Patterson James - Alex Cross 01 - W sieci pająka.pdf - James Patterson - Arekszefunio

JAMES PATTERSON

W SIECI PAJĄKA

Z angielskiego przełożył

RAFAŁ LISOWSKI

WARSZAWA 2007

Tytuł oryginału: ALONG CAME A SPIDER

PODZIĘKOWANIA

Pragnę podziękować Peterowi Kimowi za pomoc w odkrywaniu tajemnic prywatnego

życia ludzi i wielu tabu, wciąż istniejących w Ameryce. Dzięki Anne Pough - Campbell,

Michaelowi Ouweleenowi, Holly Tippet i Irene Markocki lepiej zrozumiałem Alexa i

wyobraziłem sobie jego życie w południowo - wschodniej części Waszyngtonu. Liz Delie i

Barbara Groszewski dbały o moją pisarską rzetelność. Dzięki Marii Pugatch (mojej Lowenstein)

oraz Markowi i MaryEllen Pattersonom przypomniałem sobie lata pracy na oddziale

psychiatrycznym w McLean Hospital. Carole i Brigid Dwyer oraz Midgie Ford bardzo mi

pomogły przy pracy nad postacią Maggie Rose. Richard i Artie Pine biegali z tą książką

wszędzie, jak demony, którymi potrafią być. I wreszcie, dziękuję Fredrice Friedman, z którą od

początku do końca dzieliłem swe trudy.

PROLOG

ZABAWMY SIĘ W UDAWANIE (1932)

Niedaleko Princeton w stanie New Jersey,

marzec 1932

Okna domu na farmie Charlesa Lindbergha świeciły jasnym, pomarańczowawym

światłem. Budynek przypominał płonący zamek, zwłaszcza na tle ponurych jodłowych lasów tej

części New Jersey. Spośród obłoków mgły wyłoniła się sylwetka chłopca. Był już coraz bliżej.

Coraz bliżej swej pierwszej chwili sławy, swojego pierwszego zabójstwa.

Noc była czarna; na rozmiękłej, błotnistej ziemi pełno było kałuż. Chłopiec to

przewidział. Wszystko dokładnie zaplanował. Nic nie było w stanie go zaskoczyć, nawet pogoda.

Na nogach miał robociarskie buty, rozmiar 9. Czubki i pięty butów wypchał szmatami i

strzępkami „Philadelphia Inquirera”.

Chciał zostawić ślady. Dużo śladów - śladów mężczyzny, a nie dwunastoletniego chłopca.

Miały one prowadzić od szosy zwanej Stoutsburg Wertsville Road aż do domu na farmie i z

powrotem.

Kiedy dotarł do rzędu sosen, niecałe trzydzieści metrów od ogromnego gmaszyska, zaczął

drżeć. Rezydencja była równie wielka, jak ją sobie wyobrażał; tylko na pierwszym piętrze

mieściły się cztery łazienki i siedem sypialni. Tak właśnie mieszkali sobie na wsi Lucky Lindy i

Anne Morrow.

Luz - blues, pomyślał.

Był coraz bliżej okna jadalni. Fascynował go ten stan znany jako „sława”. Wiele o tym

myślał. Prawie bez przerwy. Jaka właściwie jest ta „sława”? Jak pachnie? Jak smakuje? Jak ta

„sława” wygląda z bliska?

„Najbardziej fascynujący i lubiany człowiek świata” siedział właśnie tutaj, przy stole.

Charles Lindbergh rzeczywiście był wysoki, elegancki, miał niesamowicie złociste włosy i jasną

cerę. „Lucky Lindy” rzeczywiście zdawał się wyróżniać spośród reszty ludzkości.

Podobnie jak jego żona, Anne Morrow Lindbergh. Miała krótkie, ciemne, kręcone włosy,

przy których jej karnacja sprawiała wrażenie kredowobiałej. Światła stojących na stole świec

zdawały się tańczyć wokół postaci kobiety.

Oboje siedzieli bardzo wyprostowani. Tak, rzeczywiście budzili zachwyt. Byli niczym

wyjątkowy dar od Boga dla całego świata. Trzymali głowy wysoko i jedli dystyngowanymi

ruchami. Chłopiec usiłował dojrzeć, co mają na talerzach z najdoskonalszej porcelany. Chyba

kotlety jagnięce.

- Będę od was sławniejszy, wy żałosne sztywniaki - wyszeptał w końcu.

Obiecał to sobie. Każdy szczegół przemyślał co najmniej tysiąc razy. Działał bardzo

metodycznie.

Poszedł po drabinę, którą robotnicy zostawili niedaleko garażu. Przycisnął ją mocno do

boku, a potem zaniósł tuż za okno biblioteki. Po cichutku wspiął się do pokoju dziecinnego.

Serce mu łomotało tak głośno, że aż je słyszał.

Lampa w holu oświetlała pokoik. Chłopiec dostrzegł łóżeczko, w którym spał mały

królewicz. Charles junior, „najsłynniejsze dziecko świata”.

Z jednej strony łóżeczka stał barwny parawan z rysunkami wiejskich zwierząt, który

chronił przed przeciągami.

Chłopiec podziwiał własny spryt i swoją przebiegłość.

- Przyszedł Pan Lisek - szepnął, cichutko otwierając okno.

Zrobił kolejny krok i wreszcie znalazł się we wnętrzu.

Stanął nad łóżeczkiem i zaczął się wpatrywać w małego królewicza. Malec miał złote loki

jak ojciec, ale był tłusty. Charles junior miał zaledwie dwadzieścia miesięcy, a już się zdążył

spaść. Chłopiec tracił panowanie nad sobą. Łzy spływały mu po policzkach. Jego ciało zaczęło

drżeć z frustracji i gniewu - zmieszanych z największą radością życia.

- No, pociecho tatusia, czas na nas - mruknął pod nosem.

Wyjął z kieszeni malutką gumową piłeczkę, do której przymocowana była elastyczna

gumka. Przełożył Charlesowi juniorowi ten dziwny przedmiot przez głowę właśnie w chwili, gdy

otwarły się błękitne oczka malca.

Dziecko zaczęło płakać, ale chłopiec wetknął piłeczkę prosto w zaślinioną buzię. Pochylił

się i chwycił małego Lindbergha w ramiona, po czym prędko zszedł po drabinie. Wszystko

zgodnie z planem.

Puścił się biegiem przez zabłocone pola z wijącym się berbeciem w objęciach - i wreszcie

zniknął w ciemności.

Niecałe trzy kilometry od farmy zakopał rozpuszczonego bachora Lindberghów - zakopał

go żywcem!

A to był dopiero początek tego wszystkiego, co miało nadejść. W końcu sam był jeszcze

dzieckiem.

To on, a nie Bruno Richard Hauptmann, porwał dziecko Lindberghów. Zrobił to

samodzielnie.

Luz - blues.

Patterson James - Alex Cross 01 - W sieci pająka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: