Święty terror.pdf

Graham Masterton

Ś wi ę ty Terror

Holly Terror

Przeło Ŝ ył Piotr Hermanowski

Data wydania oryginalnego 2003

Data wydania polskiego 2003

18 sierpnia 1918 roku,

Longyearbyen, Norwegia

Zaczynało si ę ś ciemnia ć , cho ć nie było jeszcze pi ę tnastej. Z lekkiej perłowej mgiełki

otulaj ą cej portowe doki wynurzył si ę parowiec Forsete. Szare wody otaczaj ą ce jego burty

były spokojne. Przypominały lepk ą , g ę st ą owsiank ę . Arne wiedział, Ŝ e jest to

najprawdopodobniej ostatni ju Ŝ statek do Longyearbyen, zanim zima skuje lodem

przybrze Ŝ ne wody.

Czekał, a Ŝ parowiec przycumuje do nadbrze Ŝ a, przest ę puj ą c z nogi na nog ę i pocieraj ą c

r ę ce w wytartych szarych r ę kawicach. Obok niego, owini ę ty ciepłym płaszczem, stał jego

przyjaciel Tarjei, trzymaj ą c w ustach zapalonego papierosa.

– No i jak my ś lisz, zapomnieli o bateriach? – zapytał.

– Nie obchodzi mnie, czy zapomnieli o bateriach, je ś li nie zapomnieli o sznapsie.

Arnulf, wysoki chudzielec, który wygl ą dał jak strach na wróble, stał nieco z boku.

– A mnie nie obchodz ą ani baterie, ani sznaps, ale za to mam nadziej ę , Ŝ e nie zapomnieli

o kobietkach.

Drewniane nadbrze Ŝ e a Ŝ zadr Ŝ ało, gdy Forsete w nie uderzył. Rzucono cumy. Liny były

tak zmarzni ę te, Ŝ e nie mo Ŝ na ich było wyprostowa ć . Załoga wisiała na relingach i patrzyła na

brzeg. Wszyscy mieli na sobie ciepłe ubrania, podobnie jak gapie na brzegu. Nikt nie machał

na przywitanie, nikt nie wykrzykiwał pozdrowie ń . Było kilkana ś cie stopni poni Ŝ ej zera i nikt

nie przyszedł tu z własnej woli.

Gdy tylko opuszczono trap, Arne ruszył do przodu, by spotka ć si ę z kapitanem. Był to

kr ę py m ęŜ czyzna o białej brodzie, która nadawała mu wygl ą d gro ź nego wikinga.

– Tego roku zima przyszła znacznie wcze ś niej – powiedział na przywitanie Arne.

– Zima przychodzi tym wcze ś niej, im bardziej si ę starzej ę – zarechotał kapitan, ale

spojrzenie jego oczu pozostało zimne jak lód. – To chyba ju Ŝ mój ostami rok na tej łajbie. Pół

załogi mi si ę pochorowało.

– Przywiozłe ś rop ę ? I cz ęś ci zamienne, i generator? No i kable do przewijarki...

Kapitan zatrzymał go gestem w pół słowa.

– Masz wszystko, co chciałe ś . A nawet jeszcze wieprzowin ę w puszkach i co ś ekstra. –

Odwrócił si ę do parowca, z którego schodziło siedmiu członków załogi, targaj ą c torby i tanie

walizki. – Dostaniesz jeszcze paru chłopaków, którzy umiej ą , trzyma ć j ę zyk za z ę bami.

Nadaj ą si ę do podziemnych robót, che, che.

Arne u ś miechn ą ł si ę kwa ś no.

– My ś l ę , Ŝ e si ę przydadz ą .

Młodzi ludzie zeszli po trapie. Jeden z nich po ś lizgn ą ł si ę na lodzie i przy

akompaniamencie ś miechu wyl ą dował na samym jego ko ń cu. Kapitan przywołał ich i

przedstawił Arnego:

– To Arne Gabrielsen, główny in Ŝ ynier. Był tu jeszcze przed wojn ą , jeszcze zanim si ę

urodzili ś cie. W Longyearbyen on b ę dzie waszym szefem, waszym ojcem, spowiednikiem i

lekarzem. Bez niego nie prze Ŝ yjecie tutaj, wi ę c macie traktowa ć go z szacunkiem.

Jeden z m ęŜ czyzn zdj ą ł r ę kawic ę i wyci ą gn ą ł r ę k ę . Arne zignorował ten gest. Nie

zamierzał zdejmowa ć swoich r ę kawic w takim zimnie tylko dlatego, Ŝ e kto ś wyci ą gn ą ł do

niego dło ń . Blady, trz ę s ą cy si ę chłopak powiedział, szcz ę kaj ą c z ę bami:

– Jestem Tonnod Albrisgten. Wszyscy pochodzimy z Tromso.

– Czy który ś z was ma jakie ś do ś wiadczenie?

– Ole pracował kiedy ś w kopalni i w kamieniołomach. A ja pomagałem na farmie mojego

wuja. Wykopywałem zamarzni ę te rzepy. To bardzo ci ęŜ ka praca.

– Taaa... ale to nie to samo. Zło Ŝ a w ę glowe s ą bardzo gł ę boko... czasami sto dziesi ęć

metrów pod powierzchni ą . A sprz ę t mamy stary, jeszcze sprzed wojny. Kompania do dzisiaj

go nie wymieniła. Chyba si ę nie przestraszyli ś cie, co? Trz ę siecie si ę jak li ś cie na jesieni.

– Nie... nie. To tylko chłód. Cały czas tak zimno... jeszcze na statku...

– No dobra, chłopcy. Arnulf poka Ŝ e wam jedn ą z chat. Tam mo Ŝ ecie napali ć w piecu i

ogrza ć si ę .

– Mogli przysła ć kobiety – burczał niezadowolony Arnulf. – Chocia Ŝ jedn ą kobiet ę .

Jeste ś my górnikami, a nie mnichami, no nie?

Mrukn ą ł co ś jeszcze i poszedł w kierunku domów, chat i warsztatów, które stały

niedaleko portu. Wkrótce zacz ą ł go pochłania ć g ę stniej ą cy wieczorny mrok. Młodzi ludzie

zarzucili na ramiona swoje torby i niech ę tnie poszli za nim.

Załoga rozładowała statek z pomoc ą górników, którzy akurat byli na nabrze Ŝ u. Nie

rozmawiali zbyt wiele. Czasami kto ś krzykn ą ł tylko: „Uwa Ŝ aj, patrz pod nogi! Uwa Ŝ aj na

boki!”.

Towar ładowano na dwie ci ęŜ arówki, które stały z wł ą czonymi silnikami przy nadbrze Ŝ u.

Ich reflektory rozja ś niały nieco teren, ale coraz bardziej si ę ś ciemniało. Jedynym

dodatkowym ś wiatłem były lampy z drugiej strony portu.

Kapitan wyci ą gn ą ł paczk ę wotanów i pocz ę stował Arnego. Stali i palili w milczeniu, od

czasu do czasu przest ę puj ą c z nogi na nog ę , by buty nie przymarzły do desek. Było tak zimno,

Ŝ e nie wiadomo było, czy z ich ust wydobywa si ę dym z papierosa, czy para, w któr ą

zamieniały si ę ich oddechy.

O wpół do trzeciej nad ranem Arne ś nił o nied ź wiedziu polarnym, na którego natkn ą ł si ę

na ś rodku ulicy. Nagle kto ś szarpn ą ł go za rami ę .

– Arne! Arne! To ja, Tarjei. Obud ź si ę , musisz szybko pój ść ze mn ą .

Usiadł na łó Ŝ ku. Jedynym ź ródłem ś wiatła był przygasaj ą cy piecyk pod przeciwległ ą

ś cian ą pomieszczenia, w którym spali.

– Co si ę stało? – zapytał. – Która jest godzina?

– Po trzeciej. Co ś jest nie tak z tymi chłopakami z Tromso. Wszyscy s ą chorzy.

– Poprzezi ę biali si ę , i tyle. Niech sobie goln ą po jednym i zawin ą si ę w koce. Przejdzie

im do rana.

– To nie jest przezi ę bienie. Musisz to zobaczy ć .

Arne westchn ą ł i zapalił oliwn ą lampk ę stoj ą c ą obok łó Ŝ ka. W blasku ś wiatła zobaczył na

twarzy Tarjei l ę k. Nie mówi ą c ju Ŝ ani słowa, wstał i zarzucił na grzbiet cienk ą koszul ę , a

potem wci ą gn ą ł spodnie i wło Ŝ ył gruby sweter i płaszcz.

Na zewn ą trz mro ź ne powietrze uderzyło go w twarz jak młot. Arne pochylił si ę i ruszył

za przyjacielem pust ą ulic ą , po której hulał mro ź ny wiatr. Szli w kierunku chat, w których

mieszkała wi ę kszo ść górników. Przed jedn ą z nich stała grupka ludzi, ś wiec ą c latarniami i

pochodniami.

– Zajrzałem tam, Ŝ eby sprawdzi ć , czy ich piecyk dobrze działa – powiedział Kjell. –

Wejd ź i sam zobacz.

Arne otworzył drzwi i wszedł do ś rodka, a za nim wsun ą ł si ę Tarjei. W chacie

ś mierdziało dymem drzewnym i rzygowinami. Na ś rodku stał piecyk, a po jego obu stronach

prycze, na których le Ŝ eli m ęŜ czy ź ni. Jedni le Ŝ eli cicho, inni kaszleli i trz ęś li si ę , z trudem

łapi ą c oddech.

– Jak my ś lisz, co to jest? – zapytał Tarjei.

Arne podszedł do pryczy, na której le Ŝ ał Tormod. Jego twarz była pokryta ceglastymi

plamami, a oczy zapadły si ę gł ę boko w oczodoły. Nietrudno było si ę domy ś li ć , Ŝ e prawie nic

nie widzi.

– Tormod! – zawołał Arne. – Tormod, słyszysz mnie?

– Ni... nie... nie mog ę od... oddycha ć ... – wycharczał Tormod. Zakaszlał, pluj ą c flegm ą i

krwi ą . – Czy... mój... moja mat... ka tu jest?

Arne chwycił dwoma palcami koniec koca i lekko go uniósł. Zobaczył, Ŝ e stopy Tormoda

s ą fioletowe. Pu ś cił koc i cofn ą ł si ę .

– No i co jest? – zapytał ponownie Tarjei. – Zatruli si ę jakim ś Ŝ arciem?

– Nie – pokr ę cił głow ą Arne. – Czerwona twarz, sine stopy, zaflegmione płuca... To

hiszpa ń ska grypa.

Tarjei spojrzał na niego z przera Ŝ eniem.

– I co mo Ŝ emy z tym zrobi ć ? A je ś li wszyscy jeste ś my ju Ŝ chorzy?

– Nic nie mo Ŝ emy zrobi ć – odparł Arne. – Mo Ŝ emy si ę tylko modli ć . Ale mam nadziej ę ,

Ŝ e jest za zimno, Ŝ eby ta choroba si ę rozwin ę ła.

Przeszedł wzdłu Ŝ pozostałych sze ś ciu pryczy. Czterech m ęŜ czyzn ju Ŝ nie Ŝ yło; udusili si ę

własnymi rzygowinami i flegm ą . Arne wiedział, Ŝ e pozostałym nie zostało ju Ŝ wiele czasu.

Hiszpa ń ska grypa zabijała bardzo szybko. Słyszał ju Ŝ o takich, którzy budzili si ę rano w

najlepszym zdrowiu, a po południu ju Ŝ nie Ŝ yli. Grypa zdawała si ę atakowa ć przede

wszystkim młodych ludzi, takich jak ci tutaj. Arne nie był zbyt religijny, ale gdy tylko

zobaczył czerwone twarze le Ŝą cych na pryczach młodych m ęŜ czyzn, polecił ich dusze Bogu.

Kondukt Ŝ ałobny dochodził wła ś nie do cmentarza na szczycie wzgórza, gdy zacz ą ł pada ć

ś nieg. Miasteczko w dole było ledwie widoczne i wygl ą dało tak, jak we ś nie Arnego.

Rozległo si ę staccato kilofów, a potem ucichło, by po chwili rozbrzmie ć na nowo. Arne

polecił, by ciała pogrzebano pi ęć metrów pod ziemi ą , gdzie zmarzlina nie ust ę powała nawet

w lecie.

Na pogrzebie stawiło si ę prawie całe miasteczko. Nawet w kopalni zaprzestano pracy.

Rankiem na wzgórzu zebrało si ę ponad czterysta osób. Obok siebie le Ŝ ało siedem prostych

trumien. Ozdabiało je jedynie par ę wst ąŜ ek w norweskich kolorach: czerwieni, bieli i bł ę kitu.

Staruszek Hansen zmówił modlitw ę , a potem od ś piewano pie ś ni. Padało coraz bardziej,

zbierało si ę na pot ęŜ n ą ś nie Ŝ yc ę . Wiało tak mocno, Ŝ e Arne zacz ą ł mie ć problemy z

utrzymaniem równowagi.

W ko ń cu opuszczono trumny do grobów i zasypano je ziemi ą . Arne sam wrócił do

miasteczka. Ś mier ć nie była mu obca. Widział ju Ŝ zagazowanych górników, ludzi

strawionych ogniem albo rozerwanych wybuchem. Widział ciała przywalone tonami gruzu

lub w ę gla. Ale niewidoczna ś mier ć , któr ą przynosiła hiszpa ń ska grypa, przera Ŝ ała go bardziej

ni Ŝ cokolwiek innego.

Przez cał ą drog ę czuł na twarzy zimne mu ś ni ę cia jej skrzydeł.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: