Aktywna Strona Nieskonczonosci.pdf

B/149: C.Castaneda Aktywna strona nieskończoności

Strona 1 z 1

www.kippin.prv.pl

PRZEDRUK

CARLOS CASTANEDA

AKTYWNA STRONA NIESKOŃCZONOŚCI

(The Active Side of Infinity / wyd. orygin. 1998)

Inne książki Carlosa Castanedy wydane dotychczas w Polsce:

NAUKI DON JUANA

ODRĘBNA RZECZYWISTOŚĆ

PODRÓŻ DO IXTLAN

OPOWIEŚCI O MOCY

DRUGI KRĄG MOCY

DAR ORŁA

WEWNĘTRZNY OGIEŃ

POTĘGA MILCZENIA

SZTUKA ŚNIENIA

MAGICZNE KROKI

SPIS TREŚCI:

“Język"

“Inny język"

Wstęp

Drżenie powietrza

Podróż mocy

Intencja nieskończoności

Kim tak naprawdę był Juan Matus?

Koniec pewnej epoki

Głębokie troski powszedniego życia

Widok, którego nie mogłem znieść

Nieuniknione spotkanie

Moment załamania

Pomiary procesów poznawczych

Podziękowanie

Poza granicami języka

Klucz

Współgranie energii na horyzoncie

Podróże po mrocznym morzu świadomości

Świadomość nieorganiczna

Czysty widok

Bagienne cienie

Początek ostatecznej podróży

Skok w przepaść

Powrót

* * *

Carlos Castaneda zmarł w 1998 roku

ta książka została wydana po jego śmierci

file://D:\Noweee\AKTYWNA STRONA NIESKONCZONOSCI\AK...

20121122

B/149: C.Castaneda Aktywna strona nieskończoności

Strona 1 z 1

Spis Treści / Dalej

Książkę tę dedykuję dwóm ludziom, którzy dali mi siłę i zaopatrzyli w

metody niezbędne w terenowych badaniach antropologicznych:

profesorowi Clementowi Meighanowi i profesorowi Haroldowi

Garfinkelowi. Idąc za ich sugestiami, bez reszty oddałem się pewnemu

projektowi badawczemu, który pochłonął mnie na zawsze. Jeżeli nie

udało mi się urzeczywistnić ducha uprawianej przez nich nauki, trudno.

Nie mogłem na to nic poradzić. Zanim zdążyłem sformułować spójne,

naukowe hipotezy, zagarnęła mnie siła jeszcze większa, którą szamani

nazywają nieskończonością.

Język

Człowiek wnikliwie wpatrywał się w swoje równania

i rzekł, że wszechświat miał swój początek.

– To była eksplozja – rzekł.

Wybuch nad wybuchami – i tak oto narodził się wszechświat.

– I ciągle się rozszerza – rzekł.

Obliczył nawet długość jego żywota:

dziesięć miliardów obrotów Ziemi dokoła Słońca.

Na całym globie zagrzmiały wiwaty;

wszyscy dostrzegli w obliczeniach naukę.

Nikt nie pomyślał, że postulując początek wszechświata,

człowiek odwzorował jedynie składnię swojego języka;

zwykłą składnię, której dla stwierdzania faktów potrzeba

początków – jak narodziny, rozwinięć – jak dorastanie,

i zakończeń – jak śmierć.

Wszechświat miał swój początek

i wszechświat się starzeje, zapewnił nas,

i wszechświat umrze, tak jak wszystko,

i jak on sam umarł, gdy już znalazł matematyczny obraz

składni swojego języka.

Inny język

Czy wszechświat naprawdę miał początek?

Czy teoria Wielkiego Wybuchu jest prawdziwa?

To nie są pytania, chociaż brzmią podobnie.

Czy język, w którym stwierdzanie faktów wymaga początków,

rozwinięć i zakończeń, jest jedynym istniejącym językiem?

Oto prawdziwe pytanie.

Istnieją inne języki.

Istnieje na przykład taki, który postuluje, by faktami były

różne stopnie natężenia.

W tym języku nic się nie rozpoczyna i nic nie kończy;

i tak narodziny nie są wyraźnym, osobnym wydarzeniem,

lecz jedynie szczególnym rodzajem natężenia;

i tak też jest z dorastaniem i tak jest ze śmiercią.

W tym języku człowiek wodzi wzrokiem po swoich równaniach

i odkrywa,

że wyliczył już tyle stopni natężenia, by z przekonaniem

stwierdzić,

iż wszechświat nigdy nie miał początku

i nigdy nie będzie miał końca,

przechodził za to, i przechodzi nadal, i będzie przechodził

przez nie kończące się fale natężenia.

Człowiek taki nie zawahałby się orzec, że cały wszechświat

jest jednym wielkim rydwanem natężenia,

w który można wsiąść

i ruszyć w podróż pośród zmian bez końca.

Oprócz tego wysnułby wiele innych wniosków,

a być może nawet by mu przez myśl nie przemknęło,

że obrazuje jedynie

składnię swojego języka.

file://D:\Noweee\AKTYWNA STRONA NIESKONCZONOSCI\AK...

20121122

B/149: C.Castaneda Aktywna strona nieskończoności

Strona 1 z 12

Wstecz / Spis Treści / Dalej

Wstęp

Książka ta jest zbiorem pamiętnych wydarzeń mojego życia. Zebrałem je, idąc za radą don

Juana Matusa, szamana z indiańskiego plemienia Yaqui z Meksyku, który był moim

nauczycielem i przez trzynaście lat nie szczędził wysiłków, by otworzyć przede mną kognitywny

świat szamanów żyjących w starożytności w Meksyku. Don Juan zaproponował mi, bym

sporządził sobie taki zbiór pamiętnych wydarzeń, zupełnie mimochodem, wiedziony jakby

spontanicznym odruchem. Taki był styl nauczania don Juana. Maskował wagę pewnych

posunięć, nadając im pozór banału. W ten sposób skrywał szpilę ich nieodwołalności,

przedstawiając je tak, że w ogóle nie różniły się od innych przyziemnych spraw.

Z biegiem czasu don Juan wyjawił mi, że ów proces gromadzenia pamiętnych wydarzeń życia

był dla szamanów starożytnego Meksyku, którzy go opracowali, uznawaną metodą pobudzania

ukrytych w każdym człowieku pokładów energii. W ich rozumieniu na pokłady te składa się

pochodząca z ciała fizycznego energia, która uległa dyslokacji – została wypchnięta z naszego

zasięgu poprzez okoliczności powszedniego życia. Tak więc dla don Juana i szamanów z jego

linii ów zbiór pamiętnych wydarzeń życia był sposobem rozprowadzania nie wykorzystywanej

energii.

Niezbędnym warunkiem przystąpienia do tworzenia zbioru była absolutna szczerość i

pogrążenie się bez reszty w proces łączenia w jedną całość wszystkich przeżytych emocji i

objawień, bez pomijania czegokolwiek. Według don Juana, szamani jego linii byli przekonani, że

zbieranie pamiętnych wydarzeń życia jest sposobem osiągnięcia emocjonalnego i

energetycznego dostrojenia, niezbędnego do podjęcia ryzykownej podróży w nieznane sfery

postrzegania.

Według słów don Juana, nadrzędnym celem stosowania dostępnej mu wiedzy szamańskiej

było przygotowanie do wyruszenia w ostateczną podróż: podróż, którą każdy człowiek musi

podjąć pod koniec swojego życia. Powiedział, że dzięki dyscyplinie i stanowczości szamani są w

stanie zachować po śmierci indywidualną świadomość i wolę. Ów nieokreślony, idealistyczny

stan, określany przez współczesnego człowieka mianem “życia po śmierci", dla nich jest

konkretną areną praktycznego działania, odmiennego w swej naturze od praktycznego działania

w naszym codziennym życiu, lecz cechującego się podobną funkcjonalnością. Don Juan

przypuszczał, że zbieranie pamiętnych wydarzeń swego życia było dla szamanów

przygotowaniem do chwili, gdy wkroczą na ową konkretną arenę, którą oni sami nazywali

aktywną stroną nieskończoności.

Don Juan i ja rozmawialiśmy któregoś dnia pod jego ramadą; była to lekka konstrukcja

sklecona z cienkich bambusowych palików, rodzaj werandy, częściowo zacienionej, lecz

zupełnie nie chroniącej przed deszczem. Stało w niej kilka małych, mocnych skrzynek, których

używano jako ławeczek. Napisy na skrzynkach wyblakły i bardziej służyły ozdobie niż

identyfikacji. Siedziałem na jednej z nich. Plecami byłem zwrócony w kierunku frontowej ściany

domu. Don Juan siedział na innej skrzynce, oparty o drąg wspierający całą ramadę. Zajechałem

samochodem pod jego dom dopiero kilka minut wcześniej. Podróżowałem przez cały dzień w

gorącym, parnym powietrzu. Byłem podenerwowany, spocony i wierciłem się niespokojnie.

Zaledwie wygodnie rozsiadłem się na skrzynce, don Juan zaczai mówić. Uśmiechając się

szeroko, zauważył, że ludzie grubi w zasadzie nie wiedzą, jak walczyć ze swoją otyłością. Z

uśmiechu, który igrał na jego twarzy, domyśliłem się, że nie stroi sobie żartów. Niezwykle

bezpośrednio, a zarazem bardzo oględnie, zwrócił moją uwagę na to, że mam nadwagę.

Tak mnie to zdenerwowało, że wychyliłem się za daleko w tył na mojej skrzynce i z wielką siłą

wyrżnąłem plecami o cienką ścianę. Uderzenie zatrzęsło całym domem aż po fundamenty. Don

Juan spojrzał na mnie badawczo, ale zamiast spytać, czy nic mi się nie stało, zapewnił, że ściany

nie popękały. Następnie długo mi wyjaśniał, że dom służy mu tylko za tymczasowe schronienie i

tak naprawdę mieszka gdzie indziej. Kiedy zapytałem go, gdzie to w takim razie jest, utkwił we

mnie wzrok. Jego spojrzenie nie było groźne; było bardziej skutecznym paralizatorem

niewłaściwych pytań. Nie pojąłem, czego ode mnie oczekuje. Już miałem powtórzyć pytanie, ale

mnie powstrzymał.

– Tutaj się nie zadaje podobnych pytań – powiedział stanowczo. – Możesz pytać do woli o

procedury i pojęcia. Kiedy będę gotów ci powiedzieć, gdzie mieszkam – jeśli w ogóle będę –

powiem ci sam i nie będziesz musiał mnie pytać.

Natychmiast poczułem się odrzucony. Moja twarz oblała się rumieńcem. Czułem się dotknięty

do żywego. Wybuch śmiechu don Juana tylko podsycił moje upokorzenie. Nie dość, że mnie

odrzucił, to jeszcze mnie poniżył i wyśmiał.

file://D:\Noweee\AKTYWNA STRONA NIESKONCZONOSCI\AK...

20121122

B/149: C.Castaneda Aktywna strona nieskończoności

Strona 2 z 12

– Mieszkam tutaj tymczasowo – ciągnął, nie zważając na mój paskudny humor – ponieważ

jest to magiczne miejsce. Prawdę powiedziawszy, mieszkam tutaj z twojego powodu.

Jego oświadczenie powaliło mnie na łopatki. Nie mogłem w to uwierzyć. Pomyślałem, że

pewnie tak mówi, żeby złagodzić moje rozdrażnienie faktem, iż mnie obraził.

– Naprawdę mieszkasz tutaj z mojego powodu? – zapytałem, niezdolny pohamować

ciekawości.

– Tak – odparł beznamiętnie. – Muszę cię odpowiednio przygotować. Jesteś taki jak ja.

Powtórzę ci teraz coś, co już ci wcześniej mówiłem: wyzwaniem dla każdego naguala, czyli

przywódcy, każdego pokolenia czarowników jest odszukanie nowego mężczyzny czy nowej

kobiety, która podobnie jak on wykazuje podwójną strukturę energetyczną; zobaczyłem tę cechę

w tobie, kiedy byliśmy na dworcu autobusowym w Nogales. Gdy widzę twoją energię, widzę dwie

nałożone na siebie świetliste kule, jedną na drugiej, i ta cecha wiąże nas ze sobą. Ani ja nie

mogę zrezygnować z ciebie, ani ty nie możesz zrezygnować ze mnie.

Jego słowa wywołały we mnie niezwykle dziwne roztrzęsienie. Jeszcze chwilę przedtem

byłem zły, teraz zbierało mi się na płacz.

Don Juan mówił dalej. Powiedział, że chce mnie zapoznać z czymś, co szamani nazywają

drogą wojownika, wykorzystując do tego siłę okolicy, w której mieszka, gdyż jest ona miejscem

bardzo silnych emocji i gwałtownych reakcji. Od tysiącleci zamieszkuje ją bardzo wojowniczy lud,

który nasączył tę ziemię swoim zamiłowaniem do wojny.

W owym czasie don Juan mieszkał w stanie Sonora w północnym Meksyku, około stu

sześćdziesięciu kilometrów na południe od miasta Guaymas. Tam zawsze jeździłem go

odwiedzać, pod pozorem prowadzenia badań w terenie.

– Don Juanie, czy będę musiał toczyć jakąś wojnę? – spytałem poważnie zaniepokojony jego

oświadczeniem, że zamiłowanie do wojny będzie mi pewnego dnia potrzebne. Nauczyłem się już

traktować jego słowa z absolutną powagą.

– Nie ulega wątpliwości – odrzekł z uśmiechem. – Kiedy już wchłoniesz wszystko, co można

w tej okolicy wchłonąć, ja wyjadę.

Nie miałem żadnych podstaw, by powątpiewać w to, co mówi, ale nie potrafiłem sobie

wyobrazić jego życia gdzie indziej. Był bez reszty częścią wszystkiego, co go otaczało. Jednakże

jego dom faktycznie sprawiał wrażenie tymczasowego schronienia. Była to typowa lepianka

farmerów z plemienia Yaqui; miała splatane ściany obrzucone gliną, przykryte płaską strzechą.

Wnętrze stanowiło jedno duże pomieszczenie służące do jedzenia i spania oraz nie zadaszona

kuchnia.

– Bardzo ciężko o dobry kontakt z grubymi ludźmi – powiedział.

Jego stwierdzenie wydawało się nie na temat, ale faktycznie było inaczej. Don Juan po prostu

wrócił do kwestii, którą poruszył, zanim mu przerwałem, uderzając plecami w ścianę.

– Minutę temu walnąłeś w mój dom jak meteor – powiedział, kręcąc powoli głową. – Ależ to

było uderzenie! Uderzenie godne solidnego mężczyzny.

Miałem nieprzyjemne uczucie, że rozmawia ze mną tak,

jakby spisał mnie na straty. Natychmiast przyjąłem postawę obronną. Z drwiącym

uśmieszkiem na ustach słuchał moich pospiesznych zapewnień, że moja waga jest normalna,

zważywszy na grubość kośćca.

– To prawda – żartobliwym tonem przyznał mi rację. – Masz grube kości. Zapewne

swobodnie mógłbyś ważyć piętnaście kilo więcej i nikt, daję słowo, nikt by nic nie zauważył. Ja

na pewno bym nie zauważył.

Z jego ironicznego uśmiechu wyczytałem, że faktycznie muszę wydawać mu się bardzo tęgi.

Następnie spytał mnie o ogólny stan zdrowia, a ja się rozgadałem, usilnie starając się uniknąć

wszelkich dalszych komentarzy na temat mojej wagi. Don Juan sam zmienił temat.

– Jak tam twoje dziwactwa i wariactwa? – spytał z kamiennym wyrazem twarzy.

Idiotycznie odrzekłem mu, że w porządku. “Dziwactwami i wariactwami" don Juan ochrzcił

moje zainteresowania kolekcjonerskie. W owym czasie bowiem ze wzmożonym zapałem

powróciłem do mojego starego hobby, które trwało przez całe życie: do kolekcjonowania

wszystkiego, co tylko dało się kolekcjonować. Zbierałem czasopisma, znaczki, płyty, militaria z

czasów drugiej wojny światowej – sztylety, hełmy, flagi i tym podobne przedmioty.

– Jedyne, don Juanie, co mogę ci powiedzieć o moich wariactwach, to to, że staram się

file://D:\Noweee\AKTYWNA STRONA NIESKONCZONOSCI\AK...

20121122

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: