Angelini Josephine - SpÄ™tani przez bogĂłw 01 - SpÄ™tani przez bogĂłw.pdf - Spętani przez bogów - patimis22

Rozdział 1

Al e jakbyś mi kupił samochód, byłby twój, jak wyjadę na studia. Praktycznie nowy -

powiedziała z zapałem Helena Hamilton.

Niestety, ojciec nie był taki głupi.

- Lennie, tylko dlatego że w Massachusetts uważają, że szesnastolatki mogą prowadzić... -

zaczął Jerry.

- Mam prawie siedemnaście lat - przypomniała Helena.

- ...to nie znaczy, że ja się muszę z tym zgadzać. Wygrywał, ale Helena jeszcze nie przegrała.

- Wiesz, że Świnka pociągnie najwyżej z rok, dwa. -Wiekowy jeep wrangler ojca spokojnie

mógł parkować przed zamkiem, w którym podpisano Wielką Kartę Swobód. - A pomyśl, ile

byśmy zaoszczędzili z hybrydą. Albo z czymś elektrycznym. Powiew przyszłości, tato.

- Uhm. - Tylko tyle powiedział. Teraz przegrała.

Jęknęła cicho i spojrzała nad balustradą promu, który wiózł ją z powrotem na Nantucket.

Rozmyślała o kolejnym roku na wyspie. Znowu czeka ją jeżdżenie do szkoły na rowerze w

listopadzie. A już kiedy dopada śniegu, będzie musiała żebrać, żeby ktoś ją zabrał

samochodem. Albo, co najgorsze, jeździć autobusem. Koszmar. Aż się wzdrygnęła i starała

się o tym nie myśleć. Część turystów -

korzystali ze Święta Pracy - gapiła się na nią (normalka), więc bardzo dyskretnie odwróciła twarz.

Gdy spoglądała w lustro, nie widziała nic nadzwyczajnego - oczy, nos, usta - ale nieznajomi, ludzie

spoza wyspy, lubili się na nią gapić, i to było naprawdę wkurzające.

Na szczęście tego popołudnia większość turystów płynęła promem po to, żeby podziwiać widoki, a nie

Helenę. Przed końcem lata tak bardzo chcieli się nasycić krajobrazem, wręcz bajecznym, że czuli się

w obowiązku witać wszystkie cuda Atlantyku ochami i achami. Na Helenie one w ogóle nie robiły

wrażenia. Odkąd tylko pamięta, dla niej dorastanie na maleńkiej wyspie było czystą męką i nie mogła

się doczekać, aż wreszcie wyjedzie na studia z Nantucket, z Massachusetts, a nawet, jeśli się uda, ze

Wschodniego Wybrzeża w ogóle.

Nie żeby nienawidziła rodzinnego domu. Tak naprawdę z ojcem dogadywała się idealnie. Mama

zostawiła ich oboje, kiedy Helena była mała, a Jerry wcześnie się nauczył, jak zapewnić córce

odpowiednią dawkę uwagi. Nie trząsł się nad nią za bardzo, ale zawsze był obok, kiedy go

potrzebowała. Dlatego chociaż miała do niego lekkie pretensje o samochód, wiedziała, że nie mogłaby

prosić o lepszego tatę.

- Cześć, Lennie! Jak leci? - krzyknął ktoś. Znajomy głos. W stronę Heleny szła Claire, jej najlepsza

przyjaciółka od zawsze. Umiejętnie torowała sobie drogę łokciami między turystami, co to ledwo

trzymali się na nogach.

Jednodniowi wycieczkowicze - szczury lądowe -uskakiwali przed Claire, jakby była potężnym

futbolistą, a nie drobniutkim elfem w sandałkach na koturnie. Bez trudu wydostała się z chaosu, który

sama wywołała, i stanęła obok Heleny przy balustradzie.

- Chichota! O, ty też już zrobiłaś zakupy do szkoły. -Jerry objął ramieniem Claire i jej torby.

Claire Aoki, vel Chichota, była prawdziwą twardziel-ką. Miała metr pięćdziesiąt siedem i delikatne

azjatyckie rysy. Ale każdy, kto dałby się temu zwieść i nie dostrzegł jej zadziornej natury, ryzykował,

że nieźle oberwie od niedocenionego przeciwnika. Przezwisko „Chichota", było jej osobistą porażką.

Tak ją nazywali od dziecka. Na obronę przyjaciół i rodziny można powiedzieć, że nie dało się Claire

tak nie nazywać. Jej chichot był bezkonkurencyjny, najlepszy we wszechświecie. Nigdy nie

wymuszony, nie przeraźliwy. I zawsze zaraźliwy.

- Ma się rozumieć! - Claire serdecznie uściskała Jer-ry'ego, ignorując znienawidzone przezwisko. - A

teraz, panie mojej najlepszej przyjaciółki, pozwól, że zamienię słowo z twoją latoroślą. Wybacz

nieuprzejmość, ale to ściśle tajne. Powiedziałabym ci...

- Ale wtedy musiałabyś mnie zabić - dokończył domyślnie Jerry i uprzejmie zmył się do sklepiku po

coś słodkiego i gazowanego, kiedy jego córka, główny inspektor żywieniowy, nie patrzy.

- I co my tu mamy, królowo. - Claire złapała torby Heleny i zaczęła w nich grzebać. - Dżinsy,

rozpinany sweter, koszulka, bieli... O nie! Kupujesz bieliznę z tatą? Błe!

- Tak jakbym miała jakiś wybór! - poskarżyła się Helena i wyrwała jej torbę. - Potrzebowałam

nowych staników! Kiedy je mierzyłam, tata zbunkrował się w księgarni. Ale myśl, że jest niedaleko,

kiedy kupuję bieliznę... Masakra! - Uśmiechnęła się i zaczerwieniła.

- E tam, bez przesady. Przecież i tak nigdy nie kupujesz nic seksownego. O rajusa, Lennie, nie było

nic bardziej w stylu mojej babci? - Claire podniosła białe bawełniane figi.

Helena złapała babcine majty i wepchnęła je na dno torby, a przyjaciółka wybuchnęła swoim

obłędnym chichotem.

- Wiem, wiem, moje sztywniactwo jest jak wirus - odparta Helena. Jak zwykle natychmiast

zapomniała o złośliwości Claire. - Nie boisz się, że się zarazisz ode mnie nieuleczalnym

nudziarstwem?

- Nie. Jestem zbyt ostra i to mnie uodparnia. Tak czy siak sztywniacy są najlepsi. Łatwo was zepsuć.

Poza tym uwielbiam, jak się czerwienisz, kiedy tylko mówię o bieliźnie.

Claire musiała się przesunąć, bo jacyś pstrykacze fotek wpakowali się tuż obok niej. Po chwili

wykorzystała odpowiedni ruch pokładu, odepchnęła ich z gracją jak ninja. Polecieli na bok, śmiejąc

się, że „woda taka wzburzona". Nie mieli zielonego pojęcia, że w ogóle ich dotknęła. Helena jak

zwykle bawiła się wisiorkiem w kształcie serca, który zawsze nosiła na szyi. Teraz przy okazji

przepychanki, zgarbiła się przy barierce, żeby dopasować się do drobnej figury przyjaciółki.

Na nieszczęście nieśmiała do bólu Helena przyciągała wzrok swoją sylwetką; miała metr

siedemdziesiąt pięć i dalej rosła. Modliła się do Jezusa, Buddy, Mahometa i Wisznu, żeby to się

wreszcie skończyło, ale nocą wciąż czuła w rękach i nogach gorące mrowienie - znów rosły jej

mięśnie i kości. Przyrzekła sobie, że jeśli przekroczy metr osiemdziesiąt, to już będzie wystarczająco

wysoko i wtedy wdrapie się na barierkę, i rzuci ze szczytu latarni morskiej w Siasconset.

Sprzedawcy zawsze jej powtarzali, jakie ma szczęście, ale nawet oni nie potrafili znaleźć spodni, które

by na nią pasowały. Helena pogodziła się więc z tym, że jeśli chce kupić dżinsy dobrej długości, musi

wybrać kilka rozmiarów za duże. A jeżeli woli, żeby nie zjeżdżały jej z bioder, to kostki będzie

owiewał wiatr. Z pewnością sklepowe „wredne zazdrośnice" nie łaziły ze zmarzniętymi kostkami. Ani

z pośladkami na wierzchu.

- Wyprostuj się - rzuciła automatycznie Claire na widok zgarbionej przyjaciółki, a Helena natychmiast

posłu-

chała. Claire miała fioła na punkcie odpowiedniej postawy, co jakoś wiązało się z jej superhiper

elegancką mamą Japonką i jeszcze bardziej elegancką babcią w kimonie.

- Dobra, a teraz do rzeczy - oznajmiła Claire. - Znasz tę ogromną posiadłość za gazylion dolarów,

tego futboli-sty z New England Patriots?

- Tę w Siasconset? Pewnie. A co? - Przed oczami stanął Helenie dom z prywatną plażą i poczuła ulgę,

że sklep jej taty nie przynosi dość pieniędzy, żeby mogli kupić dom

w pobliżu wody.

Kiedy była dzieckiem, o mało nie utonęła i od tego czasu skrycie wierzyła, że ocean próbuje ją zabić.

Te z lekka paranoidalne podejrzenia zachowała dla siebie... ale wciąż fatalnie pływała. No, żeby nie

było - przez kilka minut utrzymywała się na powierzchni, ale ogólnie porażka. Zawsze w końcu leciała

na dno jak kamień - i nieważne jak słony był ocean i jak mocno machała rękami.

- Kupiła go w końcu jakaś duża rodzina - ciągnęła Claire. - Czy może dwie. Nie wiem dokładnie, ale

zdaje się, że jest tam dwóch ojców. Są braćmi i obaj mają dzieci... Czyli te dzieci są krewnymi, tak? -

Zmarszczyła brwi. - Nieistotne. Chodzi o to, że ktokolwiek się tam wprowadził, ma mnóstwo

dzieciaków. Wszystkie mniej więcej w tym samym wieku. I zdaje się, że dwóch chłopaków jest z tego

roku co my.

- Czekaj, niech zgadnę - powiedziała Helena śmiertelnie poważnie. - Postawiłaś tarota i wyszło ci, że

obaj zakochają się w tobie do szaleństwa, a potem stoczą dramatyczny pojedynek na śmierć i życie.

Claire kopnęła przyjaciółkę w kostkę.

- Nie, idiotko. To znaczy, że jest po jednym dla każdej

z nas.

Helena roztarta nogę, udając, że ją zabolało. Ale nawet gdyby Claire kopnęła ją z całej siły, nie dałaby

rady zrobić siniaka.

- Po jednym dla każdej? Jak na ciebie za mało w tym dramatyzmu - zakpiła Helena. - Zbyt proste. Nie

kupuję tego. Co powiesz na taką wersję? Obie zakochujemy się w tym samym chłopaku. Albo w

niewłaściwym, to znaczy w tym, który nas akurat nie kocha, i to my staczamy ze sobą śmiertelny

pojedynek.

- Co ty tam wygadujesz? - spytała niewinnym głosikiem Claire, że niby nic nie rozumie, i zaczęła się

przyglądać swoim paznokciom.

- Boże, Claire, jesteś taka przewidywalna - roześmiała się Helena. - Co roku odkurzasz te karty, które

kupiłaś na wycieczce w Salem, i zawsze przepowiadasz, że zdarzy się coś niezwykłego. Ale za

każdym razem niezwykłe jest tylko to, że z nudów nie zapadasz w śpiączkę przed feriami.

- Dlaczego z tym walczysz? - zaprotestowała Claire. - Przecież wiesz, że w końcu zdarzy się coś

nadzwyczajnego. Obie jesteśmy zbyt fantastyczne, żebyśmy miały być zwyczajne.

Helena wzruszyła ramionami.

- Mnie tam zwyczajność pasuje. Prawdę mówiąc, załamałabym się, gdyby dla odmiany twoja

przepowiednia miała się spełnić.

Claire przechyliła głowę i spojrzała na przyjaciółkę. Helena wysunęła włosy zza uszu, żeby zasłonić

twarz. Nienawidziła, kiedy ktoś jej się przyglądał.

- Wiem. Ale ty i zwyczajność? Jak dla mnie to nie styka - powiedziała Claire w zamyśleniu.

Helena zmieniła temat. Zaczęły gadać o planie lekcji, biegach przełajowych i o tym, czy powinny

obciąć sobie grzywkę. Helena chciała czegoś nowego, z kolei Claire była absolutnie przeciwna, żeby

długich jasnych włosów przyjaciółki dotknęły nożyczki. W końcu zorientowały się, że za bardzo

zbliżyły się do - jak to nazywały - strefy zboczeńców, i szybko zawróciły.

Obie nie znosiły tej części promu, ale Helena była na nią szczególnie wyczulona. Przypominała jej

tamtego przerażającego faceta, który jednego lata wszędzie za nią łaził, aż pewnego dnia po prostu

zniknął z promu. Kiedy się więcej nie pojawił, Helena, zamiast poczuć ulgę, miała wrażenie, jakby

zrobiła coś złego. Nigdy nie wspominała o tym Claire, ale pamiętała jasny rozbłysk i ohydny zapach

palonych włosów. A potem facet po prostu wyparował. Wciąż na myśl o tym robiło się jej niedobrze,

ale łudziła się, że to jakiś kosmiczny żart. Zmusiła się do śmiechu i pozwoliła Claire zaciągnąć się w

inną część promu.

Jerry dołączył do nich, gdy cumowali przy nadbrzeżu. Claire pomachała im na do widzenia i obiecała,

że następnego dnia postara się wpaść do Heleny do pracy, ale że to był ostatni dzień lata, szanse były

marne.

Kilka dni w tygodniu Helena pracowała u swojego taty, współwłaściciela sklepu wielobranżowego.

Poza poranną gazetą i kubkiem świeżej kawy w News Storę można było kupić też ciągutki, landrynki i

toffi w prawdziwych szklanych słojach, a także zwoje lukrecji sprzedawanej na metry. Zawsze były

tam też świeże kwiaty i ręcznie robione karty z życzeniami, dowcipne prezenty i magiczne

przedmioty, sezonowe pamiątki dla turystów i lodówka pełna podstawowych produktów, takich jak

mleko i jajka, dla mieszkańców wyspy.

Jakieś sześć lat temu News Storę poszerzyło horyzonty, otworzyło z tyłu Cukiernię Kate i od tego

momentu interes się mocno rozkręcił. A to dlatego że Kate Rogers była po prostu piekarniczym

geniuszem. Potrafiła niemal ze wszystkiego zrobić nadzienie do placka, ciastka, biszkoptu, rolady czy

babeczek. Nawet powszechnie znienawidzone warzywa, takie jak brukselka czy brokuły, ulegały woli

Kate i nadziewane nimi croissanty biły rekordy popularności.

Kate, kobieta po trzydziestce, była inteligentna i twórcza. Kiedy weszła do spółki z Jerrym, przerobiła

zaplecze News Storę i zamieniła je w istny raj dla miejscowych plastyków i pisarzy. W dodatku

jakimś cudem udało jej się uniknąć atmosfery snobizmu. Bardzo starała się, żeby każdy wielbiciel

wypieków i prawdziwej kawy - od białych kołnierzyków po poetów, od robotników z miasta po

korporacyjnych młodych wilków - mógł się odprężyć, czytając sobie gazetę przy kontuarze. Umiała

sprawić, że każdy czuł się mile widziany. Helena ją ubóstwiała.

Kiedy następnego dnia Helena przyszła do pracy, Kate próbowała rozładować dostawę mąki i cukru.

Dramatyczny widok.

- Lennie! Dzięki Bogu, jesteś wcześniej. Pomożesz mi...? - Wskazała na dwudziestokilogramowe

worki.

- Pewnie. Nie szarp się tak, bo coś ci się stanie w kręgosłup - ostrzegła Helena i szybko powstrzymała

nieudolne wysiłki Kate. - Dlaczego Louis tego nie zrobił? Nie było go rano w pracy? - Mówiła o

jednym z pozostałych pracowników.

- Przywieźli towar, kiedy wyszedł. Chciałam na ciebie poczekać, ale jeden klient o mały włos się nie

przewrócił o to, więc musiałam przynajmniej udawać, że zamierzam przesunąć to cholerstwo -

stwierdziła Kate.

- Zajmę się mąką, jeśli zrobisz mi coś do jedzenia -zaproponowała przymilnie Helena. Zatrzymała się,

żeby wybrać przekąskę.

- Załatwione - odparła z wdzięcznością Kate i zaczęła się krzątać z uśmiechem.

Helena poczekała, aż Kate odwróci się do niej plecami, bez wysiłku zarzuciła worek na ramię,

swobodnym krokiem podeszła do blatu, otworzyła wór i przesypała trochę mąki do mniejszego

plastikowego pojemnika, z którego Kate korzystała w kuchni. Resztę sumiennie przetranspor-

towała do schowka. W tym czasie Kate nalała jej różowej musującej lemoniady, którą Helena tak

lubiła, tej z Francji, jednego z tych miejsc, dokąd strasznie chciała pojechać.

- To wcale nie ta twoja niesamowita siła, zwłaszcza jak na kogoś tak szczupłego, mnie martwi. Tak

naprawdę wkurza mnie, że nigdy się nie zasapiesz. Nawet w tym gorącu - powiedziała Kate, krojąc

wiśnie i ser.

- Zasapałam się - skłamała Helena.

- Odetchnęłaś. A to duża różnica.

- Mam po prostu większe płuca niż ty.

- Ale skoro jesteś wyższa, potrzebujesz więcej tlenu, tak?

Stuknęły się szklankami i upiły łyk lemoniady - uznały, że są kwita. Kate była trochę niższa i

pulchniejsza od Heleny, ale nie niska czy gruba. Za każdym razem, kiedy Helena na nią patrzyła,

przychodziło jej na myśl słowo „pociągająca", i to w znaczeniu „seksownie zaokrąglona". Nigdy

jednak o tym nie mówiła. Bała się, że Kate mogłaby ją źle zrozumieć.

- Dziś wieczorem jest spotkanie klubu książki? - spytała.

- Uhm. Ale wątpię, żeby ktokolwiek chciał rozmawiać o Kunderze. - Kate uśmiechnęła się znacząco i

po-brzękała kostkami lodu w szklance.

- A co? Jakieś gorące plotki?

- Skwierczące. Na wyspę sprowadziła się podobno bardzo liczna rodzina.

- Do Siasconset?

Kiedy Kate pokiwała głową, przewróciła oczami.

- Oho! Czyżby panna przyzwoita gardziła plotkowaniem z resztą? - zażartowała Kate i pstryknęła

wodą, która osadziła się na szklance, na Helenę.

Helena odegrała scenę z wrzaskami, a potem musiała zostawić na chwilę Kate, żeby podliczyć kilku

klientów. Jak tylko to zrobiła, wróciła dokończyć rozmowę.

- Nie. Po prostu nic w tym dziwnego, że duża rodzina kupuje dużą posiadłość. Zwłaszcza jeśli

zamierzają tu mieszkać cały rok. To bardziej normalne niż gdyby para bogatych staruszków kupiła na

letnisko tak wielki dom, że oboje gubiliby się po drodze do skrzynki na listy.

- Racja - przyznała Kate. - Ale myślałam, że wykażesz większe zainteresowanie Delosami. Z

kilkorgiem będziesz chodziła do szkoły.

Helena zamarła, kiedy usłyszała nazwisko „Delos". Niby nic jej nie mówiło. Bo niby skąd mogła je

znać? Ale jakaś część jej mózgu wciąż jak echo powtarzała „Delos", „Delos".

- Lennie? Dokąd odpłynęłaś? - spytała Kate, ale przerwali jej pierwsi członkowie klubu, którzy

przyszli wcześnie, już nieźle nakręceni dzikimi domysłami.

Przypuszczenia Kate się potwierdziły. Nieznośna lekkość bytu nie mogła się równać z pojawieniem się

nowych sezonowych mieszkańców. Zwłaszcza odkąd zaczęły krążyć pogłoski, że przybyli na wyspę z

Hiszpanii. Tak naprawdę byli bostończykami, tylko że trzy lata wcześniej przenieśli się do Europy,

żeby być bliżej niezwykle licznej rodziny. Teraz jednak niespodziewanie zdecydowali się wrócić. To

właśnie ten „niespodziewany" powrót wzbudzał najwięcej dyskusji. Szkolna sekretarka dała kilku

członkom klubu do zrozumienia, że dzieci zapisano do szkoły tak późno, że rodzice w zasadzie

musieli się uciec do przekupstwa i że trzeba było organizować niezłą akcję, żeby meble udało się

dostarczyć do domu przed przyjazdem rodziny. Wyglądało to tak, jakby Delosowie opuścili Hiszpanię

w pośpiechu, i członkowie klubu zgodzili się, że między krewnymi musiało dojść do jakiejś kłótni.

Z tej całej paplaniny Helena wysnuła jeden pewny wniosek: rodzina Delosów była raczej nietypowa.

W wielkiej posiadłości zamieszkali: dwaj ojcowie, którzy byli

braćmi, ich młodsza siostra, jedna matka (jeden z ojców był wdowcem) i pięcioro dzieci. Podobno

cała rodzina była niewiarygodnie mądra, piękna i bogata. Słysząc te plotki, które robiły z Delosów

niemal półbogów, Helena tylko przewracała oczami. Choć tak naprawdę ledwo mogła to wytrzymać.

Stała za kasą i starała się nie zwracać uwagi na rozgorączkowane szepty, ale nic z tego. Za każdym

razem, gdy ktoś wymienił imię któregoś Delosa, przykuwało jej uwagę, jakby zostało wykrzyczane.

Strasznie ją to drażniło. Zostawiła kasę i podeszła do stojaka, żeby poprawić gazety tylko po to, by

zająć czymś ręce. A i tak słyszała, jak członkowie klubu gorszyli się, że trzynastoletnia Kasandra

Delos przeskoczyła klasę i w tym roku pójdzie do liceum. Była ponoć wyjątkowo zdolna, ale

klubowicze gremialnie nie pochwalali przeskakiwania klas, pewnie dlatego, że żadnemu z ich dzieci

nigdy to się nie udało.

Nie chcą się rozdzielać, pomyślała Helena. Razem będą bezpieczniejsi. To dlatego Kasandra

przeskoczyła klasę.

Nie miała pojęcia, skąd jej się wzięła ta myśl, ale wiedziała, że to prawda. Wiedziała też, że powinna

jak najszybciej uciec przed plotkami, bo inaczej zacznie wrzeszczeć na przyjaciół Kate. Koniecznie

musiała rzucić się w wir pracy.

Wycierała więc półki i ustawiała słoje z cukierkami, a w myślach odhaczała dzieciaki Delosów.

Hektor jest rok starszy od Jazona i Ariadny, którzy są bliźniakami. Lucas i Kasandra to rodzeństwo i

krewni pozostałej trójki.

Zmieniła wodę w kwiatkach, podliczyła rachunki kilkorga klientów. Hektora nie będzie pierwszego

dnia w szkole, bo wciąż jest w Hiszpanii ze swoją ciotką Pandorą, choć nikt w miasteczku nie wie

dlaczego.

Naciągnęła długie do łokci gumowe rękawiczki, założyła fartuch i zabrała się za przekopywanie

śmieci

2 - Spętani przez bogów

w poszukiwaniu rzeczy do recyklingu. Lucas, Jazon i Ariadna będą ze mną w klasie. Jestem osaczona,

pomyślała.

Wróciła do kuchni i załadowała przemysłową zmywarkę. Zmyła podłogę i zaczęła podliczać

pieniądze. Lucas to głupie imię. Nieodpowiednie. Pasuje jak pięść do oka.

- Lennie?

- Co?! Tato! Nie widzisz, że liczę? Walnęła rękami w ladę tak mocno, że kupka ćwierćdo-

larówek aż podskoczyła. Jerry uspokajająco uniósł dłonie.

- Jutro pierwszy dzień szkoły - przypomniał możliwie najbardziej rzeczowym tonem.

- Pamiętam - odparła obojętnie. Nie wiedzieć czemu, wciąż była rozdrażniona. Ale nie

chciała wyżywać się na ojcu.

- Kochanie, już prawie jedenasta - powiedział Jerry. Z zaplecza wyłoniła się Kate, żeby sprawdzić, co

Angelini Josephine - SpÄ™tani przez bogĂłw 01 - SpÄ™tani przez bogĂłw.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: