Pasożyty i skażenia

Słowo „pasożyty” używane jest w dwóch znaczeniach. Wszystko, co żyje na Tobie lub w Tobie i czerpie z Ciebie pożywienie jest „pasożytem” bez względu na rozmiary.

W pewnych sytuacjach konieczne jest dokonanie rozróżnienia pomiędzy dużymi robakami, amebami, które są nieco mniejsze, jeszcze mniejszymi bakteriami i najmniejszymi ze wszystkich wirusami. Często więc terminem „pasożyt” określa się organizmy wielkości ameb oraz większe. W dalszych rozdziałach słowo „pasożyt” będzie używane dla różnych organizmów, niezależnie od ich wielkości. Zorientowanie się, o jaki organizm chodzi, nie powinno sprawić żadnych trudności.

Robaki pasożytnicze dzielą się na obłe - obleńce i płaskie - płazińce. Obleńce są w przekroju poprzecznym okrągłe jak dżdżownice i glisty, chociaż mogą być grubości włosa (nicienie, owsiki) lub mikroskopijnie małe (włosienie, trychiny). Płazińce bardziej przypominają pijawki - potrafią przytwierdzać się główką (scolex) jak tasiemce, bądź specjalną przyssawką jak przywry.

Robaki

Płazińce              Obleńce

Tasiemce              Przywry              Nicienie              Owsiki              Tęgoryjce

Obleńce z rodzaju Ascaris (często występujące u kotów i psów) są najprymitywniejsze. Ich jaja połykane są wraz z drobinami brudu. Wylęgają się z nich maleńkie larwy, które wędrują do płuc. W czasie kaszlu przedostają się do jamy ustnej i zostają powtórnie połknięte. W międzyczasie rozwijają się i pełzną do jelit, gdzie osiągają stadium osobnika dojrzałego, po czym składają jaja w stolcu.

Ryc. 6. Ascaris - glista.

Robaki gnieżdżą się przeważnie w określonych miejscach - ulubionym organem psiej Di-rofilarii jest serce (również ludzkie). Czasami reguły te ulegają zmianie - moje testy wykazują, że Dirofilaria może żyć też w innych organach, jeśli zostaną dostatecznie skażone rozpuszczalnikami, metalami i innymi toksynami. Płazińce, takie jak tasiemce, mają bardziej skomplikowany rozwój. Można połknąć ich jaja przypadkowo wraz z drobinami kurzu. Po wylęgu larwa przedziera się w kierunku ulubionego narządu, organizm z kolei separuje ją, otaczając cystą. Białe ciałka krwi zostały zakodowane, aby nigdy nie atakować własnego ciała, do którego należy też - niestety - otoczka cysty! Robaki płaskie mają więc zagwarantowany pewien okres bezpiecznej egzystencji. Jeśli nie jesteśmy wegetarianami, może zdarzyć się, że zjemy taką cystę, która akurat zadomowiła się w spożywanym przez nas mięsie! Gdy przegryziemy otoczkę cysty w czasie żucia pokarmu, drobna larwa zostanie połknięta i przytwierdzi się główką do ściany jelita. Następnie zacznie się rozrastać, segment po segmencie. Segmenty, razem z jajeczkami, wydostaną się wraz z zawartością jelita grubego.

Ryc. 7. Ludzka przywra jelitowa, trzustkowa, motylica wątrobowa owcza i motylica wątrobowa ludzka (od lewej).

Rozwój robaków płaskich z rodzaju motylic również należy do skomplikowanych. Z ich jaj wydalanych z kałem w środowisku wodnym (stawy) wylęgają się larwy, które następnie zjadane są przez ślimaki i ryby. Larwy dojrzewają, korzystając z „gościnności” nowych żywicieli pośrednich. W końcu ślimak lub ryba pozbywa się larw, które przyczepiają się do listowia przy stawie, gdzie mogą przezimować w twardej metacercarialnej cyście. Przypadkowo zjada je brodzące w stawie zwierzę. Larwy wydostają się następnie ze swojej twardej cysty jako małe dorastające osobniki i szybko przysysają się do jelit. Mając bezpieczną „przystań”, mogą do końca dojrzeć i złożyć jaja.

Najczęściej występują cztery rodzaje przywry: ludzka przywra jelitowa i przywra wątrobowa (zwana motylicą wątrobową), przywra wątrobowa owcza i trzustkowa bydlęca. Wbrew temu, co sugerują nazwy, zarówno przywra owcza jak i bydlęca występują u ludzi.

Najgorszy pasożyt

Fasciolopsis buskii należy do przywr (robaków płaskich), które znajduję w każdym przypadku raka, infekcji wirusem HIV, chorobie Alzheimera, Crohna, mięsaka Kaposiego, jak i wśród ludzi, których oszczędziły te choroby. Cykl życiowy tego robaka składa się z sześciu etapów:

Ryc. 8. Cykl życia przywry Fasciolopsis.

Warto zauważyć, że forma osobnika dorosłego jest jedynym stadium, które w normalnych warunkach żyje w organizmie ludzkim (tylko w jelitach). Fasciolopsis przez część swojego cyklu rozwojowego żeruje na ślimaku, pełniącym rolę żywiciela pośredniego. Jeżeli jednak w naszym organizmie znajdą się substancje takie jak rozpuszczalniki, w naszym ciele może się rozwinąć pięć pozostałych stadiów!

Jeśli takim rozpuszczalnikiem będzie alkohol propylowy, to któryś z naszych organów stanie się żywicielem pośrednim przywry jelitowej - organ ten będzie zagrożony zwyrodnieniem. W przypadku benzenu, przywra jelitowa rozwinie się w grasicy, stwarzając dogodne warunki dla AIDS. Spirytus drzewny powoduje, że trzustka zostaje żywicielem pośrednim dla przywry trzustkowej, doprowadzając do dysfunkcji, które znamy pod nazwą cukrzycy. Jeżeli w naszym organizmie znajdzie się ksylen (lub toluen), każda z czterech odmian przywry wykorzystuje mózg jako żywiciela pośredniego. Metyloetyloketony (MEK) lub metylobutyloketony (MBK) powodują, że macica staje się pośrednim żywicielem pasożytów, a prawdopodobnym rezultatem będzie gruczolistość.

Jest to nowy, oparty na skażeniach, rodzaj parazytyzmu. Choroby spowodowane przez stadia rozwojowe przywr o nietypowej lokalizacji nazywam chorobami przywropochodnymi; szczegóły omówione są na s. 213.

Nasuwa się pytanie: Czy płazińce i obleńce reagują na rozpuszczalniki w ten sam sposób? Odpowiedź wymaga dalszych badań i studiów. Ja jeszcze jej nie znalazłam.

Skażenia

Polutanty to wszystkie czynniki zanieczyszczające organizm, materia nieożywiona zaburzająca jego pracę. Nie powinny dostać się do naszego ciała; dopóki nie penetrują tkanek, dopóty nie szkodzą - podobnie jak szkła kontaktowe lub bielizna - lecz kiedy stają się inwazyjne, organizm musi podjąć walkę o ich usunięcie.

Substancje te mogą być zarówno we wdychanym powietrzu, w posiłkach i napojach, jak i w produktach kosmetycznych nanoszonych na powierzchnię skóry.

Największą tragedią jest niezauważalne szkodliwego działania polutantów.

Dwie osoby mogą używać tego samego kremu do twarzy, jedna dostaje wysypki, a druga nie. Osoba, u której wysypka nie wystąpiła, zakłada, że krem nie jest dla niej szkodliwy, że jest odporna na ten produkt. Lepiej jednak wyjść z założenia, iż krem jest toksyczny, jak wykazała wysypka, a brak jej objawów to po prostu oznaką silniejszego systemu odpornościowego. System obronny można porównać do pieniędzy wypłacanych z banku za każdą inwazję toksyn - kiedy kapitał się kończy, bank (czyli zdrowie) ogłasza upadłość.

Skażenia rozpuszczalnikami

Rozpuszczalniki (solwenty), służą, jak sama nazwa wskazuje, do rozpuszczania substancji. Zwykła woda jest niezbędnym, życiodajnym rozpuszczalnikiem. Większość innych rozpuszcza tłuszcze biorące udział w formowaniu błon komórkowych, szczególnie błon komórek nerwowych. Zagrażają więc procesom życiowym w organizmie.

Najgroźniejszy jest benzen. Dostaje się do grasicy i rujnuje nasz system immunologiczny, ułatwiając rozwój AIDS. Następny to alkohol propylowy, który gromadzi się w wątrobie. Wywołuje stany rakowe w innych, nawet odległych narządach. Kolejni winowajcy to ksylen, toluen, metanol (spirytus drzewny), chlorek metylenu i trójchloroetan (TCE). Każdy z nich zostanie omówiony później wraz z charakterystycznymi objawami ich obecności.

Skażenia metalami

Biochemicy dobrze wiedzą, że minerały w surowej, nieprzetworzonej chemicznie lormie hamują działanie enzymów wykorzystujących te minerały. Miedź zawarta w spożywanym mięsie i warzywach jest niezbędna dla organizmu, natomiast nieorganiczna miedź zawarta w naczyniach kuchennych bądź instalacji hydraulicznej jest karcynogenna (rakotwórcza)[1]. Niestety, metale w formie nieorganicznej przenikają do naszego środowiska - nosimy metalową biżuterię, spożywamy chleb wypiekany w metalowych formach, pijemy wodę z metalowych rurociągów.

Innym zagrożeniem są plomby dentystyczne. Wypełnienia w postaci amalgamatów rtęciowych, pomimo dopuszczenia przez Amerykańskie Stowarzyszenie Stomatologiczne, nie są bezpieczne. Niekiedy rtęć może być zanieczyszczona talem - metalem bardziej toksycznym od rtęci! Złoto i srebro wydają się mniej szkodliwe, jednak lepiej unikać kontaktu czystego kruszcu ze skórą czy tkanką.

Ołów i kadm to metale występujące przeważnie w lutowanych i galwanizowanych instalacjach wodociągowych. Kosmetyki i materiały dentystyczne zawierają z kolei nikiel i chrom, a puszki, konserwy żywnościowe i garnki - aluminium.

Mikotoksyny

Pleśnie wytwarzają jedne z najbardziej toksycznych znanych nam substancji, czyli mikotoksyny. Wystarczy jeden spleśniały owoc lub warzywo, aby skazić całą dostawę soku, dżemu lub innego produktu. Mimo że pleśń, jako żywą materię, można wyeliminować przez zapping, nie można tego zrobić z produktami jej metabolizmu, które muszą zostać zneutralizowane przez wątrobę. Z powodu niezwykłej toksyczności niewielka ilość mikotoksyny potrafi zatrzymać pracę części wątroby na kilka dni!

Aflatoksyny należą do najczęściej wykrywanych przeze mnie mikotoksyn. Produkują je pleśnie rozwijające się na wielu gatunkach roślin. Dlatego zawsze zalecam, żeby spożywać tylko perfekcyjnie utrzymane cytrusy i nigdy nie pić kupowanych soków. Wśród tysięcy pomarańczy przerabianych na sok może znaleźć się przynajmniej jedna dotknięta pleśnią, a to już wystarczy, aby zaszkodzić wątrobie. Uderzeniowa dawka witaminy C wspomaga pracę wątroby. Można też pozbyć się aflatoksyn jeszcze przed spożyciem - wprost na talerzu, posypując potrawę sproszkowaną witaminą C jak solą.

Pozostałe 13 mikotoksyn, których poszukiwałam w produktach żywnościowych, zostało opisane na s. 297 w rozdziale poświęconemu żywności zakażonej pleśnią.

Toksyny fizyczne

Wdychanie kurzu jest szkodliwe i organizm pozbywa się go reagując kichaniem, odkrztuszaniem i odpluwaniem. Wyobraź sobie wdychanie drobin szkła: wcinają się w płuca w tysiącach miejsc i nie mogą zostać odkrztuszone, ale przemieszczają się po organizmie. To tak, jak z połknięciem igły - gdyby ostrze było tępe, igła przeszłaby zapewne przez przewód pokarmowy, ale ponieważ jest ostra, zostaje uwięziona w tkance i wchodzi coraz głębiej.

Czy kiedykolwiek świadomie wdychalibyśmy tłuczone szkło? Obawiamy się - i słusznie -jego obecności w naszym pożywieniu bądź na podłodze, po której akurat stąpamy boso. Jesteśmy jednak nieświadomi faktu, że szkło może przedostać się do naszych domów w przypadku nieszczelności izolacji ściennej wykonanej z włókna szklanego. Każda w tym wypadku dziura w suficie albo ścianie, nawet pokryta materiałem, wypuszcza mnóstwo drobin szkła, które przenikają do obiegu powietrza w mieszkaniu. Szpary prowadzące na strych i do innych pustych przestrzeni muszą zostać uszczelnione materiałami nieprzepuszczającymi powietrza. Oczywiście, nie wolno stosować włókna szklanego w elementach konstrukcji domu, draperiach czy podgrzewaczach wody. Jeśli już mamy taką izolację, najlepiej zlecić usunięcie jej w czasie naszej nieobecności i dokładnie odkurzyć wszystkie pomieszczenia.

Sporadyczny kontakt z włóknem szklanym, jaki mają pracujący na zewnątrz robotnicy budowlani, jest o wiele mniej niebezpieczny. Ciągłe wystawianie się na wpływ nieszczelności w suficie czyni wiele szkód, prowadząc do procesów torbielotwórczych. Torbiel stanowi idealne środowisko do osiadania i mnożenia się bakterii oraz pasożytów. A kiedy zadomowi się w niej przywra jelitowa, torbiel przeradza się w nowotwór!

Guzy lite pacjentów chorych na raka wykazują obecność włókna szklanego albo azbestu.

Azbest również należy do szkodliwych materiałów, których drobiny - ostre jak szkło - penetrują tkanki metodą ryby-piły, wbijając się w komórki, aż organizm w odruchu obronnym otoczy je cystą.

Przekonuje się nas, że nie ma już azbestu w naszych domach, ponieważ zakazano stosowania go w produktach takich jak płytki na kuchenkę. Pomimo to, jedno źródło azbestu jest wciąż dość powszechne: pas transmisyjny w bębnowych suszarkach do odzieży. Wraz ze wzrostem temperatury suszarki, jak i z powodu ruchu samego paska, dosłownie wydmuchuje on cząstki azbestu. Pod ciśnieniem (wyższym od tego na zewnątrz), przeciskają się one przez spojenia obudowy oraz wylatują przez dyszę odprowadzającą. Azbest staje się więc elementem składowym powietrza, którym oddychasz.

Toksyny chemiczne

Chlorofluoropochodne węglowodorów (CFC) albo freon są czynnikami chło­dzącymi w lodówkach i klimatyzatorach. Podejrzewa się, że to właśnie CFC spowodowały dziurę ozonową nad Biegunem Południowym. Wszyscy chorzy na raka wykazują w zaatakowanych organach obecność CFC! Posiadam wstępne dane wskazujące na to, że CFC stymulują inne polutanty - włókno szklane, metale, PCB - do formowania nowotworu, zamiast umożliwić ich wydalanie, co czyni z CFC „super-karcynogen”. Jak można w domu wykryć wyciek CFC? Zanim zauważymy, że do niego doszło (np. w przypadku awarii agregatora lodówki czy klimatyzatora), jesteśmy narażeni na długotrwały szkodliwy wpływ freonu. Potrzebujemy taniej, domowej metody wykrywania tego niespodziewanego zabójcy.

Arsen wchodzi w skład pestycydów. Dlaczego zabijając karaluchy mamy zatruwać samych siebie? Tylko dlatego, że - podobnie jak w przypadku włókna szklanego - nie zdajemy sobie z tego sprawy? Naukowcy pilnie i drobiazgowo przestudiowali mechanizm zatrucia arsenem, czemu więc pozwala się nam spryskiwać nim trawniki i wnosić na butach na dywany naszych mieszkań?

Dwufenyle polichlorowane (PCB) - oleiste związki o niezwykle użytecznych właściwościach elektrycznych - pierwotnie były stosowane w transformatorach, aż odkryto ich niezdolność do rozpadu na mniej toksyczne dla środowiska związki chemiczne. Chociaż wycofano je z użytku, znalazłam je w większości firmowych mydeł i detergentów! Czyżby pozbywano się nadmiaru oleju transformatorowego, sprzedając go producentom mydła?

Formaldehyd używany jest do utwardzania tworzyw piankowych. Meble z tworzywa piankowego, deski rozdzielcze samochodów, poduszki i materace odparowują formaldehyd przez około dwa lata po wyprodukowaniu. Śpiąc z nosem utkwionym w nowej, piankowej poduszce, narażamy się na poważne problemy z płucami.

Prawie każdy domowy środek czyszczący zawiera na opakowaniu ostrzeżenie o szkodliwości. Każdy płyn używany w samochodzie jest trujący. Każdy pestycyd, herbicyd i środek użyźniający glebę prawdopodobnie ma działanie toksyczne. Wszystkie chemikalia w postaci farb, lakierów, emalii, smarów, wybielaczy i detergentów mogą wywołać chorobę, jeśli nawet niewielka ich ilość zostanie wchłonięta do organizmu. Po co trzymamy je w domach? Zobacz Receptury (s. 386), aby dowiedzieć się, jak samemu zrobić bezpieczne zamienniki środków czystości.

Jeżeli choroba nie ustępuje pomimo poddania się elektroterapii, znaczy to, że toksyny ciągle działają. Usunięcie ich stanowi zasadniczy warunek odzyskania zdrowia.