49. Zakładowa komisja pojednawcza. Komisja pojednawcza to specjalny organ ochrony prawnej, powołany do ugodowego załatwiania sporów o roszczenia pracowników ze stosunku pracy. Jest to organ tworzony w zakładzie pracy fakultatywnie, czyli nieobowiązkowo. Mogą zwracać się do niego pracownicy o przeprowadzenie mediacji w wypadku powstania sporu z pracodawcą o roszczenia pracownika ze stosunku pracy. Komisja pojednawcza może zostać powołana u każdego pracodawcy, bez względu na liczbę zatrudnionych pracowników i bez względu na to, czy jest to jednostka organizacyjna czy osoba fizyczna. Komisje pojednawcze mogą być tworzone we wszystkich zakładach pracy. Warunkiem jest zgodna wola pracodawcy i załogi zakładu pracy. Załogę zakładu pracy reprezentuje zakładowa organizacja związkowa. Gdyby u danego pracodawcy nie działała zakładowa organizacja związkowa - pracownicy wyrażają swoją zgodę (pozytywną opinię) w drodze referendum zakładowego. W przypadku, gdy u danego pracodawcy działa kilka organizacji związkowych, pracodawca musi uzgodnić powołanie zakładowej komisji pojednawczej z każdą z tych organizacji.
Jeżeli choć jedna z organizacji związkowych nie wyrazi zgody na powołanie komisji pojednawczej, nie ma możliwości jej utworzenia. Nie ma szczegółowych uregulowań dotyczących powoływania i działania zakładowych komisji pojednawczych. Procedurę powoływania i działania ustala się w porozumieniu między pracodawcą a załogą o powołaniu komisji. Ustaleniu podlegają więc: • zasady i tryb powoływania komisji, • czas trwania kadencji, • liczbę członków komisji. Członkiem komisji pojednawczej nie może być: • osoba zarządzająca, w imieniu pracodawcy, zakładem pracy, • główny księgowy, • radca prawny, • osoba prowadząca sprawy osobowe, zatrudnienia i płac. Przewodniczącego wybiera ze swego grona sama komisja. Tak samo w przypadku zastępców przewodniczącego. Następnie komisja ustala regulamin postępowania pojednawczego. Postępowanie przed komisją pojednawczą wszczyna się na wniosek pracownika dochodzącego roszczeń ze stosunku pracy. Pracodawca jest wtedy stroną tego postępowania. Na wniosku powinna zostać stwierdzona data jego wpływu. Komisja przeprowadza postępowanie pojednawcze w zespołach, które powinny składać się, co najmniej z 3 członków tej komisji. Pracodawca jest obowiązany zapewnić komisji pojednawczej warunki lokalowe oraz środki techniczne umożliwiające właściwe jej funkcjonowanie. Pracodawca ma też obowiązek pokrycia kosztów wydatków związanych z działalnością komisji pojednawczej. Wydatki te obejmują również równowartość utraconego wynagrodzenia za czas nie przepracowany przez pracownika w związku z udziałem w postępowaniu pojednawczym.
50. Mediator w sadowym postępowaniu cywilnym i karnym. Mediacje (łac. mediare – być w środku) – dobrowolny i poufny proces dochodzenia do rozwiązania sporu, prowadzony w obecności osoby neutralnej – mediatora. Zarówno w sporach wynikłych na tle prawa cywilnego, karnego jak i administracyjnego. O wszczęcie mediacji mogą, więc zwrócić się, np.: • strony umów cywilnoprawnych, np. umowy najmu, pożyczki czy użyczenia, • zwaśnieni sąsiedzi, współpracownicy i kontrahenci. Przedmiotem mediacji mogą być np.: • spory o prawa majątkowe jak i niemajątkowe np. w przypadku naruszenia dóbr osobistych, • spory narosłe wokół krzywdy doznanej w związku z popełnieniem czynu niedozwolonego. Nie można natomiast skierować do mediacji spraw, które rozpoznawane są przez sąd w postępowaniu nakazowym, uproszczonym i upominawczym. Nie prowadzi się mediacji także w sprawach, w których ze względów prawnych zawarcie ugody jest niedopuszczalne, czyli w sprawach o: • ustalenie ojcostwa, • uznanie za zmarłego, • w postępowaniu o stwierdzenie nabycia spadku. Organizowanie sesji mediacyjnych jest również bezcelowe, gdy pomimo uprzedniej zgody na jej przeprowadzenie, jedna ze stron (lub obie) swoją roszczeniową postawą uniemożliwia komunikowanie się i podjęcie pertraktacji w celu polubownego załatwienia sprawy. Szczególną rolę mediacja odgrywa w konfliktach rodzinnych, gdyż umożliwia definitywne rozwiązanie sporów, poprzez przyjęcie stanowiska kompromisowego, co może uchronić strony przed pogłębieniem konfliktu i definitywnym rozpadem łączących je więzi. Mediacja wskazana jest, więc w sprawach o rozwód, podział majątku wspólnego, w celu ustalenia zasad wykonywania władzy rodzicielskiej czy sposobu korzystania ze wspólnego mieszkania.
57. Kompetencje Instytutu Pamięci Narodowej – Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w postępowaniu lustracyjnym. Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (IPN) jest instytucją naukową [1] o uprawnieniach śledczych. Powołany został 19 stycznia 1999 na mocy ustawy z 18 grudnia 1998 w celu gromadzenia dokumentów organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonych od 22 lipca 1944 do 31 grudnia 1989, prowadzenia śledztw w sprawie zbrodni nazistowskich i komunistycznych oraz prowadzenia działalności edukacyjnej. Obecnie Instytut posiada, na podstawie ustawy, jedenaście oddziałów w miastach, które są siedzibami sądów apelacyjnych. W kolejnych siedmiu miastach istnieją delegatury oddziałów IPN. W Warszawie IPN mieści się w siedmiu budynkach: Do zadań Instytutu Pamięci Narodowej należy: • gromadzenie i zarządzanie dokumentami organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonymi od 22 lipca 1944 r. do 31 grudnia 1989 r. (Biuro Udostępniania i Archiwizacji Dokumentów) • ściganie zbrodni nazistowskich i komunistycznych (Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu), • prowadzenie działalności edukacyjnej (Biuro Edukacji Publicznej). Przedmiotem badań Instytutu są m.in.: • zbrodnie dokonane przez aparat cywilny i militarny III Rzeszy na ziemiach okupowanej Polski, deportacje do Obozów Koncentracyjnych • deportacje żołnierzy Armii Krajowej i innych formacji niepodległościowych oraz mieszkańców kresów wschodnich II Rzeczypospolitej w głąb ZSRR; • pacyfikacja ziem polskich między Wisłą a Bugiem w latach 1944-1947 przez jednostki NKWD; Na mocy ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów powstało w strukturach IPN Biuro Lustracyjne oraz oddziałowe biura lustracyjne. Głównym celem Biura Lustracyjnego jest przygotowanie i publikowanie katalogów zawierających dane osobowe: • pracowników, funkcjonariuszy i żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa, • osób rozpracowywanych przez organy bezpieczeństwa państwa PRL, • osób zajmujących kierownicze stanowiska partyjne i państwowych w PRL, • osób pełniących obecnie funkcje publiczne (Art. 22 ustawy). Prokuratorzy Biura Lustracyjnego oraz oddziałowych biur lustracyjnych prowadzą postępowania lustracyjne orzekające o zgodności lub niezgodności z prawdą złożonych oświadczeń lustracyjnych.
gosicka