Życie szesnastu karmapów.pdf

śycie szesnastu karmapów

Strona 1 z 11

Lama Czime Rinpocze jest inkarnacją opata z klasztoru Benczien w Kham we

wschodnim Tybecie. Po najeździe Chin na Tybet, przedostał się do Indii, a następnie

wyjechał do Angli, gdzie zamieszkał. Pracuje w sekcji tybetańskiej British Muscum w

Londynie. OŜenił się z Angielką, z którą ma trzy córki. W Essex załoŜył ośrodek

medytacyjny.

SPIS TREŚCI

(1110-1193)

I Karmapa Dysum Khyenpa

(1206-1283)

II Karmapa Karma Pakszi

(1284-1339)

III Karmapa Rangdziung DordŜe

(1340-1383)

IV Karmapa Rolpe Dord Ŝ e

(1384-1415)

V Karmapa Deszin Sziegpa

(1416-1453)

VI Karmapa Thongwa Donden

(1454-1506)

VII Karmapa Cziedrag Gyatso

(1507-1554)

VIII Karmapa Mikyo Dord Ŝ e

(1556-1603)

IX Karmapa Wangcziuk Dord Ŝ e

(1604-1674)

X Karmapa Czieying DordŜe

(1676-1702)

XI Karmapa Jeszie DordŜe

(1703-1732)

XII Karmapa Cziangcziub Dord Ŝ e

(1733-1797)

XIII Karmapa Dydyl Dord Ŝ e

(1798-1868)

XIV Karmapa Thegcziok Dord Ŝ e

(1871-1922)

XV Karmapa Khacziab DordŜe

(1923-1981)

XVI Karmapa Rangdziung Rikpe DordŜe

Pierwszym Karmapą był Dysum Kheyenpa, Który był głównym uczniem Gampopy (1079-

1153). Sam Gampopa był jednym z dwóch najwybitniejszych uczniów Milarepy, wielkiego

jogina i świętego, sławnego na cały świat ze swojej surowej dyscypliny, poświęcenia

Ŝyciu duchowemu, wielu dokonywanych przez siebie cudów, oraz piękna i głębi pieśni, W

których przekazywał swe nauki, rezultat całkowitego i doskonałego oświecenia. Linia

Milarepy wywodzi się od jego nauczyciela, sławnego tłumacza Marpy Lotsawy, który

chociaŜ był Ŝonatym człowiekiem świeckim, trzykrotnie odwiedził Indię w celu

studiowania i sprowadzania pism. (Linia Marpy sięga wstecz do) indyjskich guru: Naropy,

Tilopy i WadŜradhary, Niebiańskiego Buddy, "Tego, Który DzierŜy Piorun (wadŜrę)".

Ta linia nauczycieli zapoczątkowała szkołę buddyzmu tybetańskiego, w której zachował

się ustny przekaz sześciu jog praktyki ezoterycznej i duchowej realizacji, jakie Marpa

przeniósł do Tybetu od swoich indyjskich nauczycieli. Głównymi uczniami jego

duchowego syna Milarepy byli Reczungpa i Gampopa, ale wysoce indywidualny i trudny

do przewidzenia charakter Reczungpy sprawił, Ŝe nie był on odpowiednim kandydatem

do załoŜenia jakiejkolwiek wyŜszej szkoły uczniów i dlatego to właśnie Gampopa, będący

bhikszu sarwastiwadinem był tym, który skonsolidował otrzymane od Milarepy nauki i

umieścił je na bardziej zorganizowanej podstawie, niezbędnej dla ustanowienia wielkiej i

trwałej tradycji praktyki. Dakpo Kagyu zostało ukształtowane przez nauki Gampopy,

natomiast szkoła załoŜona przez jego głównego ucznia Dysum Khyenpę, I Karmapę, jest

nazywana czasem khamtsang albo karma kagyu.

2009-09-12

śycie szesnastu karmapów

Strona 2 z 11

I KARMAPA, DYSUM KHYENPA (1110-1193) Dysum Khyenpa urodził się w Dresod we

Wschodnim Tybecie w 1110 roku. Wszyscy następnie Karmapowie są uznawani za jego

reinkarnacje; on jest teŜ pierwszym Lamą, który dał początek linii kolejnych inkarnacji.

Większość Karmapów równieŜ wybierała Tybet Wschodni jako miejsce swoich narodzin.

JuŜ w początkowym okresie swojego Ŝycia Dysum Khyenpa wykazywał wielką duchową

moc i czystość. W wieku jedenastu lat miał wizję Mahakali, a kiedy indziej, gdy szedł w

podniosłym duchowym stanie po skale, zostawił na niej ślad swojej stopy. Według

tradycji, w szesnastym roku Ŝycia otrzymał od pewnej liczby dakiń i innych bóstw

cudowną czarną koronę utkaną z włosów stu tysięcy niebiańskich istot, a zarazem został

obdarzony wiedzą na temat przeszłości.

Dysum Khyenpa został wyświęcony jako śramanera czyli początkujący mnich i wcześnie

rozpoczął naukę w buddyjskiej szkole kadampa. W roku 1129 udał się do Tybetu

Centralnego, a w wieku trzydziestu lat, po dwóch miesiącach nalegania o audiencję u

Gampopy, został przyjęty na ucznia słynnego nauczyciela. Wkrótce stał się najbardziej

dojrzałym i zaawansowanym z ośmiuset uczniów Gampopy. W 1147r. ZałoŜył klasztor

Karma Dansa na wschód od Nomchu we Wschodnim Tybecie. Pod koniec Ŝycia powrócił

do Tybetu Centralnego, gdzie w dolinie Todlun załoŜył klasztor Tsurphu, połoŜony w

odległości pięćdziesięciu lim na zachód od Lhasy. Odtąd Tsurphu stało się głównym

miejscem pobytu kolejnych inkarnacji Gyalwa Karmapy. Dysum Khyenpa opuścił ciało w

1193 r. w trzecim dniu pierwszego miesiąca roku wołu. Jego ciało zostało spalone

dziewięć dni później. Podczas kremacji wokół jego ciało świeciło czerwone światło, a po

spaleniu, wśród szczątków widziano obrazy bóstw, w popiołach zaś odnaleziono rincil,

róŜnobarwny kryształ, posiadający magiczne i uzdrawiające moce.

II KARMAPA, KARMA PAKSZI (1206-1283) Od śmierci Dysum Khyenpy do narodzin II

Karmapy, Karma Pakszi, minęło około trzynastu lat. Znano go pod przydomkiem

drubcien, "święty wielkich darów", a jego sława jako cudotwórcy ustępuje jedynie sławie

samego Padmasambhawy. Wcześnie opuścił swój dom we Wschodnim Tybecie i

wyruszył do Tybetu Centralnego. W drodze zatrzymał się na jakiś czas u Gyalwa

Pondopa. Podczas recytacji linii lamów kagyu doznał nagłego zrozumienia i rozpoznał w

sobie inkarnację Karmapy. W wieku jedenastu lat został wyświęcony na mnicha w Pondo

Gompa i otrzymał wyjaśnienia do mahamudry i doh Sarahy. W wizji pojawił mu się

jedenastogłowy Awalokiteśwara, który nakłonił go, by w całym Tybecie głosił współczucie

i recytował mantrę OM MANI PEME HUNG. (Podobnie jak słynny król buddyjski z VII w.

Songtsen Gampo, Karmapów i kolejnych Dalaj Lamów uwaŜa się za emanacje

Awalokiteśwary, czyli, z innego punktu widzenia, Padmasambhawy). Karma Pakszi Ŝył w

czasie, gdy w Azji panowali Mongołowie. Jeden z wielu wnuków DŜyngis Chana, Godan

Chan, mianował w 1247 r. opata klasztoru sakjapy, Kunga Gyaltsena, zwanego równieŜ

Sakja Panditą, wiceregentem Tbetu Centralnego, zapoczątkowując w ten sposób

chwilowy okres autorytetu sakjów w Tybecie Centralnym. Sakja Pandita zmarł w 1251r.

Jego następcą został jego siostrzeniec Drangen Phagpa Lodro Gyaltsen, duchowy

nauczyciel innego wnuka DŜyngis Chana, Kublai Chana, który następnie został

pierwszym mongolskim cesarzem Chin. W 1254 r. Kublai Chan przekazał Phagpie

władzę nad całym Tybetem, podtrzymując dominację sakjapów w ziemskich sprawach.

Mongołowie interesowali się jednak równieŜ innymi szkołami buddyzmu tybetańskiego.

W 1255 r. rosnąca sława Karma Pakszi, podówczas pięćdziesięcioletniego sprawiła, Ŝe

Kublai Chan posłał po niego do klasztoru Tsurphu. Na dworze Kublai Chana Karma

Pakszi dokonał wielu cudów i powaŜnie osłabił dotychczasowy wpływ sakjapów. Nie

przyjął jednak zaproszenia Kublai Chana do pozostania na stałe na dworze i wkrótce

opuścił go, udając się w dalszą podróŜ na północ. W czasie podróŜy, na brzegu Hor

Minog załoŜył klasztor i w magicznej walce pokonał pewna liczbę taoistów. Była to

pewnego rodzaju reminiscencja duchowych pojedynków, w których Padmasambhawa i

Milarepa pokonali swoich bonowskich przeciwników w Tybecie. Ludzie z okolicznych

2009-09-12

śycie szesnastu karmapów

Strona 3 z 11

krajów przebywali ogromne odległości, aby spotkać się z Karma Pakszi. Gdy w 1256r.

chciał powrócić do Tybetu, został wezwany przez najwyŜszego chana, Mongka,

starszego brata Kublai, który nakazał złoŜyć sobie wizytę w jego pałacu niedaleko

Karakorum. Chan przyjął Karma Pakszi jako swego osobistego nauczyciela. W ten

sposób kagyu była faktycznie pierwszą szkołą tybetańską, która posiadła wpływ na

rządzącego chana, chociaŜ wizyta Sakja Pandity i jego siostrzeńca u Godan Chana

miała miejsce lat wcześniej. Podczas pobytu na dworze Mongki, Karma Pakszi pokonał w

toku dysputy wszystkich przeciwników, tak Ŝe chan wydał faworyzujący buddyzm edykt.

Mongka zmarł w 1260 r. i pomiędzy wnukami DŜyngis Chana rozgorzała walka o władzę.

W 1261 r. Kublai pokonał swego brata Arik Bokę, który uwaŜał się za bardziej legalnego

spadkobiercę i objął władzę jako najwyŜszy Chan. Z powodu swojej wcześniejszej

odmowy pozostania na dworze, Karma Pakszi juŜ u Kublaia pozostawał w niełasce, a

teraz został posądzony o sojusz z Arik Boką i musiał doświadczyć okresu prześladowań,

które skończyły się wygnaniem go do K'u Chu, wilgotnego i niezdrowego miejsca na

wybrzeŜu. Niektórych jego uczniów zamordowano.

Na wygnaniu Karma Pakszi miał wizję Ŝółtego Mańdziuśri, bodhisattwy mądrości o

tysiącu ramion, który w kaŜdym z nich trzymał miseczkę Ŝebraczą ze znajdującym się w

jej środku Buddą. Miało to oznaczać, Ŝe pod przewodnictwem kagyu, Dharma rozszerzy

się w Minyak, Chionach i Mongoli. Dzięki swym duchowym i magicznym mocom, Karma

Pakszi odzyskał łaskę Kublai Chana i po ośmiu miesiącach został uwolniony z zesłania.

Podczas tego okresu mimo tortur nie odniósł Ŝadnego szwanku; nie moŜna go teŜ było

zamknąć w więzieniu. Kublai Chan został jego uczniem, a gdy około 1264 roku Karma

Pakszi opuszczał Mongolię, obdarzył go wieloma kosztownymi darami. Mówi się, Ŝe nie

mając Ŝadnych fizycznych środków na przewiezienie tych darów do Tybetu, wrzucił je do

źródła w pobliŜu Szang-tu i spowodował, Ŝe pojawiły się w sadzawce koło jego klasztoru

Tsurphu. Wśród nich znajdował się złoty dach świątyni, mający pochodzić z klasztornego

uniwersytetu w Nalandzie w Indii, zagrabiony następnie przez Mongołów. Teraz dach ten

pokrywa jedną ze świątyń Tsurphu, zawierającą wykonany przez samego Karma Pakszi

wielki posąg Buddy Śakjamuniego.

Nie śpiesząc się, Karma Pakszi wyruszył w drogę powrotną do Tsurphu, zatrzymując się

w wielu miejscach, aby nauczać w nich Dharmy. Ta podróŜ zabrała mu osiem lat. Po

swoim powrocie Ŝył i nauczał jeszcze przez dziesięć lat. Trzeciego dnia dziewiątego

miesiąca roku owcy (1283) zachorował i chociaŜ jego uczniowie błagali go, Ŝeby ich nie

opuszczał, powiedział, Ŝe jego czas juŜ nadszedł. Mówi się, Ŝe w siedem dni po jego

odejściu nie zobaczono juŜ jego ciała. Mnisi nie przerywali składania ofiar i medytacji i

ósmego dnia ciało znowu się pojawiło. Ci o przejrzystej wizji ujrzeli Herukę, rozmaite

symbole i święte sylaby, natomiast ci, którzy nie byli tak zawansowani w mądrości,

zobaczyli tylko ludzkie ciało. Dziesiątego dnia zostało ono spalone. Na nie spalonych

kościach widziano święte obrazy i mantry, a w popiołach znaleziono, rincil.

III KARMAPA, RANGDZIUNG DORDśE (1284-1339) Rangdziung DordŜe urodził się

ósmego dnia pierwszego miesiąca roku drewnianej małpy podczas wizyty rodziców u

siostry matki. Po narodzinach Rangdziung DordŜe przestraszył swoją ciotkę, wskazując

na księŜyc i oświadczając, Ŝe jest to ósmy księŜyc. Rodzice nakłonili ciotkę, aby

utrzymała to zadziwiające wydarzenie w tajemnicy, sami nie wiedząc, co zrobić z

nadnaturalną dojrzałością swego syna. Mając trzy lata poprosił kogoś, aby zrobił mu

czarną koronę. Później zobaczono go jak siedzi na skale z czarną koroną na głowie i

głosi dzieciom nauki. Miał równieŜ dojrzałe umysłowe zdolności, a gdy jego ojciec zapytał

go o to któregoś dnia, powiedział, Ŝe jest Karmapą. Wówczas jego rodzice przekonali się,

co do rzeczywistości jego mocy i został wysłany do Tsurphu, gdzie w wieku siedmiu lat

wyświęcono go na mnicha.

2009-09-12

śycie szesnastu karmapów

Strona 4 z 11

W toku nauki Rangdziung DordŜe miał wizję Mańdziuśrego, który powiedział mu, Ŝe

powinien udać się do Chin. Przez pewien czas podróŜował po Wschodnim Tybecie, a

kiedy w 1331 r. powrócił do Tsurphu, otrzymał od cesarza Toghana Temura uprzejme

zaproszenie do odwiedzenia go. Wraz z listem cesarz przysłał złotą pieczęć, którą

najwyŜszy chan Mongka podarował II Karmapie, Karma Pakszi. Przypominając oddanie,

jakie mieli dla buddyzmu jego mongolscy przodkowie w tym Kublai Chan, cesarz

oświadczył, Ŝe równieŜ pragnie być opiekunem i sługą Dharmy i wychwalał Rangdziung

DordŜe za jego wykształcenie i świętość. List dawał jasno do zrozumienia, Ŝe odmowa

zmartwiłaby cesarza i uczyniła Karmapę odpowiedzialnym za wszelkie zło, jakie

spadłoby na buddyzm w Chinach, podczas gdy jego troska o dobro wszystkich istot, od

cesarza poczynając, niewątpliwie zapewniłaby jego akceptację i wszystko zostałoby

uczynione zgodnie z jego Ŝyczeniami. Karmapa przyjął to wymuszone zaproszenie i

zanim udał się do Chin, w następnym roku (1332) otrzymał drugi list, wyraŜający

zadowolenie cesarza i nakłaniający go, aby nie zwlekał z odjazdem.

Cesarz umarł przed przybyciem Rangdziung DordŜe do Pekinu, ale nowy cesarz,

Riczenpal, nakłonił go do kontynuowania podróŜy. Jednak wkrótce po przybyciu

Rangdziung DordŜe do stolicy(Chin), zmarł takŜe nowy cesarz. Te dwa nagłe zgony

wywołały naturalnie niepokój i przez pewien czas sprawa cesarskiej sukcesji była

niepewna. Rangdziung DordŜe pozostał w Pekinie i był obecny przy wprowadzeniu na

tron następnego cesarza, Toghana Temura.

W roku drewnianego psa(1334) Rangdziung DordŜe miał wizję Awalokiteśwary

wskazującą, Ŝe powinien wrócić do Chin. Przez sześć miesięcy medytował w Samye

Czipur i miał wizję, Padmasambhawy. Nastąpił dalszy okres nauczania i praktyki, ale na

początku 1336 r. otrzymał od cesarza Toghana Temura list, przypominający o jego

obietnicy powrotu (do Chin). List był bardziej utrzymany w bardziej wyraŜającym

szacunek mniej rozkazującym tonie, niŜ list poprzedniego cesarza. Ofiarowywał lamie

najwyŜszy szacunek i udogodnienia podczas podróŜy, chociaŜ znowu wyraŜał obawy o

szkody, jakie mogłaby ponieść Dharma Buddy, gdyby Rangdziung DordŜe nie przyjechał.

Rangdziung DordŜe powrócił do Pekinu w roku ziemnego królika (1338) i zostało dobrze

przyjęty. Jednak czternastego dnia szóstego miesiąca podczas mówienia(mantry) Heruki

oświadczył, Ŝe opuści ciało i wejdzie w Nirwanę. Piętnaście dni później wielu ludzi,

włączając w to cesarza, ujrzało jego twarz. To zdarzenie zostało uwieńczone na obrazie

(przedstawiającym) Karmapę w półksięŜycu.

W zgiełku tego niespokojnego okresu duchowa siła i wpływ były w nieunikniony sposób

związane ze świeckim autorytetem i równieŜ Karmapowie zostali wciągnięci w polityczne

wydarzenia i poruszeni przez zmieniające się losy cesarstwa i innych dynastii. W tym

czasie powstała druga linia inkarnowanych lamów Karmapów zwana linią Czerwonych

Czapek (szamar). Pierwszym lamą tej linii był Drakpa Senge, współczesny Rangdziung

DordŜe. Podczas gdy Karmapowie Czarnych Czapek (szarnag) zdecydowanie unikali

angaŜowania się w polityczne wydarzenia, lamowie Szamar byli bardziej skłonni do

(uczestniczenia w) Ŝyciu politycznym. Ich główną siedzibą stał się połoŜony na północ od

Tsurphu klasztor Yanpakan, załoŜony w 1489 r.Większość inkarnacji Szamarpy urodziło

się w Tybecie Centralnym lub na obszarze, gdzie miały miejsce największe walki

polityczne. Ale chociaŜ uczestniczyli w wydarzeniach politycznych, często mogli

występować w roli pośredników łagodzących róŜne wpływy. Dziewiąta inkarnacja ich linii

(ur. Ok. 1734) była bratem rodzonym, czy teŜ przyrodnim III Panczen Lamy ze szkoły

gelugpa, która dzięki poparciu Mongołów zachowywała wówczas dominującą pozycję

wśród szkół buddyzmu tybetańskiego. Po nagłej śmierci Panczen Lamy w roku 1780,

lama Szamarpa z niewyjaśnionych powodów uciekł do Nepalu i został wciągnięty w

nepalski najazd na Tybet w 1788 i 1791 r. W tym czasie Chińczycy uzyskali polityczny

2009-09-12

śycie szesnastu karmapów

Strona 5 z 11

nadzór nad Tybetem przez odziedziczenie podbitych przez cesarza terytoriów

mongolskich. W końcu rząd chiński wysłał wojsko dla tybetańskich oddziałów i zmusił

Nepalczyków do wycofania się. W tym czasie zmarł, podobno w rezultacie otrucia, lama

Szamarpa, którego wydania domagali się Chińczycy. Według innej tradycji jego ciało

rozłoŜyło się za sprawą aktu jego woli, na podstawowe elementy; pozostała tylko lewa

noga jako relikt, który podobno nadal przechowuje się w Kathmandu. Jego własność

została skonfiskowana przez Dalaj Lamę, który zakazał rozpoznawania dalszych

inkarnacji tej linii. Mimo to kagyupowie są przekonani, Ŝe lamowie Szamarpy nadal

kontynuują swoje inkarnacje w osobach kolejnych Situ Rinpocze. Godne odnotowania

jest to, Ŝe obecny, XVI karmapa rozpoznał inkarnację Szamarpy, którą następnie

zatwierdził Dalaj Lama. Ten Szamarpa studiuje obecnie Dharmę i praktykował medytację

w klasztorze Rumtek w Sikkimie.

IV KARMAPA, ROLPE DORDśE (1340-1383) IV Karmapa urodził się ósmego dnia

trzeciego miesiąca roku Ŝelaznego smoka. Jest powiedziane, Ŝe zaraz po urodzeniu się

usiadł ze skrzyŜowanymi nogami i wypowiedział mantrę OM MANI PEME HUNG. Matka,

zatrwoŜona z powodu tego dziwnego zjawiska, uspokoiła się po pomyślnym śnie, w

którym śniła, Ŝe zbudowała most nad rzeką. Nieco później sam Rolpe DordŜe

oświadczył, Ŝe jest Karmapą. Jeszcze jako dziecko został wprowadzony do klasztoru

Tsurphu, gdzie studiował przez wiele lat. W roku 1356 cesarz Toghan Temur, patron jego

poprzedniej inkarnacji, zaprosił go do Chin. Rosnąca wówczas autonomia Tybetu

spowodowała zredukowanie mongolskiej kontroli do zwykłej formalności i chociaŜ list

cesarza napisano w formie polecenia, był utrzymany w niezwykle grzecznym tonie i

wyraŜał wielki szacunek. Nawiązując do degeneracji obecnych czasów, poprosił

wielkiego nauczyciela, aby nie ograniczał swojej kochającej Ŝyczliwości do Tybetu, ale

prowadził do prawdziwej nauki istoty, które zbłądziły i odeszły z właściwej ścieŜki. Rolpe

DordŜe udał się do Chin w roku 1359 i pozostał tam aŜ do roku 1363, będąc czczonym i

wpływowym nauczycielem. W tym czasie dynastia mongolska chyliła się ku upadkowi. W

tej atmosferze wątpliwości i niepewności, jaka towarzyszy kocom epok, potrafił z wielką

siła i zaufaniem inspirować ludzi swoją duchową wiedzą.

Dzięki swojej duchowej mądrości i cudownym mocom, Rolpe DordŜe zyskał wielkie

uznanie w Tybecie. Po powrocie do Tybetu zbudował wiele świątyń i był jednym z

nauczycieli młodego Tsong Khapy (1357-1419), który później załoŜył szkołę gelugpa. Po

zmianie dynastii w Chinach Tai Tsung, pierwszy cesarz dynastii Ming, zaprosił w 1368 r.

Rolpe DordŜe i innych wybitnych lamów do Chin. Rolpe DordŜe nie powrócił do Chin, ale

w 1374 r. wysłał do cesarza posłańców, a następnie ponawiał to co jakiś czas aŜ do

chwili swojej śmierci. Trzeciego dnia w roku wodnej świni opuścił ciało, wchodząc w

Nirwanę wraz z odgłosem trzęsienia ziemi i widokiem tęczy. Jego ciało nie zostało

spalone, lecz pochowane w stupie w Tsurphu.

V KARMAPA, DESZIN SZIEGPA (1384-1415) Przed urodzeniem się V Karmapy, jego

matce śniło się, Ŝe zbierała złote kwiaty i muszle (symbolizujące pracę Dharmy).

Oświadczyła, Ŝe słyszała równieŜ dobywający się z jej łona dźwięk mantry OM AH

HUNG. Deszin Sziegpa urodził się o świcie osiemnastego dnia szóstego miesiąca roku

drewnianego ptaka. Matka przez dziewięć miesięcy utrzymywała jego narodziny w

tajemnicy. Kiedy miał trzy lata oznajmił, Ŝe jest Karmapą i został zabrany do Tsurphu.

Zadziwił swego nauczyciela, opowiadając zdarzenia z poprzednich Ŝywotów, a takŜe

innych słuchaczy posiadaną w tak wczesnym wieku zręcznością w dialektyce. W wieku

siedmiu lat został wyświęcony (na mnicha), a kiedy miał jedenaście lat, zabrano go do

Dziowo Rinpocze, świętego posągu Buddy w Lhasie. Jako cudotwórca stał się jeszcze

bardziej znany od swego poprzednika. W roku 1407 przyjął zaproszenie do Nanking, aby

poprowadzić pamiątkowe ceremonie dla rodziców cesarza Cheng Tsu. Tam został

uznany za głównego buddyjskiego mnicha w całym cesarstwie. Cudowne wydarzenia,

2009-09-12

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: