Irlandia: Umiarkowanie ciepły (w wyniku oddziaływania ciepłego prądu morskiego Północnoatlantyckiego). Niskie amplitudy rocznych temperatur. Wysoka wilgotność powietrza oraz częste opady deszczu. Olbrzymie obszary łąk i sprzyjający klimat pozwalają na całoroczny wypas zwierząt. Podłoże niziny tworzą wapienie karbońskie. Obszar niziny obfituje w bagna i jeziora, charakterystycznym elementem północy i zachodu kraju są rozległe torfowiska. rednia temperatura stycznia notowana w stolicy kraju (Baile Átha Cliath) wynosi 5°C, lipca zaś 15°C. Średnia roczna suma opadów 760 mm. W zachodniej części kraju przeciętnie 200-250 dni w roku występują opady.
Islandia: Do wykorzystania jako ziemie orne nadaje się jedynie 0,1% powierzchni kraju. Wnętrze wyspy zajmuje rozległy płaskowyż wulkaniczny, wznoszący się do wysokości 600-1000 m n.p.m. Niewielkie obszary nizinne spotyka się jedynie w południowo-zachodniej części wyspy. Ponad 1/10 część kraju zajmują lodowce. Wyspa jest regionem o dużej aktywności sejsmicznej i wulkanicznej, występują liczne gejzery i gorące jeziora błotne. Wnętrze wyspy porasta roślinność tundrowa, jedynie na niewielkich obszarach na południu kraju spotyka się rzadkie lasy. Islandia znajduje się pod wpływem klimatu oceanicznego, ze stosunkowo łagodną zimą i chłodnym latem. Średnia temperatura stycznia notowana w stolicy kraju (Reykjavik) wynosi -1°C, lipca zaś 11°C. Średnia roczna suma opadów 780 mm.
Szwecja: Szwecja jest krajem o przewadze wyżyn. . Fieldy i wyższe góry porastają mchy, porosty, roślinność zielna i krzewinkowa tundry górskiej. Pośród nich spotyka się często torfowiska i bagna turzycowe.
Słowenia: Większą część powierzchni kraju zajmują góry. Klimat w zachodniej części podzwrotnikowy, śródziemnomorski, z ciepłymi latami i wysokimi opadami na przełomie lata i jesieni, we wschodniej części bardziej kontynentalny. Średnia temperatura powietrza dla stolicy kraju wynosi: w styczniu od -2 do 2°C, w lipcu 20-22°C, roczna suma opadów waha się w granicach 1000-1400 mm. Przeważają gleby płowe i brunatne górskie; na pd. rędziny i lokalnie terra rosa.
Mołdawia: Powierzchnia równinna, pocięta głębokimi dolinami rzecznymi i wąwozami. Występuje kras. Średnia wysokość terenu to 147 m. Ponad 75% powierzchni na wysokości poniżej 200 m. Klimat umiarkowany kontynentalny, na południu suchy, ze stosunkowo łagodną zimą i długim gorącym latem. Średnia temperatura w styczniu od –5 °C na północy do –3 °C na południu, w lipcu odpowiednio 19 °C i 22 °C (w Kiszyniowie absolutne minimum –30 °C, maksimum 39 °C). Roczna suma opadów 400 mm na południu do 560 mm na północy. Opady głównie wiosenno-letnie o charakterze ulew. Głównie zboża: pszenica, kukurydza i jęczmień (zbiory 2 mln t – 1998). Rośliny przemysłowe: słonecznik, buraki cukrowe, tytoń, rośliny oleiste. Ważną rolę odgrywa uprawa winorośli, drzew owocowych i warzyw. Hodowla bydła (970 tys. – 1993), trzody chlewnej, owiec i kóz, drobiu oraz jedwabników.
Ukraina: Ukraina ma duży udział żyznych gleb,
ciepły klimat oraz dogodne ukształtowanie po
wierzchni o przewadze nizin i wyżyn
Wyżyny Ukrainy są niewysokie, ich przeciętna wysokość wynosi od 200 do 300 m n.p.m. Znaczna część Ukrainy jest położona w zakresie klimatu umiarkowanego kontynentalnego, natomiast południe (na przykład Krym) – morskiego. Obszar kraju znajduje się najczęściej pod wpływem polarnomorskich i polarnokontynentalnych mas powietrza. W związku z tym roczne amplitudy temperatury powietrza wahają się od 25 °C. Okres bez przymrozków wynosi 150–160 dni na północnym wschodzie, 200–220 dni na południu i 240–260 dni na południowym wybrzeżu Krym. W północnej cześć kraju największy obszar zajmują gleby bielicoziemne. W lasach spotyka się szare gleby leśne. Na bagnach wykształciły się gleby bagienne i torfowo-bagienne. Dominującym typem gleb są czarnoziemne zajmujące ok. 60% kraju, co stanowi blisko 40% światowych zasobów tego typu gleb.
UK: większą część powierzchni kraju stanowią góry i wyżyny. klimat umiarkowany ciepły, wybitnie morski. Opady są obfite i występują w ciągu całego roku, gł. w postaci deszczu; W regionach górskich Wielkiej Brytanii występują mało żyzne gleby kamieniste i żwirowe: bielice iluwialno-żelaziste w Szkocji, brun. wyługowane w pn. Anglii, Walii i Irlandii Pn.; w kompleksie z górskimi glebami bielicowymi i brun. powszechnie występują gleby torfowe. Obszary nizinne pokrywają żyźniejsze gleby brun. i płowe, powstałe na iłach, glinach i piaskach pochodzenia gł. polodowcowego; duże powierzchnie wsch. Anglii zajmują gleby oglejone, uformowane z bezwęglanowych glin i iłów.
Finlandia: Trudne warunki naturalne nie sprzyjają rozwojowi rolnictwa. W centrum kraju i na północnych obszarach Laponii, gdzie w strukturze użytków rolnych dominują łąki i pastwiska rozwinęła się hodowla, głównie bydła, a także owiec i reniferów. Z roślin uprawnych największe znaczenie posiadają: jęczmień, owies, pszenica, ziemniaki, buraki cukrowe. Skały wieku archaicznego, głównie granity, gnejsy i łupki pokrywają 95% powierzchni kraju. Ponad 9% powierzchni kraju stanowią wody śródlądowe - rzeki i jeziora. 30% terytorium Finlandii, przede wszystkim na północy, stanowią tereny podmokłe i torfiaste. Północna część Finlandii znajduje się poza kołem podbiegunowym, stąd występują tu noc i dzień polarny. Długość okresu wegetacyjnego na południu wynosi 185 dni, na północy 120.
Dania: Produkcja roślinna obejmuje przede wszystkim uprawę zbóż. Sprzyja temu klimat, a także dobre, gliniaste gleby na wschodzie kraju. Dobre wykorzystanie gleby i rozwój hodowli bydła umożliwiły specjalizację produkcji, ukierunkowując ją na eksport. W pozostałej części kraju rozwija się uprawa zbóż, roślin okopowych oraz warzyw i owoców. Pierwotną roślinność kraju stanowiły lasy bukowo-dębowo-jesionowe oraz wrzosowiska. Obecnie znaczna ich większość została zastąpiona przez grunty orne oraz łąki i pastwiska. Zimy są krótkie i łagodne, zaś lata – dość chłodne, z dużą ilością opadów. Opady występują głównie w postaci deszczu (śnieg pojawia się rzadko).
Norwegia: Południowa i środkowa Norwegia jest położona w strefie klimatu umiarkowanego morskiego, a północ (za kołem polarnym) w zakresie umiarkowanego chłodnego morskiego, graniczącego na północnych wybrzeżach z subpolarnym. W niektórych rejonach kraju śniegi utrzymują się cały rok, a temperatura dochodzi do -30 °C. Roczna suma opadów atmosferycznych wynosi 2000-3000 mm na południowym - zachodzie, a miejscami może dochodzić nawet do 4000-5000 mm. Przy granicy ze Szwecją suma opaów spada do 500 mm,, a na Wyżynie Lapońskiej do 400 mm. ciepłym prądom płynącym od Równika w kierunku Morza Norweskiego. Wysokie łańcuchy górskie dzielące kontynentalną Norwegię zapewniają rozległym obszarom położonym w głębi kraju ochronę przed opadami. Dzięki temu obszar we wschodniej części Norwegii znajduje się pod wpływem klimatu kontynentalnego, choć z uwagi na bliską odległość od wybrzeża, należałoby się spodziewać surowszego klimatu. Warunki naturalne dla produkcji roślinnej w Norwegii należą do jednych z najgorszych w Europie z powodu krótkiego okresu wegetacyjnego oraz słabych gleb.
Szwajcaria: Szwajcaria to kraj alpejski, w którym góry zajmuja ponad 70% ogólnej powierzchni. W strukturze u.ytkowania ziemi przewa.aja natomiast u.ytki zielone. zbud. ze skał krystal. (na południu), piaskowców, łupków i wapieni. Klimat górski w strefie umiarkowanej ciepłej; wielkie zróżnicowanie warunków pogodowych i klim. związane z wyniesieniem terenu i ekspozycją zboczy; średnia temperatura miesięczna na wys. 500 m w styczniu od 1 do –1°C, w lipcu 18–20°C, na wys. 1000 m odpowiednio od –2° do –3°C i 13–15°C, a na wys. 2500 m od –8 do –10°C i 5–7°C; roczna suma opadów od 500–800 mm w osłoniętych kotlinach i dolinach do 3000 mm i więcej na zachodnich stokach Alp; zimą obfite opady śniegu w górach i częste lawiny; wiatry: ciepły fen wiejący z południa i chłodny bise — z północy; w nasłonecznionych, południowych dolinach alp. klimat nabiera cech śródziemnomorskich.
rizmel