku Red River

w stanie Nowy Meksyk.

Mrucząc coś do siebie, szperała w znalezionym na strychu

pudełku po cygarach wypełnionym guzikami. Wyjęła jeden z

nich, biały, dość zwykły i przyłożyła go do czerwonej tkaniny.

Mógł pasować, lecz wydawał się nieco pospolity. Odgarnęła

do tyłu pasmo długich, jasnomiodowych włosów i wsunęła

guzik w usta niczym cukierek. Ssała go w zamyśleniu,

przeczesującpudełko w poszukiwaniu czegoś niecodziennego.

Może rząd małych, perłowych guziczków wzdłuż całej

sukienki z góry aż na dół...

- Przepraszam - zagrzmiał głęboki, męski głos tuż za jej

plecami. Christine drgnęła zaskoczona, a wessany wraz z

dużym łykiem powietrza guzik wylądował w okolicach

tchawicy, gdzie utknął, zamykając dostęp powietrza. Nie

mogła oddychać! Jej serce zaczęło szaleńczo łomotać, podczas

gdy mężczyzna wciąż mówił.

- Szukam Mary Christine Daniels. Czy dobrze trafiłem?

Christine panicznie przestraszona usiłowała krzyknąć, lecz

nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Czuła, że jej płuca

eksplodują za chwilę z braku powietrza. Jedyne, co mogła

zrobić, to zatrzepotać ramionami jak pingwin pragnący

ulecieć.

- Czy to oznacza, że pani jej nie zna? - zapytał mężczyzna

z powątpiewaniem. Christine zatrzepotała ponownie, ale już

słabiej. Jak przez mgłę zobaczyła wzór na tapecie, który

zaczął falować - przekwitłe kuliste róże rozprzestrzeniające się

i kurczące w niepokojący sposób.

Twarz mężczyzny majaczyła gdzieś pomiędzy nią a

tapetą. Christine miała niejasne wrażenie, że jego rudawe brwi

zmarszczyły się złowrogo. Twarz przybliżała się i zdawała się

dziwnie nie należeć do żadnego ciała.

- Dobry Boże - powiedział nieznajomy. - Co pani sobie

zrobiła?

Poczuła na plecach uderzenie silnej dłoni i jeszcze

mocniej zaczęła się dławić. Ogarnęło ją przerażenie.

Mężczyzna chwycił stojący na stoliku wazon z jaskrami,

wyciągnął z niego kwiaty i podsunął go tuż pod jej nos.

- Wody - powiedział. - Pani musi napić się wody!

Christine chciała histerycznie roześmiać się. Spojrzała w

głąb wazonu i zobaczyła tam ciemną ciecz i zatopione w niej

rozmokłe łodygi. Poczuła się jak wessana w próżnię. Nie było

powietrza, nie było światła, niczego czego można by się

uchwycić...

Męskie ramię przytrzymało ją od tyłu, zaciskając się na jej

ciele jak imadło. Wiedziała, że nieznajomy starał się jej

pomóc, ale bolesny ucisk jego ramion sprawił, że poczuła się

jeszcze bardziej jak w potrzasku. Ogarnięta paniką zaczęła się

wyrywać. Atakowała kopniakami kość goleniową mężczyzny,

dopóki jego uścisk nie zwiotczał nieco.

Mężczyzna jej nie puszczał.

- Stój do cholery! - krzyczał. Nagle straciwszy

równowagę, oboje potknęli się o manekin, który zawirował

szaleńczo i runął na bok. Christine zaczęła pogrążać się w

nieświadomości. Wówczas ramiona mężczyzny znów się

zacisnęły. Mocnym uderzeniem pięści podbił jej klatkę

piersiową i guzik wyskoczył z niej gwałtownie.

Pierwsze co poczuła, to zbawienny zastrzyk powietrza

wdzierającego się do płuc. Dotąd tylko częściowo była

świadoma silnych ramion wciąż ją obejmujących i

masywnego, męskiego ciała, które do niej przywarło. Teraz

niespodziewanie poczuła się bezpieczniejsza dzięki ciepłu

promieniującemu z tego człowieka. Osunęła się bezwładnie

jak szmaciana lalka. Mężczyzna uniósł ją i bezceremonialnie

położył na kanapie. Opadła na poduszki, chwytając w płuca

powietrze. Wszystko wokół wydało się teraz jasne i ostre.

Delektowała się popołudniowym słońcem, zaglądającym

przez okna i wilgotnym, cierpkim zapachem jaskrów

rozsypanych na stoliku.

Mężczyzna pochylał się nad nią.

- Dobrze się pani czuje? - pytał z troską.

- Tak - zachrypiała, przypatrując mu się uważnie.

Był niezwykle przystojny, miał ciemnordzawe włosy i

wyraziste rysy twarzy. Nawet jego wydatny nos jakby

przydawał mu atrakcyjności. Słoneczne promienie

wydobywały rudawozłoty refleks na owłosieniu

przedramienia, a jego skóra miała złocisty odcień. Mężczyzna

z miedzi i złota...

Christine zamknęła i otworzyła oczy. Była tak

roztrzęsiona, że zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem

nadal jeszcze nie jest ofiarą halucynacji.

Mężczyzna wyprostował się.

- Przyniosę szklankę wody - powiedział. - Gdzie jest

kuchnia?

Wskazała kierunek i obserwowała go, gdy odchodził.

Poruszał się energicznie, stawiając długie, sprężyste kroki.

Gdy po chwili wrócił, z wdzięcznością przyjęła szklankę

wody sodowej. Uniosła się, by wypić parę łyczków, lecz zaraz

opadła na poduszki, poruszona nagłą myślą.

- Pan uratował mi życie - powiedziała. - Gdyby nie to, co

pan zrobił, byłoby już...

Nie mogła nawet dokończyć zdania. Objęła szklankę

dłońmi, jej palce drżały.

- To nie było dla mnie przyjemne przeżycie - od-

powiedział cierpko. - Proszę nadal trenować te kopniaki.

Świetnie to pani idzie.

Pochylił się nad wyblakłym perskim dywanem i podniósł

z podłogi coś białego i niedużego.

- Co robił ten guzik w pani buzi?

- Lepiej mi się myśli, kiedy coś żuję - wyjaśniła.

- Dość zwariowany zwyczaj - odpowiedział. - Może teraz

zrozumie to pani.

Podrzucił guzik, który z cichym „pac” wylądował na

blacie stolika.

- No cóż - powiedziała Christine. - Zakradł się pan

znienacka od tyłu. Każdy na moim miejscu skoczyłby jak

oparzony.

- Pukałem do drzwi frontowych, lecz nikt nie odpowiadał.

Czy to pani jest Mary Christine?

- Po prostu Christie - poprawiła go, przypatrując mu się

uważnie.

James Ellen - Na przekór miłości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: