10
MOJŻESZOWA MITOLOGIA (fałsz) a, RZECZYWISTOSĆ (fakty – historia).
Czytelniku zanim zaczniesz czytać daję ci pod rozwagę czy potrafisz samodzielnie odróżnić::
Miłość – nienawiść
Dobro- zło
Prawda – kłamstwo
Boże uwielbienie – demoniczny fałsz
Błogosławieństwo – przekleństwo, – nienawistne złorzeczenie dla usprawiedliwienia zła z powołaniem się na Boga – jakiego !? (masz do wyboru: nienawiści i miłości).
Każdy z nas otrzymał rozeznanie dobra i zła, lecz wielu, bardzo wieli szuka usprawiedliwienia zła, fałszu, kłamstwa, nienawiści, zbrodni , mordu… i demagogii fałszu), są to słudzy i wykonawcy Diabła i jego Narodu….
Do tego będziemy się odwoływać do rzekomego pisma świętego napisanego podobno pod natchnieniem Ducha Świętego... (gdzie pomieszano prawdę z kłamstwem) i do historii, aby obalić demagogię zła, gdzie w tym podobno bóg im błogosławił…,
w MITOLOGI paso-ŻYDÓW…
STANCZYK I JEGO SZPIEDZY.
1) WSTĘP
Chcąc być z prawda w zgodzie przy zapoznaniu się z powstaniem plemienia żydowskiego i jego dziejów, opierać się będziemy na Starym Testamencie, zawierającym opowieści biblijne spisywane przez kronikarzy i rabinów, i określającym charakter Żydów; źródło to bowiem uważamy za najpewniejsze, jeżeli chodzi o poznanie duszy żydowskiej.
Późniejsi dziejopisarze, kreśląc dzieje ludu żydowskiego, opierali się na tradycji ustnej i na podaniach, pacząc je i przerabiając tendencyjnie ku chwale ludu żydowskiego.
Dowodzenie Żydów, jakoby byli pierwszym narodem na ziemi upada wobec stwierdzenia przez badaczy i historyków, ze na 6.000 lat przed Chrystusem wielkie narody zamieszkiwały kraje Afryki i Azji, gdzie istniały już państwa jak: Egipt, Babilonia, Asyria, o wysokiej już naówczas kulturze.
Na terytoriach leżących miedzy tymi państwami gnieździły się małe państewka, zamieszkałe przez różne szczepy, jak Kenejczyków, Kenezejczyków, Kadmonejczyków, Jebuzejczyków i innych. Prócz narodów osiadłych, żyły tam jeszcze grupki, nie stanowiące narodów, lecz raczej małe plemiona, pozbawione własnej ziemi i prowadzące życie koczownicze. Do tych należeli tak zwani Hebrajczycy, koczujący miedzy Babilonia, Asyria i Egiptem. Trudnili się oni handlem i rozbojem, co udowodnione jest w Starym Testamencie. Praojciec Jakub z synami, wymordowali wszystkich mężczyzn miasta Sychem wraz z księciem Hemorem i jego synem, żony ich i dzieci uprowadzili w niewole, a dobytek zagrabili.
Mylne jest twierdzenie Żydów, jakoby ich praojcowie byli rolnikami, bądź pasterzami osiadłymi na własnej ziemi. Hebrajczycy byli koczownikami i po dzień dzisiejszy zachowali właściwe swej naturze, znamiona koczownicze. Jako przykład, może służyć fakt, że Hebrajczycy nie znali i nie mieli stałego ogniska domowego. W języku hebrajskim nie ma słowa na oznaczenie ogniska; „aszfot” oznacza właściwie kupę nawozu. (Kautzky).
Żydzi wyprowadzają swój ród od ²praojca² Abrahama, koczownika trudniącego się handlem. Skąd Abraham i jego ród pochodził - o tym Żydzi milczą, stąd wniosek, że ojczyzny własnej nie mieli. Byli oni zatem szczepem bezdomnym, bez ojczyzny, bez domowego ogniska, zmieniającym ciągle miejsca pobytu w celu ciągnięcia zysku z handlu.
Dla ścisłego scharakteryzowania Żydów, jakimi byli od początku pojawienia się wśród narodów, jakimi są obecnie i jakimi zapewne pozostaną, posiłkowaliśmy się w niniejszej pracy materiałem, zaczerpniętym bezpośrednio z ksiąg Starego Testamentu, oraz z dzieł dziejopisarzy żydowskich jak dr. Graetza, prof. Bałabana, Dubnowa, Nussbauma, Kautzkyego i innych, oraz z dzieł poważnych badaczy niemieckich jak prof. dr Sellin.
Wiadomości z dziejów narodów starożytnych czerpaliśmy z prac Dąbrowskiej i z Cezara Cantu. Ponadto, materiału historycznego do dziejów walk Żydów z Rzymianami, dostarczył nam historyk żydowski opisujący dzieje Żydów tego okresu, Józef Flawiusz (Józef ben Mattaja).
Dla charakterystyki Żydów w ostatnich czasach, korzystaliśmy z prac kanclerza Adolfa Hitlera, A. Rosenberga, Wł. Farago, ks. dr. St. Trzeciaka i innych.
Niechcąc zasłużyć na zarzut nieścisłości, cytujemy dosłownie wersety Starego Testamentu z zaznaczeniem ksiąg i rozdziałów, jako też poszczególnych wierszy, ograniczając się jedynie do krótkich omówień.
Dzieje ludu żydowskiego dzielimy na trzy okresy:
1) Okres życia koczowniczego, obejmujący czasy pojawienia się Żydów na widowni dziejowej, do obioru pierwszego króla przez zjednoczone pokolenia.
2) Okres życia narodowego, który kończy się ostatecznym zburzeniem Jerozolimy przez Rzymian.
3) Okres życia Żydów w rozproszeniu - aż do czasów obecnych.
2) ZIEMIA CHANAAN W CZASACH PRZEDŻYDOWSKICH
Już w okresie późnego paleolitu; tzn. na 10.000 lat przed Chrystusem, kraj rozciągający się od Morza Śródziemnego na wschód do pustyni Syryjskiej, był zAmieszkały, jak świadczą o tym znaleziska przyrządów kamiennych.
Kultura mieszkańców tego kraju - myśliwych, jest podobna do kultury współczesnych im ludów Afryki.
W okresie neolitu mieszkańcy Chanaanu porzucają myślistwo i zaczynają zajmować się pasterstwem i ogrodnictwem.
W ciągu okresu późnego neolitu (6000 lat przed Chrystusem), jest cały ten kraj, gdzie tylko trafia się żyzna ziemia, pokryty osadami. Rozpoczęto w tym czasie otaczać swe kawałki gruntu wałami z ziemi, gliny lub kamieni, zajmować się zaczęto także uprawą roli. Wykopaliska wskazują nam na istnienie już na 5000 lat przed Chrystusem pierwszych miasteczkowych osad.
Kultura kraju przyciąga doń najazdy ludów dotychczas stepowych. Z najazdami tymi spotykamy się już od 6 tysiąclecia przed Chrystusem. O pochodzeniu najeźdźców nie możemy powiedzieć nic pewnego. Rozróżnić tu możemy dwa prądy: z północy, byli to Hurryci, nie semici, i ludy semickiego pochodzenia z południa. Ci zlali się w ziemi chanaanejskiej z pierwotnymi mieszkańcami kraju.
Drugi najazd na ziemię chananejską przypada zaś, na około 3000 lat przed Chrystusem Nadciągnęli tu z północy Amoryci i ze stepów południowych Chanaanejczycy, którzy zmieszawszy się z ludnością tubylczą, utworzyli nową jednostkę rasową. Tylko kraj Edomitów pozostał nienaruszony. Około 2000 lat przed Chrystusem spotykamy się tu z wpływami indoeuropejskimi, niewątpliwie dotarły tu w swej wędrówce plemiona te i pozostawiły liczne ślady.
Kultura chanaanejsko–amorejska panowała prawie dwa tysiąclecia i przyczyniła się do rozkwitu kraju. Pod jej wpływem stał się on krajem rolniczym, kwitł tu handel i powstawały liczne miasta i wsie. Chanaan przyjął kulturę Egejską krajów śródziemnomorskich i nawiązał żywe stosunki handlowe z Egiptem. O wysokiej kulturze ówczesnej Chanaanu świadczą wykopaliska z Lachisz, Gezer, Taanach, Megiddo, Jerycho itp. Bogactwo kraju zwabiło króla Babilońskiego. I tak słyszymy około 2750 roku prz. Chrystusem o wyprawie króla babilońskiego Sargona I do ziemi chanaanejskiej. O królu Guda (2600-2560) opowiada się, że sprowadzał z gór Amurru bloki skalne. To świadczy, że władza jego roztaczała się aż do gór Libanu, a więc i na cały kraj amoryjskopalestyński, ściśle z tym podgórzem związany. Także król Elamu Kedorlaomer występuje jako zwierzchnik Chanaanu. Za Hamurabiego (około 2100 prz. Chrystusem.) związek między Babilonią, a Chanaanem stawał się coraz mocniejszy, o czym świadczą wpływy kulturalne Babilończyków w tej ziemi.
W 2 tysiącleciu prz. Chrystusem babilońskie pismo klinowe było używane na wszystkich dworach książęcych. Wykopaliska z Tel el Amama, z Lachisz, i Taanach wskazują, że cała chanaanejsko-amorejska kultura Palestyny jest przepojona babilońskimi mitami, wiarą w bóstwa babilońskie i babilońskim prawodawstwem.
Także Egipt usiłował tu wywrzeć swe wpływy i zagarnąć cały ten kraj pod swą władzę. Faraon egipski Pepin I (około 2600 prz. Chrystusem.) opowiada o walkach, które musiał staczać z azjatyckim zwierzchnikiem kraju. Wazy alabastrowe i napisy królów z 4-ej (Menedwes około 2750 prz. Chrystusem.), 5-ej (U nas około 2625 prz. Chrystusem.) i 6-ej dynastii (Pepin II) znalezione w jednym z grobów w Biblos, a przede wszystkim Sesostrisa I (od 1980 r. prz. Chrystusem.), mówią, że królowie ci nazywali się władcami Chanaanu. Zwłaszcza Sesostrys III (1887-1850) starał się swą władzę na tej ziemi umocnić.
Później władzę nad Chanaanem zagarnęli Hyksosi, przybyli z północy z Syrii. Tych pokonali i wypędzili z Chanaanu faraonowie egipscy.
Amenothep (około 1550), Tutmozis I (około 1530), Tutmozis II, a przede wszystkim Tutmozis III (1501-1447), starali się więc w wyprawach swych do Chanaanu ugruntować swą władzę. Decydującą bitwę z koalicyjnym wojskiem książąt syryjskich stoczył Tutmozis III w roku 1479 koło twierdzy Megiddo. Od tego czasu jest Chanaan prowincją egipską. Władzę w kraju sprawują egipscy namiestnicy, a porządek utrzymują załogi egipskie.
Także i Hetyci, czasowi władcy Babilonii, wywierają wpływ na Chanaan.
Wykopaliska znanego archeologa, Hugo Winklera, wykazały wpływy aryjskie w Azji Przedniej i Mezopotamii. Dalsze badania tego uczonego stwierdziły ponadto, że wędrówka ludów z drugiego wieku przed Chrystusem była wędrówką ludów aryjskich, a ściśle, późniejszych mieszkańców Indyj, którzy przybyli tu z północy. Część ich pozostała w późniejszej Syrii i Galilei i uległa czasowo przewadze Hebrajczyków, jednak zachowała swe pierwotne cechy aryjskie i po upadku państwa Izraelskiego, czyli Północnego stanowiła miejscami odrębną grupę etniczną.
3) PIERWSI HEBRAJCZYCY
Od czasu epokowego znalezienia wielkiego archiwum króla Amenophisa III (1411-1375) i Amenophisa IV (1375-1358) w Tel El Amarha, możemy ustalić kiedy nastąpiła pierwsza wędrówka Hebrajczyków do kraju zamieszkałego przez osiadłe ludy chanaanejskie.
W czasie panowania tych królów władza Egiptu nad Ziemią Chanaanejską była problematyczna. Namiestnicy egipscy ustępowali przed nowym najazdem Hetytów na północy, a na południu pojawiły się nowe ludy, których nazwa akkadzka brzmi: „Habiri”, tj. rozbójnicy, amuryjska zaś: „Hebrajczycy”, tzn. wędrowny. Jak często bywa, stało się to przezwisko, nadane im przez narody ościenne, ich imieniem własnym.
Spotykamy się z nimi w Chanaanie już od XVI stulecia, na krótko przed zwycięską wyprawą Tutmozisa II. Za Amenophisa II i Tutmozisa III posuwają się te dzikie plemiona coraz dalej w głąb kraju, ograbiając napotykane miasta i zajmując stepy dogodne do wypasania ich stad.
Nie stanowiąc większej grupy, ulegli oni kulturze pierwotnych mieszkańców kraju i rozpłynęli się wśród nich.
Jednym ze znaczniejszych szeików hebrajskich, był i Abraham, od którego wywodzą się Żydzi.
4) ABRAHAM
Abraham pochodził ze starożytnego miasta Ur, ziemi Babilońskiej. Wiódł on, jak zresztą wszyscy Hebreje, życie koczownicze i zajmował się handlem. Na krótki czas osiadł w Aramie, kraju położonym między Eufratem i Tygrysem, skąd z żoną swoją, Sarą, przechodząc przez ziemię Chanaanejską udał się do Egiptu.
ROZDZIAŁ XII
11. A gdy już blisko był, aby wejść do Egiptu, tedy rzekł do Saraj, żony swej: «Wiem, żeś piękna niewiasta, a iż, gdy cię ujrzą Egipcjanie, rzekną»:
12. «Żona to jego», i zabiją mnie, a ciebie zachowają.
13. Mów przeto, proszę cię, żeś jest siostra moja, aby mi było dobrze dla ciebie i żywa pozostała dla ciebie dusza moja.
14. Gdy tedy wszedł Abraham do Egiptu, ujrzeli Egipcjanie niewiastę, że była bardzo piękna.
15. I dali znać książęta Faraonowi, i chwalili ją przed nim; i wzięto niewiastę do domu Faraonowego.
16. A Abrahamowi czynili dobrze dla niej, i miał owce, i woły, i osły, i oślice, i wielbłądy, i niewolników, i niewolnice.
To znaczy, że Abraham ciągnął korzyści, oddając świadomie i celowo Faraonowi swą żonę jako nałożnicę. Po pewnym czasie, Faraon dowiedział się, że Sara nie była siostrą, lecz żoną Abrahama, skutkiem czego dopuszczał się cudzołóstwa, co według prawa egipskiego było uważane za wielki grzech.
18. I zawołał Faraon Abrama, i rzekł mu: «Cóż to jest, coś mi uczynił - czemuś mi nie oznajmił, że to żona twoja -
19. Czemuś powiedział, że jest siostrą twoją, abym ją wziął sobie za żonę. - Ale teraz, oto żona twoja, weźmijże ją, a idź».
ROZDZIAŁ XIII
1. A tak wyszedł Abram z Egiptu, on i żona jego, i wszystko co miał, i Lot z nim ku Południowi.
2. A Abram był bardzo bogaty w posiadłość złota i srebra.
ROZDZIAŁ XX
1. Puściwszy się stamtąd Abraham do ziemi Południowej, mieszkał między Kades i Sur, i był gościem w Gerarze.
2. I powiadał o Sarze, żonie swojej: «Siostrą moją jest». Posłał tedy Abimelech, król Gerary, i wziął ją.
3. Ale przyszedł Bóg do Abimelecha przez sen w nocy i rzekł mu: «oto umrzesz dla niewiasty, którąś wziął, ma bowiem męża».
4. A Abimelech nie dotknął się jej był i rzekł: «Panie, czyż lud niewiedzący i niewinny zabijesz.
5. Czyż mi sam nie mówił: Siostrą moją jest; i sama mówiła: Bratem moim jest. – W prostocie serca mego i w czystości rąk moich uczyniłem to».
6. I rzekł Bóg do niego: «I ja wiem, żeś prostym sercem uczynił, i dlategom cię ostrzegł, abyś nie zgrzeszył przeciwko mnie, i nie dopuściłem, abyś się jej tykał.
7. Teraz tedy wróć żonę mężowi jej, ¼ale jeśli nie będziesz chciał wrócić, wiedz, iż śmiercią umrzesz ty i wszystko, co twoje jest».
8. A wstawszy po nocy Abimelech, wezwał wszystkich sług swoich i powiedział te wszystkie rzeczy w uszy ich: i ulękli się wszyscy mężowie bardzo.
9. Wezwał też Abimelech Abrahama i rzekł mu: «.Coś nam uczynił, - cośmy zgrzeszyli przeciw tobie, iżeś przywiódł na mnie i na królestwo moje grzech wielki, - czegoś był czynić nie powinien, uczyniłeś nam».
10. I powtóre, uskarżając się rzekł: «Cóżeś upatrywał, iżeś to uczynił».
11. Odpowiedział Abraham: «Myślałem sobie, mówiąc: Podobno nie masz bojaźni Bożej na tem miejscu, i zabiją mnie dla żony mojej.
12. A też i prawdziwie jest siostrą moją, córką ojca mego, acz nie córką matki mojej, i pojąłem ją za żonę».
14. Nabrał tedy Abimelech owiec i wołów, i sług, i służebnic, i dał Abrahamowi, i wrócił mu Sarę, żonę jego.
16. A Sarze powiedział: «Oto tysiąc srebrników dałem bratu twemu, to będziesz miała na zasłonę oczu przed wszystkimi, którzy są z tobą i gdziekolwiek pójdziesz; a pamiętaj, że cię przychwycono».
A tego wszystkiego Sara wyuczona była.
Abraham ²praojciec² i ²prorok² ludu żydowskiego był przebiegłym kupcem nie przebierającym w środkach w drodze do mamony. Żona jego Sara nie ustępowała mu w sprycie i przebiegłości.
Abraham, który znał przepisy religijne, istniejące w Egipcie i w królestwie Gerar, a grożące w tych krajach za cudzołóstwo, największym wymiarem kary, bo karą śmierci, nie miał skrupułów, poczucia wstydu, ani wyrzutów sumienia i nie zawahał się przedstawić Faraonowi, oraz królowi Abimelechowi legalną żonę swoją, jako siostrę, handlując w ten sposób jej ciałem i osiągając tą drogą znaczne zyski.
„A Sara tego wyuczona była”. Została więc z własnej woli nałożnicą królewską, rezygnując z godności i stanowiska żony ²proroka².
O ile szlachetniej postąpili królowie ludów ²barbarzyńskich² i ²bałwochwalczych², pogardzanych ogólnie przez Żydów. Byle nie zgrzeszyć, opanowali swe słabostki ku pięknej Sarze, więcej, bo wynagrodzili ją i męża jej ²proroka² Abrahama sowicie; kazali im jednak - nie chcąc sprowadzić na siebie i na narody swe przekleństwa grzechu za cudzołóstwo - kraje swe natychmiast opuścić.
ROZDZIAŁ XVI
1. A Saraj tedy, żona Abrahamowa, nie rodziła dzieci, ale mając niewolnicę Egipcjankę, imieniem Agar, rzekła mężowi swemu:
2. «Oto zamknął mnie Pan, abym nie rodziła; wnijdź do sługi mojej, azali snadź z niej będę miała dziatki».
3. A gdy przyzwolił na prośbę jej, wzięła Agarę Egipcjankę, sługę swą, po dziesięciu latach, odkąd mieszkać poczęli w ziemi Chanaanejskiej, i dała ją mężowi swemu za żonę.
4. On tedy wszedł do niej, ale ona widząc, że poczęła, wzgardziła panią swoją.
5. I rzekła Saraj do Abrama: Krzywdy mojej tyś winien; jamci dała służebnicę moją na łono twoje; ale ona, widząc że poczęła, wzgardziła mię w oczach swych; niech rozsądzi Pan między mną i między tobą.
15. I urodziła Agar syna Abramowi, który nazwał go imieniem Ismael.
16. Osiemdziesiąt i sześć lat miał Abram, gdy mu Agar urodziła Ismaela.
Po dziesięciu latach od tego dnia
ROZDZIAŁ XXI
1. A Pan nawiedził Sarę, jako był obiecał, i wypełnił, co powiedział.
2. I poczęła, i urodziła syna w starości swojej, czasu, który jej był Bóg przepowiedział.
3. I nazwał Abraham syna swego, którego mu zrodziła Sara, imieniem Izaak.
9. A gdy ujrzała Sara syna Agary Egipcjanki, igrającego z Izaakiem synem swoim, rzekła do Abrahama:
10. «Wyrzuć tę niewolnicę i syna jej; nie będzie bowiem dziedzicem syn niewolnicy z synem moim Izaakiem».
14. Wstał tedy Abraham rano, a wziąwszy chleb i bukłak wody włożył na jej plecy i oddał jej dziecię, i odprawił ją. Ona zaś odszedłszy błądziła po puszczy Bersabee.
15. A gdy nie stało wody w bukłaku, porzuciła dziecię pod jednym z drzew, które tam były.
16. I odeszła, i usiadła naprzeciw niego z daleka, na ile łuk może donieść; rzekła bowiem: «Nie będę patrzyła na umierające dziecię». A siedząc naprzeciwko, podniosła głos swój i płakała.
17. I wysłuchał Bóg głos dziecięcy. I zawołał Anioł Boży na Agarę z nieba, mówiąc: «Co czynisz Agar. - Nie bój się, wysłuchał bowiem Bóg głos dziecięcia z miejsca, na którem jest.
19. I otworzył jej Bóg oczy; a ujrzawszy studnię wody poszła i napełniła bukłak, i dała pić dziecięciu.
(RASIZM ABRAHAMA I SARY) Opis przeżyć Egipcjanki charakteryzuje dostatecznie brak poczucia ludzkości u Sary i Abrahama. Abraham ²prorok² wypędza z domu na puszczę swego pierworodnego syna, wraz z jego matką, nie troszcząc się o los biednych wygnańców, skazanych w ten sposób na śmierć z głodu, pragnienia, lub na pożarcie przez dzikie zwierzęta.
ROZDZIAŁ XVII
Poziom życia moralnego Abrahama był niski. Nie wyższy był też poziom jego życia religijnego.
...
saturn3231