STEPHENIE MEYER
KSIĘŻYC W NOWIU
przełożyła Joanna Urban
Mojemu tacie, Stephenowi Morganowi.
Od zawsze wspierasz mnie bez względu na okoliczności,
jak nikt inny.
Też cię kocham
„Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny; Są one na kształt prochu zatlonego, Co
wystrzeliwszy gaśnie”
William Szekspir, Romeo i Julia - akt II, scena VI
(tłum. J. Paszkowski)
PROLOG
Czułam się tak, jakbym była uwięziona w jednym z tych przerażających koszmarów, w
których myśli się tylko o tym, że trzeba biec, biec, ile sił w nogach, ale te nie chcą cię nieść dość
szybko. Zdawało mi się, że przepycham się przez obojętny tłum w coraz wolniejszym tempie, a
tymczasem prędkość, z jaką przesuwały się wskazówki zegara na wieży, wcale przecież nie malała.
Nie zważając na moją rozpacz, zbliżały się nieubłaganie do punktu, którego osiągnięcie miało
oznaczać koniec wszystkiego.
Niestety, nie był to jednak niewinny senny majak. Szaleńczym biegiem nie ratowałam też
własnej skóry, jak to zwykle w koszmarach bywa. Nie, pędziłam, aby ocalić coś o stokroć mi
droższego. Moje życie nie miało dla mnie w tym momencie żadnej wartości.
Alice powiedziała, że z dużym prawdopodobieństwem obie nie wyjdziemy z tego żywe.
Cóż, być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie wpadła w świetlny potrzask. A tak
zostałam sama i sama musiałam pokonać jak najszybciej zalaną słońcem połać wypełnionego
ludźmi placu - tyle, że szło mi to zbyt ślamazarnie.
I w końcu stało się. Kiedy zegar zaczął bić dwunastą, a pod zmęczonymi stopami poczułam
wibracje jego rytmicznych uderzeń, wiedziałam już, że na pewno nie zdążyłam. To dobrze,
pomyślałam, że alternatywą jest śmierć. Naprawdę nie dbałam o to, że jesteśmy otoczeni przez
spragnionych naszej krwi wrogów. Świadomość, że nie wykonałam mojego zadania, odebrała mi
wszelką chęć do życia.
Zegar uderzył raz jeszcze. Słońce doszło zenitu.
1 PRZYJĘCIE
Na dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięć dziesiątych procent byłam przekonana, że śnię, a
powody po temu miałam dwa. Po pierwsze, stałam w snopie oślepiająco jaskrawego światła, a w
Forks w stanie Waszyngton, gdzie od niedawna mieszkałam, słońce nigdy nie świeciło z taką
intensywnością. Po drugie, przede mną stała moja babcia Marie, a pochowaliśmy biedaczkę sześć
lat temu. Bez dwóch zdań, był to dobry powód, aby wierzyć, że to jednak sen.
Babcia nie zmieniła się zbytnio - wyglądała tak samo, jak w moich wspomnieniach.
Puszyste, gęste włosy otaczały białym obłokiem łagodną szczupłą twarz pooraną niezliczonymi
drobnymi zmarszczkami. Skóra przypominała swoją fakturą suszoną morelę.
Nasze wargi - jej wąskie i zasuszone - w tym samym momencie wygięły się w wyrażający
zaskoczenie półuśmiech. Najwyraźniej i babcia nie spodziewała się mnie spotkać.
Co sprowadzało ją do mojego snu? Co porabiała przez te sześć lat? Czy tam, dokąd trafiła,
odnalazła dziadka? Jak się miewał? Do głowy cisnęło mi się tyle pytań... Miałam już zadać
pierwsze z nich, kiedy zauważyłam, że babcia otwiera usta, więc zamilkłam w pół słowa, żeby dać
jej pierwszeństwo, a ona z kolei zamilkła, chcąc, żebym to ja zaczęła. Uśmiechnęłyśmy się obie
nieco zakłopotane.
- Bella?
To nie babcia mnie zawołała. Odwróciłyśmy się jednocześnie, żeby zobaczyć, kto się zbliża.
Ja właściwie nie musiałam się nawet odwracać. Poznałabym ten głos wszędzie, a słysząc go,
obudziłabym się w środku nocy - ba, mogłabym się założyć, że obudziłabym się i w grobie. Za tym
głosem poszłabym przez ogień, a już na pewno przez chłód i bezustanną mżawkę - to drugie
robiłam akurat z oddaniem dzień w dzień.
Edward.
Chociaż, jak zwykle, bardzo się ucieszyłam, że go widzę - i chociaż byłam niemal w stu
procentach przekonana, że to tylko sen - spanikowałam. Spanikowałam rzecz jasna ze względu na
babcię. Nie wiedziała, że chodzę z wampirem - poza jego rodziną nikt o tym nie wiedział - więc jak
miałam jej wytłumaczyć, dlaczego skóra Edwarda iskrzy w słońcu tysiącami tęczowych
rozbłysków, jakby pokrywał ją kryształ lub diament?
Nie wiem, czy zauważyłaś, babciu, ale mój chłopak trochę iskrzy się w słońcu. Proszę, nie
zwracaj na to uwagi. To nic takiego, on tak już ma...
Co on najlepszego wyrabiał?! Nie po to sprowadzili się do najbardziej pochmurnego miejsca
na świecie, żeby teraz paradował sobie w słońcu, obnosząc się z rodzinnym sekretem! Ręce opadły
mi z bezsilności. I jeszcze uśmiechał się od ucha do ucha, jakby nie zdawał sobie sprawy, że nie
jesteśmy sami!
Zwykle dziękowałam losowi za to, że Edward nie potrafi czytać mi w myślach, tak jak
innym ludziom, ale w tej chwili niczego tak nie pragnęłam, jak tego, żeby usłyszał moje nieme
ostrzeżenie i czym prędzej się schował. Krzyczałam, nie otwierając ust.
Zerknęłam nerwowo na babcię. Niestety, kierowała właśnie wzrok w moją stronę, a Edward
był przecież tuż za mną. W jej oczach czaiło się przerażenie. Zerknęłam na Edwarda. Uśmiechnięty,
był jeszcze piękniejszy niż zwykle. Kiedy patrzyłam na mojego anioła, serce rozsadzała mi czułość.
Objął mnie, po czym spojrzał śmiało na babcię.
Jej mina zbiła mnie z tropu. Patrzyła na mnie nie ze strachem, żądając wyjaśnień, ale
przepraszająco, jakby czekała na burę. W dodatku stała teraz tak dziwnie - lewą rękę wyciągnęła ku
górze i lekko zgięła w łokciu. Wydawać by się mogło, że obejmuje kogoś wysokiego i
niewidzialnego... Nagle zauważyłam coś jeszcze - że babcię otacza ciężka, złota rama. Zdziwiona
tym odkryciem, wyciągnęłam machinalnie wolną dłoń, żeby jej dotknąć. Babcia powtórzyła mój
gest prawą ręką, ale tam, gdzie powinny się były spotkać nasze palce, poczułam pod opuszkami
tylko zimne szkło...
W ułamku sekundy mój sen przeobraził się w koszmar.
Nie było żadnej babci.
To byłam ja!
To było moje odbicie! Mnie - sędziwej, zasuszonej, pomarszczonej. Edwarda, jak na
wampira przystało, w lustrze nie było widać.
Nadal się uśmiechając, przycisnął do mojego zwiędłego policzka chłodne wargi - jędrne,
karminowe, na wieki siedemnastoletnie.
- Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin - szepnął.
Obudziłam się raptownie, od razu otwierając szeroko oczy. Serce waliło mi jak oszalałe.
Miejsce oślepiającego słońca ze snu zajęło znajome, dobrze przytłumione światło kolejnego
pochmurnego poranka.
To tylko sen, uspokajałam się, to był tylko sen. Wzięłam głęboki oddech, a zaraz potem
znowu podskoczyłam na łóżku jak oparzona - tym razem, dlatego, że zadzwonił budzik. Jeśli
wierzyć kalendarzowi w rogu ciekłokrystalicznej tarczy zegara, był trzynasty września, moje
urodziny.
A więc sen był jednak proroczy. Mogłam nie chcieć wierzyć w resztę przepowiedni, ale to
jedno się zgadzało - urodziny. Kończyłam dziś osiemnaście lat.
Już od kilku miesięcy bałam się nadejścia tego dnia.
Lato było cudowne. Nigdy wcześniej nie byłam taka szczęśliwa - nigdy wcześniej nikt inny
nie był taki szczęśliwy. Humoru nie popsuł mi nawet fakt, że było to najbardziej deszczowe lato w
historii tej części stanu. Tylko ta data czająca się w niedalekiej przyszłości wisiała nade mną
niczym cień.
I wreszcie się doczekałam. Trzynasty września. Było jeszcze gorzej, niż się spodziewałam.
Czułam, naprawdę czułam, że jestem starsza. Wiedziałam dobrze, że starzeję się z każdym dniem,
ale tym razem mogłam to jakoś określić, nazwać. Miałam już osiemnaście lat, a nie siedemnaście,
jak wczoraj.
A Edward na wieki przestawał być moim równolatkiem.
Kiedy poszłam do łazienki i stanęłam przed lustrem, żeby umyć zęby, niemal się zdziwiłam,
że moja twarz nic a nic się nie zmieniła. Wpatrywałam się przez dłuższy czas w swoje odbicie,
szukając na nieskazitelnie porcelanowej skórze jakiejś zmarszczki, ale bruzdy miałam jedynie na
czole, a te zniknęłyby bez śladu, gdybym tylko przestała się, choć na chwilę martwić. Nie
potrafiłam się zrelaksować i stroszyłam brwi.
To był tylko sen, po raz setny powtórzyłam w myślach. Tylko sen, ale dotyczący tego, czego
obawiałam się najbardziej.
Żeby jak najszybciej wyjść z domu, postanowiłam nie jeść śniadania; nie mogłam jednak
uniknąć spotkania z tatą, przed którym musiałam przez kilka minut grać wesołą solenizantkę.
Starałam się szczerze cieszyć z prezentów, których miał mi nie kupować, ale przy każdym
uśmiechu bałam się, że zaraz się rozpłaczę.
Jadąc do szkoły, próbowałam wziąć się w garść. Twarz babci - tak, babci, bo nie byłam
gotowa pogodzić się z myślą, że patrzyłam na własne odbicie - trudno mi było wymazać z pamięci.
Kiedy wjechałam na parking, zauważyłam opartego o swoje srebrne volvo Edwarda. Nie
idealizowałam go we śnie - wyglądał jak marmurowy posąg jakiegoś zapomnianego boga urody. I
czekał tam na mnie, tylko na mnie, czekał tak codziennie.
Moja rozpacz rozwiała się w mgnieniu oka - teraz nie czułam nic prócz zachwytu. Chociaż
byliśmy parą od pół roku, nadal nie mogłam uwierzyć, że spotkało mnie takie szczęście.
Obok Edwarda stała jego siostra Alice. Ona też na mnie czekała.
Tak naprawdę nie byli z sobą spokrewnieni. Według oficjalnej wersji rozpowszechnionej w
Forks wszyscy młodzi Cullenowie zostali adoptowani, co miało tłumaczyć, dlaczego tak młodzi
ludzie jak doktor Carlisle i jego żona Esme mają takie dorosłe dzieci. Brak wspólnych przodków
nie przeszkadzał jednak Alice i Edwardowi być do siebie podobnymi. Skóra obojga zachwycała
identycznym odcieniem bladości, tęczówki zaskakiwały jednakową, niespotykanie złocistą barwą, a
rysy twarzy oszołamiały harmonią. Obserwatora mogły razić w tej boskiej parze tylko ciemne
worki pod oczami. Ktoś wtajemniczony - ktoś taki jak ja - wiedział doskonale, że wszystkie te
cechy świadczą o przynależności do nieludzkiej rasy.
Alice była wyraźnie podekscytowana, a w ręku trzymała coś małego i kwadratowego,
owiniętego w ozdobny srebrny papier. Skrzywiłam się. Mówiłam jej przecież, że nie chcę ani
żadnych prezentów, ani składania życzeń, ani w ogóle niczego. Marzyłam, żeby zapomnieć,
którego dzisiaj mamy. Cóż, kolejna osoba zignorowała moje prośby.
Ze złości trzasnęłam drzwiami wiekowej furgonetki i na mokry, czarny asfalt opadły
drobiny rdzy. Ruszyłam w kierunku rodzeństwa. Alice wybiegła mi naprzeciw, cała w uśmiechach.
Mimo mżawki jej krótkie kruczoczarne włosy sterczały na wszystkie strony.
Wszystkiego najlepszego, Bello!
- Cii! - syknęłam, rozglądając się niespokojnie, żeby upewnić się, że nikt jej nie usłyszał.
Jeszcze tego brakowało, by w świętowanie tego strasznego dnia włączyło się pól szkoły.
Alice zupełnie nie przejęła się moją reakcją.
- Otworzysz swój prezent teraz czy później? - spytała z autentycznym zaciekawieniem,
zawracając w stronę Edwarda.
- Żadnych prezentów - wymamrotałam gniewnie.
Chyba nareszcie zaczęło coś do niej docierać.
- Dobra, wrócimy do tego później. I co, podoba ci się ten album, który przysłała ci mama? A
aparat fotograficzny od Charliego? Fajny, prawda?
Westchnęłam. Edward nie był jedynym członkiem rodziny Cullenów obdarzonym
niezwykłymi zdolnościami. Alice wprawdzie nie czytała ludziom w myślach, ale „zobaczyła”, co
planują mi kupić rodzice, gdy tylko się na coś konkretnego zdecydowali.
- Tak, świetny. Album też.
- Moim zdaniem to bardzo trafiony pomysł. W końcu tylko raz w życiu kończy się liceum.
Warto wszystko starannie udokumentować.
- I kto to mówi? Przyznaj się, ile razy byłaś w czwartej klasie?
- Ja to, co innego.
W tym momencie doszłyśmy do Edwarda, który wyciągnął rękę, żeby ująć moją dłoń. Skórę
miał jak zawsze gładką, twardą i nienaturalnie chłodną. Jego dotyk sprawił, że na chwilę
zapomniałam o troskach. Ścisnął delikatnie moje palce. Spojrzałam w jego topazowe oczy, a moje
biedne serce gwałtownie załomotało. Nie uszło to uwadze Edwarda. Uśmiechnął się.
- Jeśli dobrze zrozumiałem, mam ci nie składać życzeń, tak? - spytał, sunąc zimnym
opuszkiem palca wkoło moich ust.
- Zgadza się - potwierdziłam. Za Chiny nie umiałam naśladować jego szlachetnego akcentu.
Żeby wypowiadać słowa w tak charakterystyczny sposób, trzeba się było urodzić przed pierwszą
wojną światową.
- Chciałem się tylko upewnić. - Wolną dłonią jeszcze bardziej potargał sobie kasztanową
czuprynę. - Mogłaś w międzyczasie zmienić zdanie. Wiesz, większość ludzi lubi mieć urodziny i
dostawać prezenty.
Alice parsknęła śmiechem, który dźwięcznością dorównywał srebrnym dzwonkom
kołysanym przez wiatr.
- Spodoba ci się, sama zobaczysz. Wszyscy będą dla ciebie mili i będą ci ustępować. Co w
tym takiego okropnego? - spytała retorycznie, ale i tak jej odpowiedziałam.
- To, że się starzeję. - Starałam się, ale głos mi przy tym mimowolnie zadrżał.
Edward przestał się uśmiechać i zacisnął usta.
- Osiemnaście lat to jeszcze nie tak dużo - stwierdziła Alice. - Kobiety zwykle denerwują się
urodzinami, dopiero, gdy skończą dwadzieścia dziewięć.
- Ale jestem już starsza od Edwarda - wymamrotałam.
Westchnął ciężko.
- Formalnie rzecz biorąc, tak - powiedziała Alice pogodnie - ale w praktyce to przecież tylko
jeden mały roczek.
Ech... Gdybym miała pewność, że wkrótce stanę się jedną z nich i spędzę z nimi resztę
wieczności (a nie tylko najbliższe kilkadziesiąt lat, z czego tych paru ostatnich mogę zresztą nie
pamiętać przez Alzheimera), rok czy dwa nie robiłyby mi żadnej różnicy. Pewności jednak nie
miałam, bo Edward kategorycznie odmówił majstrowania przy moim przeznaczeniu. Nie miał
najmniejszego zamiaru przyłożyć ręki do tego, żebym stała się nieśmiertelna - nieśmiertelna jak on
i jego rodzina.
Impas - tak to określił.
Szczerze mówiąc, nie rozumiałam, o co mu chodzi. Czego zazdrościł śmiertelnikom? Bycie
wampirem nie wydawało się takie znowu straszne - przynajmniej oceniając je na przykładzie
Cullenów.
- O której się u nas pojawisz? - Alice zmieniła temat. Sądząc po jej minie, planowała dla
mnie pełen zestaw atrakcji, których tak bardzo chciałam uniknąć.
- Nie wiedziałam, że mam się dziś u was pojawić.
- No, nie bądź taka - zaprotestowała. - Chyba nie pozbawisz nas frajdy?
Myślałam, że w swoje urodziny robi się to, na co samemu ma się ochotę.
- Podjadę po nią zaraz, jak wróci ze szkoły - zaoferował się Edward, puszczając moją uwagę
mimo uszu.
- Po szkole pracuję! - zaprotestowałam.
- Nie dziś - poinformowała mnie Alice, zadowolona z własnej zapobiegliwości. -
Rozmawiałam już na ten temat z panią Newton. Załatwi zastępstwo. Kazała złożyć ci w jej imieniu
najserdeczniejsze życzenia urodzinowe.
- To nie wszystko. E... - Rozpaczliwie szukałam w głowie kolejnej wymówki. - Nie
obejrzałam jeszcze Romea i Julii na angielski.
Alice prychnęła.
- Znasz tę sztukę na pamięć!
Pan Berty powiedział, że aby w pełni ją docenić, trzeba ją zobaczyć odegraną. Po to ją
Szekspir napisał, prawda?
Edward wzniósł oczy ku niebu.
- Widziałaś już film z DiCaprio - przypomniała Alice oskarżycielskim tonem.
- Pan Berty kazał nam obejrzeć tę wersję z lat sześćdziesiątych. Ponoć jest lepsza.
Alice nareszcie przestała się uśmiechać. Mój upór działał jej na nerwy.
- Możesz się stawiać, Bello, proszę bardzo, ale...
Edward nie pozwolił jej dokończyć groźby.
- Uspokój się, Alice. Nie możemy zakazać Belli oglądania filmu. A już szczególnie w jej
- Właśnie - podchwyciłam.
- Przywiozę ją koło siódmej - ciągnął. - Będziecie mieli więcej czasu na przygotowania.
Alice rozchmurzyła się.
- W porządku. W takim razie, do zobaczenia wieczorem! Będzie fajnie, obiecuję! - W
szerokim uśmiechu zaprezentowała idealny zgryz.
...
MISIOMM