2006.10_Linux i komunikatory multimedialne_[Oprogramowanie].pdf

oprogramowanie

Programy do rozmów przez sieć

Linux i komunikatory

Piotr Wolny

Rewolucja internetowa ostatnich lat całkowicie odmieniła dostęp do informacji i rozrywki

miliardów ludzi na świecie. W dalszej kolejności przyszedł rozwój handlu elektronicznego,

który poważnie zmniejszył obroty tradycyjnych sklepów. Teraz na naszych oczach prawdziwe

“trzęsienie ziemi” przechodzi branża telekomunikacyjna – coraz szerzej dostępne szybkie łącza

internetowe umożliwiają darmowe rozmowy, niezależnie od odległości dzielącej rozmówców.

putera z podłączoną kamerą możemy nie

tylko rozmawiać, ale również widzieć się

nawzajem. Dodatkowo, wiele irm ofe-

ruje konkurencyjne cenowo połączenia z tradycyjnymi te-

lefonami.

Popularyzacja oprogramowania do rozmów i spotkań

wideo przez Internet nie omija oczywiście Linuksa. Podob-

nie, jak w innych systemach operacyjnych, mamy do wybo-

ru kilka popularnych programów i parę standardów, nie-

koniecznie zgodnych ze sobą. Na łamach Linux+ porusza-

liśmy już zagadnienia VOIP – w numerze z maja 2005 r. pi-

saliśmy o Skype, a w numerze sierpniowym z 2006 r. można

znaleźć obszerny artykuł o programie Ekiga . W tym artyku-

le skoncentruję się na koniguracji sprzętu niezbędnego do

rozmów i spotkań w Internecie (mikrofon, kamera), ale za-

mieszczę także parę uwag na temat używania najpopular-

niejszych aplikacji komunikacyjnych pod Linuksem. Nowa

wersja beta programu Skype na pewno jest warta uwagi, po-

dobnie jak oprogramowanie francuskiego konkurenta Sky-

pe – WengoPhone . Omówię również programy, umożliwia-

jące rozmowy z obrazem.

Zanim coś powiemy

Sprzęt do prowadzenia rozmów w Internecie, czyli mikro-

fon, słuchawki i karta dźwiękowa wydają się być banalne

w koniguracji. Na ogół właśnie tak jest, jednak niestety nie

zawsze. Obsługa dźwięku w Linuksie potrai całkiem czę-

sto sprawiać problemy i zaskakiwać swoją złożonością po-

czątkujących użytkowników. Gdy jednak zapoznamy się

z nią nieco bliżej, łatwiej poradzimy sobie z problemami

i okaże się, że to, co wydawało się niepotrzebnym piętrze-

niem trudności, w istocie daje nam ciekawe możliwości.

Jeśli więc używaliśmy już naszego sprzętu do rozmów

w Internecie i nie napotkaliśmy żadnych problemów, mo-

żemy śmiało przejść do następnego punktu. Teraz bowiem

opiszę podstawy funkcjonowania dźwięku w Linuksie.

We współczesnych dystrybucjach Linuksa karty dźwię-

kowe są rozpoznawane i konigurowane automatycznie

podczas instalacji dystrybucji. Skoncentrujemy się więc je-

dynie na najczęstszych problemach z ich funkcjonowaniem i

zapoznamy się z nimi na tyle, aby móc poprawnie skonigu-

rować programy komunikacyjne.

Gdy wydamy polecenie cat /proc/asound/cards zo-

baczymy listę kart aktualnie działających w systemie. Je-

październik 2006

multimedialne

W ykorzystując możliwości Internetu i kom-

oprogramowanie

Programy do rozmów przez sieć

Listing 1. Zmiana domyślnego urządzenia ALSA

pcm.!default {

type hw

card 2

device 2

}

ctl.!default {

type hw

card 2

}

śli po wydaniu tego polecenia nie pojawia się

opis żadnej karty, to najprawdopodobniej nasz

sprzęt nie jest obsługiwany przez sterowniki

zawarte w naszej dystrybucji. W takim przy-

padku może pomóc zainstalowanie ze źródeł

najnowszej wersji sterowników; czasem nie-

zbędna jest koniguracja modułów lub zała-

dowanie irmware'u karty. Jest to oczywiście

złożony temat, który już opisywałem w Li-

nux+ z grudnia 2004 w artykule “ALSA

i dźwięk w Linuksie”.

ALSA (ang. Advanced Linux Sound Archi-

tecture ) to nazwa projektu, w ramach którego

powstają sterowniki dla kart dźwiękowych

w Linuksie i, szerzej, cały podsystem dźwię-

ku w naszym systemie. Wyparł on niemal cał-

kowicie wcześniej używane sterowniki kart

dźwiękowych z projektu OSS (ang. Open So-

und System ). Właściwie ostatnią spośród po-

pularnych aplikacji, która używała wyłącz-

nie OSS jest Skype . Począwszy jednak od jego

wersji 1.3 BETA również ten program potra-

i bezpośrednio wykorzystywać sterowniki

ALSA, dlatego teraz skoncentrujemy się już

wyłącznie na nich.

Rysunek 1. Aby rozmawiać przy pomocy komputera i Internetu wystarczy najprostszy sprzęt

urządzeń do wyboru zobaczymy w niektó-

rych programach komunikacyjnych. Wyda-

wałoby się, że na jednej karcie dźwiękowej

powinno istnieć jedno urządzenie odtwarza-

jące. I owszem, na niektórych kartach tak wła-

śnie będzie. Jednak w większości przypad-

ków sytuacja będzie znacznie bardziej złożo-

na. Na przykład na moim systemie z jądrem

2.6.15 komenda aplay -l na karcie VIA 8237

(zintegrowanej z płytą główną) pokazu-

je dwa urządzenia odtwarzające (przy czym

jedno ma jeszcze “podurządzenia” (ang. sub-

devices ), które umożliwiają odtwarzanie wie-

lu dźwięków równocześnie). Oczywiście oba

urządzenia produkują dźwięk na tym samym

wyjściu. Na karcie Creative Audigy2 tych urzą-

dzeń będzie aż cztery.

Zapewne w tym momencie wielu czytel-

ników zadaje sobie pytanie, dlaczego sterow-

niki udostępniają tyle urządzeń? Odpowiedź

jest bardzo prosta: ponieważ takie izyczne

urządzenia występują na tych kartach dźwię-

kowych i sterowniki ALSA po prostu nie ukry-

wają ich przed użytkownikiem. Niestety, nie

łatwo wytłumaczyć dokładniej, po co stwo-

rzono dodatkowe urządzenia i jak znaleźć dla

nich zastosowania. A to dlatego, że każda karta

dźwiękowa będzie pod tym względem zupeł-

nie inna. Na przykład na karcie VIA 8237 moż-

na swobodnie używać do odtwarzania dźwię-

ku obydwu urządzeń, a różnica u mnie spro-

wadza się do tego, że na pierwszym z nich

można odtwarzać cztery dźwięki równocze-

śnie. Na innych systemach pojawiają się za to

w tej karcie różnice jakości, pomiędzy różnymi

PCM-ami. Za to już na Audigy2 do odtwarza-

nia nadaje się tylko pierwsze urządzenie.

Tak też będzie w ogromnej większości

kart - jeśli więc nasza aplikacja umożliwia

wybór urządzenia ALSA, to z reguły decy-

dujemy się na pierwsze urządzenie z listy.

Dopiero w przypadku problemów próbuje-

my innych.

Komenda aplay -l pokazuje nam tyl-

ko izyczne urządzenia, dostępne na karcie.

Sterowniki ALSA udostępniają jednak więcej

urządzeń, gdyż dodatkowo zawsze tworzone

są urządzenia “wirtualne”. Czasami je także

możemy ustawić w programach komunika-

cyjnych. Przy pomocy aplay -L otrzymamy

ich bardzo długą listę. Nie jest to jednak tak

skomplikowane, jak w pierwszym momen-

cie mogłoby się wydawać. Podstawowe urzą-

dzenie nazywa się zawsze hw . Po tym nastę-

puje dwukropek i numer karty (liczony od

zera) oraz przecinek i numer urządzenia na

karcie (również liczony od zera). Numer sub-

device z reguły już pomijamy. Jeśli więc chce-

my zagrać dźwięk na pierwszym urządze-

niu drugiej karty, możemy wydać polecenie

Urządzenia odtwarzające

Cechą specyiczną ALSA jest to, że sterowni-

ki te udostępniają bezpośrednio użytkowni-

kowi zaawansowane możliwości kart, co czę-

sto wprawia w zakłopotanie początkujących

użytkowników Linuksa. Pierwszą z takich

niespodzianek bywa liczba urządzeń dźwię-

kowych (tzw. PCM), które są dostępne w sys-

temie. Przy pomocy komendy aplay -l zo-

baczymy, na ilu urządzeniach w systemie

możemy odtwarzać dźwięki. Podobną listę

Listing 3. Mikrofon w karcie drugiej, słuchaw-

ki w pierwszej

Listing 2. Zmiana domyślnego urządzenia oraz

dodanie konwersji dźwięku

pcm.asymed {

type asym

playback.pcm "hw:0,0"

capture.pcm "hw:1,0"

}

pcm.!default {

type plug

slave.pcm "asymed"

}

pcm.!default {

type plug {

slave.pcm "hw:2,0"

}

www.lpmagazine.org

oprogramowanie

Programy do rozmów przez sieć

Rysunek 2. Program Alsamixer potrai pokazywać kilkadziesiąt regulatorów

miksowania nagrywanego dźwięku z wie-

lu źródeł i to nie tylko z wejść, ale również

z wyjść. Jeśli jednak zmiksujemy ze sobą wej-

ście i wyjście karty (co bardzo łatwo zrobić na

kartach emu10k1 ), to uzyskamy bardzo moc-

ne echo, uniemożliwiające normalną rozmo-

wę. Program alsamixer możemy uruchomić

z parametrem -V all , aby pokazał równocze-

śnie wszystkie regulatory (nagrywania i od-

twarzania). Wtedy jednak odnalezienie wła-

ściwego regulatora staje się mniej wygodne

– na niektórych kartach można bowiem zna-

leźć ich ponad 80 (!).

aplay -D hw:1,0 . Poza hw bardzo często sto-

sowanym urządzeniem jest plughw (po któ-

rym również podajemy dwukropek i nume-

ry) - zapewnia ono dodatkowo automatyczną

konwersję dźwięku, która często jest niezbęd-

na do jego odtworzenia. Poza tymi urządze-

niami, każda karta posiada szereg innych o

różnych zastosowaniach (np. surround do od-

twarzania wielokanałowego), a dodatkowo

można deiniować własne urządzenia ALSA,

o czym piszę w Ramce Sztuczki z ALSA .

ra capture , a sciszyliśmy mikrofon na jego “nor-

malnym” regulatorze, to możemy nagrywać z

mikrofonu w pełnej głośności, ale zupełnie nie

słyszeć swojego głosu w słuchawkach.

W przypadku dużej części nowych kart

dźwiękowych odpowiednie ustawienie źró-

dła przechwytywania może być jednak zna-

cznie trudniejsze. Obecne karty mają coraz

większe możliwości, za którymi nie zawsze

nadążają tradycyjne miksery dźwięku, w tym

nawet kmix z KDE. Aby być pewnym do-

brych ustawień karty, najlepiej jest się po-

służyć programem alsamixer , który działa

w konsoli tekstowej. Uruchamiając np. alsa

mixer -c 1 -V capture zobaczymy regu-

latory głośności przechwytywania dźwięku

na drugiej karcie dźwiękowej. W większości

kart przy pomocy spacji możemy wybrać źró-

dło nagrywania i ustawić jego głośność. Bar-

dziej zaawansowane karty oferują możliwość

Szybki test

Przy pomocy programu arecord możemy

szybko sprawdzić, czy nasze ustawienia mik-

sera są prawidłowe. Gdy uruchomimy tę

aplikację bez żadnych parametrów, zacznie

ona drukować na konsoli binarne dane z do-

myślnego urządzenia przechwytującego

dźwięk. Gdy mamy podłączony mikrofon, na

konsoli możemy zobaczyć "zalew" znaczków,

które biorą się ze zwykłego szumu. Gdy do

mikrofonu dotrze jakiś dźwięk, można to bę-

dzie również zaobserwować na konsoli.

Lepiej jednak posłużyć się dodatkowy-

mi opcjami arecord . Przykładowo, może-

my podać nazwę pliku wav, do którego zo-

stanie nagrany dźwięk, a po opcji -D nazwę

urządzenia - najlepiej użyć plughw . Tak więc,

jeśli chcemy przetestować pierwsze urządze-

nie na drugiej karcie nagrywając do pliku,

Urządzenia przechwytujące

Tak więc wybór urządzenia do odtwarzania

w większości przypadków nie stwarza pro-

blemu. Nieco trudniej jest z urządzeniem

do przechwytywania (ang. capture ) dźwię-

ku. Komendą arecord -l uzyskamy listę ta-

kich urządzeń. Na ogół również wybierzemy

pierwsze dostępne, choć czasami wygodniej-

sze może być użycie innego – przykłądowo,

w Audigy2 na drugim urządzeniu o nazwie

Mic capture występuje sygnał z mikrofonu,

niezależnie od części ustawień miksera. Sa-

mo wybranie urządzenie jednak nie wystar-

cza, aby ktoś nas słyszał. Przy pomocy mik-

sera dźwięku musimy jeszcze zdeiniować,

skąd ma być przechwytywany dźwięk i z ja-

ką głośnością.

Co w istocie oznacza przechwytywanie

(ang capture ) dźwięku? Określa ono, jakiego

"miejsca" karty dźwiękowej i z jaką głośno-

ścią będzie pobierany dźwięk, który chcemy

nagrywać lub przesyłać przez Internet. W no-

woczesnych kartach dźwiękowych urządze-

nie, z którego przechwytywany jest dźwięk,

deiniowane jest niezależnie od wyjścia karty.

W najprostszym przypadku, przy nieskom-

plikowanej karcie dźwiękowej w mikserze

dźwięku mamy kilka wejść (np. Line1 , Aux ,

Mic ) i przy jednym z nich zaznaczamy capture

(albo np. czerwoną kropkę w kmix ) i dodatko-

wo na regulatorze głośności capture ustawia-

my poziom dźwięku.

Jeśli więc zaznaczyliśmy Mic jako źródło

capture i ustawiliśmy wysoko poziom regulato-

Rysunek 3. Program Skype w wersji 1.3 BETA dla Linuksa

październik 2006

oprogramowanie

Programy do rozmów przez sieć

Częste problemy z dźwiękiem

przełączyć się na język angielski, gdyż jej

odpowiedniki w wielu innych językach nie

posiadały wzmianki o nowym wydaniu Sky-

pe'a. Podobnie, jak w przypadku poprzednich

wersji, do wyboru mamy pakiety rpm dla SuSE ,

Fedory i Mandrivy oraz pakiet deb dla Debiana

i dystrybucji na nim opartych (np. Ubuntu czy

MEPIS ). Po instalacji pakietu (poleceniem

rpm -i [nazwa_pliku.rpm] lub dpkg -i

[nazwa_pliku.deb] ) uruchamiamy go wpisu-

jąc skype w konsoli tekstowej.

Mimo problemów ze stroną, interfejs pro-

gramu przetłumaczono na wiele języków – mo-

żemy je zmieniać klikając Tools –>Select Langua-

ge . Program jest oczywiście bardzo łatwy

w obsłudze – nawet początkujący użytkow-

nik komputera powinien sobie z nim pora-

dzić. Niejako wzorem wersji z MS Windows

w Skype bardzo często używa się prawego

klawisza myszki, za to środkowy jest nie-

wykorzystywany.

Chciałbym jednak zwrócić uwagę na za-

gadnienia związane z koniguracją dźwię-

ku. Jeśli klikniemy na Options->Sound Devi-

ces , dostaniemy możliwość wyboru systemu

dźwięku pomiędzy ALSA i OSS. Lepszym

wyborem we współczesnych dystrybucjach

(przynajmniej teoretycznie) powinien być

system ALSA. W wersji BETA nie da się

skonigurować urządzenia, które ma pełnić

funkcję dzwonka telefonicznego – zostanie

użyte to samo urządzenie, przez które pro-

wadzimy rozmowy, co jest poważną wadą,

gdy chcemy używać słuchawek do rozmów,

a głośników dla przywołania. Pozostaje nam

więc tylko jeden wybór: urządzenie Calls .

I tutaj niestety napotykamy kolejną trudność.

Do wyboru mamy tylko listę kart dźwięko-

wych – przykładowo, w moim systemie po-

jawia się tam Audigy2 , VIA 8237 oraz USB Ca-

mera .

Jeśli więc nasz mikrofon i słuchawki pod-

łączone są do jednej karty dźwiękowej, nie ma

żadnego problemu. Nie zawsze jest to jednak

pożądana koniguracja. Bardzo popularne są

bowiem mikrony USB zawarte w kamerach.

Wtedy dysponujemy urządzeniem dźwięko-

wym, które ma tylko PCM do przechwyty-

wania dźwięku, a nie potrai go odtworzyć.

Rzecz jasna, takiego urządzenia – choć jest na

liście – nie możemy używać w Skype . Prog-

ram powinien zapewniać niezależny wybór

urządzenia wejściowego i wyjściowego, gdy

mamy również choćby mikrofon i głośniki

podpięte do innych kart. Innym rozwiąza-

niem byłaby możliwość podania w konigu-

racji Skype “wirtualnego” urządzenia ALSA,

które zawsze można samodzielnie zdeinio-

wać.

We współczesnych dystrybucjach Linuksa

na ogół wszyscy użytkownicy mają upraw-

nienia dostępu do urządzeń dźwiękowych

(zlokalizowanych w /dev/snd ). Czasem może

jedynie być potrzebne dodanie użytkownika

do odpowiedniej grupy systemowej (na ogół

audio ), co zrobimy modyikując plik /etc/gro-

up i logując się ponownie.

Często pojawia się za to problem rów-

noczesnego dostępu wielu aplikacji do jed-

nej karty dźwiękowej. Jeśli nasza karta nie

umożliwia odtwarzania wielu dźwięków na

raz (nie posiada subdevices ), możemy się

zetknąć z sytuacją, że Skype lub inny pro-

gram zgłasza problem z urządzeniem ( de-

vice busy ), albo po prostu “zawiesza się” w

oczekiwaniu, aż inna aplikacja nie zwolni kar-

ty. Problem ten można oczywiście ominąć,

stosując miksowanie dźwięku na poziomie

sterowników ALSA, przy pomocy tzw. wtycz-

ki dmix . Tymczasowym rozwiązaniem może

być zawsze używanie tylko jednej aplikacji

korzystającej z karty dźwiękowej, co czasem

wiąże się z koniecznością wyłączenia serwe-

ra dźwięku w Centrum Sterowania KDE .

ALSA umożliwia wprowadzenie znacz-

nych modyikacji działania urządzeń dźwię-

kowych poprzez pliki /etc/asound.conf lub

.asoundrc w katalogu domowym użytkowni-

ka. Nie wszystkie programy radzą sobie w z

nietypowymi koniguracjami ALSA, dlatego

w przypadku problemów możemy spróbo-

wać usunąć te pliki (albo lepiej zmienić ich na-

zwy, aby można je było przywrócić) i spraw-

dzić, czy dany problem występuje nadal.

Jeśli nasza karta posiada wiele urzą-

dzeń PCM (możemy to sprawdzić poprzez

aplay -l ), możemy spróbować użyć innego

– jednak nie wszystkie PCM-y, które się zgła-

szają, w ogóle będą działać. Ponadto zda-

rza się, że różnią się one między sobą jako-

ścią dźwięku.

Wiele sterowników kart dźwiękowych

(modułów jądra ALSA, których nazwa za-

czyna się od snd_ ) posiada opcje, które

również czasami się przydają w przypadku

problemów. Są one opisane w dokumenta-

cji – szczególnie warta polecenia jest strona

http://alsa.opensrc.org/AlsaDrivers.

Ponadto pamiętajmy, że w przypad-

ku programów przesyłających dźwięk przez

sieć, zła jakość może oczywiście wynikać

ze złych ustawień połączenia internetowe-

go albo z jego małej przepustowości. Czę-

sto nawet przy doskonałym oprogramowaniu

i szybkim łączu cały efekt jest zepsuty przez

niskiej jakości mikrofon.

możemy wpisać arecord -D plughw:1,0

/tmp/test.wav . Plik test.wav możemy od-

słuchać z linii komend przy użyciu progra-

mu aplay . Jeśli coś w nim słychać, to możemy

mieć pewność, że żadna aplikacja nie zajmuje

karty dźwiękowej oraz, że ustawienia mikse-

ra są prawidłowe.

pe ma dziś miażdżącą przewagę nad konku-

rencją i zapewne większość spośród naszych

znajomych używa do rozmów właśnie jego.

Zacznijmy więc od niego.

Skype

Od początku istnienia irma Skype publi-

kowała wersje swojego programu dla wie-

lu systemów operacyjnych, w tym dla Li-

nuksa. Niestety, w ostatnich miesiącach wer-

sja linuksowa pozostała daleko w tyle za zna-

cznie częściej uaktualnianymi wydaniami

dla innych systemów. Brakowało w niej nie

tylko możliwości przesyłania obrazu, ale

nawet dobrego wsparcia dla sterowników

dźwięku ALSA, które już od wielu lat są

standardem we wszystkich dystrybucjach

Linuksa. Ostatnio jednak ukazała się testo-

wa wersja Skype o oznaczeniu 1.3 BETA, w

której znalazło się bardzo długo oczekiwane

wsparcie dla ALSA. Właśnie tą wersją tym

razem się zajmiemy.

Pakiet binarny Skype for Linux 1.3 BETA

możemy oczywiście ściągnąć spod adresu

http://www.skype.com . W momencie, gdy pi-

szę ten artykuł, trzeba było na tej stronie

Programy do rozmów przez sieć

W Linuksie znajdziemy kilkadziesiąt pro-

gramów do rozmów głosowych przez Inter-

net. Najpopularniejszy wydaje się wciąż Sky-

pe . Choć program ten jest darmowy, to ma za-

mknięte źródła i jest rozprowadzany w po-

staci pakietów binarnych dla najpopularniej-

szych dystrybucji. Dodatkowo protokół, któ-

rego on używa, jest również zastrzeżony –

z użytkownikiem Skype można rozmawiać

wyłącznie przy pomocy programu Skype. Po-

zostałe z popularnych programów do roz-

mów głosowych używają bądź protokołu SIP

( Session Initiation Protocol ), bądź też tzw. H.

323. Zapewnia to jakąś mniejszą lub większą

szansę na porozumiewanie się użytkowników

różnych programów. Jednak paradoksalnie,

jeśli chodzi o liczbę użytkowników, to Sky-

www.lpmagazine.org

oprogramowanie

Programy do rozmów przez sieć

Sztuczki z ALSA

Modyikując plik /etc/asound.conf lub .aso-

undrc w katalogu domowym użytkownika

możemy zmienić wiele parametrów pracy

sterowników dźwięku ALSA. Dokładniej-

sze informacje na ten temat znajdziemy

w Linux+ z grudnia 2004 w artykule AL-

SA i dźwięk w Linuksie lub też na stro-

nach z dokumentacją ALSA, głównie http://

alsa.opensrc.org/ . Znajdziemy tam rów-

nież gotowe przykłady różnych konigura-

cji.

urządzenie na trzeciej karcie (karty i urzą-

dzenia liczone są od zera).

Na Listingu 2 znajduje się koniguracja,

która również uczyni domyślną trzecią kartę

i jej trzecie urządzenie (hw:2,2), jednak do-

datkowo będzie stosowana automatyczna

konwersja dźwięku z dowolnej częstotliwości

próbkowania na najlepiej odpowiadającą na-

szej karcie (wtyczka plug ).

Listing 3 zawiera inną sztuczkę – do-

myślne urządzenie będzie się składało

z „połówek” dwóch kart. Dźwięk będzie od-

twarzany na pierwszym urządzeniu pierw-

szej karty, a nagrywany z pierwszego urzą-

dzenia drugiej karty. W takiej koniguracji

możemy podłączyć mikrofon do innej kar-

ty niż głośniki (albo użyć mikrofonu USB).

Jeśli zamiast hw wpiszemy w tej konigura-

cji plughw , będziemy dodatkowo korzystać

z konwersji dźwięku.

Najprostsze i najpopularniejsze efek-

ty, które można w ten sposób uzyskać,

obejmują na przykład zmianę domyślnego

urządzenia. Normalnie domyślnym urzą-

dzeniem jest pierwszy PCM na pierwszej

karcie dźwiękowej (czyli hw:0,0 ). Jeśli wpi-

szemy do pliku koniguracyjnego ALSA za-

wartość przedstawioną na Listingu 1, do-

myślnym urządzeniem stanie się trzecie

Rysunek 5. Program Linphone http://www.

linphone.org/

Mam nadzieję, że w gotowej, stabilnej

wersji znajdą się te funkcje. Póki co istnie-

je jednak częściowe obejście tego problemu,

które zauważył i opublikował na swojej stro-

nie Jan Słupski ( http://juljas.net/linux/skype/ ).

Jeśli bowiem wybierzemy pierwszą kartę

dźwiękową z dostępnych na liście, program

(przynajmniej w wersji 1.3 BETA) użyje po

prostu... domyślnego urządzenia ALSA. A to

ostatnie może być oczywiście przez nas do-

wolnie zdeiniowane, o czym piszę w Ramce

Sztuczki z ALSA . Wadą takiego rozwiązania

jest konieczność zmiany deinicji domyślne-

go urządzenia dźwiękowego, co będzie mia-

ło wpływ na inne aplikacje.

Skype dosyć dobrze radzi sobie z różnymi

kartami dźwiękowymi – można rozmawiać

nawet przy użyciu marnej jakości urządzeń

zintegrowanych z płytą główną. Na ogół

jednak nie można korzystać z programowe-

go miksowania dźwięku w ALSA, które jest

domyślnie oferowane przez niektóre dystry-

bucje – konieczna jest wtedy zmiana koni-

guracji (najprościej poprzez usunięcie pliku

/etc/asound.conf i restart komputera).

Zanim zadzwonimy do któregoś z na-

szych znajomych, polecam wykonać testowe

połączenie do użytkownika echo123 . Pod tym

adresem znajduje się automatyczny serwis,

który nas powita (powinniśmy słyszeć wy-

raźny, czysty głos) i poprosi o pozostawienie

krótkiej wiadomości głosowej, która chwilkę

później, w tym samym połączeniu, zostanie

do nas przesłana.

Programy SIP

Ogromny sukces irmy Skype ma swoje źródła

w ich zastrzeżonym formacie przesyłania gło-

su, który świetnie działa nawet na słabych łą-

czach. Paradoksalnie jednak ten format, który

jakiś czas temu przyczynił się do ogromnej po-

pularności serwisu, w niedalekiej przyszłości

może spowodować utratę przez Skype wielu

użytkowników na rzecz konkurencji.

Niemal wszyscy inni bowiem koncentru-

ją się na otwartych standardach transmisji gło-

su (i obrazu), jakimi są SIP (ang . Session Initia-

tion Protocol ) czy H.323. Poza społecznością linu-

ksową, która rozwija cały szereg swoich projek-

tów, opartych na tych standardach, przyjęli je

także potentaci rynku nowych technologii, jak

Microsoft (używa SIP w nowych wersjach prog-

ramu Messenger oraz H.323 w Netmeeting ) czy

Google , który co prawda dziś w Google Talk uży-

wa XMPP (który również jest otwartym proto-

kołem), jednak zapowiada późniejsze przejście

na SIP. Również wiele irm, oferujących połą-

czenia z Internetu na tradycyjne telefony ( i w dru-

gą stronę ), opiera się na technologii SIP.

Teoretycznie jest możliwe, aby wszyscy

użytkownicy Internetu, którzy zainstalują

u siebie odpowiednie oprogramowanie SIP

(tzw. softphone czyli programowy telefon) roz-

mawiali między sobą na podobnej zasadzie,

jak dzisiaj każdy do każdego może przesłać

Rysunek 4. Program Kphone http://sourceforge.net/projects/kphone

październik 2006

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: