Barbara Wilson - Nie do pobicia.pdf - książki - ares231

BARBARA WILSON

NIE DO POBICIA

Tytuł oryginału

HEARTSTRINGS

ROZDZIAŁ 1

Pamiętam, jak pomyślałam, Ŝe ten dzień zbliŜa się do ideału. Wszystko układało się

wspaniale. A przynajmniej tak mi się zdawało, dopóki nie okazało się, Ŝe rodzice postanowili

zrujnować mi Ŝycie.

JuŜ słyszę, co powiedziałaby mama: „Nie przesadzasz przypadkiem, Tess?” I to mówi

autorka romansów, które po prostu nurzają się w melodramacie! Jeśli mam skłonności do

przesady - a pewnie tak jest - to musiałam je po kimś odziedziczyć, prawda?

Ale wróćmy do mojego idealnego dnia. Był środek maja; dzikie jabłonie w całym

mieście stały w obłokach róŜowych i białych kwiatów. Rok szkolny w liceum Glena Foresta

dobiegał końca i wszędzie panował ten uroczysty nastrój oczekiwania na wakacje. JuŜ teraz

planowaliśmy wraz z przyjaciółmi nasze letnie wyprawy pływanie w jeziorze Michigan,

buszowanie w sklepach, obejrzenie wszystkich dobrych filmów i wysłuchanie koncertów

rockowych. Miało być wspaniale, wspaniale, wspaniale!

W dodatku miałam fantastyczne stopnie. Z historii dostałam szóstkę z plusem, a pani

Potter - nauczycielka angielskiego - powiedziała, Ŝe zgłosiła jedno z moich opowiadań na

stanowy konkurs literacki. Naturalnie byłam nieprzytomna z podniecenia.

Ale najwspanialsze wydarzenie tego dnia miało miejsce na próbie chóru. Muzyka

zawsze była najwaŜniejszą rzeczą w moim Ŝyciu. Rodzice pochwalali te ambicje. Posyłali

mnie na lekcje śpiewu, fortepianu, a kiedy skończyłam jedenaście lat i postanowiłam zostać

gwiazdą rocka - takŜe gitary.

Oczywiście szkolny chór niewiele miał wspólnego z występami Madonny, ale zawsze

naleŜał do moich ulubionych zajęć. Kiedy tego dnia zjawiłam się na próbie, wokół tablicy

ogłoszeniowej kłębił się tłum uczniów. Moja przyjaciółka Melissa podbiegła do mnie,

strasznie przejęta.

- Tess, dostałaś się do Melo - fanów!

Byłam tak szczęśliwa, Ŝe miałam ochotę śpiewać, całkiem jak na tych starych

sentymentalnych filmach. Melo - fani, reprezentacja całego chóru, występowała na

wszystkich uroczystościach. A poniewaŜ do tego zespołu dostawali się tylko najlepsi, był to

dla mnie ogromny zaszczyt. Ten rok zapowiadał się na najwspanialszy w moim Ŝyciu!

A kiedy pomyślałam, Ŝe nie moŜe mnie juŜ spotkać nic lepszego, na horyzoncie

pojawił się Michael Wright i powiedział:

- Cześć, Tess. Jesteś wśród nas. Witaj w klubie! Zdołałam wykrztusić tylko „Dzięki,

Michael”. Muszę wyjaśnić, Ŝe Michael Wright jest najprzystojniejszym chłopakiem w całej

szkole, a poza tym ma wspaniały głos. Teraz, kiedy znalazłam się wśród Melo - fanów,

Michael będzie musiał mnie poznać. I niewykluczone, Ŝe zakocha się we mnie bez pamięci.

Ta cudowna wizja stała mi przed oczami przez cały dzień, a takŜe w drodze do domu.

Siedząc w autobusie szkolnym, sunącym przez znajome podmiejskie ulice, doszłam do

wniosku, Ŝe istnieje jednak sprawiedliwość, a świat zmierza we właściwym kierunku. Teraz

do szczęścia brakowało mi tylko własnego samochodu i byłam pewna, Ŝe wkrótce uda mi się

przekonać rodziców, Ŝeby mi go kupili. W końcu prawo jazdy dostałam juŜ miesiąc temu!

ZbliŜając się do domu, ze zdziwieniem zauwaŜyłam samochód taty. Było to dość

niezwykłe zjawisko, poniewaŜ do tej pory tato chyba nigdy nie dotarł do domu przed siódmą

wieczorem. Mój ojciec jest prawdziwym, zŜeranym przez ambicję yuppie. W wieku zaledwie

trzydziestu siedmiu lat został wicedyrektorem firmy Słodkie Okruszki. Pewnie słyszeliście juŜ

o Słodkich Okruszkach. Choć na rynku są nowi, przez kilka ostatnich lat dali niezły wycisk

konkurencji. Być moŜe nie mam racji, ale wydaje mi się, Ŝe tato miał z tym coś wspólnego.

Ruszyłam w stronę domu. Byłam ciekawa, co sprowadziło tatę tak wcześnie do domu.

Nagle pomyślałam z przeraŜeniem, Ŝe tylko jakieś nieszczęście mogło wygonić go z firmy o

tej porze. Zaczęłam wyobraŜać sobie róŜne straszne rzeczy. Wpadłam na ganek; boczne drzwi

był)' zwykle otwarte. Potem zobaczyłam rodziców i stanęłam jak wryta. Uśmiechnięty od

ucha do ucha tato leŜał wygodnie w fotelu z kieliszkiem wina w dłoni. Poczułam ogromną

ulgę.

- A oto i nasza Tess! - powiedział, jakby mój widok niezwykle go ucieszył. - Wreszcie

w domu po cięŜkim dniu pracy!

Rzuciłam ksiąŜki na stół, usiadłam i uśmiechnęłam się.

- Owszem, było cięŜko. Co ci się stało, tato? Co robisz w domu? Chyba cię nie

wyrzucili, co?

śartowałam, ale rodzice szybko wymienili między sobą spojrzenia i naglę poczułam

nerwowy dreszcz. Popatrzyłam najpierw na jedno, potem na drugie.

- Dajcie spokój, co jest? Mama uśmiechnęła się do mnie.

- Tato ma dla nas dobrą nowinę, Tess.

- No właśnie - powiedział tato, nieco zbyt serdecznie. - Naprawdę dobrą nowinę. Ale,

widzisz... Jest teŜ druga strona medalu.

Czasami rodzice potrafią doprowadzić człowieka do szaleństwa! Pokręciłam głową.

- Co to za dobra nowina? Tato pociągnął łyk wina.

- Słodkie Okruszki otwierają nową filię na południu i zostałem mianowany jej

dyrektorem.

Mieliście kiedyś wraŜenie, Ŝe niebo wali się wam na głowę? Ja właśnie tak się

poczułam.

- Wiem, Ŝe to dla ciebie wstrząs... - ciągnął tato.

- Wstrząs? - powtórzyłam za nim jak echo. - Będziesz dyrektorem filii na południu?

Na południu czego? Tinley Park?

Tato stłumił chichot.

- Wybacz, kochanie. Nie mówię o południowej stronie miasta. Chodzi mi o południe

kraju. O Kentucky.

- Kentucky? - spytałam z niedowierzaniem. - Czy to znaczy, Ŝe mamy się

przeprowadzić?

- Niestety tak. Bardzo mi przykro, Ŝe musisz zosta wić przyjaciół i szkołę...

- To czemu mnie do tego zmuszasz? - zawołałam Ŝałośnie.

- Przepraszam, dziecinko, ale nie mamy wyboru. Ta wspaniała okazja po prostu spadła

nam z nieba. W Kentucky wystawiono na sprzedaŜ nową fabrykę, idealną dla naszego

przedsiębiorstwa. Będziemy mogli rozpocząć produkcję juŜ jesienią.

Jesienią! Wszystko nagle straciło sens. Mój cudowny dzień, pełen tylu obietnic na

przyszłość, uleciał jak złoty sen.

- Kiedy zamierzacie się przeprowadzić? - spytałam ponuro, jak skazaniec dowiadujący

się o datę własnej egzekucji.

- No cóŜ, wystawiamy dom na sprzedaŜ od razu - rzekł tato.

Zrobiło mi się słabo. Chciał sprzedać jedyny dom, jaki miałam!

Mama podeszła do mnie i połoŜyła mi rękę na ramieniu.

- Wiem, Ŝe trudno będzie ci stąd wyjechać. Ja teŜ kocham ten dom.

Nie mogłam spojrzeć jej w oczy, bo bałam się, Ŝe wybuchnę płaczem.

- Więc gdzie to ma być? - mruknęłam naburmuszona.

- To małe miasteczko. Nazywa się Blossom Creek - wyjaśnił tato.

- Blossom Creek? - powtórzyłam z niedowierzaniem. - Pewnie jakaś zapyziała

prowincja. Mam chodzić do liceum dla wieśniaków?

Tato stracił cierpliwość.

- Przestań tak zadzierać nosa, dziecino. To miłe miasteczko, a ludzie są tam naprawdę

Ŝyczliwi. Wiem, Ŝe przywykłaś do czego innego, ale to tylko godzina drogi do Louisville.

Nadal będziemy mieszkać w pobliŜu miasta.

- Tato chciał, Ŝebyśmy kupili parę akrów ziemi, Tess. - Mama wyraźnie przeszła na

stronę miłośników Blossom Creek.

- Jak mogliście mi to zrobić? - krzyknęłam; moje oszołomienie przerodziło się w

nagły gniew. - Jak mogliście zabrać mi szkołę, przyjaciół... Wszystko!

- Kochanie... Wiem, Ŝe się zdenerwowałaś, ale na prawdę nie będzie aŜ tak źle -

uspokajała mnie mama. Trochę tak, jak pielęgniarka, która obiecuje, Ŝe nic nie poczujesz, a

potem dźga cię wielką igłą.

- Nie będzie? - wrzasnęłam. - To miał być mój najlepszy rok, a wy kaŜecie mi się

przenieść do jakiejś ohydnej dziury w Kentucky! Moje Ŝycie legło w gruzach!

Wypadłam z ganku jak strzała; jednym skokiem znalazłam się na schodach.

Wiedziałam, Ŝe rodzice zostawią mnie na jakiś czas w spokoju. I dobrze, pomyślałam. Mam

nadzieję, Ŝe czują się teraz winni jak nie wiem co. Tylko Ŝe to nie miało juŜ Ŝadnego

znaczenia. Przeprowadzaliśmy się do Kentucky, i nic nie mogło tego zmienić.

Wpadłam do swojego pokoju, rzuciłam się na łóŜko i wybuchnęłam płaczem.

Moje ostatnie dwa tygodnie w liceum Glena Foresta dobiegły końca. Zamiast

wariować ze szczęścia na myśl o oczekującym mnie lecie, pogrąŜyłam się w głębokiej

depresji. Oczywiście przyjaciele starali się podtrzymać mnie na duchu. Byli zrozpaczeni, Ŝe

się przeprowadzam. Obiecali, Ŝe będą pisać i dzwonić, i kazali mi odwiedzić ich, jak tylko

zdołam się wyrwać. To poprawiło mi humor na jakieś pięć minut.

W domu takŜe obnosiłam się z ponurą miną. Godzinami przesiadywałam w swoim

pokoju i przeklinałam los zsyłający mnie na bezludzie, a ściśle mówiąc - do Blossom Creek.

Kiedy rodzice pytali mnie o szkołę czy kolegów, odpowiadałam monosylabami. Musiałam za-

chowywać się nieznośnie, ale tylko uŜalanie się nad sobą dawało mi odrobinę pociechy.

Tato spędzał mnóstwo czasu w Kentucky, zostawiając sprzedaŜ domu na głowie

mamy. Ona teŜ była mocno podenerwowana: musiała skończyć powieść, sprzedać dom i

znosić moje humory. Nie oszalała chyba tylko dzięki marzeniom o naszym nowym domku na

wsi.

I ona, i tato zapadli na ostry przypadek wiejskiej gorączki. Jeśli chodzi o mnie,

uwaŜałam się za dziewczynę z miasta, a przynajmniej z przedmieścia. Owszem, lubiłam

wyjeŜdŜać w czasie wakacji na łono natury, ale nie miałam najmniejszej ochoty siedzieć w

tych chaszczach przez okrągły rok! Wolałam mieszkać w pobliŜu Chicago. Miałam wraŜenie,

Ŝe jestem częścią tego ekscytującego i potęŜnego świata pełnego przygód. Wątpiłam, Ŝeby w

Blossom Creek mogły mnie spotkać jakieś przygody.

Barbara Wilson - Nie do pobicia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: