Graham_Masterton_-_Czternascie_Obliczy_Strachu.pdf

Graham MASTERTON

CZTERNAŚCIE OBLICZY

STRACHU

(PrzełoŜył : ZYGMUNT HALKA)

PRZEDMOWA

MoŜecie zwiedzić wszystkie zakątki świata i zbadać wszystkie kultury - od argentyńskiej po

zuluską - i wszędzie, w kaŜdej z nich, spotkacie się z posępnymi mitami i przeraŜającymi

legendami.

Prawdopodobnie stworzyliśmy je sami, aby wytłumaczyć nasze lęki przed kaprysami

natury, takimi jak: choroby, susza i wszelkie katastrofy, którym nie moŜemy zapobiec. MoŜliwe, Ŝe

stworzyliśmy je po to, by lepiej zrozumieć istotę dobra i zła.

A moŜe w ogóle ich nie tworzyliśmy? MoŜe niektóre najczarniejsze diabły naszego piekła

istniały, nim jeszcze powstaliśmy, czekając juŜ na nas? MoŜe aniołowie spadli z nieba, a jurajską

nocą rządził bezimienny horror?

W róŜnych kulturach egzystują podobne do siebie demony; nie moŜna więc odczuwać

prawdopodobieństwa ich istnienia. Miewają róŜne imiona, na przykład: meksykański Micantecutli,

wielki aztecki władca umarłych, który z opuszczoną głową pełza po ziemi, niczym pająk w swojej

sieci, Ŝeby pozbierać dusze niedawno zmarłych;

Azazel, Ŝydowski kozioł ofiarny, który demoralizuje kobiety, ucząc je uŜywania kosmetyków, a ich

synów wprowadza w najokrutniejsze arkana sztuki wojennej; Ravana, hinduski odpowiednik

szatana; Baba Jaga, czarownica słowiańska, która wypruwa ludziom wnętrzności i mieszka

w domku na kurzej nodze.

ChociaŜ demony te mają róŜne imiona - uosabiają te same podstawowe ludzkie lęki: strach

przed ciemnością, obawę o Ŝycie i zdrowie najbliŜszych, strach przed nędzą i przed zarazą.

Macie okazję poznać kilka spośród wielu rozmaitych kultur świata, biorąc udział w podróŜy

do sfery najgłębszego ludzkiego strachu. wasz bilet jest juŜ zarezerwowany, paszport macie w ręku.

Jeśli się odwaŜycie, zabiorę was na trzy kontynenty: zobaczycie Brugię w zimowej mgle,

kwieciste wzgórza Fezu, jesienną Nową Anglię i parną Alabamę. Poznacie teŜ róŜne wierzenia

religijne: od rzymskokatolickich po mitologię australijskich aborygenów.

Niektóre z tych miejsc są wam znane. Nasze wspólne wycieczki doprowadzą was jednak do

zakątków, których turyści nie ośmielają się odwiedzać. A po powrocie do swoich domów będzie

się wam wydawać, Ŝe wokół czai się groza.

JAJKO

Bayswater, Londyn

W drodze na lotnisko zatrzymajmy się na chwilę w owej zatłoczonej róŜnojęzycznym

tłumem dzielnicy Londynu, połoŜonej na północ od Hyde Parku, stanowiącej mieszaninę

eleganckich budynków, bloków z wytwornymi apartamentami, domów czynszowych

z kawalerkami i niektórych najlepszych restauracji etnicznych w Londynie. Bayswater jest częścią

dzielnicy Paddington ("siedziby Irlandczyków"), która jeszcze do 1860 roku była wioską. Później

bogaci zaczęli tam budować duŜe domy, obok których wyrosły mniej komfortowe domki ludzi,

utrzymujących się z pracy dla tych pierwszych. Paddington został wybrany w 1860 roku na

siedzibę Great Western Railway; takŜe pierwsza na świecie linia kolejki podziemnej została

poprowadzona pod ulicami Hayswater. To tutaj Tom Pointing otworzył jeden z pierwszych domów

towarowych "tylko za gotówkę".

Tak jak wiele innych miejsc w Londynie, Bayswater w ciągu zaledwie kilkudziesięciu lat

zmienił się z dzielnicy wytwornej w prawie nędzną. Pod koniec wieku na ulicach nie słychać juŜ

było turkotu eleganckich powozów konnych, a zamiast tego rozlegały się wrzaski dokerów

irlandzkich, sprzedających pomarańcze i orzechy, gorące pyzy i jajka.

To jest opowiadanie o jednym tylko jajku. W tym wypadku to jedno jajko wystarczyło,

a nawet było go za wiele.

Michael zorientował się, Ŝe z tym jajkiem jest coś nie w porządku, kiedy tylko wyjął je

z rondelka. Było nienaturalnie cięŜkie i wydawało się źle wywaŜone, jak coś w rodzaju wańki –

wstańki .

Sygnetem stłukł skorupkę i odłamał dwa lub trzy kawałki. Wnętrze było bladobeŜowe

i lśniło od śluzu. Wyrzucił jajko ze wstrętem do wiadra na odpadki i nalał zimnej wody do

rondelka. Zapalił gaz, ale po paru sekundach wyłączył go. Stracił juŜ ochotę na jajko. Miał

skłonności do nudności i nawet najmniejsza plamka krwi w Ŝółtku powodowała, Ŝe potem

tygodniami nie mógł jeść na śniadanie gotowanych jajek. Sięgnął po muesli i napełnił nim swoją

jedyną miseczkę.

Siedząc na laminowanym stole kuchennym i słuchając drugiego programu radiowego, jadł

w samotności muesli. Osamotnienie odczuwał tylko podczas jedzenia, a przeŜuwanie muesli trwało

w nieskończoność.

W kalendarzu wiszącym na pomalowanej na zielono ścianie kuchennej były tylko dwie

notatki: w najbliŜszy czwartek wypadały jego trzydzieste drugie urodziny, a w następny piątek

musi spotkać się z dentystą w sprawie zęba mądrości. Dziewczyna z kalendarza miała

nieprawdopodobnie duŜe piersi; Michael zaczernił długopisem jeden z jej zębów.

Z okna widać było tylko gołą ścianę sąsiedniego Bayswater Hotel i skrawek nieba

w kolorze kitu.

Otworzył wiadro na odpadki, Ŝeby wysypać do niego resztki muesli. Jajko leŜało wśród

zuŜytych torebeczek herbaty, skórek pomarańczy i szczątków pudełka po biryani. Odłamały się

dalsze kawałki skorupki i teraz widać było, Ŝe jasnobeŜowe wnętrze to nie białko jajka, lecz

śluzowata skóra, a skorupka kryła nagie, na pół wylęgłe pisklę. Co więcej, wydawało się, Ŝe pisklę

się porusza.

Oddarł kawałek papierowego ręcznika i wyjął jajko z wiadra. Dopiero kiedy kładł je

ostroŜnie na płycie zlewozmywaka, zorientował się, Ŝe to wcale nie było pisklę. Poczuł mrowienie

pod włosami. W ostatnim kawałku skorupki leŜało dziecko z twarzyczką skierowaną w dół.

Malutkie, trzęsące się dziecko.

Michael oddarł więcej ręcznika i poskładał go w grubą poduszeczkę. Łykając ślinę ze

strachu i z powodu skurczów Ŝołądka, wyjął małe, śliskie stworzonko ze skorupki i połoŜył je na

poduszeczce. Był to chłopiec. LeŜał, nie mogąc złapać tchu, wywijał malutkimi rączkami i kręcił

na oślep główką, jak gdyby w poszukiwaniu sutka.

Michael nalał trochę mleka do talerzyka, umoczył w nim palec i przyłoŜył go do warg

stworzonka. Natychmiast odwróciło głowę i zaczęło płakać słabym malutkim szlochem, który

wydał się Michaelowi pprzeraŜający, a przy tym wzruszający.

- O co ci chodzi, nie lubisz mleka? - zapytał Michael.- Co powiesz na coś słodkiego?

Próbował dać dziecku miodu, napoju pomarańczowego, czekolady i syropu. Za kaŜdym

razem odwracało głowę, a jego płacz stał się histeryczny.

Michael wyszedł do sieni i podniósł telefon. Po schodach właśnie schodziła Liz, ruda

dziewczyna mieszkająca bezpośrednio nad nim, ubrana w krótką zieloną spódniczkę i głęboko

wyciętą, Ŝółtą koszulkę. Michael wychylił się przez poręcz, Ŝeby na nią popatrzeć.

- Tu pogotowie. Który oddział pan sobie Ŝyczy?

Wziął głęboki oddech i nic nie odpowiedział, Który oddział? Do kogo się telefonuje po znalezieniu

dziecka w ugotowanym jajku?

- Nie... nie, dziękuję. Przepraszam, pomyliłem się.

Wrócił do kuchni. Dziecko leŜało spokojnie na plecach, z rozpostartymi rączkami

i nóŜkami. Przyszło mu do głowy, Ŝe moŜe nie Ŝyje, ale potem stwierdził, Ŝe oddycha - krótkim,

lepkim dziecięcym oddechem.

Z paczki muesli wyjął woreczek, noŜyczkami odciął tylną ściankę kartonu i włoŜył doń

dziecko. Niemal godzinę przyglądał mu się w zakłopotaniu i zaciekawieniu.

- Co mam z tobą zrobić? - zapytał.

Poszedł do pracy. Dzień okazał się ospały, poniewaŜ był to środek lata, a nikt w lecie nie

kupuje telewizorów i pralek automatycznych. Myślał ciągle o malutkim chłopcu w kartonie po

muesli. MoŜe to jedynie twór wyobraźni? MoŜe nie będzie juŜ Ŝył, kiedy on sam wróci do domu?

Podczas lunchu w pizzerii zagadnął Willowby'ego, starając się nadać głosowi jak

najzwyklejsze brzmienie:

- Czy dziecko moŜe urodzić się w jajku? W takim zwykłym, jak kurze?

Willowby miał na twarzy pryszcze i nosił jedwabisty, młodzieńczy wąsik.

- Nie dziwię się, Ŝe nie masz dziewczyn - uśmiechnął się, szczerząc zęby.

Wróciwszy do domu, Michael poszedł prosto do kuchni. Wszystko było na miejscu -

pudełko po muesli i mały chłopiec, wciąŜ śpiący. Michael patrzył na niego, obgryzając paznokieć

kciuka. To niewiarygodne, myślał, a przy tym wydarzyło się naprawdę; został widać wybrany,

Ŝeby znaleźć to dziecko i zaopiekować się nim. Usiadł, pochylił głowę i wymamrotał:

- Dzięki Ci, Panno Błogosławiona, za ten cud. Przyrzekam, Ŝe będę je Ŝywił, będę się o nie

troszczył i wychowam je, tak jak Ty wychowałaś Jezusa. I nazwę go Ian. Amen.

Ian rósł tak samo jak wszystkie dzieci, z tą róŜnicą, Ŝe jadł zupełnie coś innego niŜ jego

rówieśnicy. JuŜ drugiego dnia Michael odkrył, Ŝe chłopcu smakował rozcieńczony ocet

winny, Ŝe lubił ogórki i w ogóle to, co było gorzkie i kwaśne. Rozwijał się jednak harmonijnie

i dobrze i nim skończył rok, waŜył niemal tyle, ile normalne dziecko.

Michael rzucił pracę w sklepie Curry'ego i poświęcił się całkowicie wychowywaniu

dziecka. Wszyscy myśleli, Ŝe są ojcem i synem, chociaŜ w najmniejszym stopniu nie byli do siebie

podobni. Michael kojarzył się z myszą. Ian miał białą skórę, był szczupły, o kędzierzawych, prawie

czarnych włosach i oczach, które okazały się bezbarwne, jak gdyby nie były oczami, lecz oknami.

Ian miał cztery lata, kiedy siedząc z Michaelem w kuchni i jedząc smaŜone jajko z tostem,

zapytał:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: