Błażejowski Aleksander - Czerwony błazen.pdf - Ebook - Cosmic700

Aleksander Błażejowski

CZERWONY BŁAZEN

Spis treści

1. Złoty Ptak i tajemniczy błazen

2. Kaprys pięknej pani

3. Przerażenie

4. Morderstwo

5. Następnego dnia

6. Straszna wiadomość

7. Śledztwo się rwie

8. Przykre odwiedziny

9. Pierwsze wyniki śledztwa

10. Aresztowanie

11. W więzieniu śledczym

12. Zeznanie w prokuraturze

13. Zapalenie mózgu

14. Tajemnicza pani

15. Powrót do zdrowia

16. Niezwykłe zeznania

17. Niespodziewany zwrot

Zakończenie

Tekst wg wydania z 1925 r.

ZŁOTY PTAK I TAJEMNICZY BŁAZEN

Dzień pracy dawno się skończył – miasto zaczęło przechodzić w okres życia nocnego.

Żyrandole i lampy uliczne rzucały silne snopy białego światła na pokryte śniegiem chodniki i

jezdnie. Lekkie, drobne płatki śniegu wirowały w powietrzu, łamiąc w świetle lamp swoją biel na

odcień srebra. Gdy ruch na przedmieściach i bocznych ulicach zamierał, główne arterie ożywiały

się z godziny na godzinę coraz bardziej. Automobile, dorożki, prywatne ekwipaże mknęły jak

strzała po białej ubitej drodze, zatrzymując się przed rzęsiście oświetlonymi wnętrzami teatrów,

pierwszorzędnych restauracji i kawiarń.

Przeważną część powozów i automobili zatrzymywano przed białym barokowym

pałacykiem, na którym widniał pomysłowy, z kolorowych lampek elektrycznych ułożony, napis:

Złoty Ptak

Wąskie afisze zapowiadały występ czerwonego błazna.

Westybul Złotego Ptaka wypełniony był już mrowiem ludzkim, cisnącym się do dwóch

okienek kasy.

Czerwony błazen od kilku tygodni stał się osią zainteresowań próżniaczego życia stolicy.

Największą sensacją, która jak mgła otaczała osobę czerwonego błazna, było, że nikt w stolicy

nie wiedział, kim jest ten znakomity komik-humorysta, wykpiwający w przewybornych

piosenkach życie ludzi i życie miasta. Czerwony błazen ostrzem swojej satyry ciął ludzką

głupotę, zarozumiałość, kłamstwo, obłudę i manię wielkości. Czerwony błazen w swojej

piosence nic oszczędzał nikogo, nawet najwyższych dostojników, kierowników państwa. Błędy i

śmiesznostki tak zwanych „wielkości” ubierał w zgrabny rym i rzucał w formie melodyjnej

piosenki, jak lekki balonik, w przepełnioną widownię.

Czerwony błazen!

Dziwny był ten człowiek o wytwornych, spokojnych ruchach, giętkiej i smukłej jak

trzcina postaci, o miłym barytonowym głosie. Zawsze na scenie w tym samym kostiumie

czerwonego pierrota, w czerwonej masce. Jego białe, rasowe palce przebiegały szybko po

strunach gitary, dobierając dźwięczną, lekką jak pianka szampana, melodię dla drwiącej piosenki.

Ten tajemniczy człowiek nie posiadał w sobie nic z tej szminki i trywialności, jaka cechuje

komików kabaretowych. Publiczność uwielbiała czerwonego błazna, umiał on ją do łez

rozśmieszyć, pobudzić do homerycznych wybuchów śmiechu tak, że nie pozwalano mu zejść ze

sceny, zmuszając burzą oklasków do ciągłych naddatków. Bały się czerwonego błazna jak ognia

wszystkie nadęte figury, rozmaitego kalibru dygnitarze-głupcy, których nielitościwie wyśmiewał.

Niejednej sztucznej wielkości czerwony błazen zatruł życie, niejednemu pokrzyżował jego

wysoko ambitne plany, niejednego karierowicza pogrzebał. Piosenka czerwonego błazna nie

pozostawała nigdy w murach sali Złotego Ptaka , wędrowała ona z tej białej sali do miasta, a stąd

do poczekalni i biur ministerialnych, do domów prywatnych, do kawiarń; dla jednych szatańsko

wesoła, dla drugich dokuczliwa, natrętna jak osa.

Tajemnice gabinetów ministerialnych, buduarów modnych kokot, dyskretne ploteczki

dobroczynnych rautów i balów w salonach wysokiej arystokracji, wszystko to przedostawało się

jakimś dziwnym trafem do ucha czerwonego błazna i padało pastwą satyry i śmiechu na estradzie

Złotego Ptaka .

Powoli zaczęła już urabiać się w mieście pogłoska, że czerwony błazen obdarzony jest

darem nadzwyczajnej przenikliwości, że jego wzrok przebija powłokę ludzką, odczytuje tajniki

duszy i mózgów, przenika ściany i mury.

Czerwony błazen przemienił Złotego Ptaka , który przed kilku jeszcze tygodniami świecił

pustką, w najpopularniejszy i najbardziej uczęszczany kabaret stolicy. Dyrektor kabaretu,

Wilhelm Metzner, żałował szczerze, że ścian widowni nie może rozszerzyć, podwoić lub potroić

ilości miejsc. Czerwony błazen „robił kasę”. I pomimo, że dyrekcja potroiła ceny miejsc,

niezrażona tym publiczność bezustannie szeroką strugą płynęła do kabaretu.

I dziś, stojąc obok żelaznych drzwi, prowadzących za kulisy, gruby dyrektor Metzner aż

zacierał z uciechy ręce.

— A co, udał się nam hazard? — spytał Metzner kulawego inspicjenta Gładysza.

— Pewno, że się udał — odpowiedział Gładysz, wykrzywiając swoją nabrzękłą, jakby

ulaną z szarej gutaperki twarz, w jakiś wesoły grymas.

— A dałeś, stary Otello, czerwonemu błaznowi kopertę z pieniędzmi? — spytał Metzner.

Gładysz skinął twierdząco głową, nie odrywając oczu od długiej kolejki publiczności,

która uformowała się przed kasą.

Gładysz od lat całych znany był za kulisami pod nazwą Otello . Przydomek ten zawierał

krótką, ale bolesną tragedię życia tego śmiesznego o nabrzękłej twarzy kulasa.

Lat temu dziesięć, czy piętnaście – terminu z pewnością i sam Gładysz nie byłby w stanie

ustalić – Gładysz nie był ani obrzękły, ani kulawy. Wtedy był on doskonałym żonglerem i

gimnastykiem, a jego produkcje na linie stanowiły szlagier programów rozmaitych variétés. W

czasie najwyższego rozkwitu talentu swych mięśni, Gładysz zakochał się w swej koleżance,

młodej, ładnej śpiewaczce kabaretowej. Wkrótce ożenił się z nią.

Po kilku latach stało się to, co zawsze w tej sferze ludzi się zdarza. Mery zaczęła go

zdradzać z jakimś bogatym bankierem, nałogowym bywalcem w świecie kulis. Gładysz nie

dowierzał plotkom ani docinkom, wierzył święcie w cnotę i wierność żony. Przypadek, ten

najlepszy detektyw, naprowadził go dopiero na ślad wiarołomstwa. Łagodny Gładysz po

odkryciu przemienił się w szakala. Jednym celnym strzałem zabił żonę, a sam z emocji omdlał –

dzięki temu kochanek Mery uszedł karze. Sąd uwolnił Gładysza. Myśl jednak o Mery i zbrodni

przegryzała Gładyszowi duszę i mózg jak ostra paląca trucizna. Zaczął pić na umór. Coraz

bardziej tracił pewność swych mięśni, coraz niżej schodził pod względem wartości swych

produkcji. Raz w trzeciorzędnym teatrzyku w czasie przedstawienia Otello pijany spadł z liny i

złamał nogę. W szpitalu nogę źle złożono, Otello okulał.

Metzner znał Otella jeszcze z czasów jego świetności, dał kalece z łaski stanowisko

inspicjenta w Złotym Ptaku . Otello stał się wkrótce prawą ręką i generalnym pomocnikiem

Metznera, i cieszył się jego nieograniczonym zaufaniem, a tylko ciągły, niesłabnący pociąg

Otella do kieliszka kłócił od czasu do czasu harmonię między nim a szefem. Za to Gładysz

odczuwał w całej pełni łaskę Metznera i starał się mu odwdzięczyć psią wprost wiernością i

uczciwością.

Widownia Złotego Ptaka wypełniona już była po brzegi, choć dziesięć minut brakowało

do uderzenia gongu i rozpoczęcia przedstawienia. Otello zaczął wdrapywać się na schody

pierwszego balkonu, by skontrolować pracę bileterów, a Metzner już chciał zniknąć za żelaznymi

drzwiami kulis, gdy schwycił go za rękę doktor Reski, bardzo wzięty i znany w stolicy lekarz i

niemniej znany bywalec teatrzyków warszawskich, adorator wszystkich śpiewaczek i tancerek

bez względu na ich urodę i wiek.

— Weźcie mnie ze sobą, dyrektorze — prosił Reski — mam ważny interes do Zośki

Kłobuckiej, a ona rozpoczyna program.

— Dla pana wszystko, ale teraz nie mogę... pan wie... czerwony błazen... stanowczo

zakazał obcych wpuszczać za kulisy. Nie mogę, doktorze — usprawiedliwiał się Metzner i

bezradnie rozłożył swoje grube, jak krąglaki, ramiona.

— Fabrykujesz pan, dyrektorze, sensację z czerwonym błaznem. Wy doskonale wiecie,

kim jest ten nicpoń. Tajemnicą robicie kasę i łapiecie na tę wędkę głupią publiczność.

— Pod słowem, doktorze, nie wiem, kim on jest.

— Jakżeż go pan więc u licha angażował?

— Może to nieprawdopodobne, ale pod słowem honoru, doktorze, prawdziwe. Dwa

tygodnie temu, w czasie południowej próby, przykusztykał do mnie Gładysz. Z tajemniczą miną

powiedział mi, że w mojej poczekalni czeka jakiś dobrze ubrany człowiek z czarną maską na

twarzy i chce koniecznie kilka słów ze mną pomówić. Początkowo sądziłem, że Gładysz po

pijanemu bredzi, ale gdy spostrzegłem, że Otello jest najzupełniej trzeźwy, zszedłem do gabinetu

obejrzeć tego wariata w masce. Przyznać muszę, że głupio zrobiło mi się na duszy, gdy

znalazłem się z nim sam na sam w gabinecie.

Pan w masce z miejsca przystąpił do interesu. Oświadczył mi, że ma piękny barytonowy

głos, że zna cały szereg aktualnych piosenek, siadł do fortepianu, sam sobie akompaniował,

odśpiewał mi kilka pieśni – byłem zachwycony. Wyjąłem blankiet kontraktu i natychmiast

chciałem go angażować. Tajemniczy człowiek postawił mi jednak tak dziwne warunki, że na

zwykłym blankiecie kontraktowym nie mogłem ich spisać. Najpierw żądał, by nikt nigdy nie

pytał go o nazwisko, by nikt z personelu go nie śledził, nie podpatrywał, ani nie starał się dojść,

kim on jest. W razie, gdyby ten punkt umowy został złamany, tajemniczy człowiek oświadczył,

że bezzwłocznie zerwie kontrakt. Dalej żądał, bym przyjął na siebie gwarancję, że nikt obcy nie

przedostanie się za kulisy. Za pierwszy występ pan w masce nic nie żądał, za każdy jednak

następny żądał olbrzymiej sumy, bo pięćset złotych od występu. Zgodziłem się na te ciężkie i

oryginalne warunki. W końcu kazał mi jeszcze oprowadzić się po garderobach. W każdej

garderobie badał grubość ścian, szczelność drzwi, zamki, wreszcie, po długim namyśle, wybrał

sobie garderobę numer trzy, pan zna ją, panie doktorze – tuż obok składu starych dekoracji i

rekwizytorni.

Od czasu podpisania tej dziwnej umowy czerwony błazen zjawia się podobno punktualnie

na pół godziny przed zaczęciem przedstawienia. Nikt nie wie, którą bramą i którymi drzwiami

wchodzi, dość, że na czas jest w garderobie i nikt również nie wie, w jaki sposób czerwony

błazen z teatru wychodzi... Dziwny człowiek.

...No powiedz pan, panie doktorze, czy mogę łamać kontrakt, gdy ten człowiek ściąga mi

do Złotego Ptaka tyle publiczności, że aż ściany się pocą?

Doktor Reski nie zdążył odpowiedzieć, bo do dyrektora zbliżył się w tej chwili jeden z

bileterów i zawiadomił go, że redaktor jakiegoś poczytnego pisma chce wejść na salę, ale brakło

miejsc.

Metzner przeprosił doktora i szybko oddalił się z bileterem w kierunku kas.

Doktor Reski chwilę stał, jakby czekając, aż obydwaj znikną mu z oczu, rozejrzał się

Błażejowski Aleksander - Czerwony błazen.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: