Penny Jordan - Odnaleziona miłość (popraw.).pdf - Nowe ebooki 2012 - darkokd

Penny Jordan

Odnaleziona miłość

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Jesteście gotowe do jutrzejszego wesela? O której godzinie jest jej ślub?

Kate pokręciła głową z kwaśną miną w odpowiedzi na pierwszą część

pytania listonosza i odpowiedziała „o wpół do czwartej” na drugą.

Kiedy odbierała od niego grubszy niż zazwyczaj plik kopert,

uśmiechnęła się ciepło, co złagodziło poważny wyraz jej drobnej twarzy o

kształcie serca. Zastanawiała się, ile czasu zabierze jej córce jazda z

Londynu. Sophy obiecała, że wyruszy wcześnie, tak, aby miały

przynajmniej dwie godziny na rozmowę zanim zabiorą się do przygotowań

na jutro.

Nie było łatwo zorganizować wesele, kiedy córka i zięć byli tak zajęci

zawodowo, że nie widziała Sophy od jej zaręczyn w Boże Narodzenie, nie

licząc krótkiej okazji tuż po Wielkanocy, kiedy to spędziła kilka dni z nią i

Johnem w jego domu rodzinnym, na południu Anglii.

Obawiała się tej wizyty, chociaż Sophy zapewniała ją, że rodzice

Johna oczekują jej niecierpliwie i że powiedziała im o wszystkim.

Była to dla niej trudna decyzja, ale czuła, że winna jest ją Sophy -

musi pozwolić jej powiedzieć teściom całą prawdę.

Po wizycie była z tego zadowolona. Rodzice Johna okazali się bardzo

miłą i wyrozumiałą parą. John był najmłodszy z czwórki ich dzieci, a Mary

Broderick miała to samo żywe macierzyńskie ciepło, które Kate pamiętała u

swojej matki... i za którym nadal tęskniła.

Jak bardzo cieszyłaby się jej matka z jutrzejszego dnia... Uwielbiała

swą jedyną wnuczkę, tak samo zresztą jak dziadek. Kate ogromnie

odczuwała jej brak, choć minęło już prawie osiem lat od ich śmierci w

katastrofie lotniczej.

Byli cudownymi rodzicami, którzy rozumieli, kochali i opiekowali się

zarówno nią, jak i Sophy. Czuła jak łzy pieką jej oczy, a usta wykrzywiają

się płaczliwie. Miała trzydzieści siedem lat, mój Boże... za dużo by

poddawać się głupim napadom płaczu, nawet jeśli jutro miały zamknąć się

drzwi za bardzo ważnym okresem w jej życiu.

Sophy wychodzi za mąż... uśmiechnęła się do siebie. Kiedy miała

dziewiętnaście lat, myślała tylko o karierze zawodowej, przysięgała, że nie

bierze pod uwagę małżeństwa przed trzydziestką. Teraz, mając

dwudziestkę, pogrąża się w uczuciu, upiera się, by ślub odbył się w małym

wiejskim kościele, w otoczeniu ludzi, wśród których dorastała, blisko domu,

w którym mieszkała w dzieciństwie. Co za kontrast w porównaniu z tym

zgiełkiem, w jakim żyje w Londynie.

Sophy była nowoczesną młodą kobietą, o wysokich kwalifikacjach,

niezależną, ambitną i bardzo dojrzałą. Kate serdecznie ją kochała, ale od

dnia, gdy Sophy opuściła dom i poszła na studia, desperacko starała się nie

odbierać jej wolności, nie trzymać się córki kurczowo i wyzbyć się chęci

posiadania, choć początkowo czuła się bardzo osamotniona.

Zawsze były sobie bliskie, nawet teraz, gdy Sophy mieszka i pracuje

w Londynie, ale odtąd ich stosunek będzie inny... musi być inny. Odtąd ma

być przede wszystkim lojalna wobec mężczyzny, którego poślubi jutro.

Kate lubiła Johna i lubiłaby go jako człowieka nawet, gdyby nie

zakochał się w jej córce.

Lubiła też jego rodzinę i to, że byli razem. Podobał jej się sposób, w

jaki przyjęli Sophy do swego grona... Była im wdzięczna za współczucie i

spokój, z jakim wysłuchali opowieści o jej urodzinach.

Musiał to być dla nich szok, kiedy dowiedzieli się, że ich syn żeni się z

dziewczyną, której matka poczęła ją będąc szesnastoletnią panną.

Wiedziała, że gdyby role były odwrócone i gdyby to ona odkryła, że jej

dziecko miało poślubić kogoś, kogo matka miała szesnaście lat zachodząc w

ciążę - miałaby poważne wątpliwości co do uczuciowej i moralnej

stabilności opieki rodzicielskiej, jaką otrzymało tamto dziecko.

Może dlatego, że jej własne doświadczenie było takie bolesne, dobrze

wiedziała, że do tego, by położyć fundament pod trwałe i pełne miłości

małżeństwo potrzebne jest coś więcej niż tylko ekscytująca, ale czasem

krótkotrwała intensywność fizycznego i uczuciowego pożądania. Potrzebne

są wzajemne zaufanie i szacunek, wspólne wspomnienia i przeżycia, które

przenikają się i nakładają na siebie, wspólne poczucie humoru i wspólne

cele.

Sophy była bardzo rozsądną młodą kobietą, jaką każda matka

chciałaby mieć za córkę. Kate uważała się za niezasłużenie obdarowaną i

stopniowo zapominała o okrucieństwach, jakie przyniósł jej niegdyś los.

Z kuchennego okna widziała mężczyzn ciężko pracujących w

ogrodzie przy stawianiu otwartego namiotu dla jutrzejszych gości.

Uświadomiła sobie, że nie czas na rozmyślanie.

Przerzuciła pocztę. Były to przeważnie życzenia dla Sophy i Johna.

Położyła je na starej sosnowej komodzie, którą jej rodzice odziedziczyli po

babce, a ona po nich.

Drewno mebla lśniło, wypolerowane dotknięciami pokoleń, a gruba

zastawa w chiński wzór kontrastowała zarówno z ciemnymi meblami, jak ze

słoneczno-żółtymi ścianami kuchni.

Mieszkała w tym domu całe życie, dorastając w małej wiosce w

dolinie, gdzie ludzie, mimo zewnętrznej surowości, mieli - o czym dobrze

wiedziała - serdeczność i optymizm, którymi hojnie obdarzali każdego,

kogo uznali za swego.

W tej części świata napotykało się wszędzie na Setonów. Nazwisko to

nosiła początkowo pewna rodzina z pogranicza, która stopniowo

rozchodziła się coraz dalej na południe.

Jej dziadek był rolnikiem, uprawiającym górzysty kawałek ziemi,

który należał do rodziny od pokoleń. Gdy zmarł, jej ojciec sprzedał farmę.

Była mała i nie przynosiła dochodu, a on - wykładowca na uniwersytecie w

York - nie był w stanie jednocześnie prowadzić gospodarstwo i dbać o

pozycję zawodową.

Kate nie poszła na uniwersytet. Miała ten zamiar... miała już

zaplanowaną całą karierę: uczelnia, dyplom, potem nauczanie. Ale mając

szesnaście lat, zaraz po pierwszych egzaminach, pojechała do Kornwalii na

wakacje do ciotki swojej matki. Ciotka była pielęgniarką na południowym

wybrzeżu i dopiero co przeszła na emeryturę. Właśnie tam to się stało...

Rozklekotany Rangę Rover przejechał na wprost kuchennego okna,

sypiąc żwirem spod kół. Prowadziła kobieta - smukła, wysoka, rudowłosa.

Wysiadła szybko - tak samo szybko wykonywała zresztą wszystkie inne

czynności - i pobiegła w stronę tylnego wejścia.

- Cześć, co słychać? - spytała od razu, zdyszana.

- O której przyjeżdża Sophy?

- Nie wiem. Powiedziała, że postara się wyjechać jak najwcześniej.

Może masz ochotę na kawę - Kate uśmiechnęła się do swej najlepszej

przyjaciółki i wspólniczki w interesach.

Lucy Grainger i jej mąż, który był z zawodu księgowym, sprowadzili

się do tej miejscowości dziesięć lat temu. Kate spotkała ją po raz pierwszy,

kiedy dosłownie wpadły na siebie w drzwiach urzędu pocztowego.

Widząc po raz pierwszy Kate i Sophy razem, Lucy popełniła ten sam

błąd, co wszyscy, którzy ich nie znali. Pomyślała, że są siostrami, a nie

matką i córką. Wziąwszy pod uwagę, że różnica wieku wynosiła zaledwie

szesnaście lat, a Kate była drobna i tak młodzieńcza, że ludzie nie dawali jej

trzydziestki, była to pomyłka zupełnie naturalna, ale dla Kate zawsze

przyjemna.

Kiedy Sophy niewinnie powiedziała do niej „mamo”, była

przygotowana na dociekliwe spojrzenie. Zamiast tego jednak Lucy

powiedziała przepraszająco: - O Boże, znowu popełniłam gafę! Temu samo

krytycznemu komentarzowi towarzyszyło spojrzenie pełne wcale nie litości,

ale takiego zrozumienia i współczucia, że Kate poczuła, iż musi wyjść ze

swojej skorupy ochronnej i przyjąć przyjaźń, zaofiarowaną jej przez Lucy.

Niewiele ponad siedem lat temu, tuż po śmierci rodziców, Lucy

zaproponowała, by połączyły swoje talenty kulinarne i założyły małą firmę,

przygotowującą wesela i przyjęcia.

Namawiana przez Sophy, Kate zgodziła się, acz nie bez oporów.

Interes szedł lepiej, niż mogła się spodziewać, dając jej nie tylko więcej

wymarzonej samodzielności finansowej, ale także wzbudzając ponownie

zainteresowanie życiem.

Przez wszystkie te lata, gdy Sophy dorastała, Kate świadomie

trzymała się na uboczu życia, teraz zaś, dopingowana wspólnie przez Lucy i

córkę, odkrywała, że jego żywsze nurty nie są tak groźne, jak sobie

wyobrażała.

Sophy, która znała matkę dobrze, sprowokowała ją na początku,

odmawiając stanowczo swojego poparcia dla pomysłu Lucy.

- Daj spokój, mamo. Nie myśl, że nie wiem, co się za tym kryje. Jesteś

niedzisiejsza - powiedziała stanowczo. - A. może raczej zbyt dzisiejsza -

dodała aluzyjnie.

- Nikogo to już nie obchodzi, że byłam nieślubnym dzieckiem. A już

na pewno nie mnie - powiedziała, pochylając się ku niej i obejmując ją

serdecznie. - Jesteś najlepszą matką, jaką można sobie wymarzyć. Ty,

babcia i dziadek zapewniliście mi bezpieczniejszy świat, niż ma większość

dzieci. Co mnie to obchodzi, że nie miałaś męża... że nie znam ojca.

Może i tak, ale Kate przeżywała to stale i jakaś jej część będzie to

przeżywać - uświadomiła sobie ze smutkiem, nalewając przyjaciółce kawę.

- Przygotowanie bufetu idzie gładko - powiedziała Lucy w przebłysku

praktyczności. - Zadzwoniłam po dziewczyny, będą tu z samego rana.

Zapowiedziałam im, że jutro nie wolno ci nawet ruszyć palcem - dodała z

naciskiem. - Jutro musisz zadbać o to, żeby wyglądać jak najpiękniejsza

matka panny młodej, a nie jak wspólniczka firmy „Przyjęcia Odwołane”.

Był to żart z ich oficjalnej nazwy „Przyjęcia na Zawołanie”, która przyszła im

kiedyś do głowy w przypływie natchnienia.

Matka panny młodej... czuła ucisk w gardle i ostry ból w piersi...

samotność, która nigdy naprawdę jej nie opuściła. Ale co z ojcem panny

młodej? - wołało coś z głębi duszy. Co z ojcem, którego Sophy nigdy nie

miała, a powinna mieć?

- Dzwoniłam do hotelu „Pod Złotym Runem” i sprawdziłam

rezerwację. Pani Graves spodziewa się napływu gości.

Lucy patrzyła z uznaniem na letni trawnik i klomby, które były dumą

i radością rodziców Kate.

Po śmierci rodziców w katastrofie lotniczej była przygnębiona, ale

zabezpieczona pod względem finansowym. Musiała jednak być rozważna.

Sophy i Lucy nakłaniały ją, by mając pieniądze z firmy pozwoliła

sobie na kilka przyjemnościowych wydatków - pojechała na urlop albo

szarpnęła się na jakieś nowe ciuchy, ale Kate zignorowała te uwagi. Latem

nosiła dżinsy i najprostsze bluzki, zimą dżinsy i sweter. Styl życia, jaki

przyjęła, nie wymagał drogich, modnych ubrań, a w czasie wakacji... Była

najszczęśliwsza w naturalnym środowisku, gdzie wtapiała się w bezpieczne

tło.. Nie miała ochoty szukać innego otoczenia, takiego, w którym

zwracałaby uwagę swą odmiennością.

Sophy często żałowała, że nie odziedziczyła po matce srebrzystych

włosów i doskonałych owalnych rysów, ale w oczach Kate jej córka - która,

jak ojciec, miała kruczoczarne włosy i charakterystyczną sylwetkę -

posiadała wigor i atrakcyjność, które robiły większe wrażenie niż jej blada

delikatność. Sophy odziedziczyła po ojcu także wzrost - przewyższała matkę

o głowę. Ci, którzy widzieli opiekuńczy stosunek córki do matki, myśleli

prawie zawsze z zazdrością o tym, jak są sobie bliskie.

Tylko Kate wiedziała, z jakim bólem dostrzegła w dziecięcym obliczu

córki - kiedy ujrzała ją po raz pierwszy - rysy mężczyzny, którego kochała,

a który ją porzucił.

Nie pomagało wmawianie sobie, że sama się o to prosiła... że była

głupia i zasłużyła sobie na to, co się stało. Ale nie zasłużyła na to ani Sophy,

ani jej rodzice, którzy pozostali przy niej tak cudownie opiekuńczy,

obdarzając je obie uczuciem, pomagając, doradzając, wspierając

psychicznie i finansowo.

Od początku była zdecydowana w dwóch kwestiach. Po pierwsze, że

będzie miała dziecko, a po wtóre - że nigdy, przenigdy nie będzie się starała

odszukać ojca... nie po tym, jak dowiedziała się prawdy na jego temat.

- Hej, marzycielko, wracaj! - Lucy uśmiechała się do niej szeroko.

- Przepraszam, zagapiłam się - przyznała Kate, zaczerwieniwszy się

nieco. To nie był moment na myślenie o przeszłości. Już za parę godzin

Sophy będzie tutaj, a ona chciała poświęcić ostatnie, cenne chwile na to, by

być z nią sam na sam.

Bardzo lubiła Johna i nie miała wątpliwości, że będzie dla Sophy

znakomitym mężem. Jednak praca wiązała ich z Londynem, gdzie oboje

mieli znakomite pozycje zawodowe i jeśli Sophy uda się przyjechać do niej,

to w odwiedzinach będzie z konieczności brał udział także John.

- No dobrze... już niedługo będzie po wszystkim - powiedziała Lucy

radośnie. - Kulminacja sześciu miesięcy ciężkiej pracy. A ja mam to

Penny Jordan - Odnaleziona miłość (popraw.).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: