Krzysztof Kamil Baczyński-Sen w granicie kuty.pdf

Krzysztof Kamil Baczyński

Sen w granicie

kuty

Wybór poezji

Z JUWENILIÓW

Dalmacja

I. G ó r y

Kamienie, kamienie,

daleko,

szeroko,

osiołki spłoszone

po drogach się wloką

powoli,

ciężarem stłoczone,

u szyi,

u szyi

telenta się dzwonek,

nad przepaść się tłoczą

przestrzenią spłoszone,

u szyi,

u szyi

telenta się dzwonek.

II. Z a t o k i

Od szumiących fal zatok

serce mi ogłuchło,

napełnione przestrzenią

błękitem napuchłą.

Słowa szare jak skały,

niepotrzebne, huczące,

przetapiały się w złoto

w lawie słońca gorącej.

Krew pokryła się pianą

przelewaną z błękitów,

przeogromnych, stopławnych,

niebieskiego sufitu...

szum...

III. N o c n a m o r z u

Morze jest w nocy czarne – błyszczy czernią –

atrament Boga rozlany na ziemię

i lśniącą taflą bezfaliście skrzepły;

świeci w bezruchu aksamitem miodu...

Oczy krewetek białe – łzawy fosfor –

latarnie denne, śpiewające światła.

Białe księżyca ostrze zimnomienne

rozcina smołę na mieniące smugi...

płyńmy

sznury białe powietrza płyną z palców,

budzą ranami bieli ciszę głębi –

smutek i groby zatopionych krain

płyńmy

w dole spowite noce czarną krepą,

wkute księżyca światłem w czarnobarwie

w ramy faliste kamienistych brzegów

Lincz

Przerażone nocą oczy okien

zaświeciły w ulicę plamami,

zakwefione ulice głębokie

ziały pustką – czarnymi ramami.

Rozpostarty nad czeluścią ulic

krzyk się łapie ściany rozpaczliwie,

do szyb drżący, dźwięczący się tuli,

rozpętany w bruku twardej grzywie.

A tłum wciąż rósł

i krzyczał, wrzał,

plątał się w gruz

straconych chwil...

tłum w oczach rósł

nalanych krwią...

...i cisza znów...

...a szyby drżą...

nie!!!

biegną już...

butami w bruk...

ulica drży...

wybija takt...

tysiącem nóg...

tysiącem kroków

krzyczy bruk...

serce kamieniem w piersi zamarło,

strach śliską łapą

ściskał za gardło

cienie szarymi

gonią palcami...

...cienie goniące

...szumią po ziemi...

Zaplątały się ulice przędzą

bez wyjścia...

a kroki stukocą i pędzą...

dopadli...

Tłum się skłębił czarnym wężowiskiem,

ręce!

grożą pięściami zawarte,

ręce!

łapią od chciwości śliskie,

ręce!

szarpią ubranie rozdarte...

Znów latarnie kiwają się w mroku,

gdzieś zamiera cicho echo kroków,

noc wylała w ciszy czarną rzeką,

szmata ludzka...

na bruku...

skrwawiona...

symbol dwudziestego wieku...

Ars poetica

Wiersz jest we mnie zły, obcy, zły i nienawistny,

i pali moje noce gorejącym ogniem,

idzie przeze mnie tłumny, rozkrzyczany sobą

jak pochód ulicami niosący pochodnie.

Wiersz jest zły, nienawistny, chce rozerwać formę

(jak to ciężko zakuwać wolnego w kajdany),

chociaż wydrę go z głębi palącego wnętrze,

nigdy całkiem nie będę jego władczym panem.

Z krzykiem szarpie się, męczy, aż strzeli wołaniem,

potem stanie się obcy, przyjaciel niedoszły,

stanie w progu zamarzłym, płonący, stworzony,

i pójdzie w mróz wieczorów tam, gdzie inne poszły.

jesień 38 r.

Chrystus

Przejść długim płaczem zapomnianych ścieżek

przez puste, krwawe wydmy słów i szorstkich spotkań,

spłynąć wykwitem płatków zmiodniałych na wiosnę

jak cisza biała, gęsta, miękką wonią słodka.

Przejść... gromnicami drzew odprawić święta,

krzyżami wonnych dni zasadzić puste drogi,

o łukach nieba, brudnych przechodniach pamiętać,

być przyjacielem smutnych i najcichszym bogiem.

I siać niepokój sumień w oczy – brudne szyby

na pośmiewisko i na kłamstwa wieków.

Przez drogi cierpkie, dalekie i gorzkie

po coś tu do nas przyszedł, boże czy człowieku?

I w końcu

kłamstwem rozcięli przymknięte powieki,

pękł kobalt nieba szorstkim poszumem błyskawic,

niebo spłynęło szybkim w horyzont odbiegiem

kroplami sinymi mleka ciszę zadławić.

Zastygła wolno krew na zwiędłych kartach księgi,

przechodzą bose nogi w pyle, jak co dzień

i kiedy konasz co dnia na krzyżach przydrożnych,

minę cię nieobaczny, zmęczony przechodzień.

1939

Piosenka

Znów wędrujemy ciepłym krajem,

malachitową łąką morza.

(Ptaki powrotne umierają

wśród pomarańczy na rozdrożach.)

Na fioletowoszarych łąkach

niebo rozpina płynność arkad.

Pejzaż w powieki miękko wsiąka,

zakrzepła sól na nagich wargach.

A wieczorami w prądach zatok

noc liże morze słodką grzywą.

Jak miękkie gruszki brzmieje lato

wiatrem sparzone jak pokrzywą.

Przed fontannami perłowymi

noc winogrona gwiazd rozdaje.

Znów wędrujemy ciepłą ziemią,

znów wędrujemy ciepłym krajem.

1938 r.

Piosenka księżyca

Motto: La lune blanche...

(Verlaine)

W skośny stół z matowej czerni

księżyc wylał płytką rzeką

szumią ciszą w szklany werniks

gwiazdy spadłe niedaleko

w gęstej nocy jak w akwarium

płyną długie, śliskie ryby

uliczkami gęstych podwórz

szyby szorstką łuską wybić

gładzi zwilgłe srebrem ściany

płynnych łysków miękki natłok

i na stole rozślizganym

czarny piesek gryzie światło.

16. I. 39 r.

Podróż w naturę

Motto: Par les soirs bleus d'ete

j'irai dans les sentiers

(Rimbaud)

Starym szlakiem powrotnych łabędzi

wiosna wróci jak balon wzdęty białym ciepłem

na ramionach drzew ogorzałych od słońca

skwar południa rozwiesi płachty nieba skrzepłe

Skwarne zwierzyńce miast

odklejone od stóp opadną w dół kotlin

zasianych piołunem gęstym i miętą

w ciecz topniejący skwar

obłoki w błękit przekropli

spłynie w wonne pola trawą świeżo zżętą

jak rzeką...

natura – otchłań

zieleniejąca na krańcach błękitu

wejdziemy w prężne powietrze górskich strumieni

w puszczę – łuk morza ucichły chłodem wśród skwaru

w ciche kopuły wite na ptakach jak wieniec

w mroczne sklepienie poszumu rozdarte świstem

ptaków...

niżej...

w bujnym zielonym bambusie trzcina kołysze jak szelest

dżungla zielonym ciepłem owionie dźwięk brązu

– ciało

słońce na białych diunach piasek w poszum zmiele

wieczór opadnie w oczy uśmiechniętym bonzą.

A noc wilgotnym ciałem otrze się w mgły zieleń

dżungla paruje w górę mokrą mgiełką potu

uśniemy w zapach włosów jak w morze – kołysem

kiedy mewy przebiją błękit bielą lotu

1939

Hellada

Kolumny mdleją cieniami,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: