R_Gladkowski_Credo_in_Unum_Deum_bez _ilustracji.pdf

CREDO IN UNUM DEUM

Romuald Gładkowski

Wraz z artykułem Jana Dobraczyńskiego

Wydawnictwo 966

/Toronto 1988/

DROGI CZYTELNIKU !

PRZECZYTAJ, POWIEL, ROZDAJ ZNAJOMYM

DZIĘKUJEMY

WSTĘP

Kiedy wszechświat jest traktowany jako samoistniejący, kiedy nie dostrzega się

Pana Boga stojącego ponad wszechświatem, wówczas wszystko, co nas otacza,

staje się święte; jak to ma miejsce u pogan, a jest bardzo dobrze widoczne w

panteiźmie. Właśnie chrześcijaństwo, oddając Bogu, Istocie Najwyższej,

wszystko co święte, zdesakralizowało wszechświat. Chrześcijaństwo

rozgraniczyło Stwórcę od rzeczy stworzonych. Chaos myślowy pogan został

uporządkowany.

Starożytne pogaństwo poczęło zamierać razem z rzymskim imperium. Poganie,

przegrywając konfrontacje z nauka Chrystusa Pana, przeczuwając swój bliski

koniec, usiłowali ratować się przyjmując od chrześcijan ogólny pogląd na świat,

ich dobroć i entuzjazm. Zbyt wyraźnie rzucała się w oczy wyższość chrześcijan

w pożyciu rodzinnym, w stosunkach sąsiedzkich, w spełnianiu obowiązków

wobec ojczyzny. Poganie, jeszcze u schyłku II wieku po narodzeniu Chrystusa,

desperacko broniąc się przed całkowitym przyjęciem stylu życia chrześcijan,

usiłowali kopiować moralność chrześcijańska i ewangeliczne nauczanie. Nic z

tego, nie udało się poganom uzyskać czegokolwiek, co byłoby równoważne

entuzjazmowi religijnemu chrześcijan. Mity pogańskie pozostają niezmienne, a

każda próba ich modyfikowania kończy się niepowodzeniem. Religie pogańskie,

jako zrodzone z ludzkiej fantazji, są martwe, statyczne. Nie mogło więc dojść do

syntezy religijnej. Nie mogą też istnieć równocześnie dwie prawdziwe religie,

czy dwie równoważne moralności. Gdy dwie rywalki zetkną się ze sobą, jedna z

nich musi ustąpić. Siedemnaście wieków temu ustąpili poganie. W Europie do

głosu doszła cywilizacja łacińska.

Tysiąc lat później, w cywilizacji łacińskiej powstały luki, które umożliwiły

odrodzenie się pogaństwa. Przecież, najpierw, w XIV wieku, wytworzył się

bałagan w Stolicy Apostolskiej, a dopiero potem, w wieku XV, powstał protes-

tantyzm, jako zjudaizowana forma chrześcijaństwa [1].

Później przyszła myśl, że można mieć religię bez Boga. Sięgnięto nawet po

buddyzm, który właśnie taka religią jest. Na nowo poczęto zachwycać się

okultyzmem i magią, tworząc pseudo-religie natury ściśle intelektualnej.

Humanizm i neoplatonizm stały się faktem.

Rozum ludzki, nieodłączny atrybut chrześcijaństwa, w wiekach od XIV do

XVIII uległ wynaturzeniu zwanym racjonalizmem. Religie katolicką,

chrześcijaństwo w ogóle, zaczęto traktować jako podgatunek pierwotnej

mądrości "naturalnej". Racjonaliści poczęli głosić, że rozum ludzki jest wykład-

nią pojmowania i interpretacji zagadnień dotyczących świata nadprzyrodzonego.

W sukurs przyszli im alchemicy, usiłując przyspieszyć obiecane przez Chrystusa

Pana nadejście królestwa niebieskiego, przyspieszyć przywrócenie człowiekowi

utraconego raju poprzez manipulacje związkami chemicznymi.

W okresie Renesansu humanizm był wykładany zaledwie na kilku

uniwersytetach; za to w wieku XVIII stał się podstawą "racjonalizmu

klasycznego" w wydaniu Bacona, Descartesa, Spinozy, Kanta i pozostałych.

Rozrastający się w ten sposób humanizm doprowadził do rozwoju nauki opartej

na ateistycznych postulatach. W okresie Oświecenia stan względnej równowagi

pomiędzy chrześcijaństwem a neopogaństwem został zachwiany. Do

osiemnastego wieku było ściśle określone, i przyjęte, co jest herezją, niezależnie

od miejsca w hierarchii państwa i narodu. Kościół katolicki był w stanie podjąć

zaradcze środki, jak publiczna ekskomunika, czy też poprzez odpowiednie

działanie w twórczości artystycznej. Kontrakcja Kościoła Św., na odradzanie się

pogaństwa, wyraźnie uwidoczniła się w literaturze, malarstwie i muzyce.

Jednak, w końcu duchowe zasoby Kościoła rzymskiego się wyczerpały. W

wieku XVIII wszystko nagle zmieniło się. Duży wpływ na zmianę sytuacji

wywarli zajadle antykatoliccy intelektualiści, jak Voltaire, czy Lessing, wsparci

"postępowym" klerem, który otwarcie odstąpił od wyznawania doktrynalnej i

moralnej nadrzędności Kościoła świętego w życiu człowieka.

Kapłan katolicki, jako myśliciel chrześcijański, powinien opierać swoje wywody

na motywach ściśle doktrynalnych i teologicznych. Jednak, trudno jest mu

dyskutować z kimś, kto nie przyjmuje argumentów opartych na wierze, a nawet

na wydarzeniach historycznych. Starając się lepiej zrozumieć wrogów

katolicyzmu, kapłani zbliżyli się do nich, by z czasem pozwolić na podjęcie

dyskusji (dialogu), na warunkach narzuconych przez przeciwnika. Niestety,

krok po kroku, szukając argumentów nie do odparcia, pogrążyli się w racjo-

nalizmie. Istotnie, argumenty się znalazły, ale nie mają one już nic wspólnego z

religią katolicką. Gdy racjonalizm zawładnął światem intelektualnym, nawet w

sferach moralności i metafizyki odnaleziono antykatolickiego sojusznika.

Poparto więc agnostycyzm Kanta i poczęto domagać się przeprowadzenia

rewizji pojęć biblijnych i Ewangelii świętej.

Agnostycyzm wyszedł z założenia, że rozum ludzki jest zamknięty w kręgu

zjawisk widocznych. A więc Pan Bóg nie może być bezpośrednim przedmiotem

wiedzy, nie może też być uważany za podmiot historyczny. Dalej, po

odrzuceniu objawienia Bożego, do głosu doszedł immanentyzm życiowy, który

wytłumaczenie religii znajduje w człowieku. Zwolennicy Kanta poczęli głosić,

że religia jest pewną formą życiową, wywodzącą się z potrzeby ukrytej w

podświadomości człowieka, którą mogą wyzwolić odpowiednie warunki.

Najczęściej twierdzą, że istnienie Boga jest wytworem zbiorowego strachu w

określonych etapach historii. W konsekwencji, wiara dla nich jest uczuciem, a

nie poznaniem. Każdy człowiek, ich zdaniem, musi przemyśleć swoją wiarę. Z

owych przemyśleń powstają dogmaty, które powinny się zmieniać,

dostosowując się do wymogów czasu. Zatem, poczęli głosić, że dogmaty, jako

zmienne i chwiejne, nie mają większego znaczenia w religii.

Zrodziła się w ten sposób herezja zwana modernizmem, którą Ks. Paul A.

Wickens określa jako:

"(1) herezja, która utrzymuje, iż religia katolicka, jej zasady wiary i zasady

moralne, musi być przystosowana do współczesnego świata;

(2) wszystkie doktryny objawione są pod znakiem zapytania (sceptycyzm),

wielu z nich się zaprzecza. Modernizm doprowadza do utraty łaski Bożej,

napawa jeszcze większym sceptycyzmem i prowadzi do dalszej jej utraty" [2].

Pod sloganem otwartości intelektualnej, modernizm przemycił do katolickiej

moralności coś w rodzaju pornoteologii, która godzi się z wolna miłością, z

próbnymi małżeństwami, z małżeństwami homoseksualnymi, z prawem do

aborcji, do zażywania narkotyków, godzi się z pomysłem zrównania płci, co

przejawia się w agitacji do wyświęcania kobiet na kapłanki, a wszystko jest

przypieczętowane powszechnym rozgrzeszeniem. Idea "nowego

chrześcijaństwa" modernistów opiera się na pięciu podstawowych

założeniach [3] :

1. Antropocentryzm. Religia ma skupiać się głównie na człowieku, a nie na

Panu Bogu. Bóg jest miłowany i czczony w człowieku. Zatem, religia

antropocentryczna wytwarza wypaczoną miłość do człowieka jako

obiektu miłości Pana Boga, którego stawia na drugim planie, a w

konsekwencji neguje.

2. Immanentność świata. Królestwo Boże jest tutaj na ziemi, a nie po

ponownym przyjściu Chrystusa. Zbawienie oznacza wyzwolenie od grzechów

społecznych i od wyzysku ekonomicznego. Tym samym, religia przeobraża

się w ideologię polityczną.

3. Nowa forma ewangelizacji. Ewangelia święta ma służyć biednym i posiada

charakter ekonomiczny, a nie duchowy.

4 . Nowa struktura Kościoła. Kościół ma być częścią świata i służyć światu.

Zatem, musi rozwiązać wszystkie istniejące dotychczas instytucje kościelne.

Każdy członek Kościoła może spełniać funkcję kapłana. Zatem, nagle

"zapomina się", że Kościół św. jest dziełem Chrystusa Pana i Ducha

Świętego, a nie "świata".

5. Nowa forma adoracji Chrystusa. Jezus Chrystus jest dla modernistów

wyzwolicielem ubogich. Jest Człowiekiem służącym bliźnim. Jest Wielkim

Buntownikiem. Stworzenie tak fikcyjnej sylwetki Chrystusa Pana ma na

celu dać wsparcie dla propagandy marksizmu i rewolucji.

Papież, św. Pius X, podzielił przyczyny modernizmu na: a) natury moralnej

(wścibstwo i pycha, prowadzące do zuchwałości); b) natury intelektualnej

(ignorancja w dziedzinie scholastyki, prowadząca do kojarzenia fałszywej

filozofii z wiarą) [4] . Jednak, nie mogłoby dojść do modernizmu bez

uprzedniego powstania liberalizmu filozoficznego [5].

LIBERALIZM.

Liberalizm filozoficzny wyszedł ze sceptycznego założenia, iż zarówno

prawda oraz fałsz są pojęciami względnymi, są czymś, co zrodziło się

w umyśle człowieka. Wprowadzono nowe słowo "intelektualista" - co

oznacza człowieka zredukowanego wyłącznie do ludzkiego intelektu,

który prawdę zastąpił "opinią" na temat przedmiotu. Błędnie poczęto

gloryfikować rozum ludzki, który rzekomo ma być najwyższym sędzią w

ocenie prawdy i postępowania człowieka. Doszło do tego, że chcąc być

bohaterem w oczach świata, trzeba wejść w konflikt z Bożymi

przykazaniami.

Poza nami istnieje porządek rzeczy, którego skutki możemy dostrzec.

Ten porządek rzeczy, ustanowiony przez Stwórcę, nie może być zakłócony

bezkarnie. Brak uznania dla istniejącej rzeczywistości sprowadza

zakłamanie, grzech, zło. Badając rzeczywistość dociekamy prawdy, gdyż

prawda jest zawsze w zgodzie z istniejącym stanem rzeczy. Przywiązanie

do prawdy jest jedyną siłą, która chroni człowieka przed upadkiem, gdyż

moralność jest korzystaniem z prawdy. Zatem, prawo moralne powinno być

nakazem trzymania się rzeczywistości ustanowionej przez Pana Boga. Tu

nie może być miejsca dla etyki sytuacyjnej. Kaprys, własne widzi mi się,

nie może być sędzią otaczającego nas świata. Opinia potrzebuje autorytetu,

a bez niego jest niczym. Prawda uzyskuje autorytet z uznania

rzeczywistości stworzonej przez Boga. "Intelektualista", czy "partia", nie

może być wyrocznią dla prawdy; może jedynie proponować metodę

służenia narodowi. Nic poza tym.

Liberalizm dlatego jest zgubny, gdyż odciąga nas od prawdy.

Jednym z pierwszych zwolenników liberalizmu był Marcin Luter, który, w

imię dowolnej interpretacji Pisma Św., zerwał z Kościołem rzymskim. Nie-

mniej jednak, dopiero po wybuchu rewolucji francuskiej z 1789 roku stało się

widoczne wyraźnie, że główną bitwę z Kościołem katolickim, z religią

rzymskokatolicką, rozegra liberalizm. Deklaracja Praw Człowieka, z czasów

tejże rewolucji, była podsumowaniem doktryny liberalizmu 1 wprowadzeniem

jej w życie. Można ją określić jako rozbudowaną formę "złotej reguły" Hillela

[6] . Deklaracja ta została potępiona przez Papieża Piusa VI.

Zmasowany atak na Sakramenty święte Kościoła katolickiego, podsycany przez

Synagogę [7] , rozpoczął się w okresie Reformacji. Sakramenty święte

nieskończenie przynoszą wiernym Chrystusa Pana. Chcąc pozbawić katolików

wiary w boski charakter Jezusa Chrystusa, musiano więc rozpocząć od prób

zabrania im sakramentów, od zabrania łącznika z boskim Odkupicielem. Te

obrażające Pana Boga zakusy zostały potępione na Soborze trydenckim (1545-

63).

Jest na ogół wiadomo, że ciałem wykonawczym Synagogi są tajne

sprzysiężenia, zwane masonerią. Ich dziełem była rewolucja francuska z 1789

roku, a także wspomniana już Deklaracja Praw Człowieka, wprowadzająca do

polityki liberalne zasady. Rozpoczęto od "burzenia tronów i ołtarzy", poprzez

zawołanie anarchistów: "Ni Boga, ni Pana " , a skończono na dyktaturze, gdzie

tyran oświadczał: "Republika , to ja!".

Kiedy każdy ma prawo mówić i robić co mu się rzewnie podoba, mamy do

czynienia z anarchią. Żaden naród nie może rozwijać się przebywając w stanie

anarchii. Życie narodu nie może spocząć na opinii przypadkowej zbiorowości,

kolektywu. Gdy wszyscy chcą rządzić, nikt nie rządzi. Pewien ład i porządek

jest konieczny. Czy komuś to się podoba, czy też nie, w świecie istnieje Boży

porządek. Zatem, anarchia doprasza się o przywrócenie porządku. Stąd, chaos

toruje drogę dyktaturze. Nic więc dziwnego, że wszystkie porewolucyjne rządy,

które były dziełem sprzysiężenia, pod pretekstem obrony "wolności" człowieka

przed jakimikolwiek ograniczeniami moralnymi, przed dogmatami religii

katolickiej, przed autorytetem Ewangelii Św., tworzyły autorytatywny i

monopolistyczny etatyzm.

Każde wprowadzenie liberalizmu w życie musi zakończyć się tyrańską opresją,

skoro tam adorację Boga przeobraża się w adorację człowieka. Deifikacja

człowieka jest nieuniknioną konsekwencją filozofii liberalizmu. Kiedy istnienie

Boga uzna się za mit, najwyższą istotą staje się człowiek a to umieszcza go w

ateistycznym komunizmie.

Dla masonów Jezus Chrystus nie jest Synem Bożym. Nie uznają też piekła, ani

nieba, nie istnieje dla nich Trójca Święta, a jedynie panteistyczny Wielki

Architekt Wszechświata, będący częścią tegoż wszechświata.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: