41
PRAWO ADMINISTRACYJNE
czyli
KOSTKA ROBIKA
Wydawnictwo umcs.net.pl
Lublin 2007
Skrypt zawiera prawie wszystkie 163 tezy wymagane do zaliczenia w semestrze zimowym II roku na kierunku prawo stacjonarne. Zagadnienia opracowali:
- Robik(tezy 1-85),
- Tatiana(tezy 86-163),
z wyjątkiem tez 49 i 121, które opracował Qsss.
Uwaga! Autorzy dołożyli starań, by skrypt nie zawierał błędów merytorycznych, nie jest to jednak całkowicie wykluczone. Dzieło to należy również traktować jako niezbędne minimum. Osoby chcące mocniej zgłębić przedmiot prawa administracyjnego i/lub liczące na wysoką ocenę z egzaminu powinny poszerzyć swoją wiedzę o podręczniki, wykłady prof. Zdyba, notatki z ćwiczeń, orzecznictwo SN, NSA, WSA, TK, ETS, SPI.
A. PODSTAWOWE POJĘCIA I INSTYTUCJE.
1. POJĘCIE ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(notatki z wykładu).
Ujęcie podmiotowe: system podmiotów utworzonych i wyposażonych w kompetencje do prowadzenia organizatorskiej i kierowniczej działalności.
Ujęcie przedmiotowe: taka działalność państwa, której przedmiotem są sprawy administracyjne albo inaczej zadania i kompetencje w zakresie władzy wykonawczej.
Ujęcie formalne: cała działalność wykonywana przez podmioty administracji bez względu na to, czy działalność ta ma charakter administracyjny, czy też nie.
Definicja „wielkiej reszty” Jellinka: administrację stanowi ta część działalności państwa, która nie jest ani ustawodawstwem, ani sądownictwem.
2. PODSTAWOWE CECHY ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(Stahl- str. 14-17).
- działanie w imieniu i na rachunek państwa lub innego podmiotu, któremu państwo przekazało część władzy,
- możność działania w formach władczych, zabezpieczonych zastosowaniem przymusu państwowego,
- działanie w interesie publicznym,
- polityczny charakter,
- działanie na podstawie prawa i w granicach przez niego określonych: co nie jest dozwolone, jest zabronione,
- aktywność, zwrócenie ku przyszłości, możność podejmowania działania z własnej inicjatywy,
- działanie w sposób ciągły i stabilny,
- oparcie(z reguły) na zawodowym personelu,
- monopolistyczny i bezosobowy charakter,
- zorganizowanie i działanie na zasadzie kierownictwa i podporządkowania,
- nie dążenie do zysku(co nie znaczy, że świadczenie nie mogą być odpłatne).
3. FUNKCJE ADMINISTRACJI I JEJ PODZIAŁY(Stahl- str. 17-20)
Administrację można dzielić na: a) państwową i samorządową,
b) władczą i niewładczą(wg charakteru działań),
c) centralną i terytorialną(a tę na regionalną i lokalną)
d) ogólną i specjalną.
Funkcje administracji zmieniały się w rozwoju historycznym. Najpierw podstawowa była tzw. policja administracyjna, tj. działania prawne i faktyczne podejmowane dla odsunięcia niebezpieczeństw grożących dobrom, np. porządkowi publicznemu. W państwie liberalnym funkcją reglamentacyjną było wykonywanie ustaw i stosowanie prawa w formie aktów adm. zabezpieczone gwarancjami praw obywateli, zwłaszcza przez sądownictwo adm. Stopniowo coraz większą rolę odgrywała funkcja zaspokajania podstawowych potrzeb bytowych ludzi i organizowania usług w dziedzinie infrastruktury komunalnej, oświaty, kultury, w sferze socjalnej. Jest to administracja niewładcza-świadcząca i w przeciwieństwie do adm.władczej(wciąż dominującej) nie zawsze jest ściśle uregulowana prawnie a opiera się na normach zadaniowych, ogólnokompetencyjnych.
4. SPRAWA ADMINISTRACYJNA(notatki z ćwiczeń).
Termin „sprawa” występuje najczęściej w przepisach o kompetencjach i zakresie kompetencji organów państwowych. Druga kategoria przepisów to przepisy przepisy regulujące procedury podejmowania autorytatywnych rozstrzygnięć przybierających postać jurysdykcji. Nie ma ustawowej definicji sprawy adm. W k.p.a. termin „sprawa” używany jest najczęściej dla określenia przedmiotu administracyjnego postępowania jurysdykcyjnego. Sprawy adm. nie można postrzegać wyłącznie przez pryzmat prawa procesowego, bo pomiędzy kształtem także normatywnym postępowania a jego przedmiotem istnieje stosunek wynikania tej treści, iż kształt postępowania jest konsekwencją specyficznych cech jego przedmiotu a nie odwrotnie. Istoty spraw adm. trzeba szukać więc w sferze regulacji materialnej. Pojęcie sprawy adm. wyraża elementy procesu stosowania normy materialnej. Zdaniem Wosia sprawę administracyjną stanowi przewidziana w przepisach prawa adm. materialnego możliwość konkretyzacji wzajemnych uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnoprawnego, którymi są organ adm. i indywidualny podmiot niepodporządkowany organizacyjnie temu organowi. Sprawa powstaje z chwilą ziszczenia się przesłanek faktycznych zawartych w hipotezie normy wyższego stopnia stanowiącej o powinności zastosowania normy przedmiotowej przez rozstrzygnięcie o określonych uprawnieniach lub obowiązkach za pomocą autorytatywnego aktu- z tą chwilą zawiązuje się też między właściwym organem a przyszłym adresatem tegoż aktu stosunek administracyjnoprawny.
5. SPRAWA Z ZAKRESU ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(Stahl- str. 21-23, notatki z ćwiczeń).
W doktrynie i judykaturze pojęcie to nie jest jednolicie definiowane, jest ono jednak pojęciem prawnym, więc ustalenie jego treści ma doniosłe znaczenie(np. może determinować zakres prawa do sądu). Pojęcie sprawa z (...) ma charakter materialnoprawny i obejmuje sprawy należące do właściwości organu administracji a istotnym kryterium przyjęcia, że iż konkretna uchwała została podjęta w sprawie z(...), jest „przynależność norm prawnych stanowiących podstawę jej wydania do norm prawa administracyjnego(publicznego) i wynikający z tej normy charakter przedmiotu regulacji w drodze uchwały”(postanowienie SN). Wg TK kryterium wyróżnienia sprawy z(...) nie może stanowić ani brak cywilnych skutków danej uchwały rady gminy, ani ogólny i abstrakcyjny jej charakter. TK uważa, że słusznie podkreśla się to, iż akt administracyjny jest źródłem nabycia własności przez określony podmiot, nie oznacza, że tym samym traci on charakter aktu administracyjnego. Uchwały organów gminy mogą wywoływać podwójne skutki- w sferze prawa cywilnego i administracyjnego. Każde z nich mogą i powinny być rozpatrywane w kontekście odpowiednich gałęzi prawa. Przykłady uchwał z(...): określenie zasad gospodarki nieruchomościami, określenie stawek czynszu regulowanego za najem lokali mieszkalnych, zarządzenie przetargu.
6. ROZWÓJ PRAWA ADMINISTRACYJNEGO I NAUKI ADMINISTRACJI(notatki z wykładu).
Starożytny Rzym: Konstytucja Walentyniana z 370 r. adresowana do prefekta miasta dot. studentów.
Monarchia absolutna: model państwa policyjnego. Zasady: umocnienie władzy panującego, hierarchiczne podporządkowanie, zawodowa kadra, bezwzględne posłuszeństwo, rozdział sądownictwa od administracji.
Model liberalnego państwa prawnego: ograniczenie administracji do minimum, związanie prawem.
Dawna Polska: przykładami aktów prawnych z dziedziny administracji były konstytucje, np. o powołaniu KEN. Określały one przedmiot działania, zakres uprawnień władz, obowiązki poszczególnych stanów wobec tych władz i państwa wobec ludności.
Prekursorzy nauki administracji w Polsce: Staszic, A. Okolski(XIX w.), M. Zimmermann(20-lecie międz.).
7. PRAWO ADMINISTRACYJNE A INNE GAŁĘZIE PRAWA(Stahl- str. 27-31, Sczaniecki- str. ?).
Nie jest możliwe precyzyjne oddzielenie prawa administracyjnego od innych gałęzi. Mamy czasami do czynienia z tzw. sferą pogranicza prawa. Najsilniejsze relacje łączą prawo adm. z konstytucyjnym. Wynika to m.in. z wspólnego częściowo przedmiotu unormowania. Wg niektórych prawo konstytucyjne to prawo w spoczynku a administracyjne- w działaniu. Przenikanie prawa adm. z karnym widać w prawie wykroczeń zwanym dawniej karno-administracyjnym. Natomiast prawo cywilne jest już przeciwstawiane prawu adm.(choć trzeba podkreślić, że byli tacy, którzy negowali i ten podział). Wynika to z podziału na prawo publiczne i prywatne. Sporne jest jednak kryterium tego podziału. Może nim być np. chroniony interes(Ulpian), właściwość sądowa, rodzaj sankcji.
8. POJĘCIE PRAWA ADMINISTRACYJNEGO(Stahl- str. 34-41).
Prawo administracyjne może być definiowane negatywnie albo pozytywnie. W pierwszym ujęciu będzie to prawo nie mieszczące się w ramach innych dyscyplin prawa. Definicja taka jest b. prosta, ale słaba pod względem poznawczym. Przykładów definicji pozytywnych jest wiele; są też poglądy negujące możliwość zdefiniowania prawa administracyjnego. Podręcznik Stahl proponuje następującą definicję: prawo administracyjne to taka gałąź prawa, która normuje:
a) tworzenie, strukturę organizacyjną, zadania i zasady działania administracji publicznej i innych osob i jednostek wykonujących dla dobra wspólnego i jednostki zadania z zakresu administracji publicznej(...),
b) relacje zachodzące pomiędzy tymi podmiotami oraz
c) prawa i powinności podmiotów administrowanych przez podmioty administrujące, w tym poddanych pieczy lub nadzorowi administrujących.
9. STOSUNEK ADMINISTRACYJNY(Stahl- str. 55-59).
Ze stosunkiem administracyjnym mamy do czynienia, gdy stosunek prawny jest uregulowany w normach prawa administracyjnego. Stosunek taki zachodzi między podmiotem administrującym a administrowanym. Powstanie, zmiana i ustanie stosunku administracyjnego mogą wynikać bezpośrednio z mocy prawa, przy zaistnieniu doniosłych na gruncie prawa adm. faktów(zdarzeń lub zachowań) a także z czynności administracyjnoprawnych(podejmowanych z urzędu albo na wniosek), w tym głównie aktów administracyjnych.
10. RODZAJE STOSUNKÓW ADMINISTRACYJNYCH(Stahl- str. 58-59).
Wg kryterium funkcji w mechanizmie realizacji prawa administracyjnego: stosunki materialnoprawne, proceduralne, ustrojowe i sporno-administracyjne.
Wg kryterium złożoności: elementarne i złożone.
Wg kryterium zaistnienia: potencjalne i rzeczywiste.
Wg kryterium następstw: wywołujące skutki jedynie w sferze prawa adm. i w innej, np. prawa cywilnego.
11. ELEMENTY STOSUNKU ADMINISTRACYJNEGO(Stahl- str. 57).
a) przedmiot: jest nim sprawa z zakresu administracji,
b) podmioty: administrujący i administrowany,
c) treść: wyznaczone prawem adm. zachowania(nakazane, zakazane, dozwolone).
d) układ prawnej sytuacji pomiędzy podmiotami: brak równorzędności.
12. PUBLICZNE PRAWO PODMIOTOWE(Stahl- str. 63-67).
Teoria publicznych praw podmiotowych ukształtowała się w XIX w. w Niemczech i Austrii. Lista publicznych praw podmiotowych nie jest zamknięta, nie ma też wrodzonych publicznych praw podmiotowych. Nie wynikają one z natury, religii itp., lecz zawsze są zawarte w prawie przedmiotowym, stąd nie mają one charakteru absolutnego- możliwe są ograniczenia(ale drogą ustawową i z zachowaniem zasady proporcjonalności). O publicznym prawie podmiotowym określonej osoby wobec władzy publicznej mówi się, gdy od zachowania tej osoby zależy, czy dla tej władzy powstanie obowiązek prawny. Zrzeczenie się publicznych praw podmiotowych w zasadzie jest niedopuszczalne, ale można z nich nie korzystać. Źródłem publicznych praw podmiotowych są tylko przepisy powszechnie obowiązujące, zwłaszcza Konstytucja RP. Inne: ustawy(zwłaszcza z zakresu prawa administracyjnego), umowy międzynarodowe, np. EKPCz. Publiczne prawa podmiotowe można różnie klasyfikować, np. 1) prawa wolnościowe(mają charakter negatywny, gdyż przyznają jednostce prawo domagania się, by państwo NIE wkraczało w daną dziedzinę), 2) prawa polityczne(możliwość współdziałania przy tworzeniu organów państwa, wywierania wpływu na wykonywanie władzy publicznej), 3) prawa do pozytywnych świadczeń ze strony władzy publicznej(np. prawo do zasiłku).
13. OBOWIĄZKI PUBLICZNE(Stahl- str. 88- 89).
Obowiązki publiczne mają charakter powszechny. Zgodnie z art. 84 Konstytucji RP każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków określonych w ustawie. Obowiązkowi poddane są wszystkie osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Wynika to z władztwa personalnego(odnosi się do każdego obywatela polskiego niezależnie od miejsca pobytu) i terytorialnego(odnosi się do każdego przebywającego na terytorium Polski niezależnie od obywatelstwa). Można wyróżnić obowiązki o charakterze powszechnym- skierowane do wszystkich adresatów bądź szerokiego ich kręgu, np. związane ze zwalczaniem chorób zakaźnych)- i szczególnym- skierowane do określonej grupy osób, np. obowiązek oczyszczania chodników wzdłuż nieruchomości.
14. SŁUŻBA PUBLICZNA(notatki z ćwiczeń).
Służba publiczna(państwowa, cywilna) to kadra wykonująca zadania aparatu państwowego, w tym...(tu mam brak w notatce). Służbę publiczną charakteryzuje:
1) jednostronne ustalenie przez państwo(w drodze ustawowej) warunków służby państwowej, tj. składników stosunku służbowego a więc obowiązków i uprawnień funkcjonariusza(urzędnika);
2) publicznoprawny charakter służby, którego wyrazem jednostronny akt administracyjny przyjęcia do służby w postaci mianowania(akt o charakterze decyzji) przy zachowaniu dobrowolności wstąpienia;
3) trwałość stosunku służbowego oznaczająca w konsekwencji znacznie dalej idącą niż przy innych zasadach zatrudniania urzędnika stabilizację statusu urzędnika;
4) podporządkowanie urzędnika wyrażające się w nałożonych przez prawo obowiązkach i ograniczeniach a obejmujące podległość władzy przełożonego, dyspozycyjność, jak również podporządkowanie interesów osobistych interesom państwa(służby);
5) wzmocnienie rygoru odpowiedzialności funkcjonariusza za jego działania, przede wszystkim odpowiedzialność dyscyplinarna;
6) istnienie po stronie urzędnika będącego w służbie państwowej określonych uprawnień mających niekiedy charakter przywilejów stanowiących swego rodzaju rekompensatę za poświęcenie służby.
Służba publiczna wg prof. Zdyba: pojęcie służby publicznej może mieć b. szeroki zakres i w jakimś sensie można je łączyć z wszelką aktywnością człowieka ukierunkowaną na innych(dobro innych osób) bez względu na miejsce w hierarchii społ. czy rolę, funkcję realizowaną w strukturze państwa. Pojęcie służby publicznej łączy się z powinnością w stosunku do innych i wolą działania dla nich. Tak pojmowana służba publiczna stanowi swoiste wyzwanie i zadanie zarazem. Zdaniem prof. Zdyba nie ulega wątpliwości, że na funkcjonariuszach pełniących służbę publiczną ciążą szczególne obowiązki, w tym też troska o dobro wspólne. Idea dobra wspólnego zakłada pewną ofiarność z ich strony tj. ze strony funkcjonariuszy, z którą mogą łączyć się kwalifikowane szczególne wymagania. Prof. Zdyb omawia służbę publiczną na tle następujących problemów: 1) autorytet państwa(władzy), 2) orzecznictwo TK, 3) wartość prawa, 4) uszanowanie godności rządzonych, 5) honor służby, 6) prawość woli i poczucie sprawiedliwości, 7) ukierunkowanie na dobro wspólne, 8) kwalifikacje fachowe i moralne, 9) etos służby.
15. ISTOTA WŁADZTWA ADMINISTRACYJNEGO(Stahl- str. 69-70+ notatki z ćwiczeń).
Wg W. Dawidowicza władztwo administracyjne to działanie w zakresie administracji państwowej w takich formach prawnych, których realizacja jest zabezpieczona prawną możliwością zastosowania środków przymusu państwowego, również w odpowiednich formach prawnych. Władztwo administracyjne przejawia się w tych działaniach organów administracji publicznej, które są podejmowane w formie aktów publicznoprawnych, a więc zarówno indywidualnych aktów administracyjnych, jak i aktów generalnych o charakterze normatywnym.
Inna definicja(podana na ćwiczeniach): pewne stworzone przez prawo znamiona czynności prawnych, np. 1) jednostronność, 2) domniemanie legalności, 3) przymus.
16. WŁADZTWO WEWNĘTRZNE I ZEWNĘTRZNE(http://www.sciaga.pl+ przemyślenia własne)
Władztwo zewnętrzne skierowane jest do podmiotów nie podporządkowanych- organizacyjnie organowi administracji, a więc do obywateli i osób prawnych.- Władztwo wewnętrzne skierowane jest do organów podporządkowanych i innych jednostek organizacyjnych oraz do podległych pracowników.
17. UZNANIE ADMINISTRACYJNE(WŁADZA DYSKRECJONALNA W ADMINISTRACJI)(Stahl- 76-82).
W wąskim rozumieniu uznanie administracyjne występuje, gdy norma prawna nie determinuje konsekwencji prawnych w sposób jednoznaczny, lecz pozostawia w sposób wyraźny dokonanie takiego wyboru organowi administracji. Szersze rozumienie uznania adm. przyjmuje, że z uznaniem adm. mamy do czynienia zarówno gdy jest wybór konsekwencji prawnych, jak i gdy w grę wchodzi jedynie interpretacja użytych przez prawodawcą pojęć nieostrych. W prawie polskim pojęcie uznania adm. nie jest ustawowo zdefiniowane. Zwroty świadczące o istnieniu uznania adm.: „może”, „mogą”, „ma prawo”, „przysługuje prawo”, „uprawniony jest”.
18. KONTROLA UZNANIA ADMINISTRACYJNEGO(Stahl- str. 81-82).
Charakter uznania adm. sprawia, że nie może ono być wyłączone spod kontroli a nawet powinno być poddane kontroli wzmocnionej. Podstawowym kryterium kontroli jest legalność, ale w niektórych państwach, np. Anglii, także „racjonalność” ,”dobra wiara”. W Polsce teoretycznie bada się władzę dyskrecjonalną jedynie pod względem legalności, lecz czasem trudne może być ścisłe oddzielenie kryterium legalności od celowości. Do sprawowania kontroli w Polsce uprawnione są różne podmioty, m.in. sądy a także sama administracja.
19. CHARAKTER WŁADZTWA ADMINISTRACYJNEGO.
Patrz teza 15.
20. ZASADY ODPOWIEDZIALNOŚCI ADMINISTRACYJNEJ(kserówki mgr-a Kruka).
Odpowiedzialność administracyjna ma charakter przede wszystkim obiektywny. Przesłanka winy występuje w polskim prawie administracyjnym tylko kilkanaście razy a jej istnienie jest w tych wypadkach wyrażone wprost(np. „stopnia zawinienia” ) lub pośrednio(np. „choćby nieumyślnie”). Stanowisko TK w tej kwestii ewoluowało: od uznawania winy jako przesłanki odpowiedzialności w 1994 r. do obiektywizacji odpowiedzialności- orzeczenie z 1998 r. i kolejne. Jednak TK porównując odpowiedzialność administracyjną do anglosaskiej strict liability, uważa, że choć wina nie jest przesłanką odpowiedzialności adm., to podmiot, któremu przypisano delikt, może się od niej uwolnić, dowodząc, że zrobił wszystko, czego można było od niego rozsądnie wymagać, aby do naruszenia przepisów nie doszło. Przesłanką odpowiedzialności adm. nie jest również szkoda. Rozmiar szkody może mieć jedynie wpływ na wymiar kary(przy karach względnie oznaczonych), ale nie na samo jej wymierzenie.
21. SANKCJA ADMINISTRACYJNA(Stahl- str. 70-74).
Za sankcję prawną(także administracyjną) uznać można dolegliwość(majątkową, osobistą, polegająca na utracie praw-cofnięciu lub wygaśnięciu, nieważności czynności lub aktu) wymierzaną za naruszenie lub niewykonanie normy prawnej. Cechy sankcji administracyjnej: 1) musi mieć podstawę prawną, 2) jest konsekwencją niezgodnego z prawem zachowania się jednostki lub innego podmiotu, 3) ma prewencyjno-represyjny charakter, 4) jej nałożenie następuje w formie władczego rozstrzygnięcia podmiotu administrującego, 5) jej wprowadzenie i stosowanie musi uwzględniać zasadę proporcjonalności, 6) jej nałożenie musi podlegać sądowej kontroli. Do cech gwarantujących skuteczność sankcji można dodać(oprócz niektórych wyżej wymienionych) nieuchronność.
22. DECENTRALIZACJA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(Stahl- str. 139-140).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konstytucji RP „ustrój terytorialny RP zapewnia decentralizację władzy publicznej”. Formą tej decentralizacji jest samorząd terytorialny, który w myśl art. 16 ust. 2 uczestniczy w sprawowaniu władzy, wykonując istotną część zadań publicznych w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Układ zdecentralizowany polega na prawnym ustanowieniu określonego stopnia samodzielności w wykonywaniu określonego rodzaju zadań przez jednostkę zdecentralizowaną. Jest to samodzielność względna: granice samodzielności organów zdecentralizowanych wyznaczają środki nadzoru. Nadzór tym różni się od kierownictwa, że środki nadzoru mogą być zastosowane tylko w sytuacjach, które wskazuje ustawa i tylko te środki, których użycie zostało przez ustawę dopuszczone.
23. DEKONCENTRACJA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ(Stahl- str. 140).
Dekoncentracja nie odnosi się bezpośrednio do układów organizacyjnych, nie określa stosunków między poszczególnymi jednostkami. Wyraża natomiast sposób podziału zadań i oznacza taki system, w którym załatwianie większości spraw bieżących przesuwa się z jednostek centralnych na niższe. Załatwienie tych spraw na szczeblu centralnym oznaczałoby koncentrację. Pojęcia te nie określają natomiast, czy zadania te będą realizowane w sposób niezależny, czy też jednostka działająca będzie w swym działaniu hierarchicznie podporządkowana. A więc każda decentralizacja zawiera dekoncentrację, ale nie odwrotnie. Dekoncentracja może istnieć również w systemie centralizacji. Koncentracja może istnieć tylko w systemie centralizacji.
24. DUALIZM W ADMINISTRACJI(Stahl- str. 145-146).
W administracji dualistycznej lokalna administracja dzieli się na organy administracji państwowej(rządowej) i samorząd wykonujący zadania publiczne na zasadach samodzielności. Dualistyczna administracja jest też kategorią konstytucyjną. Konstytucja RP przyjmuje domniemanie kompetencji na rzecz samorządu terytorialnego: art. 163 mówi, że samorząd wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. W województwach obok samorządu regionalnego działają organy adm. rządowej: wojewodowie oraz działający pod zwierzchnictwem wojewodów kierownicy zespolonych służb, inspekcji i straży oraz organy administracji niezespolonej. Co ciekawe, w powiecie zespolone organy adm. rządowej działają pod zwierzchnictwem starosty, który reprezentuje adm. samorządową. O dualizmie można mówić także jako dualizmie zadaniowym samorządu: zadania własne i zadania zlecone.
25. MONIZM W ADMINISTRACJI(Stahl- str. 145+ przemyślenia własne na zasadzie a contrario).
Monizm generalnie nie różni się od dualizmu pod względem przedmiotu administrowania. Różnica to jednolitość władzy- brak wielopodmiotowości władz publicznych. Brak samorządu terytorialnego. W Polsce monizm został zarzucony w 1990 r.
26. ZAKŁAD ADMINISTRACYJNY(notatki z ćwiczeń+ Stahl- str. 217-219, ale tu są pewne nieścisłości).
Różnica między zakładem administracyjnym a publicznym, zdaniem mgr-a Kruka, polega na tym, że zakład administracyjny może utworzyć TYLKO organ państwowy a zakład publiczny także inne podmioty(np. KUL jest zakładem publicznym, ale nie administracyjnym). Takiego konsekwentnego rozróżnienia brak w podr. Stahl.
27. ZAKŁAD PUBLICZNY(notatki z ćwiczeń+ Stahl- str. 217-219, ale tu są pewne nieścisłości).
Zakład publiczny to jedność osób i rzeczy, powołana przez organy administracji publicznej bądź za ich przyzwoleniem przez inne podmioty dla trwałej realizacji określonego zadania publicznego. Ustrój zakładów publicznych określa statut uchwalany przez odpowiedni organ zakładu albo nadawany przez podmiot tworzący. W Polsce brak ustawy normującej status prawny wszystkich zakładów, są natomiast ustawy dot. poszczególnych typów zakładów, np. ustawa o bibliotekach, ustawa o szkolnictwie wyższym.
28. RODZAJE ZAKŁADÓW PUBLICZNYCH(notatki z ćwiczeń).
Wg kryterium celu:
- urzędy,
- kultury i kształcenia,
- badawcze,
- opieki zdrowotnej,
- zaopatrzenia na wypadek śmierci,
...
gosicka