Notaro Laurie - Klub idiotek 01 - Klub idiotek.pdf - wicca_ab

LAURIE NOTARO

KLUB IDIOTEK

przełoŜył Rafał Śmietana

Tytuł oryginału:

Laurie Notaro The Idiot Girls Action-Adventure Club

Dziadkowi, Douglasowi Hopkinsowi i Dickowi Vornierowi, najlepszym bohaterom,

jakich moŜe mieć dziewczyna, oraz Corbettowi Uptonowi, który bardzo rzadko

uskarŜa się na to, Ŝe musi odgrywać heteroseksualistę

W POSZUKIWANIU ZAGINIONYCH KLUCZYKÓW

Nikki zapodziały się klucze do samochodu. Przepadły jak kamień w wodę.

- Nic z tego nie rozumiem - powiedziałam z naciskiem. - PrzecieŜ wczoraj je miałaś.

- Wiem - odparła. - Ale gdzieś pomiędzy wczorajszym piciem i dzisiejszym

trzeźwieniem kluczyki zniknęły.

- To znaczy, Ŝe chcesz mnie zmusić, abym ci pomogła ich szukać.

- Nie, sama chętnie to zrobisz, bo jesteś moją przyjaciółką, a poza tym wisisz mi

czterdzieści dolarów - powiedziała.

Od razu wam wyjaśnię, Ŝe Nikki nie robi niczego na raty. Weźmy tak prostą rzecz jak

zgubienie kluczyków. Ostatnim razem, kiedy je zapodziała, nie tylko nie mogła nigdzie

pojechać, ale teŜ po raz pierwszy w Ŝyciu pozamykała wszystkie drzwi w samochodzie. Był z

tym spory kłopot, bo w bagaŜniku zostawiła świeŜo odebrane z pralni ubrania swojego

chłopaka plus jego wojskowe mundury. A to spowodowało kolejną komplikację, poniewaŜ za

dwie godziny miał się stawić na lotnisku, bo jego oddział wybierał się z misją wojskową za

granicę. To spowodowało kolejną komplikację, bo nie bardzo mógł pokazać się na lotnisku na

terenie bazy w cywilnym stroju, poniewaŜ zagrozili mu, Ŝe natychmiast dostanie kulę w łeb

albo dyscyplinarnie wyleci z wojska, gdyŜ armia nie zwalnia ludzi tak po prostu - albo ich

zabija, albo rujnuje im Ŝycie na zawsze. Przy okazji wystąpił jeszcze jeden problem – Nikki

była jedyną osobą, która mogła go podwieźć na lotnisko.

Więc jeŜeli teraz zgubiła kluczyki, to ktoś albo zginie, albo spędzi resztę Ŝycia,

pracując w jedynym zawodzie, jaki będzie mógł wykonywać - jako sprzedawca w sklepie

muzycznym lub kierownik tegoŜ sklepu.

Na szczęście tamta historia nie skończyła się tak smutno. Po wydaniu 75 dolarów na

ślusarza, który dostał się do bagaŜnika, znaleźliśmy kluczyki leŜące sobie spokojnie na stercie

mundurów w kolorze khaki. A skoro odnalezienie kluczyków Nikki pociągało za sobą

rachunek w kwocie przynajmniej 75 dolarów, istniało przeraŜające prawdopodobieństwo, Ŝe

czterdziestodolarowa poŜyczka będzie musiała zostać zwrócona, co nie było dla mnie dobrą

wróŜbą. Zwłaszcza Ŝe najprawdopodobniej kwota ta dokładnie w tej samej chwili wpłynie na

rachunek bankowy ulubionego baru.

- Tylko mi nie mów, Ŝe tym razem bawiłaś się nimi w bagaŜniku albo Ŝe na tylnym

siedzeniu masz dziecko, a wszystkie okna są szczelnie zasunięte, albo Ŝe zostawiłaś coś

mojego, na przykład kompakty, na przednim siedzeniu - powiedziałam, a na czoło wystąpiły

mi kropelki zimnego potu.

- Wiedziałam, Ŝe mi pomoŜesz! Muszę się tylko przebrać w jakiś łach, Ŝebym się nie

pobrudziła - oświadczyła, a potem popędziła po schodach na górę.

„A niech tam” - pomyślałam, kręcąc głową, i stwierdziłam, Ŝe powinnam zacząć od

myszkowania w szparach między poduchami kanapy. Da mi to przewagę. Od razu znalazłam

zapalniczkę i wsadziłam do kieszeni. Potem wpadło mi w ręce 37 centów, które teŜ

schowałam do kieszeni, oraz oblepioną kłakami landrynkę, którą jednak zostawiłam innym,

będącym w większej potrzebie, poszukiwaczom złota.

- W porządku, jestem gotowa - powiedziała, pojawiając się w podkoszulku z moją

karykaturą i imieniem na plecach (karykatura powstała, gdy studiowałam na Uniwersytecie

Stanowym w Arizonie i pracowałam w lokalnym wydawnictwie prasowym).

- Zdawało mi się, Ŝe mówiłaś o włoŜeniu jakiegoś łacha – zareagowałam natychmiast.

- To mój podkoszulek. Jest na nim moja podobizna. I moje imię. I to nazywasz łachem?

- Nie chciałam cię urazić, po prostu miałam zamiar wdziać jakiś łach - odparła.

- Aha, czyli to nie znaczy, Ŝe jestem zupełnie pozbawiona gustu, tylko ubieram się w

łachy, tak? - warknęłam. - Co mam zrobić, Ŝeby zostać osobą zupełnie pozbawioną gustu?

MoŜe gdybym podpisała podkoszulek i dała ci w prezencie?

- No nie, jest nawet fajny. To mój ulubiony podkoszulek - wyjaśniła.

- W takim razie bardzo mi przykro, Ŝe uznałaś go za łach. Powinnam była dać ci ten,

który uszyłyśmy z jedwabiu, z zagroŜonych wyginięciem robaków.

Uśmiechnęła się.

- Okej, muszę tylko wziąć jakiś patyk, a potem moŜemy pójść poszukać kluczy -

zakończyła.

- Po co nam patyk? - zapytałam. - Okno moŜemy wybić kamieniem.

- Nie, patyk nie jest do wybijania okna, tylko do grzebania w śmieciach.

- Będziemy grzebać w śmieciach? Po co? - zapytałam z niedowierzaniem.

- Podejrzewam, Ŝe klucze są na samym spodzie worka ze śmieciami, który wczoraj

wyniosłam.

- Powtórz, bo nie zrozumiałam: więc załoŜyłaś mój podkoszulek po to, Ŝeby

przekopywać się przez śmieci innych ludzi?

- Tak. Widzisz? Gdybym uwaŜała, Ŝe jest zupełnie do niczego, załoŜyłabym go do

przetykania muszli.

Nikki znalazła patyk - a właściwie kij od miotły - i poszłyśmy do kontenera na śmieci,

który wielkością przypomina mój dom, tylko śmierdzi znacznie gorzej.

Wspięłyśmy się i zajrzałyśmy do środka. Ujrzałyśmy wszystkie śmieci Nikki i śmieci

czterdziestu jej sąsiadów. Tamtego dnia termometr wskazywał 45 stopni w cieniu, a odór

odpadków był prawie widzialny i układał mi się przed oczyma w pełne zawijasów dymki,

zupełnie jak w komiksach. Nikki zaczęła grzebać patykiem, starając się znaleźć własny worek

ze śmieciami, który, jak moŜna było się domyślać, leŜał na samym dnie.

Odpadki walały się wszędzie - kocie kupy, zgniłe warzywa i stare jedzenie, zuŜyte

chusteczki higieniczne i sporo zdechlactwa. Wszyscy w bloku Nikki uŜywają pigułek

antykoncepcyjnych, jak się domyśliłam. Nagle worek, popchnięty zbyt energicznie przez

Nikki, pękł i w samym środku mojego pola widzenia pojawiła się ta mała biała rzecz.

- Aaaaaaaaaach! - wrzasnęłam.

- Co jest? - zapytała Nikki, przysuwając się do mnie.

- Nie patrz tam - powiedziałam, starając się jej zasłonić widok, wiedząc, Ŝe ma słaby

Ŝołądek i robi jej się niedobrze, kiedy mówię o dłubaniu w nosie albo kiedy wspomnę o kupce

dziecka, więc wiem, Ŝe zwymiotowałaby, gdyby zobaczyła to, co ja, czyli niezawiniętą,

zuŜytą podpaskę.

„Ojej - pomyślałam - babo, czy nie nauczono cię, co się z tym robi? PrzecieŜ kiedy

moja mama domyśliła się, Ŝe zaczynają mi furkotać jajniki, posadziła mnie w jedynym

intymnym pomieszczeniu w całym domu - czyli w jej łazience – oderwała kawałek papieru

toaletowego z rolki, wzięła podpaskę i pokazała, jak się ją zwija po uŜyciu. Trzy razy wzdłuŜ

i trzy razy w poprzek. ZuŜyte zawija się i pakuje, tego wymaga kultura. W wieku ośmiu lat

nawet ja to wiedziałam. Dla dodatkowej ochrony pamiątkę moŜna wsadzić do foliowego

woreczka, Ŝeby domowe psy jej nie wywęszyły i nie rozdarły na kawałki, co uwielbiały robić

nasze, Ginger i Brandy. TuŜ po pokazie wysłuchałam przemówienia w stylu «czuję się

nieświeŜo», po którym uciekłam do mojego pokoju i ryczałam przez godzinę, bo nie było w

sklepie lalki Barbie z malutką podpaską, aplikatorem tamponów ani kosmetyków z kobiecej

serii Summer's Eve”.

Wreszcie znalazłyśmy upragniony worek ze śmieciami, ale bez kluczyków. Prawdę

mówiąc, upłynęły trzy tygodnie, odkąd Nikki spostrzegła zgubę, a kluczyków jak nie było,

tak nie ma. Kto wie, gdzie są?

MoŜe zgodnie z jakimiś niewytłumaczalnymi zasadami, którymi rządzi się świat

Nikki, ktoś zwinął jej klucze trzy razy wzdłuŜ, trzy razy w poprzek, a jakiś głodny pies je

zjadł?

KLUB IDIOTEK I SZTUKA BYCIA GŁUPKIEM

Pewnego wieczoru Joel podzielił się ze mną pewnym spostrzeŜeniem.

- Cieszę się, Ŝe jestem jednym z głupków - poinformował mnie. - Tak jest lepiej.

- Naprawdę? - zapytałam. - Jak to?

- Widzisz, są rzeczy, na których się znam, i są rzeczy, na których się nie znam, dzięki

czemu nie muszę się przejmować wszystkimi rzeczami naraz.

Wyjaśnił mi, Ŝe jego brat Jeff razem z Jamie, naszą znajomą, od czasu, kiedy

skończyli college i zarabiają ponad 4,25 dolara za godzinę, zaliczają się do grupy bystrzaków.

Dodał teŜ, Ŝe dzięki przebywaniu w ich towarzystwie, zapamiętuje strzępki mądrych

informacji, które nazywa „historyjkami” - jak na przykład, kto jest wiceprezydentem USA lub

jak przejść test na narkotyki. Potem opowiada te historyjki ludziom, z którymi pracuje i

którzy zaliczają się do grupy głupków, dlatego Joel uchodzi wśród nich za mądralę.

- Aha, rozumiem - powiedziałam. - Więc dzięki temu uchodzisz za bystrzaka. Ale

głupcy mają łatwiejsze Ŝycie.

- No - powiedział. - Widzisz? Cieszę się, Ŝe w liceum byłem z matmy w grupie

głupków.

Potem nadszedł czas na pytanie.

- Okej - zaczęłam - jeŜeli Jeff i Jamie zaliczają się do bystrzaków, a ty do głupków, to

do jakiej grupy zaliczam się ja?

- Widzisz - westchnął - ty teŜ jesteś w grupie głupków.

- Aha - to wszystko, na co było mnie stać.

- Ale tylko dlatego, Ŝe jesteś cool i nie moŜesz być w grupie bystrzaków - dodał

szybko.

„To miłe z twojej strony - pomyślałam - ale masz rację. Czułam, Ŝe zaliczam się do

głupków, ale nigdy nie byłam tego pewna. A tutaj - proszę, opinia cenionego specjalisty”.

Powinnam była zorientować się wcześniej. PrzecieŜ w dobrej wierze naleŜę do Klubu

Idiotek, którego członkiniami, oprócz mnie i Nikki, jest sporo naszych znajomych, w tym

Krysti i Kate, a wszystkie mają jakieś stanowisko.

Ja - a jakŜeby inaczej - jestem obecną przewodniczącą z wyboru.

Pewnie pamiętacie, jak Nikki zgubiła klucze do samochodu i nie mogłyśmy ich

znaleźć. Prawdę mówiąc, nie znalazłyśmy ich w ogóle. Jej samochód dalej stoi zaparkowany

na chodniku pod kątem 45 stopni, jak pięć tygodni temu, z tym, Ŝe teraz z dwóch kół uszło

Notaro Laurie - Klub idiotek 01 - Klub idiotek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: