Proces_wykonania_nawierzchni_asfaltowych_zaczynamy_od_ przygotowania_i_przewiezienia_odpowiedniej_mieszanki_na budowę.doc

Historia nawierzchni asfaltowych

W Polsce na szerszą skalę asfalt zaczęto stosować do budowy nawierzchni dróg międzymiastowych dopiero po 1918roku, gdy zaczęto w większym stopniu wykorzystywać asfalty ponaftowe. W tym czasie w Państwowej rafinerii ropy (Polanin) w Borysławiu przeprowadzono prace badawcze nad udoskonaleniem asfaltu. W ich wyniku asfalty krajowe pod względem jakości mogły konkurować z asfaltami importowanymi. W okresie międzywojennym produkcja asfaltów  w Polsce wynosiła kilkanaście tysięcy ton rocznie. Stosowanie lepiszczy modyfikowanych polimerami na szeroka skalę wystąpiło na początku lat 90.

Co to jest nawierzchnia?

Nawierzchnia- jest to warstwa lub zespół warstw, służący do przejmowania i rozkładania obciążeń od ruchu na podłoże i zapewniających dogodne warunki ruchu.

Konstrukcja nawierzchni- jest to układ warstw nawierzchni wraz ze sposobem ich połączenia. Ogólny schemat konstrukcji nawierzchni przedstawiona na rysunku:

Proces wykonania nawierzchni asfaltowych zaczynamy od przygotowania i przewiezienia odpowiedniej mieszanki na budowę, następnie rozłożenie jej i zagęszczenie. Jest to ważny element całego procesu, ponieważ błąd zagęszczenia może zniweczyć długotrwałą pracę wykonaną podczas projektowania i produkcji.

PRZED TRANSPORTEM NA BUDOWĘ

Mieszanka mineralno-asfaltowa po wyprodukowaniu, zgodnie z kolejnością cyklu produkcyjnego, znajduje się w magazynach produktu gotowego, czyli silosach. ( Długość okresu przechowywania miesznaki w silosie jest uzależniona od następujących czynników:

*temperatury produkcji miesznaki

*rodzaju mieszanki i zawartości w niej lepiszcza oraz jego rodzaju

*obecności dodatków takich jak stabilizatory, modyfikatory

*stanu technicznego i wyposażenia silosów

*ilości miesznaki  w silosie.

Nie należy przechowywać w silosie mieszanki asfaltu lanego.

TRANSPORT

Przed rozpoczęciem produkcji należy oszacować liczbe potrzebnych samochodów, zapewniających nieprzerwane zaopatrywanie rozkładarki. Należy wziąć pod uwagę:

*wielkość wykonywanego odcinka

*odległość od wytwórni

*wydajność WMB

*wydajność rozkładarki i liczbe pracujących walców

W czasie transportu i oczekiwania na rozładunek mieszankę należy przykryć plandeką. Zwłaszcza przy niskiej temperaturze powietrza i silnym wietrze. Czas transportu mieszanek zagęszczonych nie powinien przekraczać 2h , a mieszanek asfaltu lanego 12h.

ROZKŁADANIE

a)warunki pogodowe

-temperatura powietrze: Polskie normy i wytyczne określają iż minimalna temperatura wynosi 10 C

-opady atmosferyczne: Nie dopuszcza się wykonania warstwy asfaltowej w czasie opadów

- siła wiatru: Silny wiatr szybko ochładza mieszankę. Nie dopuszcza się wykonania warstwy asfaltowej przy silnym wietrze o prędkości powyżej 16m/s

b) prace przygotowawcze

Przed przystąpieniem do rozkładania mieszanki należy wykonać kilka czynności przygotowawczych obejmujących sprawdzenie stanu sprzętu i przygotowanie miejsca wbudowywanie.

Przygotowanie miejsca wbudowywania:

*czy odpowiednio oznakowano rejon robót drogowych

*Czy prawidłowo przygotowano (wymierzono i naciągnięto) linki sterujące grubością układanej warstwy?

*Czy oczyszczono podłoże (powierzchnię dolnej warstwy) usuwając resztki wody, zapylenia, cząstki gruntu, luźne kruszywo, plamy ropy lub oleju? Po­nadto należy zdecydować, czy istniejące łaty z bogatego w lepiszcze asfaltu lanego nie stwarzają ryzyka osłabienia nawierzchni po przykryciu ich na­stępną warstwą? Warto przyjrzeć się także oznakowaniu poziomemu (jeśli istnieje).

· resztki wody należy usunąć sprężonym powietrzem i pozostawić do osu­szenia;

· plamy ropy lub olejów — lepiej zapobiegać ich powstawaniu przez pod­kładanie blach pod cieknące rajzery*) itp. urządzenia. Jeśli już się pojawiły, to niewielkie ilości oleju można zebrać przez posypanie plamy bardzo drobnym piaskiem, tak by olej został wchłonięty, a następnie wybrać piasek łopatą. W przypadkach dużych plam oleju, należy usunąć uszkodzony fragment warstwy i uzupełnić nową mieszanką.

· łaty z asfaltu lanego należy usunąć i uzupełnić mieszanką np. z betonu as­faltowego

· oznakowanie poziome — problem ten występuje w przypadku wykonywa­nia nakładki na istniejącej warstwie ścieralnej; oznakowanie foliowe nale­ży usunąć, natomiast farbę i termoplasty albo usunąć albo zapewnić im sczepność z nową warstwą.

*Czy przygotowano krawędzie: posmarowano asfaltem złącze ze starą war­stwą, krawężnikami, studzienkami kanalizacyjnymi

*Czy wykonano właściwe wcięcie w nawierzchni, umożliwiające poprawne rozpoczęcie rozkładania warstwy

*Czy skropiono lepiszczem powierzchnię dolnej warstwy?

Planowanie grubości rozkładanych warstw:

■ Aby osiągnąć pożądane zagęszczenie, należy w razie potrzeby wykonywać warstwę w więcej niż jednym przebiegu rozkładarki; zależy to od rodzaju posiadanych walców, uziarnienia mieszanki i docelowej grubości warstwy.

· Grubość rozkładanej warstwy nie powinna być mniejsza niż (w przybliże­niu) 2,5-krotność maksymalnego ziarna w mieszance mineralnej. Zasada ta nie dotyczy wykonywania specjalnych mieszanek o nieciągłym uziarnieniu np. na ultracienkie warstwy ścieralne.

· W trudnych warunkach atmosferycznych nie należy układać kilku cienkich warstw zamiast jednej grubej, ze względu na szybkie ochładzanie masy i trudności z osiągnięciem właściwego stopnia zagęszczenia.

· Zbyt mała grubość warstwy powoduje powstawanie spękań masy podczas zagęszczania.

· Oszacowanie ustawienia grubości rozkładania w rozkładarce, tak aby osią­gnąć zakładaną końcową grubość warstwy po zagęszczeniu, zależy od ro­dzaju mieszanki, uziarnienia i grubości warstwy. Zwykle przyjmuje się, że mieszankę daje się „zwałować" o ok. 20% jej grubości przed zagęszcze­niem. Zasada ta w zasadzie sprawdza się w mieszankach o ciągłym uziar­nieniu, natomiast przy SMA należy zachować pewną ostrożność, ponieważ szkielet mineralny SMA może być bardziej odporny na zagęszczanie. Zale­ży to oczywiście od składu konkretnego SMA. Także przy ultra cienkich warstwach, które mogą być układane w warstwie o grubości 1,5 cm (czyli „na 1 ziarno"), nie ma co liczyć na to, że uda się cokolwiek „zwałować".

· Należy dążyć do jak największej monolityczności nawierzchni — układać całą szerokością jezdni i optymalnie grubymi warstwami.

Wbudowywanie — zasady ogólne:

■              Przed rozpoczęciem wbudowywania powinno się ustalić kolejność ułożenia pasów roboczych w poszczególnych warstwach, tak aby spoiny się nie po­krywały. W konstrukcjach wielowarstwowych złącza powinny być przesu­nięte względem siebie o minimum 15 cm

· spoiny powinny być prostoliniowe, prostopadłe lub równoległe do osi jezdni,

· powierzchnie przylegających warstw powinny być na jednym poziomie.

· Należy unikać częstej zmiany szerokości roboczej rozkładarek.

· Należy dostosować prędkość rozkładarki do wydajności WMB i możliwości transportu mieszanki, tak aby nie dopuścić do przestojów rozkładarki.

· Temperatura rozkładania zależy od rodzaju lepiszcza zastosowanego w mieszance mineralno-asfaltowej. Należy kierować się zaleceniami produ­centa lepiszcza.

· Należy pamiętać o prawidłowym wykonaniu zakończenia działki roboczej przez obcięcie oraz prawidłowym rozpoczęciu pasa roboczego.

· W przypadku powstawania „rakowin", czyli rozsegregowania mieszanki, należy wybrać rozsegregowaną mieszankę, uzupełnić miejsce gorącą mie­szanką i zawałować.

· Często występujące plamy na układanej nawierzchni z SM A mogą świad­czyć o:

· zbyt krótkim czasie mieszania składników — są...