fakty_i_mity_2002_141_46.pdf

Ojciec Rydzyk szerzy pornografię!

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 46 (141) 15 – 21 listopada 2002 r. Cena 2,20 zł (w tym 7% VAT)

Lubisz pornografię i jesteś słuchaczem Radia Ma-

ryja, czyli jesteś wewnętrznie rozdarty? Nieko-

niecznie! Wejdź na stronę www.radiomaryja.pl.

Następnie kliknij na link www.ien.pl, a więc na

osławiony Instytut Edukacji Narodowej ojczulka

Rydzyka. Najedź kursorem na słowo „linki”. Jed-

nym z nich jest dziwny adres „Ministerstwo Bu-

dowy Jaskiń”, który otwiera kolejne powiązanie

– „prasa zagraniczna”. Znów „klik” myszką i do-

chodzisz do listy tytułów polecanych przez „Nasz

Dziennik”. Wybierz sobie „Bild Online”. Tam znaj-

dziesz podrozdział „erotik”.

„Klik” i... I NIECH CIĘ „MARYJA ZAWSZE DZIE-

WICA” MA W SWOJEJ OPIECE...!

Str. 9

Dzieci – śmieci

Góry płoną

„Góralu, czy Ci nie żal? Góralu, wra-

caj do hal...” – śpiewają w telewizorze

Arcypapie górale z Zakopanego i oko-

lic. Starannie wybrani to są górale. Ci

niewybrani, stanowiący milczącą więk-

szość, mają poglądy cokolwiek odmien-

ne i są sakramencko cięci na katoprze-

kręty w stolicy Tatr.

Są ich tysiące. Cierpią, bo zostały odrzuco-

ne przez biologicznych rodziców, bo ciężko im

się zaadaptować u tych, którzy je przyjęli, bo

przepisy prawne, opieszałość i bezwładność de-

cyzyjna sądów oraz placówek opiekuńczych po-

wodują, że ich sprawy ciągną się latami. Czy

wreszcie ktoś rozbije skorupę społecznego mil-

czenia wokół dzieci – śmieci?

Str. 11

Str. 10, 11

Sex – hetero i homo, wyuzdane pozycje, hektary golizny, czyli jak

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 46 (141) 15 – 21 XI 2002 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Podlegli sobie

N ormalny człowiek,

POLSKA Dogrywka do wyborów samorządowych zakończyła

się porażką lewicy, która nie zdobyła posad prezydenckich

w swoich tradycyjnych bastionach, m.in. w Łodzi, Bydgoszczy,

Włocławku i Zielonej Górze. Odniosła za to niespodziewany

sukces, zdobywając małopolski Klechistan: Kraków, Rzeszów,

Nowy Sącz oraz Rydzykowy Toruń.

Kaczyński z Kropiwnickim (Łódź i Warszawa) stworzą teraz

duo-SACRO-polis

Kandydaci lewicy, którzy ponieśli w wyborach samorządowych

klęskę, powinni ustąpić miejsca nowym ludziom – takiego zda-

nia jest premier Leszek Miller. Pocieszał, że wynik wyborów do

rad potwierdza, iż lewica jest doskonałą drużyną, a brak jej je-

dynie lokalnych indywidualności.

Leszek Miller byłby indywidualnością jak się patrzy!

TV Puls zanika. Telekomunikacja Polska wyłączyła tonącym

w długach „pampersom” wszystkie nadajniki. Sygnał katolic-

kiej stacji zbudowanej za publiczne pieniądze można jeszcze tyl-

ko odbierać w kablówkach i przez platformę cyfrową. Zupełny

koniec Pulsa może nastąpić na przełomie listopada i grudnia.

Wyłudzone od państwa najwyraźniej nie tuczy.

Podczas uroczystej mszy za ojczyznę arcybiskup Gocłowski na-

zwał ludźmi o sparaliżowanej wyobraźni tych, którzy twierdzą,

że przed 1989 r. było lepiej. Takim bezczelnym typom hierar-

cha kazał się... wyspowiadać.

Każdy mierzy własną miarą.

Rząd chce o połowę podwyższyć pensje szefom największych

państwowych spółek. Mówi się o PKO BP, PZU, PLL Lot,

TVP, Polskim Radiu, Totalizatorze Sportowym oraz o kopal-

niach i zakładach energetycznych.

Szczyt naiwności? Zapytać Wieczerzaka – za jaką pensję żył

w PZU ŻYCIE.

Po luteranach, mariawitach i prawosławnych pozostałe kościo-

ły i związki wyznaniowe domagają się podpisania z państwem

umów dwustronnych na kształt konkordatu. Choć pierwszy wnio-

sek został złożony w maju, władze do tej pory nie odpowiedzia-

ły. Podobno powołano specjalny zespół, który pracuje nad

przygotowaniem odpowiednich zapisów...

Chodzi o to, by nie dać, ale by myśleli, że dostają.

WROCŁAW Kurator zdjął z funkcji wychowawcy klasy kate-

chetę Zespołu Szkół nr 25. Choć wymaga tego ustawa, ucznio-

wie protestują. Regulacje prawne nie podobają się też dyrekto-

rom części szkół, którzy w roli opiekunów klas chcieliby wi-

dzieć właśnie nauczycieli religii...

A właściwie dlaczego nie w roli dyrektorów i kuratorów?

LESZNO Na półtora roku więzienia w zawieszeniu na trzy la-

ta skazał sąd byłego wojewodę leszczyńskiego i wiceministra

MSWiA w rządzie Buzka – Leszka Burzyńskiego – za psychicz-

ne znęcanie się nad żoną. Kobieta została też kilkakrotnie po-

bita, a bogobojny małżonek groził jej nawet spaleniem.

Groźba ta mieści się jak najbardziej w tradycji Kościoła.

KATOWICE Niepomni na swe powołanie i osobę założyciela

– franciszkanie z bazyliki w Panewnikach przegnali ze swych

okolic żebraków. By nie skalać własnych rąk, wynajęli do akcji

ochroniarzy.

Teraz już nikt nie zakłóca im spokoju... sumienia.

UE Sporo emocji wywołuje w Brukseli refundacja viagry przez

kasę chorych, do której należą urzędnicy unijni wraz z rodzi-

nami. Komisarz ds. administracyjnych Neil Kinnock broni po-

mysłu, tłumacząc, że zwrot kosztów zakupu tabletek przysługu-

je tylko „w rzadkich przypadkach”.

Dobry urzędnik to spełniony urzędnik. A ksiądz...?

WATYKAN Na sympozjum poświęconym kulturze i mediom

papież wezwał do czujności i kontroli środków przekazu. Jego

zdaniem, brak owej kontroli nie powoduje wolności, lecz mo-

że przynieść „zniszczenia w świadomości poszczególnych osób

i całych społeczeństw”.

O tak, wolność mediów może zniszczyć wiele mitów Kościoła.

WŁOCHY Kilkaset tysięcy ludzi zjechało do Florencji na ma-

nifestacje i debaty w ramach Europejskiego Forum Społeczne-

go zorganizowanego przeciwko wojnie, rasizmowi i neolibera-

lizmowi. Mimo obaw – demonstracje (jak na antyglobalistów)

przebiegły wyjątkowo spokojnie.

Musiała ich urzec przecudna florencka architektura.

USA Pentagon planuje wprowadzenie systemu „Całkowita Zna-

jomość Informacji”, który umożliwi siłom bezpieczeństwa na-

tychmiastowy dostęp do wszelkich danych dotyczących obywa-

teli, w tym: rozmów telefonicznych, poczty elektronicznej, trans-

akcji bankowych. A wszystko po to, by skuteczniej walczyć z ter-

rorystami.

Nam się marzy taki system... w kuriach i na plebaniach!

IZRAEL Minister spraw zagranicznych i były premier Benja-

min Netanjahu opowiedział się za przyłączeniem swojego kra-

ju do Unii Europejskiej. Izrael od dwóch lat jest stowarzyszo-

ny z UE, ale nie starał się dotąd o akcesję. Formalnie jest ona

na razie niemożliwa, ponieważ kraj ten nie leży na kontynen-

cie europejskim, co – jak dotąd – uważane było za niezbędny

warunek przyjęcia kandydata.

Unia z Żydami?! Po trupie Ligi Polskich Rodzin!

CHINY XVI zjazd partii komunistycznej okazał się być praw-

dziwym przełomem. Od władzy odeszło pokolenie starców,

a ich miejsce zajęli pięćdziesięciolatkowie. Partia co prawda tra-

dycyjnie opowiedziała się przeciwko zachodniej demokracji,

ale za to dowartościowała przedsiębiorców, intelektualistów

i menedżerów.

A duchowni?

któremu przyszło

urodzić się i żyć w Polsce, często rozkłada opadłe do ko-

lan ręce w niemym geście bezradności. Dlaczego? Dlacze-

go w tym kraju, w mojej ojczyźnie, wszystko lub prawie

wszystko postawione jest na głowie? Już tylko nieliczni

dodają następne pytanie – czy jest możliwe, że mój kraj

będzie kiedyś normalnym krajem, w większości niepodle-

głym głupocie? W świetle drugiej tury ostatnich wyborów

samorządowych, odpowiedź brzmi: raczej nie.

Według sondaży przeprowadzonych na polskich wyż-

szych uczelniach – większość tych młodych ludzi, którzy

chcą wyjechać na zachód do pracy, nie czuje żadnego lub

prawie żadnego związku z Polską. Ta większość najchęt-

niej na stałe zamieszkałaby za granicą. Jakie są pierwsze

skojarzenia przeciętnego Polaka ze słowem „Polska”? Oto

one: ciągły kryzys, brak perspektyw, ciężkie życie, szarość,

smutek, a często – brak odpowiedzi. Polak nie czuje lub

wręcz nie chce się czuć Polakiem, a czasem nawet wsty-

dzi się nim być. I to właśnie temu powszechnemu brako-

wi uczuć patriotycznych, tudzież resztkom nadziei na stop-

niowe wyrównanie poziomu życia w zjednoczonej Europie

należy przypisać dość wysokie poparcie dla integracji

z Unią. Chyba rzeczywiście nie ma już dla Polski innej na-

dziei, choć zgodnie z tym,

co kiedyś wykrakałem,

negocjatorzy prowadzą-

cy nas do Brukseli z ko-

lan popadali już na pyski

i w ten sposób – czoł-

gając się – wszyscy po-

witamy upragniony mo-

ment integracji.

Kolejnym powodem

zatracenia przez naszych

rodaków tożsamości na-

rodowej, a z drugiej stro-

ny, pogłębiającej się aler-

gii na wszystko, co pol-

skie, jest brak rodzimych

autorytetów. W Europie

wielu narodów będzie to

wkrótce, poza językiem,

jeden z ostatnich wyróż-

ników dla poszczególnych

nacji. Podczas gdy np.

w Azji ciągle żywy jest

jeszcze kult przywódców państw, to w rozwiniętych de-

mokracjach – na Starym Kontynencie i w USA – narodo-

wymi bohaterami, a tym samym autorytetami, są: druży-

ny piłkarskie, baseballowe czy hokejowe; wielcy aktorzy,

piosenkarze, a nawet dziwki, np. Ciciolina. Kryterium by-

cia idolem jest odniesiony sukces, wielka kasa, buzia jak

z żurnala, koniecznie jak najczęściej pokazywana w tele-

wizji. Polacy wegetujący pomiędzy Wschodem a Zacho-

dem radzi by przeflancować te wzorce i kryteria do sie-

bie, ale specjalnie nie mają na kogo. Taki Boguś Linda

mógłby spokojnie zagrać Jamesa Bonda, ale kto go o to

poprosi? Boniek, choćby trawę gryzł, nie dorówna Górskie-

mu, zaś naszych aktorów z Klanu czy Kiepskich – chociaż

biją tych z „Dynastii” i „Mody na sukces” – nie ma kto

wypromować na szerokie, światowe rynki. Mamy więc

i my swoich polskich idoli; takich prawdziwych i tych wy-

kreowanych (na kpinę i pośmiewisko), choćby przez pro-

gramy reality show. Ponieważ jednak dzięki telewizji pa-

trzymy z lubością i zazdrością już nie na nasze podwórko,

lecz na to hollywoodzkie, paryskie czy niemieckie, tam szu-

kamy dla siebie – zwłaszcza młodzi – wzorców do naśla-

dowania. Tak naprawdę liczy się dziś w Polsce ktoś, kto

odniósł sukces za granicą. Niech nas zatem nie dziwią tłu-

my na przedstawieniach z udziałem papieża albo uwielbie-

nie dla Małysza. Wielce wymowny dla naszych rozważań

jest fakt, iż ogromna większość „wielkich” Polaków – ta-

kich jak Skorupco, Czerkawski, Michalczewski, Wojtyła,

Fibak – w naszym kraju nie zamieszkuje. Ich polski kult

jest zatem nieco zakłócony.

Wyprani z polskości, a nawet polskich autorytetów

Polacy potrzebują więcej rdzennych impulsów do walki

o swoje. Tak jak w historii, w obliczu największych wy-

zwań dla ojczyzny potrafili się zmobilizować – scalić Pol-

skę po zaborach, odbudować kraj po wojnie – tak i dziś

potrzebują motywacji, wytyczonego celu i... kopa. W imię

czego ci, którym nie podoba się życie w katolickim pań-

stwie wyznaniowym podległym Watykanowi, mają ten kraj

opuszczać albo żyć na peryferiach społeczeństwa? Tu jest

nasz dom i mamy zakichany obowiązek walczyć o to, by

wszystko było w nim na swoim miejscu. Polacy, którym

bliski jest postęp, humanizm, racjonalizm, antyklerykalizm;

którzy trzeźwo, bez otumanienia kadzidłami, patrzą na ży-

cie – po prostu muszą dzisiaj zorganizować się w jedną

nową siłę społeczną. Taka jest potrzeba chwili, ostatni

dzwonek na pociąg do pierwszego świata. Tylko liczni

i zjednoczeni poczujemy w sobie wiarę i moc do walki

o nową, normalną Polskę, godną i dumną w rodzinie eu-

ropejskiej. Unia tego za nas nie zrobi. Nie pokona wstecz-

nictwa obecnych politycznych elit, nie przełamie marazmu

i beznadziei w narodzie. Polacy, najbardziej wierzący (teo-

retycznie) naród świata, zatruci są niewiarą we własne si-

ły. Tę wiarę trzeba im przywrócić.

Taki dokładnie był cel powstania Antyklerykalnej Partii

Postępu RACJA. Bez krzty populizmu można powiedzieć, że

RACJA, pod szyldem Antyklerykalnej Polski, zwyciężyła

w ostatnich wyborach

samorządowych. Osią-

gnęła prawie 4 procent

poparcia, choć zaczęła

kampanię wyborczą nie-

mal nazajutrz po swoim

zarejestrowaniu i pro-

wadziła ją prawie że

w podziemiu. W War-

szawie – zboczonej na

punkcie małego Kaczor-

ka – wyprzedziliśmy ta-

kich wyżeraczy i poten-

tatów na politycznym

rynku jak Krajowa Par-

tia Emerytów i Renci-

stów, „Razem Polsce”

Macierewicza (wspiera-

ne przez Radio Mary-

ja), KPN, „Alternatywa”

i kilkanaście innych ko-

mitetów!

APP RACJA już jest

bardzo silna, liczy prawie 15 tysięcy członków, popiera ją

co najmniej milion sympatyków. Ciągle rośnie w siłę; za

dwa, trzy lata będzie w pierwszej trójce największych par-

tii w kraju. O dziwo, ludzie, którzy zasilają nasze szeregi,

zdołali przełamać granicę strachu, za nic mają presję pro-

boszcza, parafii i długie języki dewotów. Pragnienie rato-

wania ojczyzny jest silniejsze! Jesteśmy „jednością silni,

rozumni szałem”, bo w jedności, rozumie i gniewie – siła.

To jednak jeszcze mało, ciągle za mało. Szeregi RACJI

muszą być 50, 100, 200-tysięczne. Tak, by pewnego pięk-

nego ranka, na wieść o tym, połowa episkopatu udławiła

się kawiorem przy śniadaniu. To przecież realne, całkiem

możliwe, w zasięgu ręki. Wystarczy Twoja, Przyjacielu, mę-

ska decyzja, choćbyś był starszą kobietą. Wykręćmy bi-

skupom, usłużnym wobec nich politykom i swojej sąsiad-

ce z kółka różańcowego NUMER, JAKIEGO TEN KRAJ NIE

WIDZIAŁ! Pokażmy światu, że mamy RACJĘ i podźwignij-

my Polskę z kolan!

To zupełnie zrozumiałe, że jesteśmy zrażeni do nowych

programów i twarzy. Nie chcemy, by nami manipulowano

przy okazji kolejnych wyborów, a po nich skazywano na

niebyt i niegodną ludzi wegetację. Ale czy mamy jakieś

inne wyjście, jeśli nie zaufać w końcu tym, którzy myślą

i czują dokładnie tak jak my?

Zwracam się do Was, Drodzy Czytelnicy „Faktów i Mi-

tów”, z apelem: wstępujcie do APP RACJA. Wznieśmy

się ponad własne wątpliwości, uprzedzenia i małostko-

wość. Masy przyciągną masy. Już za 3 lata, podczas wy-

borów parlamentarnych, zbierzemy plon stokrotny. Zadzi-

wimy świat. Uratujemy Polskę. Jeśli dla Was słowo to

jeszcze coś znaczy.

JONASZ

Nr 46 (141) 15 – 21 XI 2002 r.

ZAMIAST SPOWIEDZI

– Wiadomo, Rafał, że z sa-

moobroną od najmłodszych lat

miałeś do czynienia. Nigdy jed-

nak nie podejrzewałbym, że sta-

niesz się uczniem akurat leppe-

rowskiej szkoły walki....

– Powiem ci, dlaczego akurat

wybrałem to ugrupowanie. Ty też

na tatami kształtowałeś swój cha-

rakter, również nie lubisz chadzać

wytartymi szlakami, więc powinie-

neś mnie zrozumieć. Sukces bez

walki jest mało wartościowym wy-

czynem. Dlatego też wybrałem Sa-

moobronę, bo od strony politycz-

nej jest to formacja młoda, ale już

mocno wyrazista, przejmująca się

losem szarego obywatela, coraz bar-

kraju osobnikiem. W ten właśnie spo-

sób jesteśmy atakowani ze wszyst-

kich stron...

– Ostatnią hucpę w Sejmie

trudno nazwać przejawem odpo-

wiedzialności za kraj?

– A jak partia, mając tylko 50

posłów, może zablokować w parla-

mencie niekorzystne dla kraju po-

ciągnięcia prywatyzacyjne? Przecież

sprzedaż STOEN-u jest uderzeniem

w newralgiczny splot nerwowy na-

szej gospodarki. Nie jestem prze-

ciwny prywatyzacji, ale powinna być

prowadzona czytelnie dla każde-

go, z troską o zachowanie bezpie-

czeństwa ekonomicznego kraju.

Państwo musi trzymać rękę na pul-

Rafał Kubacki – najbardziej utytułowa-

ny polski judoka. Trzykrotny mistrz świa-

ta w kat. open, czterokrotny mistrz

Europy, siedemnaście razy sięgał po

mistrzostwo kraju. Wielokrotny trium-

fator prestiżowych turniejów między-

narodowych. Numer „1” (wyprzedził

w plebiscycie Ryszarda Szurkowskie-

go) w powojennej historii dolnośląskie-

go sportu. Wykłada na wrocławskiej

AWF, obecnie przygotowuje się do

otwarcia przewodu doktorskiego z so-

cjologii. Niezapomniany filmowy Ursus

z „Quo vadis”. W latach 1994–98 był

radnym Wrocławia (reprezentował UW).

Z ramienia Samoobrony kandydował

na prezydenta Wrocławia (przegrał).

Jest radnym dolnośląskiego sejmiku.

Quo vadis, „Kuba”?

rozwinąć, zapewnić nowe miejsca

pracy. Tymczasem trzy pierwsze już

właściwie „zaorano”. Polar także

dycha resztką sił. Ubawiłem się set-

nie, gdy usłyszałem, że zatrudnie-

nie zapewniono w tym przedsiębior-

stwie tylko garstce związkowców

„Solidarności”. Inni poszli won!

– Znany jesteś ze swoich

szkolnych spotkań z młodzieżą,

przeprowadzanych pod hasłem:

I ty możesz zostać mistrzem! Pro-

wadzisz na szeroką skalę anty-

narkotykową edukację. Propono-

wałeś prawicowym władzom sa-

morządowym dofinansowanie in-

struktorów i sekcji, skupiających

dzieci z najbiedniejszych rodzin.

Ojcowie miasta zbyli to wszyst-

ko pogardliwym milczeniem.

– To prawda, człowieka ogarnia

szewska pasja na widok tego, co się

wokół dzieje! We Wrocławiu zmar-

nowano masę pieniędzy, ciepłą rę-

ką wydając je na poronione pomy-

sły, czego przykładem jest chociaż-

by kosztowna sezonowa szklana fon-

tanna w rynku, postawiona z naru-

szeniem prawa. Bez mrugnięcia

okiem wywalono milion dolców na

występ Placido Domingo, a on sam

później stwierdził, że to w żartach

jego menedżer rzucił taką kwotą,

lecz prawicowi bossowie dolnoślą-

skiego grodu bez wahania i targów

ją wypłacili. W końcu normalne re-

citalowe wynagrodzenie tego teno-

ra nie przekracza na Zachodzie

stawki 100 – 150 tys. USD. Tymcza-

sem duże, młodzieżowe kluby spor-

towe miasto „uszczęśliwia” roczną

dotacją rzędu... 5 tys. zł (np. KS

Wratislavia, zrzeszający kilkuset

dzieciaków). Ja, mimo wszystko, nie

zaprzestanę popularyzowania idei

wychowywania młodego pokolenia

poprzez sport, bo to jest jedno

z najważniejszych dla mnie prze-

słań życiowych.

dziej bezradnego i zagubionego.

W aktualnych meandrach wolno-

rynkowej gospodarki tylko grupy

bezwzględnych cwaniaków żyją do-

statnio. Poza tym nie jestem żad-

nym uczniem, ale mam nadzieję zo-

stać w tym ugrupowaniu jednym

z wykładowców. W Samoobronie nie

brakuje ludzi mądrych, ale efekty ich

działalności nie przebiją się przez

medialny knebel. Mass media z za-

cięciem godnym lepszej sprawy po-

kazują rozsypywane zboże, drogo-

we blokady, z lubością zachłystują

się wyrwanymi z kontekstu wypowie-

dziami Andrzeja Leppera. Wszyst-

kie te zabiegi socjotechniczne mają

udowodnić, że każdy członek tej

partii jest głupkiem, wichrzy-

cielem i nieodpowie-

dzialnym za losy

sie krajowego przemysłu, w każdym

razie nad najważniejszymi dla nie-

go gałęziami.

– Nie wyjeżdżasz do Iraku

w charakterze osobistego ochro-

niarza Leppera? Stanowiłoby to

klasyczne przełożenie filmowej ro-

li na język prozy: Sienkiewiczow-

ski Ursus ukręcił łeb bykowi, ra-

tując chrześcijańską dziewicę.

– Nie jadę do Iraku, bowiem

odbieram tę zapowiedź podróży ja-

ko prowokacyjną próbę zwrócenia

uwagi mediów na działalność Sa-

moobrony. Od razu wiadomo, że

prasa i telewizja z prośbą o sko-

mentowanie tego pomysłu uderzą

natychmiast do przewodniczącego,

a tym samym on będzie miał oka-

zję do przedstawienia opinii publicz-

nej kilku spraw o niebo ważniej-

szych. W polityce też się gra tak,

jak przeciwnik pozwala. Z podob-

nego rodzaju inicjatywą wystąpił

Lech Wałęsa, a jednak po nim wal-

cem się nie przejechano...

– No to ostatni lepperowski

wątek. We wrocławskim wyścigu

prezydenckim zająłeś dopiero

piątą lokatę, a nie medalową...

– Inna nie mogła być, bo nie-

którzy dziennikarze, wierni wybra-

nej przez kierownictwo redakcji li-

nii politycznej pisma, nie żałowali

mi razów. Jeden z nich przyrów-

nał mnie do „perły, rzuconej

przed wieprze”. To niektóre

przykłady lokalnej rzetelności

dziennikarskiej. Jednak użyję

porzekadła: psy szczekają,

a karawana jedzie dalej!

– A czy ty w tych wy-

borczych szrankach sta-

wałeś fair play? Kandydat

POPiS-u Rafał Dutkiewicz

pozwał cię do sądu?

– Bo nagłośniłem, że ja-

ko przedstawiciel spółki

z przewagą kapitału niemiec-

kiego kupił sześć lat temu

w centrum miasta kamienicę

o pow. 1700 metrów kw., pła-

cąc 580 zł/m kw. W tym cza-

sie cena jednego metra kształ-

towała się w granicach 2,5 tys.

zł kw. Zanim nadałem publicz-

ny rozgłos sprawie, dokładnie

przestudiowałem akt notarial-

ny tej transakcji. Podtrzymuję,

że niejasna była w tym wszyst-

kim rola dwóch wiceprezyden-

tów Wrocławia, kolegów mo-

jego adwersarza. Pewne fakty

zachowam dla składu sędziow-

skiego. Zapewniam jednak,

że ja nieczysto nie gram.

– A jednak to Dutkie-

wicz wygrał samorządo-

wą batalię.

– Zobacz, ile w mieście było bil-

lboardów i plakatów z jego podo-

bizną. Obkleił cały Wrocław. Był

i jest w codziennych wydaniach lo-

kalnych gazet. Podobno wydał na

kampanię ponad 200 tys. zł. W je-

go orszaku nie brakuje usłużnych

dziennikarzy...

– Jednak w dogrywce spotka

się z przedstawicielką lewicy, Li-

dią Geringer d’Oedenberg, któ-

ra – zdaniem wielu obserwato-

rów – może ostatecznie wypunk-

tować asa POPiS-u...

– Pod tym względem mam mie-

szane uczucia, ale z pewnością przy-

dałaby się zmiana warty w prawi-

cowym i skostniałym dotąd ratuszu.

– A jakich zmian wymaga

dolnośląska stolica?

– Sparafrazuję pewne powiedze-

nie aktorskie, ale jest ono w moim

przypadku prawdziwe: Wrocław

swój widzę ogromny, a nie tylko

ograniczony opieką władz do ryn-

ku i jego najbliższych okolic. Teraz

bolą mnie zaniedbane, typowo slum-

sowe śródmieście, peryferyjna bie-

da, rosnące bezrobocie, pogłębia-

jąca się patologia młodzieży, pau-

peryzacja warstw inteligenckich.

Miasto, z racji swojego położenia,

winno stać się turystyczną perłą wy-

posażoną w sieć tanich hoteli. Od

dawna wrocławskimi kanałami mógł

pływać np. wodny tramwaj... A tym-

czasem mamy tylko afery, od miesz-

kaniowych (tzw. Gantafery, gdy mia-

sto ciepłą ręką wypłaciło „zaliczkę”

w wys. 5 mln zł człowiekowi, który

obiecywał (sic!) wybudowanie 100

mieszkań) po przemysłowe. Spry-

watyzowano sztandarowe zakłady

miasta, jak PAFAWAG, Elwro, Do-

lmel, teraz Polar. I co? Miały się

Rozmawiał

JAN SZCZERKOWSKI

Fot. archiwum

Fot. PAP – Jacek Turczyk

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 46 (141) 15 – 21 XI 2002 r.

GŁASKANIE JEŻA

audiencji dla pielgrzy-

mów i turystów Jan Pa-

weł II oświadczył, że krzyż po-

winien znaleźć miejsce w szko-

łach, szpitalach i domach, by

stawiać czoło postępującej

świeckości: „W obliczu sekula-

ryzacji, która ogarnia coraz więk-

sze obszary współczesnego

świata, staje się jeszcze waż-

niejsze, by wierni byli wpatrze-

ni w kluczowy znak objawienia”.

świętego obrazka, które przynoszą

mu ulgę i dają nadzieję. Lecz zupeł-

nie czym innym jest krzyż na ścia-

nie w holu wejściowym państwowe-

go szpitala czy szkoły. Oczywiście,

inaczej ma się rzecz w szkole reli-

gijnej czy szpitalu należącym do kon-

kretnego wyznania.

Wojtyła z rosnącą determinacją

zmierza do zawłaszczenia jak naj-

większych obszarów świeckiej prze-

strzeni państwowej, podporządko-

wania jej prawom wypływającym

Czarno to widzę

Naprawdę widzę to czarno,

a moje czarnowidztwo dotyczy wy-

ników wyborów samorządowych

– w ich części dotyczącej elekcji

wójtów, burmistrzów i prezyden-

tów miast. Demokracja zakłada,

że prostytutka, zakonnica i pro-

fesor etyki mają takie samo pra-

wo wyborcze (dlaczego zakonni-

ca?), no i bardzo dobrze. Owo

„bardzo dobrze” kończy się jed-

nak w momencie, gdy większość,

która z założenia ma rację, tej ra-

cji nie ma.

W tym momencie oczami wy-

obraźni już widzę setki e-maili

z protestami: „Chyba cię, Szen-

born, Bóg opuścił. Większość ma

zawsze rację, i to jest aksjomat”.

Pozornie, proszę Państwa... pozor-

nie. Osobiście tak pojmuję demo-

krację, że broni ona praw mniej-

szości, np. praw homoseksualistów,

komuchów, punków, rudych, gru-

bych, blondynek i tym podobnych

innych dziwolągów. Piszę to z tym

większym przekonaniem, że sam

nie jestem grubą, blond-rudą ko-

munistką lesbijką. Jestem więc jak-

by bezstronny.

Tym głośniej przeto dzwonię

na trwogę i wieszczę: jest źle, a bę-

dzie jeszcze gorzej. Weźmy na ta-

petę dwa skrajne przypadki: Łódź

i Rzeszów. Od dawien dawna Łódź

była ostoją lewicy. Tradycyjnie czer-

wone miasto jako tako opierało się

poważniejszym zakusom czarnych

i nawet gromkie pohukiwania su-

tannowych niewiele w tym aspekcie

zmieniały. Nie inaczej miało być

w tych wyborach. I nawet częściowo

było. Łodzianie wybrali miejskich raj-

ców, co to w większości serca mają

po lewej stronie. Elekcja SLD-owski-

ego Jagiełły na prezydenta miała być

już tylko spacerkiem, zwłaszcza że

swojego kandydata namaścił sam

premier. No i co? No i gówno. Ja-

giełłę pokonali krzyżacy, a dokład-

nie jeden o nazwisku nomen omen

Kropiwnicki. Ludziom opadły szczę-

ki, a ja osobiście radzę, aby w takim

zdumionym szczękorozwarciu pozo-

stali nadal, bo dopiero teraz zacznie

się pieprzyć. Pytanie bowiem zasuwa

się samo: w jaki sposób ultraprawi-

cowy, klerykalny do mdłości prezy-

dent miasta ma współpracować z le-

wicową, laicką radą? Odpowiedź też

jest automatyczna: nijak nie może

Prezydentem zaś został Tadeusz Fe-

renc – komuch okrutny – przynaj-

mniej w oczach rozmodlonych bigo-

tów. Ferenc, pragmatyk i doskona-

ły menedżer, był radnym trzech

ostatnich kadencji i wszelkie jego

pomysły na naprawienie fatalnej kon-

dycji miasta spotykały się ze zdecy-

dowanym NIE ze strony krzyżaków.

Dlaczegóż teraz miałoby być ina-

czej? Przecież zapyziały Rzeszów

– sprowadzony przez czarnych tu-

bylców do roli prowincjonalnego za-

ścianka – nagle nie mógłby roz-

kwitnąć pod rządami komucha.

Toż to byłby skandal!

– Mam taki pomysł, że wice-

prezydentów mianuję z partii cen-

troprawicowych, a nie z SLD. Mo-

że to coś da – zastanawiał się Fe-

renc w rozmowie z redakcją „FiM”.

Tadziu Drogi (piszę tak, bo zna-

my się i przyjaźnimy od lat), nic

to nie da, a może być jeszcze go-

rzej. Nie dość, że czarni urosną

w jeszcze większą siłę, to dodat-

kowo wkurzą się na Ciebie kole-

dzy z lewicy, a pamiętaj, że swoi

biją najmocniej.

To tylko dwa przykłady pol-

skiej mapy samorządowej po

ostatnich wyborach. Podobnych

sytuacji jest co niemiara, np. Kra-

ków, Bydgoszcz, Zielona Góra,

Olsztyn... I co teraz będzie? Jeden

wielki pat będzie, wzajemne blo-

kowanie się, obwinianie, opluwanie,

a najbardziej w cztery litery dosta-

niemy my wszyscy, na dole. Czy

można było pomyśleć o tym wcze-

śniej? Pewnie, że było można, tyl-

ko że zachłyśnięcie demokracją nie

pozwoliło zablokować idiotyzmu

w randze pakietu ustaw samorządo-

wych, polegającego na tym, iż szef

lokalnego rządu ma w tym rządzie

mniejszość.

MAREK SZENBORN

Krzyż jak butelka

z benzyną

z religijnych nakazów i przykazań

oraz rozszerzenia kręgu wiernych

przy zastosowaniu makiawelicznych

metod. Dokładnie taki sam wy-

dźwięk miało jego niedawne wezwa-

nie do niezawisłych sędziów, by nie

orzekali rozwodów.

Papież, który określa się namiest-

nikiem Chrystusa na ziemi, powi-

nien zdawać sobie sprawę, że nawet

jeśli jego wezwanie do proliferacji

krzyży w miejscach publicznych ma

głęboko religijne intencje i świąto-

bliwe motywy, to daje ono uzasad-

nienie i usprawiedliwienie czynom

ze społecznego punktu widzenia nie-

akceptowalnym i fanatycznym,

w konsekwencji przynoszącym reli-

gii szkody. W ręku np. posła Ligi

Polskich Rodzin, który zapoznał się

z wezwaniem papieża, krzyż staje

się butelką z benzyną. Zadając gwałt

i upokarzając – w imię wezwania

Ojca świętego – inaczej myślących,

staje się rozsadnikiem agresji i na-

pięć. Wojtyła staje się w ten sposób

współodpowiedzialny za pogłębia-

nie podziałów społecznych przez kla-

syfikowanie ludzi na „dobrych ka-

tolików” i... tych pozostałych.

W jaki sposób takie apele mia-

łyby przyczynić się do zahamowania

postępów sekularyzacji – trudno po-

jąć komuś, kto głowy używa do my-

ślenia, nie zaś tylko do wierzenia.

TOMASZ SZTAYER

współpracować, bo to se ne da, pa-

ne Havranek. To jest niemożliwe

apriorycznie, bo gdyby się dało, to-

by oznaczało, że można pogodzić

ogień z wodą i dwa skrajnie różne

systemy światopoglądowe i ekono-

miczne. Gadanie o wzniesieniu się

ponad podziały dla dobra lokalnych

społeczności to tylko pobożne życze-

nia wierzących i ateistów. Historia

uczy, że to niestety nierealne.

Jeszcze ciekawiej jest w Rzeszo-

wie. Tam tradycyjnie wygrali krzyża-

cy i to tacy najczarniejsi z czarnych.

Wydaje się, jakby postępującą

z wiekiem i pogłębianą choroba-

mi fizyczną degenerację Karol

Wojtyła pragnął zrekompensować

– kto wie, czy nie w dwójnasób

– intensyfikacją i radykalizacją tre-

ści religijnego przekazu. W miarę

upływu czasu zagęszczają się – za-

równo w sensie ilościowym, jak

i jakościowym – następujące cechy:

imperatywny ton, bezapelacyjność

komunikatu, zakazy i nakazy oraz

fundamentalistyczny mistycyzm.

Nie jest samo w sobie naganne,

że lider wyznania rzymskokatolic-

kiego usiłuje je propagować. Jednak

wymieniając w jednym rzędzie szko-

ły, szpitale i domy, papież popełnia

istotny błąd. Szkoła, szpital, podob-

nie jak sąd czy urząd państwowy,

są obiektami publicznymi, mający-

mi z założenia służyć wszystkim lu-

dziom niezależnie od ich zapatry-

wań religijnych. Dom to coś zupeł-

nie innego: to oaza prywatności.

Ze szkoły i szpitala korzystają

ludzie wywodzący się z rozmaitych

tradycji kulturowych i religijnych,

przeto zawłaszczenie obiektu przez

jedną religię jest niedopuszczalne.

Nikt nie może zabraniać choremu

katolikowi postawienia na stoliku

przy szpitalnym łóżku krzyża czy

dalszy ciąg. Jest on nie mniej pa-

skudny niż początek afery, choć

tym razem nikt już nikogo na siłę nie ca-

łuje ani za tyłek nie chwyta.

Kościół jest gotów wybaczyć wszystko swo-

im funkcjonariuszom – malwersacje finansowe,

oszustwa celne, dzieci nieślubne, akty pedofil-

skie, romanse homo- i heteroseksualne. Nie wy-

baczał i nie wybaczy im nigdy jednego grzechu

– nielojalności .

W ostatnich dniach w „Naszym Dzienniku”

oraz Katolickiej Agencji Informacyjnej ukaza-

ło się oświadczenie Jacka Stępczaka , księdza

archidiecezji poznańskiej, byłego redaktora na-

czelnego „Przewodnika Katolickiego”, jedne-

go z największych tygodników kościelnych

w Polsce. Stępczak był zamieszany w sprawę

Paetza o tyle, że usiłował pomóc molestowa-

nym klerykom. Teraz wycofuje swój podpis

(po roku!) spod jednego z listów donoszących

o wybrykach właściciela czerwonych slipek.

Zachowanie Stępczaka jest bardzo dziwne.

Wszak „był on jednym z tych księży, którzy pod-

pisali wszystkie (...) listy informujące o postępo-

waniu arcybiskupa” powiedział ksiądz Tomasz

Węcławski , poznański profesor teologii, któ-

ry także odważył się publicznie sprzeciwić

Afera bez końca

neokatechumenalnych

(Stępczak ubiegał się

o taką możliwość od ro-

ku), byle z dala od Po-

znania. Były naczelny

„PK” wylądował więc w... Zambii.

Co zatem mogło skłonić Stępczaka do stwier-

dzenia teraz: „...anuluję mój podpis z ww. listu

i stwierdzam, że nie identyfikuję się więcej z je-

go treścią” ? Zwątpił w masowe skargi kleryków?

Stracił pamięć? Bynajmniej. Facet po prostu

awansował . Najprawdopodobniej jednym z wa-

runków dalszej kariery było publiczne samo-

poniżenie i odszczekanie poprzednich zeznań.

Sam pisze: „Uważam, że popełniłem poważny

błąd, działając na szkodę Kościoła, a zwłaszcza

burząc dobre imię ks. abpa Juliusza Paetza (...).

Rozpoczynając aktualnie posługę rektora semi-

narium misyjnego »Redemptoris Mater« w Kitwie

(Zambia) pragnę żyć w jedności z Kościołem Po-

wszechnym w Poznaniu i w Polsce” .

Co ciekawe, Stępczak nigdzie nie odwołu-

je oskarżeń wobec Paetza, kwestionuje tylko za-

sadność listu protestacyjnego. Zatem próba przy-

wołania do porządku arcybiskupa odpornego

na wszelkie napomnienia okazała się być „po-

ważnym błędem” i „działaniem na szkodę Ko-

ścioła” ! Dodajmy, że działania Stępczaka były

skierowane do właściwych zwierzchników. Nie

było więc mowy o nielojalności. Wniosek stąd

jeden – działaniem dobrym dla Kościoła i je-

go jedności byłoby ukrycie całej sprawy i lek-

ceważenie losu kleryków.

Kuriozalne jest także stwierdzenie Stępcza-

ka, że „burzył dobre imię arcybiskupa” . Otóż jest

publiczną tajemnicą, że Paetz dobrego imienia

nie miał od czasów pracy w Kurii Rzymskiej,

a już na pewno od lat osiemdziesiątych, kiedy

zasłynął w Łomży ze skłonności do tamtej-

szych kleryków. Z tego właśnie powodu prze-

niesiono go do Poznania.

Ksiądz Stępczak z obrońcy pokrzywdzonych

przeobraził się w uczestnika kościelnej intrygi.

Wystawił przy tym na pośmiewisko inne oso-

by, które listy protestacyjne razem z nim pod-

pisywały. Co było ceną takiego zachowania

– awans na rektora seminarium, jakieś inne ko-

rzyści, które mu obiecano? A może przyczyną

niezrozumiałego zachowania był szantaż lub

drenaż mózgu, jaki przechodzą członkowie neo-

katechumenatu?

Na koniec swojego lizusowskiego listu Stęp-

czak pisze: „...upraszam dobrego Boga miłosier-

dzia nade mną” . Rzeczywiście, są powody do

błagania o miłosierdzie – za utratę własnego

honoru.

Paetzowi. Stępczak znał skandaliczne wybryki

swojego szefa doskonale, bo sprawował funk-

cję prefekta w seminarium archidiecezjalnym.

Kiedy zupa się rozlała i w sierpniu 2001 r.

pojawił się demaskatorski tekst w „Faktach

i Mitach”, kilku duchownych, w tym Stępczak,

napisało słynny list do polskich arcybiskupów

– delegatów na synod w Rzymie. Sygnatariu-

sze listu dowodzili, że Paetz – ze względu na

swoje zachowanie i bezkarność – jest nie-

bezpieczny dla archidiecezji . Kiedy nun-

cjusz Kowalczyk doniósł na autorów do arcy-

biskupa poznańskiego, rozpoczęły się represje.

Miłośnik młodych męskich pośladków po-

stanowił opublikować w „Przewodniku Kato-

lickim” oświadczenie popierających go dzie-

kanów archidiecezji. Warto dodać, że Paetz wy-

musił ten akt poparcia od swoich podwładnych.

Stępczak, redaktor naczelny „PK”, odmówił je-

go publikacji i udziału w tym żałosnym przed-

stawieniu, powołując się na wierność własne-

mu sumieniu. W dowód wdzięczności arcybi-

skup umożliwił mu pracę na rzecz wspólnot

MAREK KRAK

P odczas cotygodniowej

S prawa arcybiskupa Paetza ma swój

Nr 46 (141) 15 – 21 XI 2002 r.

NA KLĘCZKACH

MŁODZI BEZ SKAZY

w domu, ale ten z wypożyczalni

jest inny, magiczny” . Równie „cie-

kawy” jak sam pomysł jest regula-

min wypożyczalni: jeśli ktoś bierze

różaniec na dzień, powinien od-

mówić jedną „Zdrowaśkę” w in-

tencji wypożyczalni, jeśli natomiast

wypożycza różaniec na dłużej – mu-

si odmówić przynajmniej jedną

dziesiątkę w tygodniu.

W końcu nazwę zmieniono na „So-

ho”, co też nie powinno się do-

brze kojarzyć. Szczęściem dla przed-

siębiorcy miejscowi obrońcy war-

tości najwyraźniej nie należą do mi-

łośników podróży ani książek. At-

mosferze panującej w Gidlach trud-

no się zresztą dziwić – wszak jest

to znany w okolicy ośrodek kultu

maryjnego z cudowną figurką Ma-

donny. To powinno wystarczyć za

wszelką rozrywkę. R. Kędziora

„Większości młodych ludzi Ko-

ściół jawi się jak mentor z przytłacza-

jącą liturgią. Chorobą polskiego Ko-

ścioła, odrażającą dla młodych, jest

stwarzanie pozorów...” – tak szcze-

rej wypowiedzi udzielił prasie domi-

nikanin Wojciech Jędrzejewski po

artykule nt. malejącej religijności

młodzieży. Otóż z badań przepro-

wadzonych wśród uczniów szkół

średnich wynika, że w ciągu kilku-

nastu lat o 20 proc. zmalała licz-

ba wierzących . Ludzie nie chcą

religijnej firmy usługowej, lecz głę-

bokich przeżyć duchowych. Wolą po-

szukiwać sami, niż „pobierać” wia-

rę w szkole lub od rodziców. O. Ję-

drzejewski – do niedawna duszpa-

sterz młodzieży szkół średnich – przy-

znaje, że „jest w naszym Kościele głę-

boko tkwiąca skaza, która nakazuje

oskarżać wszystko, co na zewnątrz

– kulturę, rządzących, jakieś wrogie

siły” i dodaje, że „nie mamy młodym

niczego innego do powiedzenia poza

oskarżeniem i ostrzeżeniem” . Zdaje

się, że ów dominikanin regularnie

czyta „FiM”, bo do grzechów swe-

go Kościoła bez zmrużenia oka za-

liczył samozadowolenie, butę, brak

szacunku dla kobiet, brak kultury

u księży, brak gorliwości w posłu-

gach duszpasterskich. Przyznał na

koniec, że Kościół musi się zmienić.

A więc o jednego utopistę więcej.

Przecież Papa non cambia! PaS

NEPAL PRZED RP

Diego ludu” i ochrzczono „Rękę

Boga” w nawiązaniu do bramki

strzelonej ręką przez Maradonę

w meczu z Anglią podczas Mun-

dialu’86. Kościół Maradony został

założony w 2001 roku i skupia 400

fanatycznych kibiców. Ma swoich

apostołów – m.in. byłego trenera

reprezentacji Argentyny Carlosa

Bilardo oraz heretyków – np. by-

łego szefa FIFA Brazylijczyka Joao

Havelange . Jak na Kościół przy-

stało ma też dziesięcioro przyka-

zań, a wśród nich: „Będziesz nad

wszystko kochał piłkę nożną”, „Bę-

dziesz wyznawał bezwarunkową mi-

łość do Diego i pięknej gry”, „Bę-

dziesz propagował słowo Diego

w każdym miejscu świata”, „Na-

zwiesz swojego syna Diego” . PaS

Pomysł równouprawnienia ko-

biet dotarł do pięknego, górskie-

go Nepalu, kraju wyznaniowego jak

najbardziej. Po długiej walce przy-

znano w końcu Nepalkom prawo

do dziedziczenia majątku. Zmusi-

ły one także króla do podpisania

ustawy legalizującej aborcję. Wła-

dze uznały również, że molesto-

wanie dzieci jest przestępstwem.

Teraz czekamy, kiedy polska libe-

ralna lewica dogoni hinduistów

i buddystów.

PaS

KAWALER Z SLD

Skandal na Mazurach. Okaza-

ło się, że Zygmunt Komar , dzia-

łacz kościelny i członek elitarnego,

świeckiego zakonu kawalerów mal-

tańskich startował w wyborach

z listy SLD-UP! Arcybiskup olsz-

tyński Piszcz potępił zdrajcę, mi-

mo że nieszczęśnik twierdzi, iż zna-

lazł się na liście „przypadkowo”,

w wyniku międzypartyjnego po-

rozumienia pomiędzy lewicą

a Unią Wolności, która go reko-

mendowała. Nic nie pomogło tak-

że bezczelne skądinąd wyjaśnianie

kandydata, że nieważne jest, z ja-

kiej listy się startuje, ale co się chce

zrobić dla ludzi. Choć bp Piszcz

nie pobłogosławił, Komar mandat

zdobył.

DZIEWCZYNKI GÓRĄ

M.P.

TP SA NA TACĘ

Telekomunikacja Polska posta-

nowiła bezpłatnie, czyli za złotów-

kę, wymienić łącza z analogowych

na cyfrowe całej diecezji łomżyń-

skiej. Promocja dotyczy teoretycz-

nie każdego Kowalskiego, tyle...

że Kowalski musi zapłacić za nią

300 zł plus VAT. Dlaczego? Bo

symboliczną złotówkę trzeba wy-

łożyć od łącza tylko wtedy, gdy

umowa opiewa na ponad 100 linii.

Firma pod nazwą Kościół nie ma

z tym żadnego problemu i zachę-

ca słowami biskupa Stanisława

Stefanka „aby dokonać zamiany

łączy we wszystkich parafiach de-

kanalnych, miejskich, sanktu-

ariach, a także w mieszkaniach

księży” . Biskup w swym liście do

księży zachwala nowe łącza, bo

„wśród wielu zalet jest kilka ko-

rzystnych dla nas” . A to m.in.

możliwość radiowych transmisji

mszy na żywo, kodowanie rozmów

– „nie można podsłuchać” oraz

identyfikacja numeru dzwonią-

cego – „można uniknąć złośliwych

telefonów” . Ksiądz będzie mógł

wreszcie namierzyć bezczelnego

parafianina, który swe „żale” wy-

lewa przez telefon.

NADGORLIWY

Dyrektor jednej z kolumbijskich

katolickich szkół średnich wyrzucił

z pracy nauczyciela za to, że prze-

rabiał z uczniami „Dekamerona”

Boccaccio. Tę klasykę włoskiego re-

nesansu dyrekcja placówki uznała

za erotyk „niezgodny z misją kato-

lickiego gimnazjum” . Prof. filozo-

fii Jesus Vargas zaskarżył powód

zwolnienia do Trybunału Konsty-

tucyjnego Kolumbii, który naka-

zał przyjęcie go do pracy w ciągu

48 godzin. Sędziowie uznali lektu-

rę za jak najbardziej „stosowną”,

odbijającą „cnoty i sprzeczności swo-

jej epoki”.

A.C.

BEZ PRECEDENSU

Przed francuskim senatem gro-

madzili się mężczyźni i kobiety, wszy-

scy w białych maskach, reprezen-

tujący najstarszy zawód świata – pro-

stytucję. Zgromadzeni protestowa-

li przeciw nowemu projektowi pra-

wa: 6 miesięcy więzienia i grzywna

do 7500 euro za bierne lub czynne

nagabywanie klientów, co dla wie-

lu prostytutek oznacza po prostu

bezrobocie. Spekulowano, czy Fran-

cuzi odrzuciwszy najpierw skrajność

Le Pena , teraz chyłkiem wracają

do jego poglądów? Prostytutki nie

wahały się sformułować tych obaw

w sposób następujący: „Wy najpierw

śpicie z nami, a potem głosujecie

przeciw nam”. Podstawą działania

policji miała być, według projek-

tu, skarga na naruszenie porząd-

ku publicznego nawet poprzez

zbyt wyzywające ubranie . Prosty-

tutki nie chcą zamknięcia w bur-

delach, chcą za to prawa do ubez-

pieczenia i emerytury.

A. Doan (za „Le Monde”)

Po raz pierwszy w historii Pol-

ski odbył się konkurs literacki dla

homoseksualistów. Został on zor-

ganizowany przez Międzynarodo-

we Stowarzyszenie Gejów i Les-

bijek na rzecz Kultury. Honoro-

wa przewodnicząca jury, senator

Maria Szyszkowska (autorka kil-

kudziesięciu książek), wysoko oce-

niła poziom nadesłanych prac. Na-

grodzono 4 osoby, a jedno z kon-

kursowych opowiadań ma być pod-

stawą do reportażu TVP. Dodaj-

my, że nagrody rozdano na kon-

ferencji prasowej, a cała rzecz mia-

ła miejsce w Katolandzie. Aż trud-

no uwierzyć!

FIGA

DLA PROBOSZCZA

Głęboko katolickie Zakopane

ma swój kolejny skandal. Tym ra-

zem wywołała go grupa bananowej

młodzieży, która „zbezcześciła” ko-

ściół Świętego Krzyża. Podczas na-

bożeństwa różańcowego gimnazjali-

ści palili papierosy w jednej z ka-

plic i zanieczyścili konfesjonał. Ks.

proboszcz Stanisław Szyszka jest

zbulwersowany sprawą, ale nie chce

publicznie wypowiadać się na ten

temat, jako że świątobliwi rodzice

poza jego plecami podobno dotarli

już do kurii, gdzie w imieniu swo-

ich pociech błagają o przebaczenie,

oczywiście nie zapominając o sto-

sownych załącznikach. Jak się oka-

zuje, tylko te są w stanie wymazać

grzechy, jakie popełniły rozwydrzo-

ne bachory. Zdaniem miejscowych

antyklerykałów, pazerny Szyszka do-

magał się więcej „załączników”, dla-

tego pokazano mu figę.

PaS

DOBRY PASTERZ

Biskup Thomas Daily z Bro-

oklynu, w obliczu faktów, zeznał

przed sądem, iż wiedział, że kan-

dydat na proboszcza w parafii św.

Jana w Newton jest pedofilem.

Mimo to duchowny otrzymał no-

minację z rąk Daily’ego. W cza-

sie pełnienia swojej „posługi dusz-

pasterskiej” w Newton zgwałcił

czterech chłopców. Napiętnowa-

ny przez opinię publiczną biskup

łaskawie wyraził ubolewanie z po-

wodu swojej decyzji.

A.C.

PaS

WSCHÓD NAS RATUJE

KOŚCIÓŁ MARADONY

GUS opublikował zdumiewają-

ce dane dotyczące zakupów, jakich

dokonują w Polsce cudzoziemcy

w ramach tzw. handlu przygranicz-

nego. Ogółem w pierwszej poło-

wie 2002 r. dokonano zakupów za

prawie 3,5 mld złotych. Okazuje się,

że najwięcej kupują... Białorusini.

Zostawili u nas aż 1,25 mld złotych!

Byli lepszymi klientami niż bogaci

Niemcy (950 mln) i mający wyższy

od nas standard życia Czesi (200

mln). Białorusini obok Ukraińców

uchodzą za naszych najuboższych

sąsiadów.

A.C.

KOLEGA GANGSTER

KLER I LULA

R.P.

Niejaki Michał W. , areszto-

wany za handel bronią i członko-

stwo w gangu pruszkowskim oka-

zał się dobrym znajomym Piotra

Minkiewicza , byłego asystenta

Buzka i Tomaszewskiego . Panów

widywano razem w MSWiA oraz

w kasynach. Minkiewicz, wbrew opi-

niom świadków, wypiera się teraz

znajomości z przymkniętym kolegą.

Nie było szczęścia w ruletce? A.C.

Ledwie lewicowy kandydat na

prezydenta Brazylii Lula da Silwa

upewnił się o swoim zwycięstwie,

a już został zaatakowany przez Ko-

ściół katolicki. Jak donosi portal IS,

biskup Talmir Rodriguez, czło-

nek tamtejszego episkopatu, zarzu-

cił prezydentowi, że jest on wrogo

nastawiony do brazylijskiego po-

rządku konstytucyjnego, gdyż do-

maga się legalizacji aborcji. Jakby

tego było mało, przywódca najwięk-

szego katolickiego kraju świata jest

zwolennikiem legalizacji jednopł-

ciowych związków partnerskich. Tak

więc prezydent ma przeciwko sobie

nie tylko wściekłą prawicę, USA

i międzynarodowe instytucje finan-

sowe, ale także Watykańczków. Czy

facet to przeżyje?

KSIĄDZ I POBOROWI

Prawosławny duchowny został

członkiem komisji poborowej

w zachodniorosyjskim mieście

Orzeł. Zaproszono go do prac ko-

misji, by zapobiegać nadużyciom

w uchylaniu się od służby wojsko-

wej. Wielu poborowych powoły-

wało się bowiem na przekonania

religijne jako uniemożliwiające

im pójście do wojska. Duchowny

ma sprawdzać, czy taka motywa-

cja jest prawdziwa. Jak dotąd jed-

nak żaden poborowy w obecno-

ści duchownego nie próbował za-

słaniać się wiarą.

A.C.

DRUGA „ŚWIĄTYNIA”

Pewien inwestor chciał w Gi-

dlach pod Częstochową otworzyć

dyskotekę. Do urzędu gminy cho-

dziły całe pielgrzymki z petycjami,

by nie doszło do powstania przy-

bytku rozpusty. Solą w oku była

planowana nazwa lokalu – „Świą-

tynia”. Uznano ją za bluźnierczą.

Tzw. nieznani sprawcy wybijali

w budynku szyby i niszczyli drzwi.

WYPOŻYCZALNIA

PaS

Wyznawcy „Kościoła Marado-

ny” świętowali urodziny swego bo-

ga i uczcili początek Nowego Ro-

ku – 43. po narodzinach Diego. Na

uroczystości 30 października odczy-

tano fragmenty biblii – „Jestem

Katecheta bytomskiego liceum

otworzył wypożyczalnię... różań-

ców. Z jego usług korzysta już po-

dobno jedna trzecia uczniów, a na-

wet dyrektorka szkoły. Stwierdzi-

ła ona: „oczywiście, mam swój

A.C.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: