Przyczyny i skutki nieładu seksualnego (J. PULIKOWSKI).pdf

Przyczyny i skutki nieładu seksualnego I

Jacek PULIKOWSKI

Tworzy się dziś propagandę rzekomej naturalności autoerotyzmu. Pojawia się

wręcz jego reklama, niestety, nawet w podręcznikach szkolnych i w programach

oświaty. Tymczasem jest to przygotowanie do złego współżycia w małżeństwie i

kompletnie błędnego pojmowania dziedziny płciowości.

"Normalny" etap rozwoju

W tv powtarza się ustami "autorytetów", że to jest rzekomo "normalny" etap

rozwoju. Bo nie wolno nazywać rzeczy po imieniu, żeby młodzieży nie stresować.

Potem kilkunastoletni chłopak ma kłopoty (normalne) z dynamicznie reagującym

ciałem. Pytam: w imię czego ma on próbować coś z tym zrobić, odsuwać bodźce,

opanowywać się. pracować nad sobą, skoro mu "autorytety" mówią, że to jest

normalny etap rozwoju? Czemu on ma próbować podjąć jakikolwiek wysiłek? Nie

ma ku temu żadnej motywacji. Nie mówi mu się, że samogwałt to klasyczne

cofnięcie się do dzieciństwa, do fazy autoerotyzmu, zwykłe cofnięcie się w

psychofizycznym rozwoju. Jeżeli utrwali się w postaci nałogu - a dzieje się to

nierzadko, o czym seksuologowie wiedzą, ale nie chcą mówić - to będzie to

nieszczęście dla niego i dla jego małżeństwa.

Znam taką sytuacje. Kilka lat próbowałem pomóc. Bardzo inteligentny chłopak,

wykształcony, życzliwy dla ludzi, uczynny, no, naprawdę - chciałoby się powiedzieć

- wymarzony mąż, ojciec. Ale od 12 roku życia wszedł w samogwałt. Szukanie

doznań seksualnych stało się dla niego obsesją. Autentycznie obsesją. I w efekcie

nałogu rozstał się z ukochaną narzeczoną - wspaniałą dziewczyną. On jest

niepoczytalny w tej materii. Bardzo fajny, sympatyczny, miły. uczynny dla innych

ludzi człowiek. Stracił kontrolę nad sobą. Zaczęło się "niewinnie" od samogwałtu,

potem pornografia i wreszcie panienki z ulicy. Przerażające. A teraz - mimo

wewnętrznego odrzucenia tego stylu życia - całkowita bezradność. Ten człowiek

naprawdę stara się powrócić do normalnego życia. I nie może. To silniejsze od

niego. A chłopaczkom mówi się, że to "normalny etap rozwoju!" A dziewczynkom

się mówi, że jak one się nauczą tak same ze sobą, to potem będą lepiej przeżywały

współżycie w małżeństwie. Naprawdę ogarnia przerażenie! Siłą rzeczy następuje

koncentracja na własnych doznaniach i to jest potem bardzo trudne do

przeskoczenia w małżeństwie. Zauważmy przy okazji, że samogwałt wyrywa

przyjemność seksualną z jej właściwego kontekstu: z dwupłciowości i z płodności.

Bez wątpienia samogwałt sprzyja tworzeniu się postaw homoseksualnych,

antykoncepcyjnych i aborcyjnych.

Feministki wystraszyły ojców

Rozmowa z Jackiem Pulikowskim*

Faceci dobrze sprawdzają się w roli ojców, jeżeli im się na to pozwoli. A to

m. in. feministki są winne temu, że ojcowie nie angażują się w

wychowanie dzieci. - mówi Jacek Pulikowski w rozmowie o

konserwatywnym ojcostwie.

Jacek Pulikowski: Pozwoli pan, że na początek złożę oświadczenie.

Jacek Kowalski: Bardzo proszę.

- Nie czytam "Gazety Wyborczej". Nie lubię jej, mówiąc oględnie. Osobiście uważam, że

podkopujecie wartości chrześcijańskie, które są mi bliskie.

To dlaczego zgodził się pan na rozmowę?

- Wie pan: Chrystus także rozmawiał z jawnogrzesznicami

Rozumiem, że po tym wstępie możemy porozmawiać o ojcu-partnerze?

- No nie, "partner" to niedobre słowo. Bardzo go nie lubię.

A co ma pan przeciwko partnerstwu?

- Mówiąc ojciec-partner zakładamy, że tata ma być kumplem swojego dziecka. Że będzie się

z nim np. witał po kumpelsku, zabierze na piwo... A tak przecież nie może być.

Z kolei partner na płaszczyźnie małżeńskiej kryje w sobie znaczenie, że kobieta i mężczyzna

są sobie równi. A przecież nie są. Więc to także nieprawda.

Dlaczego nie mogę być kumplem swojego syna?

- Bo on nie potrzebuje pana jako równego sobie kolegi. Kumpla o takim samym stanie

świadomości, sumie doświadczeń. Potrzebuje opiekuna i przewodnika, który będzie mu

objaśniał świat. Podsumowując: ojciec nie może być kumplem, ale przyjacielem - jak

najbardziej.

Czy taki podział wyklucza na przykład wspólne wypady z dzieckiem w góry?

- Absolutnie nie! Wspólne spędzanie czasu jest przecież wskazane. Ale po to, żeby coś

dziecku pokazać i objaśnić kawałek świata, żeby wspólnie przeżyć coś i wzmocnić waszą

więź.

Dlaczego nie mogę być partnerem dla matki moich dzieci? Przecież dzielimy się

obowiązkami, wspólnie podejmujemy decyzje...

- Mężczyzna nie jest partnerem dla kobiety w potocznym rozumieniu tego słowa. Myślę

o równym podziale obowiązków. To nienaturalne. Mężczyzna i kobieta są tak samo ważni

w związku, ale mają różne funkcje do spełnienia. To nie partnerstwo, tylko solidarność.

A partnerstwo rodziców w wychowywaniu dzieci?

- Po raz kolejny mówię - nie! Solidarność. Podział ról. Dopóki dziecko jest małe, zajmuje się

nim kobieta. Mężczyzna przecież nie nadaje się do tego. On nie odróżni jednego z dwudziestu

rodzajów płaczu niemowlaka, a kobieta rozumie to bezbłędnie. Facet po prostu słyszy, że

dziecko płacze. Nie wie, dlaczego. Kobieta "rozumie" z jego płaczu, kiedy jest głodne, kiedy

coś je boli. Z czasem, gdy dziecko podrasta, kobieta powinna wycofywać się z jego

wychowywania, a dominującą rolę winien przejmować ojciec. To on jest przewodnikiem

dorastającego dziecka. Objaśnia mu świat, a swoim spokojem daje mu silne podstawy do

rozwoju.

To, co pan mówi, pewnie niektórym się nie spodoba. Na przykład feministki...

- Ach, feministki! To one są jedną z przyczyn, dla których mamy teraz kryzys ojcostwa.

Podkreślam: jedną z przyczyn, nie jedyną. To one, domagając się dla siebie takich samych

praw, jakie mają mężczyźni, z jednej strony składają hołd męskości i dają dowód, jak bardzo

mężczyźni im imponują. A z drugiej - podkopują męskość. Żądając równości, sprawiają, że

mężczyźni wolą unikać odpowiedzialności. Na przykład związanej z wychowywaniem dzieci.

Stąd już tylko krok do tego, co mamy teraz: dobrania dodatkowej roboty, przesiadywania

w pracy po godzinach, jednym słowem: do uciekania ojca z domu. A to nie leży przecież

w męskiej naturze. Mężczyźni lubią być odpowiedzialni za kogoś. Wie pan: w tej chwili po

morzach i oceanach świata pływa ileś tam tysięcy statków. Ich kapitanami są przeważnie

mężczyźni. Zapewne żaden z nich - w razie wypadku - nie zejdzie z mostku, zanim nie

wyciągnie z kotłowni ostatniego zapijaczonego majtka. Dlaczego? Bo są facetami, a faceci

mają zakodowaną odpowiedzialność za innych. Dlatego tak dobrze sprawdzają się w roli

ojców, jeżeli im się pozwoli na to.

Ale z drugiej strony to kobieta jest często fundamentem rodziny i radzi sobie

wcale nie gorzej niż mężczyzna.

- Ale nie zastąpi ojca - opiekuna. Wracamy tu do owego podziału ról, o którym mówiliśmy

przed chwilą. Nastolatek potrzebuje już mniej matki, a bardziej - ojca. A gdy go nie ma, bo

ojciec siedzi częściej w pracy niż w domu, zaczyna się dramat. Tu też ma korzenie mój

sprzeciw przeciwko tzw. rodzinom homoseksualnym. Tam, gdzie są dwie matki albo dwóch

ojców, nie ma mowy o rodzinie. Zakłócone są relacje między rodzicami a dzieckiem. Tylko

pełne rodziny gwarantują dobry rozwój dziecka.

A jeśli w takiej "normalnej" rodzinie ojciec pije i bije? Czy taka rodzina jest lepsza od

dwóch lesbijek, które z miłością wychowują dziecko?

- Żadna z tych sytuacji nie jest dobra. Niech pan mnie nie próbuje tak podchodzić. Dziecko

potrzebuje trzech elementów: ojca, matki i trwałej, zdrowej więzi między nimi.

Jaki powinien być dobry ojciec?

- Musi być odpowiedzialny za życie swoich dzieci, i to już od momentu ich poczęcia. Ojciec

pozwalający na aborcję jest złym ojcem. Aż tak wcześnie powinno się mówić

o odpowiedzialnym ojcostwie.

Moim zdaniem na takim etapie nie ma jeszcze mowy o byciu tatą. Być może poczucie

ojcostwa się rodzi, ale...

- Ależ to właśnie wtedy wszystko się zaczyna! Prawdziwy ojciec, by ratować własne dziecko,

zrobi wszystko. Więc niech pan mi nie opowiada... Owszem, powstaje pytanie, dlaczego tak

wielu ojców nie chce bronić życia swojego dziecka? A odpowiedź jest prosta: seksualna

przyjemność stała się dla nich ważniejsza od życia ich dziecka. Mówią, że to jeszcze nie

jest dziecko. A kto?

Płód. Wcześniej - zarodek.

- Nie, to jest człowiek. Ponad wszelką wątpliwość posiada kod genetyczny w spadku po

swoich rodzicach. I tak dalej.

Więc po pierwsze: ojciec musi być odpowiedzialny od najwcześniejszych

chwil.

Po drugie - musi mieć udział w wychowaniu, ale udział mądry. Nie

"partnerski", tylko z mądrym dzieleniem obowiązków.

Po trzecie- jego praca zawodowa ma służyć rodzinie, a nie niszczyć ją.

Żadnych wyjazdów za granicę, żeby utrzymać dom i dzieci?

- Jeżeli ojciec nie ma wyjścia i musi wyjechać za chlebem, to oczywiście - niech jedzie.

Trzeba jednak znać proporcje. Co innego - praca dla chleba, a co innego - na przyjemności.

Jeżeli ojciec ucieka z rodziny do biura czy właśnie za granicę, żeby zarobić na nowszy model

mercedesa i większy dom, to nie jest to dobry ojciec.

Dlaczego? Przecież właśnie chce swojej rodzinie zapewnić jak najlepsze warunki,

a dzieciom jak najlepszy start w dorosłość. Co w tym złego?

- Odpowiem panu tak jak Sokrates przechadzający się po agorze. Oglądał rozmaitości

wystawione na sprzedaż i mówił: "Jaki ja jestem szczęśliwy, że nie muszę tego wszystkiego

mieć". Trzeba zachować dystans do posiadania i do używania. Nie wszystko muszę mieć. Nie

wszystko w życiu muszę przeżyć.

No i czwarta cecha dobrego ojca, którą pan mi pewnie wytnie z tekstu, ale co tam. Papież Jan

Paweł II napisał w adhortacji Familiaris Consortio, że zadaniem mężczyzny jako ojca jest

odpowiedzialność za sprawiedliwy rozwój całej rodziny.

Czy mamy kryzys ojcostwa?

- Tak. Ale idzie ku lepszemu. Mądrzy, odpowiedzialni ludzie mają coraz więcej dzieci.

Przekazują im dobre postawy - uczą dobrego ojcostwa. Z kolei ludzie nieodpowiedzialni

mają tych dzieci coraz mniej albo wręcz wcale. I tak - prawem naturalnym - nie mają

komu przekazywać swojej nieodpowiedzialności. Z każdym pokoleniem będzie więc

coraz lepiej.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: