NIWELETA_GENERAL.pdf

DROGA W PRZEKROJU PODŁUśNYM

NIWELETA – jest podstawowym elementem przekroju podłuŜnego drogi. Składa się

z odcinków o stałym pochyleniu oraz łuków wklęsłych lub wypukłych .

Dla drogi jednojezdniowej – oś projektowanej niwelety ustala się wzdłuŜ osi jezdni.

Dla drogi dwujezdniowej – oś projektowanej niwelety ustala się wzdłuŜ krawędzi

jezdni przy pasie dzielącym lub wzdłuŜ osi jezdni .

ZALECENIA OGÓLNE:

dostosowanie przebiegu niwelety do ukształtowania terenu i warunków gruntowo

wodnych przy dąŜeniu do ograniczenia wartości pochyleń podłuŜnych oraz spad

ków traconych.

zapewnienie odprowadzenia wody z korpusu drogi przez wyniesienie krawędzi ko

rony drogi ponad teren ,

zapewnienie wymaganych warunków widoczności,

stosowanie pochylenia niwelety na drodze nie mniejszego niŜ 0,3 %, na obiekcie

mostowym nie mniejszego niŜ 0,5 %, a w obrębie rampy drogowej nie mniejszego

niŜ 0,7%.

w obszarach zabudowanych powiązanie jej wysokości z poziomem wejść do bu

dynków, bram urządzeń podziemnych i nadziemnych itp,

zapewnienie jej powiązania z punktami o ustalonej wysokości jak skrzyŜowania,

przejazdy kolejowe, przepusty, mosty itp,

w miejscach naraŜonych na zaśnieŜenie wyniesienie niwelety nad charakterystycz

ną pokrywę śnieŜną przynajmniej o 0,5 m na drogach klasy GP i 0,3 m na drogach

klasy G.

WYNIESIENIE KRAWĘDZI DROGI ponad teren na wysokość :

0,8 do 1,0 m w gruntach wysadzinowych i wątpliwych,

0,6 do 0,8 w gruntach niewysadzinowych.

POCHYLENIA PODŁUśNE NIWELETY:

największe dopuszczalne pochylenia niwelety ustalane są na podstawie przyjętej

wartości prędkości projektowej V p .

Prędkość projektowa [km/h] 100 80 70 60 50 40

Największe dopuszczalne pochylenia niwelety [%] 5,0 6,0 7,0 8,0 9,0 10,0

Zaleca się stosowanie pochyleń niwelety nie większych niŜ 4%:

na mostach i w tunelach,

na wysokich nasypach stanowiących dojazdy do obiektu,

na serpentynach.

Najmniejsze pochylenie niwelety ze względu na odwodnienie wynosi 0,5%, a wyjąt

kowo 0,3%.

W obrębie rampy drogowej zaleca się stosowanie pochyleń podłuŜnych nie mniej

szych od 0,7 % .

DŁUGOŚC ODCINKÓW O STAŁYM POCHYLENIU:

zaleca się, by długość odcinka o pochyleniu podłuŜnym większym niŜ 2/3 najwięk

szego dopuszczalnego pochylenia niwelety nie przekraczała wartości :

Pochylenie podłuŜne [%] 10 9 8 7 6 ≤ 4

Długość odcinka [m]

200 500 700 800 1000 2000

NAJMNIEJSZE ZALECANE ODLEGŁOŚCI MIĘDZY ZAŁAMANIAMI NIWELETY

Prędkość projektowa [km/h] 100 80 70 60 < 60

Najmniejsza zalecana odległość

między załamaniami niwelety [m] 400 350 300 250 Nie określa się

WARTOŚCI PROMIENI ŁUKÓW W PRZEKROJU PODŁUśNYM

Prędkość projektowa [km/h]

100 80 70 60 50 40

Droga

jednojez

dniowa

Najmniejsze

zalecane

13000 10000 8000 6000 4000 2500

Promienie

łuków wypu

kłych [m]

Najmniejsze

dopuszczalne

10000 4500 3000 2500 1500 800

Droga dwu

jezdniowa Najmniejsze

dopuszczalne 7000 3500 2200 1500

Najmniejsze zalecane 5000 3000 2500 2000 1500 1000

Najmniejsze

zalecane

10000 4500 3000 2500

Promienie

łuków wklę

słych [m]

Najmniejsze dopuszczalne 3000 2000 1800 1500 1000 800

KOORDYNACJA ELEMENTÓW GEOMERTRYCZNYCH DROGI

Koordynacja elementów geometrycznych jest wymagana przy projektowaniu drogi

klasy GP , wszystkich dróg o turystycznym charakterze ruchu , a zaleca się jej zapew

nienie przy projektowaniu pozostałych klas dróg ( G i Z ).

Droga wraz z otaczającym środowiskiem tworzy kompozycję przestrzenną ocenianą zarówno

przez kierowców jak i innych uŜytkowników drogi.

Koordynacja elementów geometrycznych oraz wkomponowanie drogi w otoczenie zapewniają

postrzeganie drogi przez jej uŜytkowników, zachęcają do spokojnej i płynnej jazdy, podnoszą

walory estetyczne, a takŜe obniŜają negatywny wpływ drogi na środowisko.

Niewłaściwe ukształtowanie przestrzenne drogi oraz zła kompozycja z otaczającym krajobra

zem mogą przyczynić się do nieprawidłowego rozpoznania kształtu drogi, wywołać niepokój

kierowcy, co zwykle zwiększa zagroŜenie bezpieczeństwa ruchu.

KOORDYNACJĘ ELEMENTÓW GEOMETRYCZNYCH DROGI OSIĄGA SIĘ

PRZEZ:

1. Stosowanie tym większych wartości łuków w planie i przekroju podłuŜnym, im

większa jest ich odległość, z której są spostrzegane.

2. Takie wzajemne powiązanie elementów krzywoliniowych planu i przekroju po

dłuŜnego dwupasmowych dróg dwukierunkowych , by udział odcinków z moŜ

liwością wyprzedzania był jak największy i by były one równomiernie roz

mieszczone wzdłuŜ drogi . W tym celu zaleca się:

a. Stosowanie odcinków prostych w planie (rys. 1A) ,

b. Nakładanie na siebie takich elementów planu i przekroju podłuŜnego ,

na których wyprzedzanie nie jest moŜliwe (odcinki krzywoliniowe w pla

nie z łukami wypukłymi w przekroju podłuŜnym), przez co zwiększa się

udział odcinków z moŜliwością wyprzedzania (rys. 1A i 1B).

3. NałoŜenie odcinka krzywoliniowego w planie na łuk wypukły w przekroju po

dłuŜnym tak aby ( chodzi o to by łuk w planie był zauwaŜalny dla kierowcy

przed wierzchołkiem łuku pionowego ):

a. Wzajemne przesunięcie wierzchołków załamań trasy w planie i przekro

ju podłuŜnym nie było większe od ¼ długości odcinka krzywoliniowego

w planie (rys. c),

b. Długość odcinka krzywoliniowego w planie (łuku kołowego z krzywymi

przejściowymi) była większa od długości łuku wypukłego o około 10%,

c. Zmiana kierunku trasy od początku krzywej w panie do najwyŜszego

punktu łuku wypukłego była większa od 3 o .

Połączenia takie zapewniają optyczną płynność drogi, lepszą dynamikę ruchu pojaz

du oraz dobre warunki odwodnieniowe.

PRZY KSZTAŁTOWANIU ELEMENTÓW GEOMETRYCZNYCH DROGI NIE ZALE

CA SIĘ STOSOWANIA:

1. falistego przekroju podłuŜnego na prostej lub w obrębie jednej krzywej w planie

(rys. 2A i 2B),

2. łuków wypukłych na odcinkach prostych w planie (rys. 2C),

3. łączenia elementów niwelety i planu drogi o granicznych wartościach parame

trów , np.: łuk w planie o małym promieniu i na duŜym spadku w profilu podłuŜ

nym,

4. załamań trasy o kątach zwrotu mniejszych niŜ 6 o .

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: