Sade, Donatien Alphonse Francois de - Julietta powodzenie występku.pdf - zachomikowane - p-jack

Donatien Alphonse Francois de Sade

Julietta Powodzenie Występku

INICJACJE

Obie, Justyna i ja, wychowałyśmy się w klasztorze Panthemont. Słyszeliście o tym sławnym opactwie i wiecie, że od

dawna stamtąd właśnie wychodzą w świat najpiękniejsze i najbardziej wyuzdane kobiety Paryża. Eufrozyna,

dziewczyna z sąsiedztwa, której śladami zamierzałam pójść, a która wymknęła się z domu rodziców, aby oddać się

rozpuście, była w tym klasztorze moją towarzyszką. A ponieważ to od niej i od duchowej kierowniczki jej

przyjaciółek otrzymałam pierwsze wskazówki dotyczące moralności [...], wypada mi teraz obie je przedstawić. ..,

zdać szczegółową relację z wczesnego etapu mego życia, kiedy to w sercu uwiedzionym i zepsutym przez te dwie

syreny pojawiły się zalążki przyszłych występków.

Zakonnicą, o której wspomniałam, była Madame Delbene. Funk-cj ę przeoryszy sprawowała od pięciu lat i

dochodziła właśnie trzydziestki, kiedy ją poznałam. Niepodobna wyobrazić sobie piękniejszej istoty: stworzona dla

pędzla artysty, blondynka o ujmującym wyrazie twarzy, błękitnych, żywych i czułych oczach oraz talii Gracji. Jako

ofiara rodzinnych ambicji Delbene w wieku dwunastu lat trafiła do klasztoru, ażeby znaczniejsza część spadku

mogła przypaść znienawidzonemu przez nią bratu. Ubezwłasnowolniona w wieku, gdy namiętności domagają się

swych praw i, choć z nikim jeszcze nie związana, kochająca mężczyzn i świat, musiała zadać sobie gwałt i

zwyciężyć w najtrudniejszych zmaganiach, zanim zaakceptowała swoją sytuację. Nieprzeciętnie inteligentna, mająca

za sobą lekturę wszystkich filozofów, potrafiąca świetnie myśleć, Delbene, przystawszy na swoje wycofanie, nie

omieszkała zadbać o dwie czy trzy zaufane przyjaciółki. Odwiedzano ją, pocieszano. A ponieważ była dość bogata,

miała dostęp do wszystkich książek

i duserów, jakich zapragnęła, łącznie z tymi, które musiały rozpalać jej wyobraźnię, już i tak żywą, i nie wyziębiały

bynajmniej jej azylu.

Co do Eufrozyny zaś, to związałam się z nią jako piętnastolatką od półtora roku przebywającą już w klasztorze. To

ona i Madame Delbene zaproponowały mi zasilenie ich grupy, kiedy skończyłam trzynaście lat. [...]

Nie muszę wyjaśniać, że lubieżność jest u żyjących w zamknięciu kobiet jedynym motorem ich związków. Tym, co

je łączy, nie jest cnota, lecz sperma. Podobamy się tej, którą podniecamy, stajemy się przyjaciółką tej, która nas

pieści.

Mając żywy temperament, już jako dziewięciolatka przyzwyczaiłam moje palce do tego, by odpowiadały na

pożądania lęgnące się w mej głowie, i czekałam odtąd jedynie sposobności, by zostać odpowiednio poinstruowaną i

poświęcić się karierze, do jakiej tak udatnie przygotowała mnie wcześnie rozbudzona natura. Eufrozyna i Delbene

zaoferowały mi wkrótce to, czego szukałam. Przełożona, która chciała rozpocząć moją edukację, zaprosiła mnie

pewnego razu na obiad... Była już tam Eufrozyna. Tego dnia było strasznie gorąco. Upał posłużył obu za pretekst do

negliżu, w jakim je zastałam. Nie miały na sobie nic oprócz przezroczystych bluzek i czerwonych wstążek, jakimi

się przepasały.

- Od kiedy jesteś w naszym domu - odezwała się Madame Delbene, całując mnie dość bezceremonialnie w czoło -

pragnęłam poznać cię bliżej. Jesteś bardzo ładna, sprawiasz wrażenie inteligentnej, a młode osoby twego pokroju

maj ą u mnie pewne względy... Rumienisz się, mój aniele, zabraniam ci tego. Wstyd jest chimeraj to jedynie skutek

obyczajów i wychowania, nawyk. Skoro natura stworzyła mężczyznę i kobietę nagimi, niepodobna, by jednocześnie

wpoiła w nas odrazę lub wstyd jako reakcję na nagość. Gdyby człowiek zawsze podążał za wskazaniami natury, nie

poznałby wstydu. Prawda ta dowodzi niestety, moje drogie dziecko, że istniejąpewne cnoty, których jedynym

źródłem jest całkowite zapomnienie o prawach natury. Jak bardzo podważono by zaufanie do moralności

chrześcijańskiej, gdyby przebadano pod tym kątem konstytuujące ją zasady! Kiedyś jeszcze o tym pogawędzimy.

Dzisiaj pomówimy o czymś innym. Ale najpierw rozbierz się tak jak my.

Zbliżywszy się do mnie obie rozbawione trzpiotki szybko pozbawiły mnie ubrania. Pocałunki Madaine Delbene

nabrały teraz całkiem innego charakteru...

- Jaka śliczna jest moja Julietta! - wykrzyknęła zachwycona. -Jakich miłych kształtów nabierają jej piersi! Są

większe niż twoje, Eu-frozyno, a przecież to dopiero trzynastolatka.

Palce uroczej przełożonej łaskotały moje piersi, a jej język trzepotał w mych ustach. Spostrzegła wkrótce, że jej

karesy oddziałały na mnie z taką siłą, że omal nie zemdlałam.

- Ach, do licha! - zawołała, nie mitygując się już dłużej i zaskakując mnie wymownością swych poczynań. - Co za

temperament! Przyjaciółki, przestańmy się krępować! Do diabła z tym, co przesłania jeszcze powaby, jakimi natura

nie obdarzyła nas przecież po to, by je ukrywać!

I zrzucając to, co ją okrywało, ukazała się nam piękna jak Wenus, której wdzięki zniewoliły samych Greków. Jej

skóra była bielą bieli... i aksamitem..., a j ej kształtów nie można by już udoskonalić. Eufrozy-na, która rychło poszła

za jej przykładem, nie dysponowała takimi powabami. Włosy miała nieco ciemniejsze niż Delbene i nie była tak do-

brze utoczona. Nie mogłaby się zapewne podobać w sposób tak jak tamta uniwersalny. Ale co za oczy! Jaka

inteligencja! Poruszona tyloma atrakcyjnymi przymiotami, żywo nakłaniana przez kobiety, które były w ich

posiadaniu, do wyzbycia się, jak one, wszelkich hamulców, uległam, jak łatwo się domyślacie. W stanie słodkiego

upojenia Delbene ciągnie mnie do łóżka i obsypuje pocałunkami.

- Chwileczkę, moje przyjaciółki - rzecze wkrótce mimo rozpalenia. - Wprowadźmy nieco ładu do tych przyjemności.

Zabawimy się jak należy, o ile je uporządkujemy.

Po tych słowach rozchyla mi nogi i kładąc się na łóżku, z głową między mymi udami, liże mnie, eksponując

jednocześnie najpiękniejsze w świecie pośladki przed Eufrozyną, która za pomocą palców wyświadcza jej taką samą

przysługę, jaką mnie wyświadcza język przełożonej. Zorientowana w tym, czego trzeba przeoryszy, Eufrozyną uzu-

pełnia swe pieszczoty solidnymi klapsami składanymi na jej tyłku, co,

jak zauważyłam, stanowczo mobilizowało naszą miłą nauczycielkę. Lubieżnie rozpalona dziwka pochłaniała spermę,

jakiej wskutek swych zabiegów kazała wciąż wypływać z mojej cipki. Niekiedy przerywała na chwilę, by na mnie

spojrzeć..., by obserwować mnie pogrążoną w rozkoszy.

- Jaka ona piękna! - entuzjazmowała się trybadka. - Och, jaka intrygująca! Śmielej, Eufrozyno, brandzluj mnie, mój

aniele! Chcę umrzeć upojona jej spermą! Zamieńmy się teraz miejscami - zawołała po chwili. - Droga Eufrozyno,

będziesz mieć mi to za złe, ale nie sądzę, bym mogła zwrócić ci rozkosze, o jakie mnie przyprawiłaś! Zaczekajcie,

moje miłe, chcę brandzlować was obie jednocześnie.

Umieszcza nas na łóżku, jedną obok drugiej. Za jej radą nasze ręce się krzyżują, a palce wodzą po łechtaczkach. Jej

język zagłębia się najpierw w cipce Eufrozyny. Obiema rękami pieści nasze dyskretne dziurki. Co jakiś czas porzuca

tamtą cipkę i dobiera się do mojej. Domyślacie się, że chłonąc w ten sposób trzy rozkosze jednocześnie, rychło się

spuściłyśmy. Po pewnym czasie trzpiotka każe się nam odwrócić. Prezentujemy jej tyłki. Brandzluje nas od spodu i

wylizuje anusy. Wielbiła nasze dupy, uderzała dłonią w pośladki i sprawiała, że umierałyśmy z rozkoszy.

Podniósłszy się wreszcie zawołała jak bachantka:

- Zrewanżujcie mi się teraz, brandzlujcie mnie obie naraz! Spocznę w twoich ramionach, Julietto, będę całować twe

usta, nasze języki będą się odpychać, nacierać na siebie, wzajemnie się ssać. Wsuniesz we mnie ten godmisz -

kontynuowała, podając mi go. - Ty zaś, Eufrozyno, troskliwie zajmiesz się moim tyłkiem, brandzlując mnie tym

małym etui, które znakomicie nada się do mojej dziurki... A ty, ptaszyno - ciągnęła, całując mnie - zadbaj o moją

łechtaczkę; to prawdziwe źródło kobiecych rozkoszy; możesz ją nawet rozdrapać, jestem twarda... Trochę się

zużyłam, potrzebuję mocnych wrażeń. Chcę z waszą pomocą przerobić się na spermę, chcę omdleć tu ze

dwadzieścia razy, jeśli łaska.

Zaiste! Oddałyśmy jej z nawiązką to, co same wcześniej otrzymałyśmy. Niepodobna było pracować bardziej

gorliwie nad sprawieniem kobiecie rozkoszy... I niepodobna byłoby znaleźć kobietę, która syciłaby się nią lepiej. W

końcu trzeba było odpocząć.

- Mój aniele - odezwała się ta czarująca istota - nie mogę wyrazić radości, jaką sprawiło mi spotkanie z tobą. Jesteś

wspaniałą dziewczyną. Pragnę, byś była jedną z mych rozkoszy. Zobaczysz, że można ich tutaj doznawać w sposób

bardzo żywy, choć pozbawione jesteśmy męskiego towarzystwa. Zapytaj Eufrozynę, czy jest ze mnie zadowolona.

- Och, moja miłości! Niech dowiodą ci tego moje pocałunki! -odpowiedziała nasza młoda przyjaciółka, przytulając

się do piersi Delbene. - Dzięki tobie poznałam siebie samą. Ukształtowałaś mój charakter, wyrwałaś mnie ze

zgubnych przesądów dzieciństwa. Dzięki tobie tylko żyję na świecie. Ach, jakże szczęśliwa jest Julietta, że raczysz

zająć się nią tak samo troskliwie!

- Owszem - odpowiedziała Delbene - zamierzam zająć się jej edukacją. Chcę wytrzebić z niej, jak wytrzebiłam z

ciebie, religijną ohydę, która pozbawia nas radości życia. Chcę jej wpoić zasady natury i przekonać ją, że wszystkie

bajki, jakimi dotychczas ją epatowano, zasługują tylko na wzgardę. Zjedzmy coś teraz, moje miłe, musimy jakoś

dojść do siebie. Po takich eksploatacjach trzeba się zregenerować.

Wyborny posiłek, jaki spożyłyśmy nago, pozwolił nam rychło odzyskać siły konieczne do tego, by zacząć wszystko

od początku. Znów zabrałyśmy się do brandzlowania... Z pomocą tysiąca nowych pozycji pogrążyłyśmy się

ponownie w skrajnych ekscesach wyuzdania. Wciąż zmieniając role, stawałyśmy się żonami tych, których przed

chwilą byłyśmy mężami, a oszukując w ten sposób naturę, zmuszałyśmy j ą przez cały dzień do wieńczenia

najsłodszymi rozkoszami wszelkich zniewag, jakich jej nie szczędziłyśmy.

Tak minął miesiąc. Po tym czasie Eufrozyna, która całkiem zatraciła się dla rozpusty, porzuciła klasztor i rodzinę, by

pogrążyć się w odmętach kurestwa i łajdactwa. Pewnego razu złożyła nam wizytę, przedstawiając swoją sytuację.

Nadto zepsute, by ganić jej decyzję, ustrzegłyśmy się utyskiwań i prób sprowadzenia jej na właściwą drogę.

- Dobrze zrobiła - podsumowała Madame Delbene. - Setki razy miałam ochotę poświęcić się tej karierze i

uczyniłabym to niechybnie, gdyby pociąg do mężczyzn zwyciężył we mnie nad skrajnym upodobaniem do kobiet.

Niebo wszakże, droga Julietto, przeznaczając dla mnie

wieczne zamknięcie, uczyniło mnie dość szczęśliwą, bym pragnęła tylko bardzo nieznacznie innego rodzaju

rozkoszy niż te, na jakie pozwala mi tutejszy azyl. Rozkosz, jaką kobiety mogą sobie zapewnić w swoim gronie, jest

tak wyborna, że niemal wcale nie oczekuję innej. Rozumiem jednak, że można kochać mężczyzn. Wyobrażam sobie,

że można zrobić wszystko, by się nimi uraczyć. O rozpuście wiem wszystko... Kto wie, czy nie wzniosłam się nawet

zdecydowanie ponad to, co dostępne wyobraźni?!

Pierwszą zasadą mej filozofii, Julietto - kontynuowała Delbene, która przywiązała się do mnie szczególnie od

momentu odejścia Eufrozy-ny -jest wzgarda wobec opinii publicznej. Nie wyobrażasz sobie, moja droga, do jakiego

stopnia kpię sobie ze wszystkiego, co mogą o mnie mówić. Jak mianowicie przyczyniać by się miała do mojego

szczęścia opinia jakiegoś prostaka? Reagujemy na nią tylko za pośrednictwem naszej wrażliwości. Jeśli jednak

mądrość i refleksja pozwolą nam osłabić tę wrażliwość w takim stopniu, byśmy nie odczuwali już skutków cudzych

ocen, nawet w sprawach, które dotyczą nas najbardziej, okaże się czymś zupełnie niemożliwym, ażeby dobra czy zła

sława wpływała jakkolwiek na nasze szczęście. Sami powinniśmy o nim decydować. Zależy ono tylko od naszego

sumienia, a może też bardziej jeszcze od naszych poglądów, na których jedynie powinny się gruntować najbardziej

oczywiste reakcje naszego sumienia. Sumienie bowiem - kontynuowała ta bystra kobieta - nie jest wszędzie takie

samo. Jest niemal zawsze rezultatem obyczajów i klimatu, skoro na przykład Chińczycy nie stronią bynajmniej od

zachowań, które przerażają Francuzów. Jeśli więc z pomocą tego plastycznego organu usprawiedliwić można rzeczy

przeciwne, odpowiednio do założonej swobody działania, to prawdziwa mądrość polegałaby na wyważeniu między

skrajnymi przypadkami czy chimerami i na przyjmowaniu jedynie poglądów odpowiadających jednocześnie naszym

naturalnym skłonnościom i prawom stanowionym przez rząd, któremu podlegamy. I poglądy te powinny właśnie

kształtować nasze sumienie. Oto dlaczego nigdy nie jest za wcześnie na przyswojenie filozofii, za którą chcemy

podążać, ponieważ jedynie ona kształtuje naszą świadomość, a to przecież świadomość kieruje w życiu naszymi

poczynaniami.

- Co takiego?! - zawołałam zdumiona. - Jesteś więc abnegatką w takim stopniu, że kpisz sobie z tego, co sądzą o

tobie inni?

- Oczywiście, moja droga! Przyznaję nawet, że o wiele bardziej cieszę się wiedząc, że moja reputacja jest zła, niż

cieszyłabym się z dobrej. Zapamiętaj, Julietto, że reputacja nie ma żadnej wartości, nie rekompensuje nam nigdy

ofiar, jakie składamy na jej ołtarzu. Ten, kto zabiega o swą chwałę, dręczy się tak samo jak ten, kto o nią nie dba.

Pierwszy obawia się wciąż, że to cenne dobro mu umknie, drugi lęka się swej beztroski. Jeśli na drodze cnoty jest

więc tyle samo cierni co na drodze występku, to po co zadręczać się wyborem? Czy nie lepiej polegać po prostu na

naturze i słuchać tego, co ona nam zaleca?

- Przyjmując te maksymy - zaprotestowałam - obawiałabym się wszakże zerwania zbyt wielu hamulców.

- Doprawdy, moja droga! - odparła Delbene. - To zupełnie tak, jakbyś powiedziała, że obawiasz się zbyt wielu

przyjemności! A czymże są te hamulce? Spróbujmy rozważyć to na chłodno... Konwenansami, niemal zawsze

narzucanymi bez zgody członków społeczeństwa i znienawidzonymi przez serce... sprzecznymi ze zdrowym

rozsądkiem. Absurdalnymi konwencjami, które są coś warte tylko dla głupców chcących się im podporządkować;

dla ludzi mądrych i rozumnych mogą być zaś one jedynie przedmiotem wzgardy... Jeszcze do tego wrócimy. Po-

wiedziałam ci już, moja droga, że się tobą zajmę. Twoja prostoduszność i naiwność przekonują mnie, że bardzo

potrzebujesz przewodnika na ciernistej drodze życia. I to ja nim będę. [...]

- Wystrzegaj się zwłaszcza religii, jej niebezpieczne wpływy łatwo sprowadzić by cię mogły na manowce. Podobna

hydrze, której głowy odrastają w miarę jak sieje odcina, nękać cię ona będzie nieustannie, jeśli nie dołożysz

wszelkich starań, by systematycznie niszczyć jej zasady. Obawiam się, by śmieszne idee o fantastycznym Bogu,

jakimi zatruwano cię w dzieciństwie, nie zepsuły twej wyobraźni. O, Julietto! Usuń z pamięci ideę tego

niepotrzebnego i śmiechu wartego Boga, wzgardź nią. Jego istnienie jest cieniem rozpraszanym natychmiast dzięki

najmniejszemu wysiłkowi umysłu. Uspokoisz się dopiero wówczas, gdy ta wstrętna złuda utraci nad twą duszą

wszelką władzę, w jaką wyposa-

żona została za sprawą błędu. Szukaj wciąż pokrzepienia w wielkich zasadach Spinozy, Yaniniego lub autora

Systemu przyrody. [...] Jeśli dręczą cię jeszcze wątpliwości, powiedz mi o nich, a uspokoję cię. Uodporniona tak

samo jak ja wkrótce zaczniesz mnie naśladować, i jak ja wypowiadać będziesz imię tego nikczemnego Boga tylko po

to, by go przeklinać i okazywać mu nienawiść. Wyznaję, że idea tej chimery jest jedyną rzeczą, jakiej nie mogę

wybaczyć człowiekowi. Uwalniam go od wszelkich błędów, ubolewam nad jego słabościami, nie mogę mu wszak

darować, iż wykreował owo monstrum, nie wybaczam mu, iż sam ukuł dla siebie religijne kajdany, które skrępowały

go tak dotkliwie, i że powodowany głupotą dobrowolnie nałożył sobie hańbiące jarzmo. Nigdy nic zdołałabym

wyjawić do końca zgrozy, jaką przenika mnie potworny system głoszący istnienie Boga. Moja krew burzy się na sam

dźwięk boskiego imienia. Wydaje mi się, że gdy je słyszę, zjawiają się wokół mnie duchy wszystkich

nieszczęśników, jakich owa odrażająca wiara przywiodła kiedykolwiek do zguby. Wzywająmnie, zaklinają, bym

użyła wszystkich sił i talentu, aby wytrzebić z umysłów mych bliźnich ideę tej szkaradnej zjawy, która każe im

umierać za życia. [...]

Nie ulega wątpliwości, droga przyjaciółko, że owo przeświadczenie o istnieniu i potędze Boga, szafarza dobra i zła,

jest podstawą wszystkich religii na ziemi. Którą z tych tradycji należałoby wszak wybrać? Wszystkie powołują się

na uprawomocniające je objawienia, wszystkie cytują księgi, dzieła swych bogów, i wszystkie chcą dla siebie

wyłącznej władzy. W owym trudnym wyborze światłym przewodnikiem może być dla mnie jedynie rozum, a gdy w

jego blasku badam te pretensje i bajki, widzę tylko mnóstwo niedorzeczności i banałów, które irytują mnie i budzą

mój sprzeciw.

Prześledziwszy pobieżnie absurdalne idee wszystkich ludów w tej istotnej kwestii zatrzymuję się wreszcie nad

przekonaniami, jakie mają w tej sprawie Żydzi i chrześcijanie. Pierwsi prawią mi o Bogu, niczego jednak nie

wyjaśniają, nie dajążadnej idei, i odnośnie natury Boga tego ludu otrzymuję tylko dziecinne alegorie, niegodne

majestatu bytu, w którym, zgodnie z zaleceniem, uznać miałabym stwórcę wszechświata. Prawodawca tego narodu

mówi mi o jego Bogu, wyrzucając z siebie

bez przerwy oburzające sprzeczności... [...] święte księgi, podawane mi jako dzieło Boga, są faktycznie wytworem

kilku tępych szarlatanów, a zamiast boskich rytów widzę w nich jedynie rezultat głupoty i myślowego zamętu. Bo

rzeczywiście, czy istnieć może coś bardziej głupiego niż wychwalanie ludu wybranego przez dopiero co

wykreowane bóstwo, i wmawianie wszystkim narodom, że Bóg przemawia tylko do tej wyjątkowej populacji; że

interesuje się tylko jej losem; że dla niej jedynie zmienia bieg gwiazd, nakazuje rozstąpić się morzu, zgęstnieć rosie?

Jak gdyby temu Bogu nie było o wiele łatwiej wniknąć w ludzkie serca, oświecić umysły, aniżeli zakłócać prawa

natury. I jak gdyby owa predy-lekcja do ciemnego, nikczemnego, nieokrzesanego plemienia mogła odpowiadać

najwyższemu majestatowi bytu, któremu miałabym jakoby przyznać moc stworzenia świata.

[...] Nie u Żydów zatem poszukiwać będę wszechmocnego Boga wszechświata. Napotkawszy u tego żałosnego ludu

jedynie odrażającą zjawę, zrodzoną z egzaltowanej wyobraźni paru megalomanów, nienawidzić będę godnego

pogardy Boga, podsuwanego przez łajdactwo, i przeniosę spojrzenie na chrześcijan.

Cóż za niedorzeczności nam się tutaj serwuje! Teraz już nie księgi wariata, który wspiął się na górę, mają być dla

mnie drogowskazem. Bóg, o jakiego tutaj chodzi, przedstawiany jest przez o wiele bardziej nobliwego ambasadora, i

bękarta Maryi czci się rzeczywiście całkiem inaczej niż porzuconego syna Jokebed! Przyjrzyjmy się więc temu nic-

poniowi. Co robi, co wymyśla, by przekonać mnie o swym Bogu? Jakie są jego listy uwierzytelniające? Piruety,

biesiady z kurwami, uzdrowi-cielskie popisy, kalambury i oszustwa. Jest synem Boga, którego wieści. Ów

nieokrzesaniec, który nie potrafi mi o nim nawet powiedzieć i który nie napisał nigdy choćby jednej linijki! Wisusa

powieszono. Cóż z tego? Jego sekta go porzuciła. Nieistotne! To on właśnie jest Bogiem uniwersum. Począć mógł

się tylko w łonie Żydówki, a narodzić w stajni. Przekonać winien mnie do siebie poniżeniem, nędzą, szalbierstwem.

Jeśli w niego nie wierzę, tym gorzej dla mnie, doczekam się wiecznych katuszy! [...] O, kwintesencjo sprzeczności!

Nowe prawo wzniesione ma zostać na starym, a jednak nowe usuwa stare. Jaka będzie więc pod-

stawa tego nowego? Czy to Chrystus jest owym prawodawcą, któremu trzeba zaufać? Owszem, jedynie on objaśni

mi Boga, który go zesłał. [...] Mojżesz, zadowolony, że może się podeprzeć cudami natury, przekonuje swój lud, że

piorun rozbłyskuje tylko dla niego. Jezus, o wiele sprytniejszy, sam czyni cuda. A jeśli obaj zasługująna wieczną

pogardę ze strony swych współczesnych, to trzeba wszak przyznać, że ten drugi zdołał przynajmniej, za pomocą

swych sztuczek, wymusić publiczne uznanie. Potomność zaś, rezerwując w swym osądzie miejsce w domu wariatów

pierwszemu, nie omieszka przeznaczyć dla drugiego eksponowanego miejsca na szafocie. [...]

Co dzień nowe przerażenia. Oto jedyne skutki, jakie wywołuje w nas idea Boga. To ta właśnie idea wnosi do

ludzkiego życia najdotkliwsze niedole. Skłania człowieka do wyzbycia się najsłodszych życiowych przyjemności,

wpajając weń obawę, iż mógłby się nie spodobać temu odrażającemu owocowi swej zbłąkanej wyobraźni. Musisz

więc, moja droga przyjaciółko, możliwie najszybciej uwolnić się od trwogi, jaką wzbudza to urojenie. W tym zaś

celu należy zniesławiać idola, postarać się zetrzeć go na proch. [...]

- Gdy pytam, dla jakich to powodów zakładać mielibyśmy istnienie nieśmiertelnej duszy, słyszę w odpowiedzi:

ponieważ człowiek z natury pożąda bytu nieśmiertelnego. Jednakże, zareplikuję, czyż wasze pragnienie staje się

dowodem jego spełnienia? W imię jakiej to osobliwej logiki ośmielamy się twierdzić, że coś musi się zdarzyć tylko

dlatego, że my sobie tak życzymy? Utrzymuje się, że bezbożnicy, wyzbyci chwalebnej nadziei innego życia, pragną

być unicestwieni. Zgoda! Czy jednak nie są oni, na mocy tego pragnienia, tak samo uprawnieni, by twierdzić, że

znikną, jak wy czujecie się w prawie utrzymywać, iż będziecie istnieć po prostu dlatego, że tego pragniecie?

- O, Julietto — kontynuowała z całą mocą perswazji owa kobie-ta-filozof- o, moja droga przyjaciółko! Nie powinnaś

wątpić, że umieramy całkowicie, a ludzkie ciało, po tym jak Parka przetnie nić, jest już tylko masą niezdolną do

poruszeń, których zespół tworzył życie. Nie ma już. wówczas ani ruchu, ani oddychania, ani trawienia, ani słów, ani

myśli. Twierdzi się, że wtedy dusza oddzielona jest od ciała. Powie-

dzieć wszakże, iż owa dusza, której wcale nie znamy, jest zasadą życia, to nie powiedzieć nic oprócz tego, że jakaś

nieznana siła jest ukrytą zasadą niepostrzegalnych ruchów. Nie ma nic bardziej naturalnego i prostego niż uznać, że

człowiek, który umarł, nie istnieje; nie ma też nic bardziej dziwacznego niż wierzyć, że człowiek, który umarł, wciąż

jeszcze żyje. [...]

- Zachwala się nam nieustannie użyteczność dogmatu o istnieniu innego życia. Utrzymuje się, iż nawet gdyby było

ono fikcją, to fikcja ta byłaby korzystna, ponieważ narzuca ludziom cnotę i do cnoty ich przywodzi. Pytam więc, czy

jest rzeczywiście prawdą, iż dogmat ów czyni ludzi mądrzejszymi i cnotliwszymi. Ośmielę się twierdzić, że,

przeciwnie, służy on jedynie czynieniu z nich głupców, hipokrytów, niegodziwców, zgryźliwców, i że więcej cnoty i

obyczajności znaleźć można zawsze u ludów, które nie znają żadnej z tych idei [tj. idei Boga i duszy nieśmiertelnej

— przyp. tłum.], niż wśród tych, u których stanowią one podstawę religii. Gdyby ci, którzy ponoszą

odpowiedzialność za wychowanie ludzi i sprawowanie rządów, sami byli światli i cnotliwi, odwoływaliby się raczej

do rzeczywistości niż do urojeń; wszelako nikczemni, ambitni, zepsuci władcy woleli wszędzie raczej tumanić naro-

dy za pomocą bajek niż uczyć je prawdy... niż rozwijać umysły, pobudzać do cnoty za pomocą zmysłów i realnych

środków... niż rządzić wreszcie w sposób rozumny.

Nie sposób wątpić, że księża mieli swoje powody, by wymyślić bzdurną bajkę o nieśmiertelności duszy: czyż

mogliby bez tych systemów opodatkować śmiertelników? Ach! Jeśli te potworne dogmaty o Bogu. .. o duszy, która

żyje po naszej śmierci, nie przynoszą najmniejszego pożytku gatunkowi ludzkiemu, to uznajmy, że są przynajmniej

absolutnie nieodzowne tym, którzy postanowili znieprawić nimi społeczeństwo.

- Czyż jednak — zwróciłam się do Delbene - dogmat o nieśmiertelności duszy nie krzepi nieszczęśliwych? Gdyby

nawet był iluzją, to czy nie jest ona słodka, czy nie jest przyjemna? Czyż nie jest dobrze dla człowieka, gdy wierzy,

że będzie mógł żyć po śmierci i rozkoszować się kiedyś w niebie szczęściem, jakiego odmówiono mu na ziemi?

- Doprawdy - odparła moja przyjaciółka - nie wyobrażam sobie, jak pragnienie błogostanu podnoszone przez jakichś

nieszczęsnych imbecylów mogłoby usprawiedliwić fakt zarażania głupstwem milionów ludzi uczciwych! Czy

zresztą rozsądnie jest czynić swoje życzenia miarą prawdy? Wykażcie nieco więcej odwagi, przystańcie na ogólne

prawo, poddajcie się porządkowi przeznaczenia, którego dekrety są jednakie dla wszystkich bytów, a odnajdziecie

siebie w tyglu natury, dokąd powracać będziecie wciąż pod innymi postaciami. Albowiem, w rzeczy samej, nic nie

ginie w łonie tej matki gatunku ludzkiego; tworzące nas żywioły połączą się w inne konfiguracje; wawrzyn nigdy nie

więdnie na grobie Wergiliusza. Czyż owa chwalebna wędrówka, deistyczni głupcy, nie jest równie rozkoszna, jak

wymyślona przez was alternatywa piekła i raju? Jeśli bowiem ten drugi pociesza, to zgodzicie się ze mną, że

pierwsze jest straszne. Czyż nie powiadacie, chrześcijańscy idioci, że do zbawienia potrzebna jest łaska, którą wasz

Bóg obdarza tylko wybrańców? Doprawdy, oto idee iście krzepiące. Czy po stokroć nie lepiej zostać unicestwionym,

niż wiecznie się smażyć? Kto po tym wszystkim ośmieli się jeszcze przeczyć, że stanowisko, które uwalnia od tych

obaw, jest tysiąc razy atrakcyjniejsze niż niepewność, na jaką skazuje nas uznanie Boga, który, pan swoich łask,

udziela ich tylko wybranym, innych zaś skazuje na niekończące się męki? Jedynie wskutek religijnej manii lub

szaleństwa można by przedkładać nad oczywisty system, który uspokaja, nieprawdopodobne rojenia przywodzące do

rozpaczy. [...]

- Zawdzięczam ci więcej niż życie, moja droga Delbene! -wykrzyknęłam. - Czymże jest istnienie bez filozofii? Czy

warto w ogóle żyć, gdy marnieje się pod jarzmem kłamstwa i głupoty? Chodź -kontynuowałam żarliwie - jestem

teraz ciebie godna i na twym łonie złożę świętą przysięgę, iż nie powrócę nigdy do tych urojeń, które twoja czuła

przyjaźń właśnie we mnie unicestwiła! Pouczaj mnie nadal, prowadź ku szczęściu; będę słuchać twych rad; zrobisz

ze mnie, kogo zechcesz, pewna, że nie będziesz miała nigdy uczennicy bardziej gorliwej i bardziej uległej niż

Julietta.

Delbene była w stanie upojenia: dla libertyńskiego umysłu nie ma przyjemności żywszej niż rozkosz pozyskiwania

nowych wyznawców. [...] Ponieważ jej pieszczoty stawały się coraz żarliwsze, wzniecony płomieniem filozofii

Sade, Donatien Alphonse Francois de - Julietta powodzenie występku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: