Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia.pdf - Conan- zbiór ebooków - Lary1918

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia

ROBERT E. HOWARD BRAN CAMBELL

CONAN:

SYNOWIE BOGA

NIEDŹWIEDZIA

PRZEKŁAD: GRZEGORZ PRUSINOWSKI

ROZDZIAŁ I

ZIELONE MORZE

Ostre słońce budzącego się świtu, penetrowało tajemnicę lasu, przebijając gęstwę jodeł i

cedrów krwawymi oszczepami światła. Docierając do brunatnego poszycia rozbijały się one o

inne oszczepy, wykonane przez ludzi i zakończone stalą. Ślizgały się po pokrytych potem

bokach kosmatych koni i Ŝółtych, pomalowanych twarzach jeźdźców. Długa, poszarpana linia

wojowników, dzikich mieszkańców z zachodnich krańców Khitaju, przemierzała

poprzecinane dolinami wzgórza.

Kopyta wybijały miarowy rytm, do wtóru pulsującego dudnienia bębnów i wibrującego

staccato cymbałów. Wznosiły się w niebo przenikliwe okrzyki setek gardeł wraz z tumanami

kurzu przenikając korony drzew i wirując między zielonymi igłami. W pobliŜu grzbietu

niewielkiego wzniesienia, środek długiej na kilometr linii zwolnił, podczas gdy flanki

galopem ruszyły do przodu. Bębny zagrzmiały szybszym rytmem, a w dźwiękach cymbałów

eksplodowało szaleństwo.

Przed szarŜującymi skrzydłami Khitajczyków las przeszedł w wąską plaŜę niskich zarośli.

Za nią rozciągało się Zielone Morze — głęboka toń falujących pióropuszy traw, usiana

kwitnącymi peoniami i płonącymi makami. Roślinność była tak gęsta i wysoka, Ŝe człowiek

jadący na koniu wyglądałby w niej, jak rybak na pełnym morzu w ginącej gdzieś pod falami

łodzi — gdyby jakiś człowiek odwaŜył się zapuścić na Zielone Morze!

Jego cięŜki zapach wciskał się do lasu, przezwycięŜając balsamiczną woń cedrów.

Ociekający wilgocią las, wchłaniał zgniły, mdły odór śmierci i groźby zagłady nadciągający z

morza traw. Konie uchwyciły go w nozdrza i uderzały nerwowo kopytami, potrząsając łbami i

parskając. MęŜczyźni wciągali powietrze szerokimi, płaskimi nosami, spoglądając niepewnie

na swych towarzyszy, szukając u nich wsparcia i potajemnie dotykając amuletu, symbolu

Nagara, boga i władcy demonów wiatru. Jednak szarŜa posuwała się nadal do przodu i

wysokie, nosowe okrzyki wzniosły się nad strzeliste drzewa.

— Teraz juŜ mamy barbarzyńcę!

— Jeśli nie dosięgną go nasze strzały, duchy i diabły stepu pomszczą naszą krew.

— Tak! Demony z traw zdławią barbarzyńcę!

W połowie drogi pomiędzy śmiercią od stalowych grotów strzał, a zapachami śmierci,

którymi oddychały diabelskie trawy, Cymmeryjczyk przykucnął za gęstymi, ciernistymi

krzakami i zaklął. Klął we wszystkich znanych mu językach, potem wyrzucał klątwy we

własnym języku.

— Przeklęte małpiszony — warknął w stronę małego, zasuszonego człowieczka skulonego

za swoimi plecami. — Czy twoje małpie ręce są za słabe, by złamać strzałę. Jeśli tak, to

przeciągnij ją przez ramię wraz z piórami. Ech! Do diabła z przeklętymi, zdradzieckimi,

khitajskimi kundlami.

Podniósł sztywno ramię, z szerokiego jak udo konia bicepsu, wystawał bełt khitajskiej

strzały wraz z połową drzewca. Ubrany był tylko w skórzane, obcisłe spodnie. Na brązowej

piersi i ramionach, jak płomyki w promieniach słońca połyskiwały czarne jak smoła włosy —

kaŜdy w swoistym wyzwaniu dla wiszącej w powietrzu śmierci. Ustawił się mocno na

nogach, by ułatwić towarzyszowi wyciągnięcie strzały, a jego mięśnie wyglądały teraz jak

nabrzmiałe korzenie starego dębu, przedzierające się przez leśne poszycie. Ręce mniejszego

męŜczyzny zadrŜały, gdy ujął drzewce. Tętent kopyt szarŜy khitajskich jeźdźców

rozbrzmiewał juŜ z odległości niemal strzału z łuku. Bębny płonęły szaleństwem.

— Nie, nie ma po co wyciągać strzały Conanie — wymamrotał. — My juŜ nie Ŝyjemy. Ci

Khitajczycy, których nazywałeś braćmi krwi siedzą juŜ nam na karku.

— Klątwa Agrymaha na tych zdradzieckich psów. Przyszedłem do nich z otwartymi

rękami, jak przyjaciel, a oni przywitali mnie świstem cięciw!

Strona 1

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia

— A przed nami — wzdrygnął się Bourtai — są duchy diabelskich traw.

— Ee — mruknął czarnowłosy gigant wyrywając ramię z drŜących rąk swego towarzysza.

— Wy czarnoksięŜnicy strasznie obawiacie się tej magii, którą tak zawzięcie się paracie —

jego głos zagrzmiał z głębi szerokiej piersi. Zacisnął palce na bełcie strzały.

— Ja mam swoją własną magię, miecza i łuku, lecz czy się jej boję? Ha, nie! — strzała

wyszła z ciała i polała się obficie krew, lecz utkwione w Bourtai oczy nawet nie mrugnęły. —

Te psy takŜe zajmują się jakimiś diabelskimi sztuczkami i tak się boją magii, Ŝe z pewnością

nie pójdą za mną w to morze traw!

CzarnoksięŜnik zadrŜał na te słowa i odsunął się od giganta na ile pozwalała mu osłona

krzewów. Całe jego brudne ubranie było w strzępach, sklejone potem włosy przylegały do

małej czaszki.

— Nie! — zaprotestował szybko. — Uciekłem z tobą z Turghol! Nie bałem się pomagać ci

w walce z innymi czarnoksięŜnikami, ale nie zapuszczę się w te diabelskie trawy.

— Zatem giń tutaj! — zaśmiał się Conan. — Dla mnie nie ma wielkiej róŜnicy, czy będzie

to Ŝelazo Khitajczyków, czy czary diabła. Walczyłem juŜ z kilkoma demonami i widzisz mnie

tutaj. Wolę raczej stanąć naprzeciw diabła niŜ na drodze khitajskiej szarŜy. Masz, to mój

sztylet Bourtai.

Bourtai ujął sztylet w kościste, trzęsące się dłonie.

— Lepiej umrzeć tu, łagodnie od strzały — wyjąkał. — Nawet ścieŜki zwierząt zawracają

znad krawędzi diabelskich traw.

— Skoro tak — odparł Cymmeryjczyk wyrywając garść trawy i przykładając ją sobie do

rany — to idź mały zwierzaku i znajdź sobie jakąś głęboką norę. — Na jego twarzy pojawił

się wilczy uśmiech. — Co do mnie, to wolę wypruć flaki z kilku tych Ŝółtych diabłów dla

wyostrzenia mej klingi, a potem spróbuję szczęścia z tymi trawiastymi diabłami. Odejdź

Bourtai i poszukaj zgody z duchami Zielonego Morza. MoŜe przyjmą cię z otwartymi

ramionami, jak bratnią, złą duszę ty mała, pokręcona, bezduszna istoto.

Barbarzyńca odrzucił do tyłu swą czarną grzywę i wyskoczył z ukrycia ciernistych zarośli,

śmiejąc się chrapliwym, pozbawionym radości śmiechem.

— Hej! Wy synowie beznosych matek! — wykrzyknął w stronę prześladowców — gnijąca

bando śmieciarzy! Kupo łajna bezgarbnego wielbłąda! Chodźcie i poznajcie swoją śmierć,

która nadejdzie z rąk lepszego człowieka od was! Strzały Conana są spragnione waszej

posoki!

Podniósł swój ogromny, zrobiony z drewna, rogu i ścięgien łuk, naciągając cięciwę z

trzewi własnoręcznie pokonanego tygrysa. Broń była dwa razy większa od łuków

Khitajczyków, lepiej dopasowana do siły szerokich ramion Cymmeryjczyka. Mięśnie jego

grzbietu napięły się jak postronki, kiedy pierwsza strzała ze świstem wystrzeliła w powietrze.

Jeden z jeźdźców zawył dziko i skrył się za końskim karkiem, jednak Conan wypuszczając

strzałę przewidział ten manewr. Bełt przeszedł przez gardło i kość szyi konia, na zewnątrz

pozostało tylko pióro, jednak Ŝelazny grot dotarł do piersi jeźdźca i śmiertelny okrzyk zlał się

w jedno z przeraźliwym kwikiem wierzchowca, wznosząc się w stronę ostrego, porannego

słońca.

— Wyj, Ŝółty psie! — zagrzmiał śmiejąc się okrutnie barbarzyńca. — Twój koń i tak ma o

wiele ładniejszy głos!

Strzały śmigały w odstępach krótszych, niŜ bicie serca, a drwiący śmiech Conana górował

nad tętentem kopyt. W odpowiedzi zasypał go deszcz lekkich, khitajskich strzał, lecz nie stał

w jednym miejscu dłuŜej, niŜ potrzeba, by szarpnąć cięciwę. Był tańczącym celem, Ŝywą,

odlaną z brązu statuą, zabijającą, śmiejącą się i zabijającą ponownie.

Na jednej strunie wygrywał requiem, któremu wtórowały okrzyki jeźdźców. Jeszcze cztery

konie pobiegły w dal bez jeźdźców, po czym świst ich strzał zamilkł nagle, jak ucięty noŜem.

Cymmeryjczyk obrócił się w miejscu zwinnie jak kot, by poznać przyczynę przerwy w

ostrzale.

TuŜ za nim szarŜowało dziko dwóch Khitajczyków, mierząc długimi włóczniami w jego

szeroką pierś! Nie miał czasu, by naciągnąć kolejną strzałę. Wyskakując wysoko w powietrze

odrzucił łuk i wydobył miecz, który zaśpiewał, zanim jeszcze Conan opadł na ziemię. Za

odbijającym blask słońca ostrzem, widział kopyta stojących na tylnych nogach koni i dwie

włócznie nadal wymierzone w jego pierś. Zza ich karków błyszczały dziko oczy

Khitajczyków. Zęby Conana zaświeciły bielą w otwartych ustach, a jego miecz ze świstem

zatańczył mu w dłoniach i uderzył w jednej chwili. Ostrze przeszło przez drewno, zataczając

w powietrzu błyszczący łuk, a pozbawione grotu drzewce nieszkodliwie minęło ramię

barbarzyńcy. Jego lewa dłoń zacisnęła się na drugiej włóczni, którą błyskawicznie odepchnął

w bok, a miecz sięgał juŜ dalej. Jego długie ostrze musnęło wysuniętą do przodu rękę — rękę,

Strona 2

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia

która juŜ nie miała dłoni. Jeździec zawył i uciekł, a Conan przeskoczył przez kolczasty krzew,

podczas gdy drugi wojownik zawrócił konia i sięgnął po swój krótki miecz.

— Nie, zostaw go w pochwie, psie! — szydził barbarzyńca. — I tak ci się na nic nie

przyda!

Jego lewa dłoń zamknęła się na grzywie konia, a prawa z wyciągniętym przed nim

mieczem zbliŜała się do jeźdźca, podczas gdy Cymmeryjczyk wskakiwał na siodło. Miecz

Khitajczyka wyszedł w końcu z pochwy, jednak nie zdąŜył na czas — z gardła wydobył mu

się tylko zduszony, przeraŜony pisk. Gdy próbował wznieść ramię z mieczem do uderzenia,

ostrze Cymmeryjczyka dosięgnęło jego szyi, a impet jego skoku wysadził Khitajczyka z

siodła. Krzyk śmierci zamarł w połowie, nim skośnooki uderzył o ziemię, a jego głowa

odtoczyła się od ciała po szarej ziemi.

Conan zakrzyknął i skierował swą śmiercionośną broń ku dołowi, by nadziać na ostrze

odciętą głowę i cisnąć ją w twarze szarŜujących Khitajczyków.

Po chwili pochylił się, zeskoczył z konia i pognał go w stronę diabelskich traw. W sekundę

później stał juŜ z łukiem w ręku i jego strzały zagrały swą pieśń. Chronione grubą skórą nogi

olbrzyma, miaŜdŜyły cierniste zarośla. Rozglądał się bacznie na wszystkie strony, rzucając

przy tym długimi, czarnymi włosami i krzyczał, hojnie rozdając Khitajczykom śmierć. Krew

cieknąca po jego ramieniu i boku zdawała się absurdem, jakby ten walczący człowiek z brązu

i płomienia, był czymś więcej niŜ człowiekiem, jakby sama śmierć zmuszona była skierować

swój miecz gdzieś indziej, daleko od jego stalowego ciała.

Conan wzniósł wysoko dłoń w geście pozdrowienia, a jego usta wykrzywił drwiący

uśmiech. — Witajcie — zakrzyknął. — Witajcie i Ŝegnajcie! Wiele razy krzyczał tak do

czekającego tłumu i do drŜących przeciwników na wielu arenach świata, daleko od tych

barbarzyńskich krain.

— Bądź pozdrowiony i Ŝegnaj! — odpowiadał tłum na arenach.

Ale było to pozdrowienie dla Conana, a poŜegnanie dla wielu, wielu innych.

Jak huragan przerwał khitajską szarŜę i ruszył w stronę wątpliwego bezpieczeństwa,

zaczarowanego morza traw. Przed sobą widział małego Bourtai, podskakującego w swej

desperackiej ucieczce, jego odwrócona twarz była stęŜała ze zgrozy. Zatrzymując się, by

chwycić czarnoksięŜnika za kołnierz okrywających go łachmanów, spojrzał poniŜej, gdzie

zastygły w niemym oczekiwaniu, soczystozielone szeregi diabelskich traw, machając tylko

czasem zachęcająco swymi wątłymi, zwodniczymi ramionami. Przez słono–słodką krew

swego ciała, Conan wyczuwał materialne macki cięŜkiego zapachu traw, sięgających w jego

stronę i próbujących go omotać, a wyzwanie które rzucił, „Witajcie i Ŝegnajcie” skierowane

było po części do tajemniczości i czającej się groźby tego miejsca.

Lekko podrzucił małego Bourtai swą potęŜną dłonią, przerzucił go przez siodło i zaśmiał

się potęŜnym głosem, słysząc zawodzący, wysoki głos czarnoksięŜnika śpiewnie

wykrzykującego litanię bogów i diabłów, wzywającego raz straszliwego Agrymaha, raz jego

okrutne ołtarze, a w końcu nawet tego nowego boga, którego czcił Conan — Croma. Śmiejąc

się, Cymmeryjczyk usłyszał głuchy odgłos strzały wchodzącej w ciało i poczuł stęŜenie

mięśni wierzchowca, gdy grot dotarł do jakiegoś Ŝywotnego organu. Wyskoczył z siodła i

biegł od momentu zetknięcia z ziemią, ciągnąć za sobą Bourtai tak, Ŝe ten ledwo dotykał jej

nogami.

— No, mocarny woju! — ryknął Conan — pokryj ziemię swoją magią, musisz pokonać te

dziesięć metrów, które nam zostały! Módl się teraz do diabłów z Zielonego Morza! Przyszła

na to pora!

Oczy Conana były chłodne i ostroŜne, uwaŜnie lustrujące gąszcz traw. Ciągle doganiał ich

przeciągły świst strzał, znikających wśród zielonych łodyg. Jakiś pióropusz traw, uderzony

Ŝelaznym grotem podskoczył, po czym zwisł bezwładnie. Trawy zaszeleściły i zachwiały się

jak Ŝywa, cierpiąca istota.

Conan poczuł nagle piekący ból pod prawą łopatką. Strzała nie weszła na szczęście

głęboko. Potknął się tylko i zaklął soczyście. Złapał obiema rękoma małego czarnoksięŜnika i

silnym ruchem rzucił nim w stronę traw. Bourtai z przeraźliwym okrzykiem chwytał rękoma

powietrze, a po chwili zniknął w zielonej toni. Jeszcze jeden krok i Conan takŜe odbił się

mocno od ziemi i skoczył za nim. Ledwo musnął czubki rosnących na brzegu traw,

przypominające groty włóczni. W locie spojrzał w dal, lecz nie dostrzegł niczego poza

falującymi, wijącymi się trawami i niezliczonymi płomieniami kwiatów. Potem

przypominające liny pnącza oplotły jego kostki i pociągnęły go w dół, podczas gdy ostre

krawędzie traw cięły jego ciało, jak miniaturowe miecze. Jego długie buty pogrąŜyły się

głęboko w zimnym, grząskim gruncie i musiał podeprzeć się dłońmi, by nie upaść. Jego

dłonie zapadły się w ziemię po nadgarstki. Palce zacisnęły się na zimnych, tnących

Strona 3

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia

korzeniach, a w nozdrza uderzył go ostry odór rozkładu. Wstał przeklinając i strząsając błoto

z dłoni. Skrzywił się czując ucisk Ŝelaznego grotu pod łopatką, lecz ruszył w stronę miejsca,

gdzie upadł Bourtai. CzarnoksięŜnik klęczał na ziemi, opierając o nią głowę przykrytą rękami.

— Na nogi, Bourtai — mruknął Conan, jednak bez zwykłej szorstkości. — Te twoje diabły

z traw dopadną cię tutaj tak samo, jak w głębi tych cholernych traw, a przynajmniej nie sięgną

nas tam strzały Khitajczyków.

Podniósł czarnoksięŜnika i chwiejnie ruszył przed siebie, torując sobie drogę wśród

gęstwiny ostrych, jak brzytwy traw. Obok niego wbiła się w ziemię włócznia, a deszcz strzał

przedzierających się przez gąszcz traw, brzmiał jak syk tysięcy węŜy, jednak nie słychać było

stukotu szarŜujących koni. Conan ponuro sunął przed siebie, stawiając stopy na kępach traw,

które dawały pewniejsze oparcie. Wnętrzności przewracały mu się od potwornego smrodu

zgnilizny. Bourtai podąŜał za nim krok w krok. Ponad ich głowami poranny wiatr

wprowadzał trochę ruchu między dumne pióropusze, które chwiały się leniwie z suchym,

metalicznym szeptem. Ich stopy grzęznąc w bagnie wydawały mokre, ssące odgłosy.

— Chodź, waleczny lwie — poganiał Conan czarnoksięŜnika. — Chodź, ksiąŜę

czarnoksięŜników. Wezwałeś dość bogów, by strzegli nas podczas dziesięciu tysięcy

przepraw przez Zielone Morze! Teraz wymyśl jeszcze jakiś czar na tych Khitajczyków, Ŝeby

nie wpadli na pomysł podpalenia traw. No, masz dość czasu i odwagi, Ŝeby upleść jakieś

zaklęcie, prawda, tygrysie w ludzkiej skórze?

Głowa czarnoksięŜnika podniosła się i utkwiła w Conanie jadowite spojrzenie. Sztylet w

jego dłoni skierowany był w stronę brzucha jego towarzysza. Nie powiedział ani słowa,

jednak unosząca się górna warga odsłoniła zaciśnięte kurczowo Ŝółte zęby. Cymmeryjczyk

odsunął się o krok opierając dłoń na rękojeści miecza obijającego się o jego biodro i

uśmiechnął się ostrzegawczo, błyskając bielą zębów z pomiędzy szeroko otwartych ust.

— Więc moja małpka pokazuje ząbki? — spytał miękkim głosem. — MoŜliwe, Ŝe

ocaliłem twój nic nie warty brudny kark, po to tylko, by nakarmić nim swoje ostrze!

— UwaŜaj na swój własny kark — wycedził Burtai. — MoŜesz obrzucać mnie obelgami,

barbarzyńco! Jest taka małpa, która ma kły węŜa.

Przez dłuŜszą chwilę stali naprzeciw siebie, patrząc sobie w oczy i Ŝaden z nich nawet nie

mrugnął. W końcu Bourtai skinął głową, jakby był zadowolony z tego, co zobaczył i odwrócił

się plecami do olbrzyma szukając czegoś niezbędnego w przepastnych kieszeniach swej

zniszczonej szaty. Barbarzyńca uśmiechnął się jeszcze szerzej, nawet w jego oczach

zaświeciły w dole iskierki, a takŜe pobłaŜanie. Teraz Bourtai znowu był sobą.

Conan bacznie rozglądał się na wszystkie strony, lecz ciągle widział tylko zielone,

napierające ściany. Śliskie trawy niechętnie rozkładały się przed nim i małym

czarnoksięŜnikiem, by zamknąć się, utwierdzając ich w przekonaniu, Ŝe nie ma odwrotu.

Zaprawdę, siedlisko diabłów! Zaciskając zęby zatrzymał się, by wyrwać utrudniającą

poruszanie się w gąszczu, strzałę. Lewe ramię zaczynało juŜ drętwieć i coraz mocniej

odczuwał lejący się z nieba i ścielący po ziemi Ŝar. Wokół ich ciał krąŜyły tysiące

dokuczliwych owadów, atakując oczy i siadając na nie zakrzepłych jeszcze ranach. Olbrzym

przeklinając obłoŜył krwawiące miejsca błotem i wytarł ręce o trawę, zanim oczyścił twarz z

potu. Słońce było juŜ wysoko. Strumienie gorąca uderzały pionowo w dół, prosto w ich

głowy.

Zaklęcia Bourtai były ledwo słyszalne wśród tajemniczego szeptu traw, Conan przestał juŜ

zdawać sobie z nich sprawę, zajęty wsłuchiwaniem się w jakiekolwiek oznaki

niebezpieczeństwa. Czego on, nad którym czuwał Crom, miał się obawiać od jakichś

diabłów? CzyŜ nie zwycięŜył wszystkich czarnoksięŜników z Turghol — oczywiście przy

pomocy swego ostrego miecza i równie ostrego umysłu — wszystkich czarnoksięŜników z

Turghol, z wyjątkiem jednego?

Przez chwilę z tęsknotą pomyślał o odległym Turghol, o złotych, skąpanych w słońcu

strzelistych wieŜach. Był tam panem, i gdyby wziął za Ŝonę księŜniczkę… Chciwa suka!

Udało mu się jednak przed nią uciec. Oskubała go swoją magią ze złota i klejnotów, nawet z

ubrania, a jej jeźdźcy nękali go, dopóki nie opuścił brzegów jasnego, błękitnego jeziora Ho.

Nie było powrotu, nie do Turghol z tą jędzą i jej czarami, i nie do khitajskich dzikusów,

którzy kiedyś złamali z nim strzałę na znak braterstwa krwi, a potem rzucili się na niego jak

sfora wilków. Nie do Kambuji, gdzie wykradł ulubioną konkubinę Smoka — Imperatora. W

wielu państwach dla Conana było niezdrowe powietrze.

Za cicho. Nie było przed nim innej drogi, niŜ naprzód. Ale jak inaczej powinien Ŝyć

Ŝołnierz i zdobywca? Tak było dobrze. Kiedyś znajdzie gdzieś miasto i stworzy własne

imperium w jakimś dzikim kraju. Będą tam bogactwa i księŜniczki, nie takie jędze, jak ta z

Turghol.

Strona 4

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia

— Pośpiesz się z tymi czarami Bourtai — niecierpliwił się. — Diabły z traw czekają na

nas, a Conan nie rozczaruje nawet demona, jeśli będzie chciał się ze mną zmierzyć.

— Jacyś inni czarnoksięŜnicy zakłócają moje czary — odparł zmęczonym głosem Bourtai.

— Czuję ich w powietrzu.

— To ciebie czuć koźlą skórą czarnoksięŜniku — odparł Conan— do diabła z tymi twoimi

zabobonami. Khitajczycy mogli nas spalić juŜ dawno temu …. Och! Czy to jest twoje

zaklęcie, Bourtai?

Gdy to mówił nad wierzchołkami traw pojawiła się chmura ciemności, która opadła na

jego głowę. Przez suchą, czarną mgłę głos czarnoksięŜnika był silniejszy i wyzywający:

— Kryjcie się, Khitajczycy — krzyczał. — Uciekajcie przed duchami diabelskich traw.

Uciekajcie, nim dopadnie was Wielki Niedźwiedź z Niebios!

Barbarzyńca zaklął, a jego dłoń mocniej zacisnęła się na noŜu, w drugiej zaś pojawił się ze

świstem miecz. Z odległego brzegu, gdzie czaili się Khitajczycy uniosła się ogromna, ciemna

ściana, a po chwili dał się słyszeć oszalały tętent kopyt, oddalający się po zboczach na

wschód w stronę Ruo–gen. Bourtai w ciemności obok olbrzyma.

— Mogłem ci szeroko otworzyć brzuch, ty wielkoludzie — wyszeptał. — Będziesz się

jeszcze śmiał z moich zabobonów?

— UwaŜaj na ostrze mojego miecza — odparł w ciemności barbarzyńca. — On ma swoje

oczy, a dzisiaj nie pił zbyt duŜo. Podnieś tę przeklętą mgłę, bo inaczej diabły nas zaskoczą.

Jego ręka wystrzeliła w ciemność i uchwyciła cienką szyję czarnoksięŜnika. Silnym

ruchem przyciągnął małego człowieczka do siebie.

— Nie, Conanie — jęknął Bourtai — moje zaklęcia są zbyt silne, by przerwać je w jednej

chwili. Wracajmy na przyjazne wzgórza. Khitajczycy nie wrócą, Niedźwiedź z Niebios

będzie ich ścigał aŜ do samego Ruo–gen. A te trawy wcale mi się nie podobają. Mówię ci,

czuję tu diabły!

Wąchałem juŜ nieraz milsze zapachy — przyznał wesoło Conan — ale między wzgórzami

nie będziemy bezpieczni. Khitajczycy kiedyś powrócą, a za nimi jeszcze jeźdźcy tej

złotowłosej czarownicy z Turghol. Potem jeszcze czarnoksięŜnicy z Kusanu i diabelnie ostre

dzidy Kambujańczyków. Nie ma wyboru, Bourtai, naprzód, zanim gorączka strawi moje

ciało, a z ran wycieknie ostatnia kropla krwi.

— Ale duchy diabelskich traw, panie! — mały czarnoksięŜnik szepnął jeszcze ciszej. — Są

blisko! Wyczuwam to w kościach!

Cymmeryjczyk wydał niski pomruk, lecz nic nie powiedział. Włosy na karku

czarnoksięŜnika stały jak u wściekłego wilka i rzeczywiście było coś w powietrzu. Eee, to

tylko wyziewy bagna.

— No to w drogę do twego bezpiecznego brzegu małpi pysku — mruknął — przed siebie,

a co do diabłów, jeszcze nie widziałem takiego gardła, z którym nie poradziłaby sobie dobra

stal mojego miecza!

Conan dał długiego kroka, potem następnego, aŜ w końcu Bourtai westchnął i podbiegł do

jego boku, i szedł jak skazaniec, drŜąc, skacząc z kępy na kępę, coraz głębiej w Zielone

Morze. Między szeleszczące metalicznie trawy, gdzie sama ziemia otwierała swe czarne usta,

by pochwycić nogę nieostroŜnego wędrowca. Po pewnym czasie magiczna mgła nad ich

głowami zaczęła rzednąć, przepuszczając coraz więcej promieni słońca. Conan odczuwał

coraz bardziej ból obu zranionych miejsc, jednak jego usta tworzyły upartą linię i tylko

zmarszczki na czole mogły ujawnić ogarniające go i zmęczenie. Bourtai podąŜał obok niego

lub wyprzedzał go o krok i poruszał się bokiem jak krab, spoglądając na groźne oblicze

olbrzyma.

— Panie, mówią, Ŝe Zielone Morze rozciąga się do krańców świata. Mówią, Ŝe mieszkają

tu nieopisane monstra, tylko czekając, by poŜreć nieostroŜnych wędrowców, którzy się tu

zapuszczą. Niedźwiedź z Niebios i WąŜ, który podtrzymuje świat, są tu gdzieś i czekają na

nas! Przed nami tylko śmierć panie, nawet jeśli ujdziemy przed diabłami traw. MoŜe jednak

powinniśmy zawrócić panie?

— Byłem we wszystkich tych miejscach, o których ludzie mówili, Ŝe tam znajduje się

koniec świata i zawsze kraniec świata był gdzieś dalej. Zawrócić nie mamy dokąd. Musimy

jak najszybciej przedostać się przez ten łańcuch górski, widoczny po prawej stronie i droga na

zachód stanie przed nami otworem.

— Ty wiesz lepiej panie — pokornie odrzekł Bourtai z dziwnym błyskiem w oku. —

Jednak w Zielonym Morzu są duchy diabelskich traw! Przygotuję jednak jakiś czar, albo dwa

— wymamrotał czarnoksięŜnik.

Odbiegł o rzut oszczepem do przodu ze sztyletem w ręku. W tej samej chwili Conan ujrzał

go wyciągniętego jak struna, z wyrzuconymi do góry rękami, jakby zmagał się z czymś

Strona 5

Howard Robert E - Conan. Synowie boga niedźwiedzia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: