Briskin Jacqueline - Za dużo od razu.pdf - Briskin Jacqueline - Anna0708

Jacqueline Briskin

Za dużo od razu

Przełożyły

Ewa Mikina

Bożena Stokłosa

Część pierwsza

1949

Siostry Sylvander

Rozdział 1

W San Francisco wieją porywiste wiatry. Tego popołudnia, w

początkach marca tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku, wiatr

przyszedł z zachodu, z Pacific Heights, gdzie na przełomie wieków

kalifornijscy milionerzy kreowali architektoniczne fantazje. Z tamtego

miejsca otwierał się w idealnie czystym powietrzu wspaniały widok na całe

miasto. Ostre światło uwydatniało rzeźbę wzgórz. Olbrzymie przęsła Golden

Gate Bridge połyskiwały niczym płynny karmel, dzięki białym grzywom fal

ciemny błękit Zatoki San Francisco prawie wpadał w granat. Przy tak

doskonałej widoczności miało się wrażenie, że Berkeley, znajdujące się po

drugiej stronie olbrzymiej zatoki, leży tuż tuż, niemal na wyciągnięcie ręki.

Stromą Clay Street wspinały się dwie młode dziewczyny ubrane w

identyczne, tanie granatowe płaszcze o zagranicznym kroju i wypucowane

brązowe oxfordy, zbyt toporne, by mogły znaleźć uznanie w Kalifornii.

Tylko kapelusze, które przytrzymywały, żeby ich nie porwał wiatr, miały

niepowtarzalny amerykański wdzięk.

Honora i Crystal Sylvander były siostrami i pochodziły z Anglii.

Uroda Crystal była czysto saksońska. Blond włosy, jasne jak polerowany

mosiądz, okalały delikatną twarzyczkę. Z bielą czoła kontrastowały

zarumienione policzki sprawiające wrażenie uróżowanych, chociaż ich kolor

był naturalny. Niebieskie tęczówki miały ciemniejsze, kobaltowobłękitne

obwódki. Jedynym mankamentem Crystal, jeśli można nazwać to

mankamentem, był niewielki wzrost. Ale nawet tandetny płaszcz nie był w

stanie ukryć ponętnych kształtów jej drobnego ciała.

Starsza, ciemnooka i ciemnowłosa Honora, w szarym pilśniowym

kapeluszu z opuszczonym rondem, nie odznaczała się co prawda tak

prowokacyjną urodą, ale nie sposób było nie zauważyć jej wdzięku.

Wysoka, smukła charakterystyczna dla Sylvanderów sylwetka poruszała się

z nieświadomą gracją.

Kiedy wspięły się już na szczyt wzgórza, dojrzały dwa rzędy

samochodów zaparkowanych na podjeździe dużej wiktoriańskiej rezydencji

zbudowanej z czerwonego piaskowca i zwieńczonej neoromańskimi

wieżami.

Honora przystanęła. Wydęła z niezadowoleniem usta.

– Myślisz, że to dom wuja Gideona? – zapytała z angielskim akcentem.

– Dokładnie – odpowiedziała Crystal.

– Ma gości.

– Myślałaś, że będziemy tylko my? Wuj Gideon jest najbardziej wziętym

inżynierem w San Francisco!

– Tylu ludzi... – W głosie Honory dała się słyszeć niepewność. – Nie

możemy tak po prostu tam wejść.

Crystal zacisnęła szczęki. Chociaż skończyła zaledwie siedemnaście lat i

była młodsza od siostry niemal dokładnie o rok, to ona namówiła ją do

złożenia kondolencyjnej wizyty bogatemu i nie znanemu amerykańskiemu

wujowi, spowinowaconemu z nimi przez małżeństwo.

– Jesteś beznadziejna, Honoro, kompletnie beznadziejna –

skonstatowała. – Umarła nasza ciotka, a ty boisz się kilku samochodów

zaparkowanych przed domem.

– Nie jest to najwłaściwszy sposób zawierania znajomości z wujem

Gideonem. – Honora słyszała błagalny ton w swoim głosie.

Gwałtowne uderzenie wiatru szarpnęło jej kapeluszem. Wcisnęła go

mocniej na czoło. Wiedziała aż nazbyt dobrze, że mimo tego nabytku,

dokonanego u Macy'ego za półtora dolara, które Crystal wyciągnęła od ojca

i które stanowiły w ich rodzinie poważną kwotę, nie wyglądała na

Amerykankę. I cóż w tym złego? – pytała się w myślach. Anglicy byli

zawsze przesadnie, nawet arogancko dumni ze swojego pochodzenia, a

Honora, której patriotyzm umocnił się jeszcze w czasie wojny, nie należała

do osób łatwo zmieniających przekonania. W ciągu ostatnich dwóch

miesięcy Crystal nieustannie wystawiała na próbę jej wrodzoną nieśmiałość.

Siostra postawiła sobie bowiem za punkt honoru upodobnić się do nowego

otoczenia.

– Jesteśmy w San Francisco od Bożego Narodzenia i jeszcze nie

złożyłyśmy mu wizyty – tłumaczyła Crystal.

– Tak, ale...

– Nadarza się znakomita okazja, żeby go poznać.

– Nie wiem, czy amerykańskie dziewczęta samotnie składają wizyty.

– Na Boga, Honoro, przestań gadać głupstwa! Wiesz równie dobrze jak

ja, że tu nie przywiązują aż takiej wagi do konwenansów. Spełniamy

chrześcijański uczynek.

– Wuj Gideon nigdy się nami nie interesował. – Na tę uwagę ładne brwi

Crystal ściągnęły się gwałtownie. Ciotka Matylda była ich krewną. Na

urodziny i Boże Narodzenie przysyłała osieroconym przez matkę

siostrzenicom praktyczne prezenty. Tekst dołączanych do nich kartek

brzmiał zawsze jednakowo: Z najlepszymi życzeniami od wuja Gideona i

ciotki Matyldy, ale dziewczęta wiedziały, że imię wuja pojawiało się tylko

pro forma.

Pierwszy list od Gideona przyszedł w listopadzie. Była to odpowiedź na

z trudem sformułowaną prośbę Langleya Sylvandera o pożyczkę, która

miała pokryć dalszą naukę córek.

Odnośnie prośby z I września. Udzielanie i branie pożyczek uważam za

moralnie naganne. Mógłbym ci pomóc, gdybyś się przeniósł do San

Francisco.

Jakkolwiek nie masz przygotowania inżynierskiego, możesz dostać pracę

w mojej firmie. Przyuczysz się do sporządzania specyfikacji. W naszym kraju

twoje wydatki będą mniejsze. Dwie młodsze panienki mogą korzystać ze

znakomitego systemu bezpłatnej edukacji, jaki tu posiadamy. Matylda

powiedziała, że twoja najstarsza córka ma osiemnaście lat. Czuję się w

obowiązku dopomóc, by zdobyła fach. Nie powinno być kłopotów ze

znalezieniem dla niej posady. Matylda, która ciągle niedomaga, przesyła

pozdrowienia.

Twój Gideon Talbott – Najwyższy czas, żeby się zainteresował –

odparowała Crystal. – Teraz, kiedy ciotka Matylda nie żyje, on jest naszą

jedyną rodziną.

– Ale co będzie, jeśli nasza wizyta zaszkodzi tatce? szepnęła Honora.

Kolejny powiew wiatru zmusił Crystal do ponownego osadzenia nowego

kapelusza mocno na głowie.

– Przewieje mnie na wylot. Skoro tak się martwisz o tatkę, to pamiętaj,

że to on kazał nam tu przyjechać.

– Wiesz, że kiedy ma jeden z tych swoich... ataków bólu głowy mówi co

innego, niż myśli.

– Ach, rób, co chcesz. Ale nie po to godzinami uganiałam się po tych

wzgórzach, żeby teraz wracać do domu.

Honora, niezdecydowana, zatrzymała się chwilę, po czym ruszyła

spiesznie za młodszą siostrą, która rezolutnie zmierzała w stronę wielkiej,

Briskin Jacqueline - Za dużo od razu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: