1945-1959 Europa w dobie pokoju – początki współpracy: Unię Europejską utworzono po to, aby położyć kres krwawym wojnom, wybuchającym często pomiędzy sąsiadującymi krajami, z których najstraszliwszą była II Wojna Światowa. Od 1952 r. Europejska Wspólnota Węgla i Stali jednoczy gospodarczo i politycznie państwa Europy, by tym samym zapewnić długotrwały pokój. Założyło ją sześć krajów: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy. Lata pięćdziesiąte upływają pod znakiem zimnej wojny pomiędzy Wschodem a Zachodem. W 1956 r. na Węgrzech czołgi radzieckie kładą kres protestom przeciwko reżimowi radzieckiemu. Rok później Związek Radziecki, wysyłając na orbitę okołoziemską pierwszego sztucznego satelitę „Sputnik 1”, przejmuje pałeczkę w wyścigu w zdobywaniu przestrzeni kosmicznej. Rok 1957 to również data utworzenia na podstawie traktatu rzymskiego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG), innymi słowy „wspólnego rynku”. 1960-1969 „Szalone lata sześćdziesiąte” – epoka wzrostu gospodarczego: Lata sześćdziesiąte są świadkiem narodzin „kultury młodzieżowej”. Zespoły takie jak Beatlesi, przyciągając przy każdym pojawieniu się olbrzymie tłumy nastoletnich fanek, stanowią jedną z sił napędowych rewolucji kulturalnej i poszerzają przepaść międzypokoleniową. To pomyślny okres dla gospodarki, miedzy innymi ze względu na likwidację ceł w handlu pomiędzy państwami członkowskimi. Państwa te postanawiają również wspólnie sprawować kontrolę nad produkcją żywności, tak by nikomu jej nie zabrakło. Wkrótce dzięki takiej polityce pojawiają się nawet nadwyżki żywności. Maj 1968 przechodzi do historii pod znakiem studenckich zamieszek w Paryżu. Tak zwane „Pokolenie ‘68” staje się motorem wielu zmian społecznych i obyczajowych. 1970-1979 Coraz większa Wspólnota – pierwsze rozszerzenie: Dania, Irlandia i Wielka Brytania przystępują do Unii Europejskiej 1 stycznia 1973 r., powiększając tym samym liczbę jej członków do dziewięciu. W następstwie krótkiej, lecz brutalnej wojny arabsko-izraelskiej w październiku 1973 r. rozpoczyna się kryzys energetyczny i problemy gospodarcze w Europie. Wraz z obaleniem portugalskiego reżimu Salazara w 1974 r. i - rok później - śmiercią generała Franco w Hiszpanii kresu dobiegają ostatnie prawicowe dyktatury w Europie. Dzięki polityce regionalnej UE ogromne sumy zaczynają napływać do biedniejszych regionów, wspierając tworzenie miejsc pracy i infrastruktury. Parlament Europejski umacnia swój wpływ na sprawy unijne, a w 1979 r. obywatele po raz pierwszy wybierają jego członków w bezpośrednich wyborach.
1980-1989 Zmiana oblicza Europy – upadek muru berlińskiego: Po strajkach w stoczni gdańskiej latem 1980 r. polski związek zawodowy Solidarność i jego przywódca Lech Wałęsa, urastają do rangi symbolu w Europie i na świecie. W 1981 r. Grecja staje się dziesiątym członkiem UE, Hiszpania i Portugalia przystępują do niej pięć lat później. W 1986 r. podpisano Jednolity Akt Europejski. Jest to traktat tworzący podstawy dla szeroko zakrojonego sześcioletniego programu, mającego na celu usunięcie przeszkód dla wolnego przepływu handlu w UE, a w konsekwencji utworzenia „jednolitego rynku”. Wraz z upadkiem muru berlińskiego 9 listopada 1989 r. Europa przeżywa prawdziwy wstrząs polityczny. Po raz pierwszy od 28 lat otwierają się granice pomiędzy wschodnią i zachodnią częścią Niemiec, które wkrótce ponownie się jednoczą. 1990-1999 Europa bez granic: Upadek komunizmu w państwach Europy Środkowo-Wschodniej sprzyja zbliżeniu obywateli sąsiadujących ze sobą krajów. W 1993 r. ukończono proces tworzenia jednolitego rynku z jego „czterema wolnościami”, czyli swobodą przepływu towarów, usług, osób i kapitału. Lata dziewięćdziesiąte są również dekadą dwóch traktatów: w 1993 wchodzi w życie traktat z Maastricht, a w 1999 r. Traktat Amsterdamski. Obywatele są zainteresowani kwestiami ochrony środowiska, a także współpracy w zakresie bezpieczeństwa i obrony. W 1995 r. Unii przybywa trzech nowych członków: to Austria, Finlandia i Szwecja. Małe miasteczko w Luksemburgu daje nazwę układowi z Schengen, który stopniowo zapewni obywatelom możliwość podróżowania bez kontroli paszportowych na granicach. Dzięki wsparciu UE miliony młodych ludzi podejmuje studia za granicą. Telefony komórkowe i internet ułatwiają komunikację coraz większej liczbie osób. 2000-do dziś Dekada rozwoju: Euro staje się nową walutą dla wielu Europejczyków. Po zamachach terrorystycznych w Nowym Jorku i Waszyngtonie, data 11 września 2001 r. nieodłącznie kojarzy się z „wojną z terroryzmem”. Kraje UE podejmują coraz ściślejszą współpracę w walce z przestępczością. Przystąpienie aż 10 nowych państw do UE w 2004 r. uznano za kres podziałów politycznych pomiędzy Wschodem a Zachodem. Wiele osób uważa, ze nadszedł czas, aby nadać Europie konstytucję. Niełatwo jednak podjąć decyzję o jej konkretnym kształcie – na ten temat wciąż toczy się burzliwa dyskusja.
Zasady ogólne prawa UE: a)Pierwszą grupę stanowią zasady, które są współcześnie zaliczane do kanonów praworządnych i demokratycznych państw. W tej grupie najczęściej wyróżnia się zasady: pewności prawa i ochrony zaufania, zasadę proporcjonalności oraz ogólną zasadę równości, następnie zasady: zgodności działania instytucji WE z traktatami, demokratyzmu oraz jawności. b) Drugą grupę ogólnych zasad prawa proklamowanych w orzecznictwie ETS stanowią prawa podstawowe jednostek. Instytucje: Parlament Europejski; Rada Unii Europejskiej: Prezydencka; Komisja Europejska; Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich; Europejski Trybunał Obrachunkowy; Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich; Europejski Inspektor Ochrony Danych. DRUGI FILAR: Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa. Obowiązuje prawo międzynarodowe publiczne i współpraca międzyrządowa. Polityka zagraniczna: współpraca, wspólne stanowiska i działania – utrzymanie pokoju; prawa człowieka; demokracja; pomoc humanitarna; pomoc rozwojowa krajom trzecim; Wysoki Przedstawiciel ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Polityka bezpieczeństwa: wspólna polityka obronna; współpraca w dziedzinie zbrojeń; rozbrojenie; ekonomiczne aspekty zbrojeń; długoterminowo: europejski system bezpieczeństwa. TRZECI FILAR: Współpraca policyjna i sądowa w sprawach karnych - do 1999 r. współpraca w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Obowiązuje prawo międzynarodowe publiczne i współpraca międzyrządowa. Obszar Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości: swobodny przepływ osób; współpraca sądowa w materii karnej; współpraca sądowa w materii cywilnej; współpraca policyjna; walka z dyskryminacją; walka z rasizmem i ksenofobią; walka z narkomanią i przemytem broni; walka z przestępczością zorganizowaną; walka z terroryzmem; walka ze zbrodniami popełnianymi na dzieciach i z handlem żywym towarem; współdziałanie w ramach Europolu; współdziałanie w ramach Eurojustu; Europejskie Kolegium Policyjne; Europejska Sieć Sądowa ds. cywilnych i handlowych; Europejski Atlas Sądowniczy do spraw cywilnych; Europejska Sieć Sądowa ds. Karnych; Europejska Agencja ds. Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych; Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii; Europejska Agencja Praw Podstawowych
Źródła prawa w II filarze. Instrumenty w II filarze to: zasady i ogólne wytyczne wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, wspólne strategie, wspólne działania, wspólne stanowiska oraz systematyczna współpraca państw członkowskich. Adresatami poszczególnych kategorii aktów są instytucje wspólnotowe, działające w ramach II filara albo państwa członkowskie. Zasady i ogólne wytyczne wspólnej polityki zagranicznej określa Rada Europejska. Rada decyduje o wspólnych strategiach w dziedzinach, w których państwa członkowskie mają ważne wspólne interesy. Dalej idącym instrumentem realizacji wspólnych strategii są wspólne działania uchwalane przez Radę UE. Są one uchwalane w sytuacjach, gdy działania operacyjne Unii uważa się za konieczne. W uchwałach określa się cele wspólnych działań, zasięg, środki oddane do dyspozycji UE, warunki dotyczące ich wprowadzenia w życie oraz w razie potrzeby czas ich trwania. Wspólne działania były podejmowane w sprawach byłej Jugosławii, procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie. Źródła prawa w III filarze. Podstawowe cele III filara UE są osiągnięte w drodze współpracy państw członkowskich, poprzez wspólne działania w dziedzinie współpracy policyjnej i współpracy sądowej, a także wymianę informacji, konsultacje i współpracę organów administracyjnych. Inną formą współpracy są konwencje, opracowane przez Radę UE, a przyjęte przez państwa członkowskie. Dalszymi instrumentami są w III filarze akty Rady UE. Są to decyzje ramowe i decyzje. Decyzje ramowe są wydawane w celu zbliżania ustaw i przepisów wykonawczych państw członkowskich. W dziedzinach należących do III filara mogą być zawierane umowy międzynarodowe przez UE z innym państwem, większą ich liczbą lub z organizacją międzynarodową. Organy finansowe: Europejski Bank Centralny; Europejski Bank Inwestycyjny: Europejski Fundusz Inwestycyjny
Czym jest Euro - Euro jest walutą Unii Gospodarczej i Walutowej - UGW, która została utworzona 1 stycznia 1999 r. w ramach Unii Europejskiej (UE). Podstawą prawną ustanowienia UGW jest podpisany w 1992 r. w Maastricht (Holandia) traktat o Unii Europejskiej. W skład nowej unii weszło jedenaście z piętnastu krajów UE (Austria, Belgia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg , Niemcy, Portugalia i Włochy). UGW określana też jest nieoficjalnie jako obszar euro albo Euroland. W przyszłości skład członkowski Eurolandu rozszerzy się wraz z przystępowaniem do niego nowych krajów. Każdy kraj UE ma bowiem prawo należeć do UGW, o ile spełni określone warunki - tzw. kryteria konwergencji, dotyczące inflacji, długoterminowej stopy procentowej, stanu finansów publicznych oraz stabilności kursu walutowego. W UGW nie będą uczestniczą cztery kraje: Wielka Brytania, Dania, Szwecja oraz Grecja. Dwa pierwsze podjęły decyzję o niewstępowaniu na razie do UGW (na bazie przyznanej im traktacie tzw. klauzuli 'opt-out'). Mogą wejść do Eurolandu w terminie późniejszym, o ile się na to zdecydują. Szwecja oraz Grecja nie zakwalifikowały się do UGW, nie spełniły bowiem wszystkich postawionych warunków. Należy przy tym zauważyć, że Szwecja faktycznie była w stanie te warunki spełnić, ale świadomie zdecydowała się tego nie czynić, by na razie pozostać poza obszarem euro. Grecja natomiast jest bardzo zainteresowana członkostwem w Eurolandzie, ale nie zdołała osiągnąć odpowiednio dobrych wyników ekonomicznych .Prawa człowieka: Prawa człowieka, demokracja i państwo prawa są podstawowymi wartościami Unii Europejskiej. Zakorzenione pierwotnie w traktacie założycielskim, nabrały większego znaczenia dzięki przyjęciu Karty Praw Podstawowych. Poszanowanie praw człowieka jest warunkiem wstępnym dla krajów chcących przystąpić do Unii i warunkiem koniecznym dla krajów, które zawarły z nią umowy handlowe lub inne. Unia Europejska uważa, że prawa człowieka są powszechne i niepodzielne. Aktywnie zatem promuje je i broni ich, zarówno w ramach swoich granic, jak i w stosunkach z innymi krajami. UE nie rości sobie jednak praw do sprawowanych w tym obszarze kompetencji rządów poszczególnych państw członkowskich. Wspólnotowa polityka w zakresie praw człowieka koncentruje się na prawach obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturowych. Jej celem jest również wspieranie praw kobiet i dzieci oraz mniejszości i wysiedleńców. Zwalczanie terroryzmu należy także do jej priorytetów.
Polityka regionalna i fundusze: Mimo że Unia Europejska należy do najbogatszych obszarów świata, między jej regionami istnieją ogromne wewnętrzne różnice poziomu dochodów i szans. Przystąpienie do Unii 12 nowych państw członkowskich od roku 2004 r. jeszcze zwiększyło istniejące dysproporcje, jako że dochód narodowy tych państw znajduje się znacznie poniżej średniej w UE. W ramach polityki regionalnej dokonuje się transferu zasobów z regionów zamożniejszych do biedniejszych. Polityka ta to zarówno narzędzie solidarności finansowej, jak i potężna siła napędowa integracji gospodarczej. Wartości leżące u podstaw polityki regionalnej UE podsumować można dwoma słowami – solidarność i spójność: solidarność – ponieważ polityka ta ma przynieść korzyść obywatelom i regionom, którzy, w porównaniu ze średnimi dla całej UE, są w gorszej sytuacji gospodarczej i społecznej; spójność – ponieważ na zmniejszeniu dysproporcji dochodów i zamożności między krajami i regionami biedniejszymi a zamożniejszymi skorzystają wszyscy. Znaczne różnice poziomu dobrobytu występują zarówno wewnątrz państw członkowskich, jak i pomiędzy nimi. Nawet przed rozszerzeniem UE w dziesięciu najbardziej dynamicznych regionach UE odnotowywano poziom dobrobytu, mierzony PKB na głowę mieszkańca, który był prawie trzykrotnie wyższy niż w dziesięciu najmniej rozwiniętych regionach. Regiony cieszące się największym dobrobytem to ośrodki miejskie – Londyn, Bruksela i Hamburg.
W 1993 r. ukończono proces tworzenia jednolitego rynku z jego „czterema wolnościami”, czyli swobodą przepływu towarów, usług, osób i kapitału. Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość: a) Otwarcie granic wewnętrznych pomiędzy państwami członkowskimi UE niesie wymierne korzyści dla zwykłych ludzi, którzy teraz mogą swobodnie się przemieszczać bez kontroli granicznych. b) Jednakże swobodne poruszanie się w granicach wewnętrznych jest nierozłącznie związane ze zwiększeniem kontroli na zewnętrznych granicach Unii tak, aby skutecznie przeciwdziałać handlowi ludźmi i narkotykami, zorganizowanej przestępczości, nielegalnej emigracji i terroryzmowi. c) Kraje UE współpracują ze sobą w obszarze utrzymania porządku publicznego i wymiaru sprawiedliwości, aby zwiększyć bezpieczeństwo w Europie. Obywatele europejscy mają prawo do życia w wolności w dowolnym miejscu Unii Europejskiej, bez obawy przed prześladowaniami lub przemocą. Jednakże przestępczość międzynarodowa i terroryzm to zjawiska, które budzą obawy wielu współczesnych Europejczyków. W Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską nie przewidywano zjednoczenia w zakresie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych. Jednak z upływem czasu stało się jasne, że swoboda przemieszczania powinna się wiązać z zapewnieniem każdemu tej samej ochrony i tego samego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, w każdym zakątku UE. W związku z tym, poprzez wprowadzanie poprawek do pierwotnego tekstu traktatów założycielskich na mocy: Jednolitego Aktu Europejskiego, Traktatu o Unii Europejskiej (tzw. Traktat z Maastricht) oraz Traktatu Amsterdamskiego, stopniowo budowano obszar wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
I. Swoboda przemieszczania się: Swoboda przemieszczania się osób wewnątrz Unii Europejskiej sprawia, że zagadnienia bezpieczeństwa w państwach członkowskich nabierają coraz większego znaczenia, tym bardziej że rządy państw członkowskich nie kontrolują już wewnętrznych granic UE. Aby zrekompensować brak kontroli wewnątrz Unii, konieczne jest wprowadzenie dodatkowych zabezpieczeń na jej zewnętrznych granicach. Ponieważ z prawa do swobodnego przemieszczania się wewnątrz Unii mogą korzystać również przestępcy, narodowe służby policji i władze sądowe muszą ze sobą współpracować, aby zwalczać przestępczość międzynarodową. Jedną z najważniejszych inicjatyw służącą ułatwieniu życia osobom podróżującym po Unii Europejskiej był układ podpisany w 1985 r. przez rządy Belgii, Francji, Luksemburga, Niderlandów i Niemiec w Schengen, przygranicznym miasteczku w Luksemburgu (tzw. Układ z Schengen). Uzgodniono wówczas, że kontrole osobowe – niezależnie od narodowości osób przekraczających granice - zostaną zniesione na wspólnych granicach krajów sygnatariuszy, że zasady kontroli na granicach z krajami nienależącymi do UE zostaną zharmonizowane oraz że zostanie wprowadzona wspólna polityka wizowa. W konsekwencji powstał obszar bez wewnętrznych granic zwany „obszarem Schengen”. Układ z Schengen oraz wszystkie przepisy wykonawcze stały się integralną częścią Traktatów UE, a obszar Schengen stopniowo się powiększał. Do roku 2006 postanowienia Układu z Schengen wdrażało 13 krajów UE (Austria, Belgia, Dania, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Luksemburg, Niderlandy, Niemcy, Portugalia, Szwecja i Włochy) oraz dwa kraje niebędące członkami UE, to jest Islandia i Norwegia. Dziesięć nowych państw członkowskich, które przystąpiły do Unii w 2004 r., ma siedem lat na spełnienie kryteriów Układu z Schengen.
II. Polityka azylowa i imigracyjna Europa jest dumna ze swojej tradycji, zgodnie z którą osoby z krajów trzecich zawsze były tu mile widziane, a uchodźcy uciekający przed niebezpieczeństwem i prześladowaniem mogli uzyskać azyl. Rządy UE muszą dziś jednak odpowiedzieć na pytanie, jak rozwiązać kwestię rosnącej liczby emigrantów, legalnych i nielegalnych, w obszarze bez granic wewnętrznych. Aby wnioski o azyl były przetwarzane zgodnie z podstawowymi zasadami uznawanymi w całej Unii Europejskiej, potrzebna jest harmonizacja przepisów. W 1999 r. rządy krajów UE określiły jako swój cel przyjęcie wspólnej procedury azylowej i ustalenie zasad równego traktowania osób, którym udzielono azylu, w całej Unii. W ramach realizacji tego celu przyjęto pewne rozwiązania techniczne, takie jak: określenie minimalnych standardów przyjmowania osób ubiegających się o azyl czy zasad nadawania statusu uchodźcy. Ustanowiono również Europejski Fundusz dla Uchodźców z rocznym budżetem w wysokości 114 mln EUR. Pomimo zakrojonej na szeroką skalę współpracy pomiędzy rządami państw członkowskich, ciągle jeszcze nie wdrożono prawdziwie unijnej polityki azylowej i imigracyjnej.
III. Zwalczanie przestępczości międzynarodowej i terroryzmu Warunkiem funkcjonowania polityki azylowej i imigracyjnej jest skuteczny system do zarządzania przepływami imigracyjnymi, połączony z kontrolą na granicach zewnętrznych i wprowadzeniem środków zapobiegających nielegalnej imigracji. Potrzebne są skoordynowane działania w celu zwalczania zorganizowanych grup przestępczych, które tworzą siatki przerzutu nielegalnych imigrantów i handlu ludźmi oraz wykorzystują bezbronność osób najsłabszych, zwłaszcza kobiet i dzieci. Handlarze ludźmi wykorzystują bezbronność najsłabszych. Aby temu przeciwdziałać, niezbędna jest współpraca policji na szczeblu międzynarodowym. Przestępczość zorganizowana sięga po coraz bardziej wyrafinowane metody i regularnie wykorzystuje do swoich działań sieci europejskie lub międzynarodowe. Terroryści pokazali już, że potrafią brutalnie uderzać w każdym miejscu na świecie. Z tego też powodu stworzono System Informacyjny Schengen(SIS). Jest to złożona baza danych, która umożliwia funkcjonariuszom organów ścigania i władzom sądowym wymianę informacji na temat poszukiwanych osób i mienia (na przykład skradzionych samochodów lub dzieł sztuki) lub osób, wobec których wydano nakaz aresztowania lub wniosek o ekstradycję. Jednym z najlepszych sposobów na ujęcie przestępców jest podążanie śladem środków pieniężnych, które zdobyli w nieuczciwy sposób. Dlatego też Unia Europejska chce poprzez stworzenie odpowiedniej legislacji przeciwdziałać praniu brudnych pieniędzy tak, aby odciąć organizacje przestępcze od źródeł finansowania. Najbardziej udanym krokiem ostatnich lat w zakresie współpracy między funkcjonariuszami organów ścigania było utworzenie Europolu , organu UE z siedzibą w Hadze, który tworzą funkcjonariusze policji i służb celnych. Europol zajmuje się zwalczaniem rozmaitych rodzajów przestępczości międzynarodowej: przemytem narkotyków, handlem kradzionymi pojazdami, siatkami zajmującymi się handlem i nielegalnym przerzutem ludzi, wykorzystywaniem seksualnym kobiet i dzieci, pornografią, fałszerstwami, przemytem materiałów radioaktywnych i nuklearnych, terroryzmem, praniem brudnych pieniędzy i fałszowaniem euro.
IV. W kierunku „europejskiego obszaru sądowego”: Obecnie w Unii Europejskiej funkcjonuje w równoległy sposób wiele różnych systemów sądownictwa – każdy w ramach granic danego państwa członkowskiego. Jeżeli Unia chce, aby jej mieszkańcy dzielili tę samą koncepcję wymiaru sprawiedliwości, jej systemy prawne muszą ułatwiać - a nie utrudniać – życie ludzi. Najbardziej znaczącym przykładem praktycznej współpracy w tym obszarze są działania Europejskiego urzędu na rzecz poszerzania współpracy sądowniczej, czyli Eurojust. Urząd ten został powołany w 2003 r. w Hadze jako centralna struktura koordynująca działania w zakresie sądownictwa. Zadaniem Eurojust jest umożliwienie współpracy pomiędzy krajowymi organami ścigania i dochodzenia w śledztwach kryminalnych, które dotyczą równocześnie kilku krajów UE. Od stycznia 2004 r. funkcjonuje europejski nakaz aresztowania, który ma zastąpić długotrwałe procedury ekstradycyjne. Przestępczość międzynarodowa oraz terroryzm nie uznają granic pomiędzy krajami. Oznacza to, że niezbędna jest wspólna polityka w zakresie prawa karnego, ponieważ współpraca pomiędzy sądami w różnych krajach może napotkać na przeszkodę w postaci odmiennych definicji określonych czynów przestępczych. Polityka ta ma na celu ustanowienie wspólnych ram prawnych do zwalczania terroryzmu, aby zapewnić obywatelom UE wysoki poziom ochrony i zwiększyć międzynarodową współpracę w tym zakresie. W obszarze prawa cywilnego Unia Europejska wprowadziła ustawodawstwo ułatwiające wykonanie decyzji sądowych w sprawach międzynarodowych dotyczących orzeczenia rozwodu lub separacji, wniosków o sprawowanie opieki rodzicielskiej i alimenty tak, aby orzeczenia zapadłe w jednym kraju były wiążące w drugim. UE ustanowiła również wspólne procedury mające na celu ułatwienie i przyspieszenie rozstrzygania międzynarodowych spraw dotyczących drobnych i bezspornych roszczeń cywilnych, jak odzyskanie należności czy ogłoszenie upadłości.
gosicka