067. Greene Jennifer - Jak za dawnych lat.pdf - DESIRE - kt2609

Jak za dawnych

lat

Jennifer Green

Tytuł oryginału: Just Like Old Times

Przekład: Krystyna Kozubal

Jak za dawnych

lat

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Wiesz, tato, martwię się o mamę.

Craig Reardon przykucnął przy kosiarce do trawy. Sprawdził

poziom oleju w silniku.

- JuŜ o tym rozmawialiśmy, Julie - odrzekł. – Nie obchodzi mnie,

co robi twoja matka.

- Ale ona spotyka się z tym facetem...

- To juŜ zupełnie mnie nie interesuje. Ciebie i twojego brata takŜe

nie powinno. Wasza matka ma prawo Ŝyć tak, jak lubi.

Znów trzeba dolać oleju do tej cholernej maszyny. Co za piekielny

dzień! Wszystko się wali. Poszedł do szopki z narzędziami. Córka nie

odstępowała go ani na krok.

- Tak, ale ten facet namówił mamę, Ŝeby go zabrała na weekend

do naszej Chatki.

- Kochanie, jak długo jeszcze mam ci tłumaczyć? Twoja matka

moŜe się spotykać ze wszystkimi facetami w Colorado Springs, jeśli

ma na to ochotę. To jedna z tych rzeczy, jakie moŜna bez ograniczeń

robić po rozwodzie.

Odwrócił się tyłem do oślepiającego słońca i otworzył nową

puszkę oleju.

- Ale przedtem z nikim się nie spotykała - nudziła Julie. - Z nikim,

tato. A ten facet jest bardzo natarczywy...

- Twoja matka na pewno sobie poradzi. Nawet gdyby musiała

walczyć z bykiem na arenie, teŜ dałaby sobie radę.

- Z tym facetem z pewnością sobie nie poradzi.

Mówię ci, to naprawdę okropne. Jest o dwie tony cięŜszy od niej...

Nie lubię go i boję się...

- Boisz się? Przestraszył cię czymś? - Craig podniósł głowę znad

kosiarki. Zapomniał zupełnie o oleju i popatrzył badawczo na córkę.

- Czy ten bydlak dotknął cię choćby palcem? Coś ci powiedział?

- Mnie nie. Mamie. Oszukuje ją, a ona wcale tego nie widzi.

Naprawdę nie powinna z nim jechać do Chatki. Tam jest zupełnie

pusto, a wiesz przecieŜ, jaka naiwna jest nasza mama...

- Twoja mama wcale nie jest naiwna.

- On chyba chce jej coś zrobić - marudziła Julie.

- Kochanie, nikt nie zrobi twojej matce niczego, na co ona nie

pozwoli. Nie ma takiej moŜliwości. Znokautuje kaŜdego, kto tylko

spróbuje ją skrzywdzić.

- A ciebie juŜ kiedyś znokautowała?

- Tak. - Craig spojrzał groźnie na córkę. - Skończmy wreszcie tę

rozmowę. Tyle razy ci mówiłem, Ŝe zawsze i o kaŜdej porze mogę z

tobą rozmawiać na wszystkie tematy oprócz tego jednego. Nie

będziemy rozmawiać o twojej matce. Jasne?

- Mamo, w tym tygodniu twoja kolej na wyjazd do Chatki,

prawda?

- Tak, ale wątpię, czy uda nam się tam wybrać, Jonie. Mam tyle

roboty w domu... - Karen rzuciła na stół torbę z zakupami i zdjęła z

ramienia torebkę. Co za dzień! Kupiła przecieŜ coś na obiad, ale za

nic nie moŜe sobie przypomnieć, co to takiego.

- To dobrze.

- Tak? Co dobrze, synku? - JuŜ wie. Kotlety z rusztu. Tak, to

właśnie zaplanowała na obiad. Jeśli oczywiście uda jej się uruchomić

opiekacz. Kiedy ostatnim razem uŜywała tego złomu, opaliła sobie

grzywkę i o mało co nie podpaliła domu.

- To dobrze, Ŝe tam nie jedziesz, bo tata chyba zapomniał, Ŝe to

twoja kolej, i zaplanował sobie weekend w Chatce.

- Tak? To w porządku.

Chciała podejść do lodówki, ale szesnastoletni syn zastąpił jej

drogę. Trzymał w dłoni karton mleka.

- Mówiłam ci sto razy, Ŝebyś nie pił z kartonu, Jonie Jacobie. Czy

Julie jest jeszcze u ojca?

- Tak. Wróci o siódmej. On w tym tygodniu kogoś tam zabiera,

mamo. Do Chatki.

- To miło.

- Kobietę.

- To miło - powtórzyła nieprzytomnie Karen. Tym razem

skierowała się w stronę kredensu. Syn ponownie zastąpił jej drogę.

- Nie obchodzi cię to?

- Daj spokój, Jonie. JuŜ ci tłumaczyłam, Ŝe twój ojciec jest

wolnym człowiekiem. Ma prawo do własnego Ŝycia i sam decyduje o

tym, jak i z kim spędzi wolny czas. Nie musi o to pytać ani ciebie, ani

Julie. I na pewno nie mnie.

- No, a jeśli ma kłopoty?

- Kłopoty to specjalność waszego ojca. Uwielbia je, ale doskonale

potrafi sobie z nimi radzić. Czy moŜemy uznać ten temat za

wyczerpany?

- Ona ma na imię Diedre.

- Jonie...

- To prawdziwa piękność. Ma długie nogi, włosy do pasa i

fantastyczną figurę...

- Jonathanie Jacobie...

- I jest młoda.

Młoda. To słowo uŜądliło jak osa. Karen potarła dłonią czoło.

Chyba zaczyna się migrena. - Nie chcę więcej o tym słyszeć -

oświadczyła stanowczo.

- Gdzie podziały się te cholerne ziemniaki? PrzecieŜ niemoŜliwe,

Ŝeby znów zapomniała je kupić.

- Zachowuje się zupełnie w porządku, ale wcale nie jest w

porządku, mamo. UŜywa takich mocnych perfum, Ŝe aŜ zatyka. A

paznokcie ma długie jak szpony. - Podniósł ręce, demonstrując

klasyczną pozycję Draculi. - Jak tylko spojrzy na tatę, zaraz jej się

zapalają w oczach dolary. Nie masz pojęcia, jak go usidliła. Tata

wcale się nie zorientował, co się dzieje. A wiesz, co ona powiedziała

Julie?

- Nie, i wcale mnie nie obchodzi, o czym ta osoba rozmawia z

twoją siostrą. Uznajmy tę rozmowę za zakończoną. Tym razem

ostatecznie.

Przeklęta torba z ziemniakami wreszcie się znalazła.

- Powiedziała Julie, Ŝe wróci z Chatki z obrączką na palcu.

- Z obrączką?

- Powiedziała, Ŝe tata ją poprosi o rękę.

Karen wcale nie chciała rzucić torby z ziemniakami na blat. Tak

jakoś wyszło. Jak na złość, torba się rozdarła i ziemniaki rozsypały po

całej kuchni. Odpowiednie zakończenie koszmarnego dnia.

Z kaŜdym zakrętem Karen coraz bardziej oddalała się od

cywilizacji. W górach było chłodniej i spokojniej. Zniknęły miasta,

drogi zrobiły się węŜsze. Jodły i świerki porastały strome zbocza,

okalając zielonym pierścieniem szczyty gór. Powietrze stało się

rzadsze i tak ostre, Ŝe zapierało dech w piersiach. Dostrzegła płynący

w dolinie strumyk - takie malutkie, szybko poruszające się w promie-

niach słońca diamenty - znak, Ŝe była juŜ prawie na miejscu.

Minęła ostatni zakręt. Przez drogę przebiegł jeleń. W tym miejscu

szosa się skończyła. Dzielące ją od Chatki pół kilometra jechała juŜ

wąskim leśnym duktem. Wystarczyłby moment nieuwagi, Ŝeby

stoczyć się w stromą przepaść.

Do diabła z przepaścią. Przejrzała się we wstecznym lusterku.

Mimo bardzo pracowitego dnia udało jej się wczoraj wpaść jeszcze do

fryzjera i kupić trochę nowych kosmetyków.

Nie, wcale nie widać po niej zdenerwowania. Wygląda dokładnie

tak, jak powinna wyglądać kobieta, która chce spędzić weekend na

łonie natury. Ubrała się w koralową koszulową bluzkę, bo w tym

kolorze najbardziej jej do twarzy, i w spodnie koloru khaki, bo bardzo

wyszczuplają. Dotknięte róŜem policzki sprawiały wraŜenie naturalnie

zarumienionych, błyszczące wargi dałoby się wytłumaczyć obec-

nością ochronnej szminki, a odrobina czarnego tuszu naturalnie

przyciemniła koniuszki rzęs. Nikt przecieŜ nie wie, Ŝe na co dzień

rzadko kiedy tak dobrze wyglądają.

- Wspaniale - powiedziała do swego odbicia w lusterku. Mimo to

piekielna zmarszczka wciąŜ nie i chciała zniknąć z czoła. Całe to

gadanie o pewności siebie nie pomoŜe jej wyglądać młodziej niŜ na

trzydzieści sześć lat.

Od czwartku imię „Diedre" prześladowało ją jak ból zęba, a

wyobraźnia upiększyła jeszcze opisaną przez Jona kobietę. Taka,

która ma na imię Diedre, musi być wysoka, smukła i rozwiązła. Craig

nie traciłby czasu na byle kogo. Ta kobieta jest na pewno bardzo

sprytna i fantastyczna w łóŜku. A przede i wszystkim młoda.

Karen przygryzła wargę. ZbliŜała się do Chatki.

Craig juŜ przyjechał, jego biały dŜip „Cherokee" stał przed

gankiem. Pewnie jest tu od wczoraj. Z nią.

Zatrzymała samochód tuŜ za dŜipem Craiga i wyłączyła silnik.

Cała trzęsła się ze zdenerwowania.

W końcu to na nią przypada kolej korzystania z Chatki w tym

067. Greene Jennifer - Jak za dawnych lat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: