Gardner Lisa - Pierce Quincy (Rainie Conner) 02 - Trzecia ofiara.pdf - Gardner Lisa (Scott Alicia) - Anna0708

Lisa Gardner

Trzecia Ofiara

(The Third Victim)

Przełożył Jerzy Kozłowski

Wtorek, 15 maja, 13.25

Gdy nadeszło wezwanie, policjantka Lorraine Conner siedziała samotnie przy czerwonym

plastikowym stoliku w barze u Marthy, dłubiąc widelcem w sałatce z tuńczyka i słuchając

paplaniny Franka i Douga. Była skazana na sałatkę, bo jak zdążyła zauważyć, u kobiety

trzydziestojednoletniej kilogramy nie znikają już w magiczny sposób jak dziesięć, czy nawet,

do diabła, pięć lat wcześniej. Nadal potrafiła przebiec kilometr w mniej niż trzy minut i

wcisnąć się w rozmiar numer osiem, ale różnica była zasadnicza. Teraz Rainie musiała

spędzać więcej czasu na układaniu długich kasztanowych włosów, jeśli chciała, żeby ktoś się

za nią obejrzał. A cheeseburgery zastąpiła sałatka z tuńczyka. Pięć razy w tygodniu.

Tego dnia partnerem Rainie był dwudziestodwuletni ochotnik, Charles Cunningham vel

Chuckie, znany też w małej komendzie policji w Bakersville w stanie Oregon jako

„żółtodziób”. Chuckie nie ukończył jeszcze dziewięciomiesięcznego kursu w ośrodku

szkoleniowym, a to znaczyło, że mógł tylko patrzeć, a nie dotykać. Policjantem z

prawdziwego zdarzenia miał zostać dopiero, gdy zaliczy niezbędne egzaminy i dostanie

dyplom. Tymczasem zdobywał doświadczenie – wyjeżdżał na patrole i spisywał raporty.

Wolno mu było zakładać standardowy beżowy mundur i nosić przy sobie broń. Chuckie był

całkiem zadowolony z życia.

Zanim nadeszło wezwanie, sterczał przy kontuarze, próbując oczarować długonogą,

jasnowłosą kelnerkę o imieniu Cindy. Prężył pierś, przybrawszy nonszalancką pozę z nogą

lekko ugiętą w kolanie i dłonią od niechcenia wspartą na kaburze. Cindy, nieczuła na jego

wdzięki, serwowała domowe ciasto z jagodami sześciu farmerom na raz. Ktoś burknął coś o

żółtodziobie plączącym się pod nogami. Chuckie uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Przy stoliku za plecami Rainie dwaj emerytowani hodowcy krów, Doug Atkens i Frank

Winslow, zaczęli robić zakłady.

– Dziesięć dolców, że mu ulegnie – powiedział Doug, uderzając zmiętym banknotem o

plastikowy blat.

– Dwadzieścia, że wyleje donżuanowi na łeb szklankę wody z lodem – przebił Frank,

sięgając po portfel. – Wiem z pewnego źródła, że Cindy wolałaby dobry napiwek niż serce

Clarka Gable’a.

Rainie zostawiła rozgrzebaną sałatkę i odwróciła się do staruszków. Popołudnie było

spokojne, nie miała nic lepszego do roboty. Przyłączam się – powiedziała.

– Cześć, Rainie. – Frank i Doug, przyjaciele od niemal pięćdziesięciu lat, uśmiechnęli się

jednocześnie jak syjamskie bliźnięta. Frank miał bardziej niebieskie oczy i ogorzałą twarz, za

to Dougowi pozostało więcej włosów. Obaj nosili lniane koszule w czerwoną kratę –

oficjalny strój na popołudniowy wypad do miasta. Zimą dodawali doń brązowe zamszowe

kurtki i beżowe kowbojskie kapelusze. Rainie zażartowała kiedyś, że próbują podszyć się pod

faceta z reklamy Marlboro. W swoim wieku przyjęli to za komplement.

– Spokojny dzień? – zagadnął Doug.

– Spokojny miesiąc. Jest maj. Wyszło słońce. Wszyscy są, cholera, zbyt szczęśliwi, żeby

urządzać rozróby.

– Żadnych pikantnych afer?

– Nawet zero skarg na psy, które zostawiają pamiątki na podwórkach sąsiadów. Jeśli ta

pogoda utrzyma się dłużej, stracę robotę.

– Taka ślicznotka jak ty nie potrzebuje roboty – stwierdził Frank. – Potrzebujesz faceta.

– Taaak? I co bym z nim robiła po trzydziestu sekundach?

Frank i Doug zachichotali; Rainie mrugnęła łobuzersko. Lubiła ich. Odkąd pamiętała, w

każdy wtorek o pierwszej siedzieli przy tym samym stoliku w tym samym barze. Słońce

wschodziło, słońce zachodziło, a Frank i Doug co wtorek zamawiali pulpety u Marthy. Tak

już było.

Dorzuciła do puli dziesięć dolarów. Stawiała rzecz jasna na Chuckiego. Nieraz widziała

tego flirciarza w akcji. Dziewczyny z Bakersville po prostu nie mogły się oprzeć jego

uśmiechowi i dołeczkom w policzkach.

– Co myślisz o nowym ochotniku? – zapytał Doug, zerkając w stronę kontuaru.

– A co tu jest do myślenia? Wypisywanie mandatów to żadna filozofia.

– Słyszałem, że w zeszłym tygodniu mieliście drobne starcie z owczarkiem niemieckim. –

Frank nie pozwolił jej się wykręcić od rozmowy.

Rainie skrzywiła się.

– Wścieklizna. Szkoda, to był piękny pies.

– Naprawdę rzucił się na Romea?

– Całymi swoimi czterdziestoma kilogramami.

– Słyszeliśmy, że Chuckie mało się nie posikał.

– Chuckie chyba nie przepada za psami. – Walt mówił, że załatwiłaś bydlaka. Czystym

strzałem w łeb.

– Dlatego tyle mi płacą: żebym mogła udzielać porad pijakom i likwidować zwierzęta

domowe.

– Daj spokój, Rainie. Walt mówił, że to nie była zabawa. Takie wielkie bestie śmigają

naprawdę szybko. Chuckie jest teraz twoim dłużnikiem, co?

Rainie spojrzała na żółtodzioba, który wciąż nadymał się niczym indyk, żeby zwrócić

uwagę Cindy.

– Myślę, że Chuckie boi się mnie teraz jak cholera. Staruszkowie znowu się roześmiali.

Po chwili Frank pochylił się nad stolikiem z błyskiem w niebieskich oczach. Zamierzał

wyciągnąć z niej coś więcej.

– Shep pewnie się cieszy, że ma dodatkową pomoc. – Spojrzał na Rainie znacząco.

Nie dała się jednak złapać na tę przynętę.

– Każdy szeryf jest zadowolony, kiedy ktoś chce pracować za darmo – stwierdziła

obiektywnie. Nie kłamała. Skromny budżet Bakersville pozwalał na utrzymanie jednego

szeryfa i dwóch funkcjonariuszy na pełnym etacie – Rainie i Luke’a Hayesa. Pozostała

szóstka pracowała ochotniczo. Poświęcali nie tylko swój czas. Płacili też za szkolenie,

mundury, kamizelki i broń. Wiele małych miasteczek korzystało z tego systemu. W końcu

większość wezwań dotyczyła domowych awantur i przestępstw, związanych z naruszeniem

mienia. Nic, z czym nie mogłoby sobie poradzić kilka trzeźwo myślących osób.

– Podobno Shep coraz mniej pracuje – nie poddawał się Doug.

– Nie liczę mu godzin.

– Daj spokój, Rainie. Wszyscy wiedzą, że między Shepem i Sandy nie układa się

najlepiej. Próbuje się z nią dogadać? Nie przeszkadza mu już, że znalazła sobie posadę?

– Ja tylko pilnuję porządku w mieście, Frank. Nie muszę szpiegować na rzecz

podatników.

– Nie bądź taka, uchyl rąbka tajemnicy. Zaraz idziemy do fryzjera, no wiesz. Walt strzyże

za darmo, jak usłyszy coś nowego.

Rainie przewróciła oczami.

– Walt wie więcej ode mnie. A myślisz, że kto jest naszym informatorem?

– Walt rzeczywiście wie wszystko – burknął Frank. – Może my powinniśmy otworzyć

zakład fryzjerski. Do diabła, każdy tępak chyba potrafi obciąć włosy.

Rainie zerknęła na dłonie staruszków, po latach ciężkiej pracy powykręcane i spuchnięte

od artretyzmu.

– Ja bym do was przychodziła – zaofiarowała się odważnie.

– Widzisz, Doug. Mielibyśmy też rwanie u dziewczyn.

Doug był pod wrażeniem. Gdy zaczął rozważać szczegóły nowej kariery, Rainie doszła

do wniosku, że pora zostawić ich samych. Odwróciła się z pożegnalnym uśmiechem i

spojrzała na zegarek: trzynasta trzydzieści. Żadnych wezwań, żadnych raportów do spisania.

Nadzwyczaj spokojny dzień w i tak zawsze spokojnej mieścinie. Zerknęła na Chuckiego,

któremu od ciągłego uśmiechania się musiały już zdrętwieć mięśnie policzkowe.

– Do roboty, mały – mruknęła pod nosem i zabębniła niecierpliwie palcami.

W przeciwieństwie do Charlesa Cunninghama, Rainie nigdy nie zamierzała zostać gliną.

Po skończeniu liceum w Bakersville chciała tylko jak najszybciej uciec z tej krainy mleka. Od

osiemnastu lat narastało w niej uczucie klaustrofobii, a poza tym nie miała żadnej rodziny,

nikogo ani niczego, co trzymałoby ją w miasteczku. Wolność – tego potrzebowała. Koniec z

duchami przeszłości, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Rainie wsiadła do pierwszego autobusu do Portland, gdzie zapisała się na uniwersytet

stanowy i zaczęła studiować psychologię. Lubiła swoje zajęcia. Podobało jej się młode miasto

pełne szkół kucharskich, centrów sztuki i różnych życiowych dziwolągów.

Wdała się w ognisty romans z trzydziestoczteroletnim zastępcą prokuratora okręgowego,

który jeździł porsche. Całe noce spędzała za kółkiem nowoczesnego auta. Otwierała

wszystkie okna, wciskała gaz do dechy i pokonywała ostre zakręty na Skyline Boulevard, a

wiatr rozwiewał jej włosy. Wspinała się coraz wyżej i wyżej, napierała coraz mocniej i

mocniej. Szukała... czegoś.

Gdy w końcu zatrzymywali się na szczycie, miasto ścieliło się w dole jak rozgwieżdżone

niebo. Zrzucali ubrania i pieprzyli się gorączkowo wśród przekładni i foteli lotniczych.

Potem Howie odwoził ją do domu, gdzie samotnie otwierała zgrzewkę sześciu piw, choć

akurat ona powinna wiedzieć, czym to grozi.

Rainie znowu zerknęła na zegarek.

– Pośpiesz się, Chuckie. Cindy chyba nie ma na dzisiaj żadnych planów, związanych z

twoją osobą.

Krótkofalówka przy jej pasku, trzeszcząc, przypomniała o swoim istnieniu. Nareszcie,

pomyślała ze szczerą ulgą Rainie, coś się dzieje.

– Jeden pięć, jeden pięć. Wzywam jeden pięć. Sięgnęła po aparat, jednocześnie wstając

od stolika.

– Tu jeden pięć, słucham.

– Coś się dzieje w szkole podstawowej K-8. Chwileczkę... zaczekaj.

Rainie zmarszczyła brwi. Słyszała w tle jakieś dziwne dźwięki, jakby dyspozytorka miała

włączone radio albo trzymała blisko mikrofonu słuchawkę telefoniczną. Rozległy się trzaski i

krzyki. Potem cztery wyraźne puknięcia. Strzały z broni palnej.

Co się tam, u diabła, wyprawia?

Podeszła do Chucka i postukała go w ramię właśnie w chwili, gdy dyspozytorka odezwała

się ponownie. Po raz pierwszy od ośmiu lat Linda Ames sprawiała wrażenie przejętej.

– Do wszystkich jednostek, do wszystkich jednostek. W szkole K-8 w Bakersville ktoś

strzelał. Podobno... są ranni... widziano krew. Wzywam sześć zero... sześć zero... Walt,

sprowadź natychmiast tę cholerną karetkę! Zajmuję kanał trzeci. W szkole chyba doszło do

strzelaniny. O mój Boże, strzelanina w szkole!

Rainie wyciągnęła Chucka z baru. Pobladł i wyglądał na wstrząśniętego. Ona sama czuła

tylko pustkę. Dzwoniło jej lekko w uszach, kiedy wskakiwała do starego policyjnego sedana.

Zapięła pasy i automatycznie włączyła syrenę.

– Nie rozumiem – mamrotał Chuckie. – Strzelanina w szkole? U nas nie zdarzają się takie

rzeczy.

– Zostaw radio na kanale trzecim. Będą podawać wszystkie meldunki. – Wrzuciła bieg i

zjechała na jezdnię. Byli na Main Street, dobre piętnaście minut jazdy od K-8. A Rainie

wiedziała, że w ciągu kwadransa może się dużo wydarzyć.

– To niemożliwe – nie przestawał bełkotać Chuckie. – Do diabła, nie mamy tu nawet

gangów, narkotyków. A co dopiero mówić o morderstwach. Dyspozytorce musiało się coś

pomylić.

– Taaak – odparła cicho Rainie, choć dzwonienie w uszach nasilało się. Całe lata nie

słyszała tego dźwięku. Całe lata, od czasu, gdy jako mała dziewczynka wracała ze szkoły,

wiedząc od pierwszego kroku na schodach, że matka już piła i będą kłopoty.

Jesteś teraz gliną, Rainie. Wszystko w twoich rękach. Nagle strasznie zatęskniła za

butelką piwa.

Radio znowu zatrzeszczało. Gdy Rainie przejeżdżała przez pierwsze światła na Main

Street, odezwał się głos szeryfa Shepa O’Grady.

– Jeden pięć, jeden pięć, gdzie jesteś?

– Dwanaście minut od celu – odpowiedziała Rainie, wymijając źle zaparkowany

samochód i z trudem przeciskając się obok następnego.

Gardner Lisa - Pierce Quincy (Rainie Conner) 02 - Trzecia ofiara.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: