Guccione Leslie Davis - Czarujący uwodziciel.pdf - zachomikowane - sylwia2805

GBNGFB A>QFN DP@@FJIB

))@S\KNÛ\^R NPH_SD^D`E

> D\EE\GM D`GM`EF\G

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wspaniały czerwcowy dzień sprawiał, że Kay McCormick niemal fizycznie

odczuwała niezwykłe piękno okolicy. Morska bryza wiejąca znad zatoki odświeżała

powietrze w miasteczku Byfield w stanie Connecticut nawet w skwarne południe.

Teren miejscowego klubu jachtowego byt doskonale utrzymany. Rozedrgane

promienie słońca połyskiwały na wodach zatoki, po której sunęły duże i małe

żaglówki, płynące w stronę Long Island.

W taki dzień Kay bez trudu potrafiła sobie wyobrazić ucztę zakochanych w cieniu

drzew. Kraciasty obrus, a na nim kosz owoców, sery, tabliczka czekolady.

Niewiarygodnie przystojny mężczyzna łamie chrupiące francuskie rogaliki. Dzielą się

soczystą, nieco przejrzałą brzoskwinią.

Kay McCormick odwróciła się od okna ubawiona własnymi marzeniami. Nie tylko

brzoskwinie bywają trochę przejrzałe. Czas wrócić do rzeczywistości i pozbyć się

romantycznych złudzeń.

Kay od lat prowadziła kursy żeglarskie, ale w żadnym magazynie sprzętu nie

widziała takiego bałaganu jak tu. Uparła się, że sama dokona inwentaryzacji, lecz teraz

nie była już taka pewna, czy w pojedynkę zdoła uporządkować duszne pomieszczenie

żaglowni, mieszczącej się na strychu w budynku ekskluzywnego klubu. Skończyła

niedawno zapisy na kurs-żeglarski i dzieciaki z jej grupy natychmiast się rozbiegły.

Kay żałowała, że zwolniła także instruktorów. Rozejrzała się wokoło. Ponad rzędem

wysokich szafek znajdowała się niemiłosiernie zagracona antresola. Zewnętrzna ściana

była przeszklona; same okna. Kay nie potrafiła ich otworzyć. Przed budynkiem rósł

wielki buk. Spojrzała przez brudne szyby na wierzchołek drzewa i spróbowała jeszcze

raz. Stare ramy nawet nie drgnęły.

Niełatwo przyszło Kay zostać szefem szkolenia. Jej kandydatura nie była pierwszą,

zaakceptowaną przez zarząd klubu jachtowego w Byfield, nie przeszła również jako

druga. Instruktorem kursu miał zostać ktoś starszy i bardziej doświadczony. Gdy obaj

poprzedni kandydaci zrezygnowali z posady, zarząd klubu zaproponował ją Kay, ale

tylko na okres próbny. Natychmiast przyjęła propozycję i pod koniec czerwca zaczęła

pracować.

W żaglowni było strasznie gorąco. Zdjęła wełniany sweter i wytarła nim krople

potu spływające między piersiami. Rano włożyła różowy kostium kąpielowy i szorty.

Teraz bardzo tego żałowała. Elastyczna tkanina lepiła się do skóry. Chociaż Kay

wyglądała raczej na sportsmenkę niż na wampa, czułaby się znacznie lepiej mając

nieco mniejszy dekolt i obszerniejszą bluzkę. Podciągnęła ramiączka kostiumu i

mruknęła:

- Panno Katherine McCormick, zabrakło chwilowo innych kandydatów i dlatego

otrzymała pani tę posadę. Jeśli uda się poprowadzić kurs inaczej niż dotychczas, jeśli

pięćdziesięciorgu trojgu dzieciakom spodobają się zajęcia, jeśli przez całe lato nie

zdarzy się jakaś wpadka i jeśli zarząd klubu będzie zadowolony, może pani robić

plany na przyszłość. Nie jest wykluczone, że zatrudnimy panią na dłużej, panno

McCormick - dodała nienaturalnym basem, przedrzeźniając szacownych członków

zarządu, którzy przyjęli ją do pracy z braku lepszego kandydata.

Podniosła pusty worek i potrząsnęła głową. Dość tego. Teraz ma ważniejsze sprawy

niż marzenia o przystojnych wielbicielach.

- Katherine McCormick, jak zwykle mierzysz siły na zamiary. Pewno brak ci

piątej klepki – mruknęła do siebie.

W kącie znalazła mnóstwo zapomnianych rupieci. Wyciągnęła brudny dziecięcy

sztormiak i nie oglądając się, rzuciła go przez barierkę do pomieszczenia na dole.

Stanęła przy ścianie i rozejrzała się. Sprzęt żeglarski ledwo się tu mieścił. Rzeczy

zgubione przez dzieci trzeba będzie przenieść gdzie indziej.

- Jak ja się z tym uporam?- jęknęła, przygładzając kosmyki jasnych, potarganych

włosów, wymykające się z francuskiego warkocza.

Umilkła nagle, słysząc tupot na schodach. Ktoś biegł przeskakując po dwa stopnie.

Popchnięte drzwi omal nie wypadły z zawiasów. Kay skuliła się pod ścianą.

- Dosyć tego, Whitney! Byłem... - wrzasnął młody mężczyzna w bawełnianej

koszulce i mokrych drelichowych spodniach. - Pani nie jest Whitney - dodał,

zdziwiony tak samo jak Kay.

- Rzeczywiście - przytaknęła.

Oparł dłoń na biodrze i obrzucił wściekłym spojrzeniem sylwetkę dziewczyny i całe

pomieszczenie. Z pewnością zauważył i panujący tu bałagan, i strużki potu na jej

dekolcie. Czubkiem buta rozgarnął stos żagli. Niesamowicie przystojny, przemknęło

Kay przez myśl.

- Nazywam się Jake Bishop. Przed chwilą córka zrzuciła mi na głowę sztormiak -

oznajmił, rozglądając się wokoło. - Whitney! Koniec zabawy, moja panno. Pewnie

myślisz, że się tu na coś przydasz, ale czas ucieka. Powinnaś czekać tam, gdzie ci

kazałem. Niech ją pani przekona - dodał, zerkając na Kay. - Szkoda czasu na zabawę

w chowanego. Whitney ma lekcję tenisa. Od dawna powinna być na korcie.

Kay zdmuchnęła kosmyk włosów opadający na oczy i wyprostowała się. Miała

prawie metr sześćdziesiąt osiem, ale przybysz był od niej wyższy o dobrych piętnaście

centymetrów. Odruchowo obciągnęła kostium kąpielowy, zdecydowanie zbyt skąpy

dla instruktorki kursu żeglarskiego. Co za szczęście, że włożyła jeszcze szorty. Zawsze

miała pecha. Całkiem możliwe, że ten wściekły tatuś okaże się komandorem albo

przynajmniej jednym z tych ważniaków, którzy mają oceniać jej pracę. Kimkolwiek

był, patrzył na nią i na porozrzucany sprzęt z wyraźną dezaprobatą.

- W porcie dowiedziałem się, że Whitney poszła do żaglowni. To jedna z jej

ulubionych kryjówek.

- Często się przed panem chowa?

- Czy pani dziecko też jest w grupie dla początkujących? - zapytał bez uśmiechu.

- Nie, jestem...

- Może mamy tu dwójkę uciekinierów.

- Proszę mi wierzyć, prócz mnie nie było tu nikogo. Jak wygląda pańska córka?

- Mniej więcej tego wzrostu - rzekł, pokazując ręką - krótkie czarne włosy,

ciemne oczy. Zadziorna, odważna, wesoła. Dosyć wygadana.

W przeciwieństwie do swego ojca. Kate spojrzała na mężczyznę z uśmiechem, ale

on jakby tego nie zauważył.

- Proszę pana, tak wygląda polowa dzieciaków w najmłodszej grupie. W co była

ubrana?

- Jakieś spodenki, koszulka. Białe, jeśli się nie wybrudziła do tej pory. - Zerknął

na zegarek. - Powinniśmy już jechać na lekcję tenisa. Muszę znaleźć szefa szkolenia

albo kogoś z instruktorów. Gdzie, do diaska... - I nagle zrozumiał, z kim rozmawia. -

To pani?

- Owszem. Nazywam się Kay McCormick, panie Bishop.

- Kierowniczka kursu.

- No właśnie - przytaknęła, wyciągając do niego rękę. Pomyślała gorączkowo, że

mimo upału powinna była włożyć podkoszulek. - Poprzedni kierownik kursu

zachorował na żółtaczkę.

- Wiem. A pani jest również nauczycielką angielskiego.

- Zacznę uczyć w Williston Academy dopiero po zakończeniu tego kursu -

dodała pospiesznie, aby nie pomyślał, że traktuje lekceważąco swoje instruktorskie

obowiązki. - Czy wszyscy rodzice będą równie zaskoczeni jak pan?

- Skądże - zaprzeczył, ale wyglądał na zakłopotanego i patrzył na nią, jakby z

trudem ukrywał niezadowolenie. - Nie wiem tylko, czy pani uda się utrzymać

dyscyplinę wśród dzieci. Właściwie, jeśli mamy rozmawiać szczerze, ta zmiana na

pewno nie spodoba się niektórym członkom klubu. Jest pani za młoda.

I nieodpowiednio ubrana, wyczytała z jego twarzy,

- Poza tym, to nie jest zajęcie dla kobiety, prawda? - dodała głośno.

- Tego nie powiedziałem.

- Znam się na tym, co robię, panie Bishop.

- Mam nadzieję. Whitney jest dość niesforna.

Kay McCormick dobrze wiedziała, że uścisk ręki wiele mówi o człowieku. Często

ściskała dłonie rodziców swoich uczniów. Uścisk ręki i spojrzenie pozwalały jej

szybko ocenić ludzkie charaktery. Dłoń Jake'a była mocna i dziwnie przyjazna. A co

powie jego spojrzenie? Ciemnobrązowe tęczówki; kolor równie intensywny jak błękit

jej oczu. Bardzo wyraziste spojrzenie. Czytała w jego wzroku złość i niezadowolenie.

- Whitney ma dziewięć lat - poinformował, rozglądając się po strychu.

- Niemożliwe, taka mała? Czy na pewno...

- Zaczęła żeglować, nim wyszła z pieluch.

Jakie ciemne i tajemnicze oczy, pomyślała Kay. I jakie długie rzęsy. Mocno

zarysowana szczęka. Bardzo przystojny mężczyzna. Może romantyk? Chyba nie jest z

tych, którzy dzielą się z ukochaną francuskim rogalikiem. Pewnie często zgrzyta

zębami ze złości. Gdy mrugał, obserwowała jego długie rzęsy. Wydawało się, że

wzrok rozdrażnionego mężczyzny chwilami łagodnieje.

Guccione Leslie Davis - Czarujący uwodziciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: