Stephen King - Siostrzyczki z Elurii.pdf - Książki - andzia361

SIOSTRZYCZKI Z ELURII

STEPHEN KING

[Nota odautorska: Księgi “Mrocznej Wieży" podejmują wątek w chwili, gdy Roland z

Gilead, ostatni rewolwerowiec w gasnącym świecie, rusza w pościg za magikiem w

czarnej szacie. Roland długo szukał Waltera i chociaż dopadł go ostatecznie w

pierwszej księdze, niniejsza opowieść rozgrywa się w chwili, kiedy nasz bohater

szuka dopiero tropów przeciwnika. Można się więc zabrać do lektury - i znaleźć w

tym przyjemność, mam nadzieję - również wtedy, gdy nie zna się samego cyklu. S.

K.]

I. Pełnoziemie. Puste miasto. Dzwonki. Martwy chłopak. Przewrócony wóz.

Zielony lud.

Pewnego dnia pełnoziemia, tak upalnego, że gorące powietrze prawie dech

odbierało, Roland z Gilead dotarł do bram miasteczka położonego w górach

Desatoya. Podróżował już wówczas sam, a w dodatku wszystko wskazywało na to,

że lada dzień przyjdzie mu polegać wyłącznie na własnych nogach. Przez cały

poprzedni tydzień wypatrywał wszędzie lekarza od koni, teraz jednak zapewne i on

nie na wiele by się zdał, nawet gdyby mieli tu takowego. Wierzchowiec Rolanda,

deresz dwulatek, był już naprawdę w paskudnym stanie.

Przystrojona kwiatami niby na jakieś święto brama miasteczka stała zapraszająco

otworem, lecz panująca za nią cisza nie wróżyła niczego dobrego. Rewolwerowiec

nie słyszał ani stukotu końskich kopyt, ani skrzypienia kół wozów, ani pokrzykiwania

straganiarzy na rynku. Dokoła rozlegało się jedynie granie świerszczy - czy jakichś

innych owadów, które odzywały się po prawdzie nieco bardziej melodyjnie niż

świerszcze - dziwne, przypominające uderzenia w drewno postukiwanie i słaby,

trochę nierealny dźwięk małych dzwonków.

Ponadto kwiaty wplecione w żelazne pręty zdobnej bramy już dawno uschły.

Topsy kichnął potężnie dwa razy i zatoczył się nieco. Roland zsiadł czym prędzej - po

części ze względu na zdrowie konia, po części w trosce o własne - nie chciał bowiem

ryzykować złamania nogi, gdyby Topsy przewrócił się z nim w siodle, wybierając ten

właśnie moment, by osiągnąć wolność na krańcu swej drogi.

Stanął w zakurzonych butach i brudnych dżinsach pod palącym słońcem i pogłaskał

zmatowiały kark deresza. Przeczesał palcami splątaną grzywę i usunął muszki

gromadzące się w kącikach oczu Topsy'ego. Niech sobie składają jaja i hodują larwy

po śmierci rumaka, ale jeszcze nie teraz.

Robił dla Topsy'ego ile tylko mógł w tych warunkach, nasłuchując jednocześnie

pobrzękiwania odległych dzwonków i tego osobliwego stuku, jakby dwóch

uderzających o siebie kawałków drewna. Po chwili przerwał odruchowe bardziej niż

świadome oporządzanie wierzchowca i spojrzał w zamyśleniu na otwartą bramę.

Krzyż nad wejściem był trochę niezwykły, jednak sama brama niczym specjalnym się

nie wyróżniała. Na całym Zachodzie spotykało się takie; były może mało

funkcjonalne, lecz zgodne ze zwyczajem - wszystkie małe miasteczka, które

odwiedził przez ostatnie dziesięć miesięcy, miały zwykle jedną taką, którą się

wchodziło (bez problemów), i jedną przeznaczoną dla wychodzących (to już bywało

problematyczne). Żadnej nie zbudowano po to, by powstrzymać gości, a już na

pewno nie tę. Tkwiła w murze z różowej, suszonej cegły, który ciągnął się w obie

strony na jakieś dwadzieścia stóp i po prostu urywał. Gdyby zamknąć ją na klucz i

kłódki, starczyłoby obejść całą konstrukcję z lewa czy z prawa.

Za bramą ciągnęła się ulica, która pod każdym względem przypominała Rolandowi

typową Ulicę Główną: gospoda, dwa saloony (jeden nazywał się Zagoniona Świnia,

szyld nad drugim wyblakł zbyt mocno, by można było coś odczytać), sklep, kuźnia i

Sala Zebrań. Był jeszcze mały, lecz całkiem zgrabny drewniany budynek ze skromną

dzwonnicą na szczycie, podmurówką z polnego kamienia i pomalowanym na złoty

kolor krzyżem na podwójnych drzwiach. Krzyż nie

różnił się niczym od tego nad bramą i oznaczał miejsce kultu Jezusa, religii niezbyt

powszechnej w Sródświecie, znanej wszelako i obecnej podobnie jak inne wyznania

owych czasów, choćby kult Baala czy Asmodeusza. Wiara, jak wszystko inne w tych

czasach, też uległa przemianom. O ile Roland się orientował, religia krzyża jako

kolejna nauczała, że miłość i morderstwo są nierozerwalnie związane, a Bóg koniec

końców i tak zawsze spija krew.

Dokoła wciąż grały owady udające świerszcze, odzywały się dzwonki jak z bajki. I

coś dziwnie łomotało w drewno, teraz jakby ktoś bił pięścią w drzwi. Albo w wieko

trumny.

Coś tu jest cholernie nie w porządku, pomyślał rewolwerowiec. Uważaj, Rolandzie,

okolica cuchnie na czerwono.

Przeprowadził Topsy'ego przez przybraną martwymi kwiatami bramę i powiódł Ulicą

Główną. Na ganku przed sklepem, gdzie staruszkowie winni się zbierać na rozmowy

o uprawie ziemi, polityce i szaleństwach młodzieży, stał tylko rząd pustych krzeseł na

biegunach. Pod jednym z nich leżała poczerniała piszczałka z kaczana, ciśnięta tam

chyba niedbale i na pewno już bardzo dawno. Belka dla koni przed Zagonioną Świnią

świeciła pustkami, w oknach lokalu było ciemno. Jedno ze skrzydeł drzwi

wahadłowych zostało wyłamane i stało oparte o ścianę, drugie sterczało otwarte ze

spłowiałymi, zielonymi deszczułkami pochlapanymi czymś kasztanowym. Mogła to

być farba, ale najpewniej nie była.

Fronton budynku firmy wynajmującej konie stał nietknięty i wyglądał niczym oblicze

steranej życiem kobiety, która ma dostęp do dobrych kosmetyków, jednak z

podwójnej stajni na tyłach został tylko poczerniały szkielet. Pożar musiał wybuchnąć

w deszczowy dzień, pomyślał Roland, bo inaczej całe to cholerne miasto poszłoby z

dymem, radując widowiskiem oczy wszystkich w bliższej i nieco dalszej okolicy.

Kościół wznosił się po prawej, w połowie odległości do rynku. Z obu stron okalały go

pasy trawy, jeden oddzielający od Sali Zebrań, drugi od domku kaznodziei i jego

rodziny (oczywiście, o ile była to jedna z tych sekt jezusowych, które pozwalały

swoim szamanom mieć kobiety i dzieci, niektóre bowiem, bez wątpienia wiedzione

szaleństwem, żądały zachowywania chociaż pozorów celibatu). Pośród trawy rosły

kwiaty, trochę przywiędłe, lecz w większości żywe. Cokolwiek

się tu zdarzyło, nie mogło się zdarzyć dawno. Może tydzień, góra dwa temu,

zważywszy na upał.

Topsy znów prychnął i ciężko opuścił łeb.

Roland dojrzał wreszcie, co tak dzwoni. Nad drzwiami i krzyżem umocowano wygięty

w łagodny łuk sznur, na nim zaś wisiały ze dwa tuziny małych, srebrnych dzwonków.

Wiatru wprawdzie jakby nie było, ale widać takie dzwoneczki nigdy nie siedzą cicho...

a gdy naprawdę zaczyna dmuchać, pomyślał Roland, dają pewnie do wiwatu gorzej

niż plotkarskie języki.

- Hej! - zawołał, spoglądając przez ulicę na mało sugestywny, choć ogromny szyld

obwieszczający, że naprzeciwko mieści się Good Beds Hotel. - Hej, jest tu kto?

Żadnej odpowiedzi, tylko dzwonienie, granie owadów i to nieustanne postukiwanie.

Poza tym cisza i martwota... chociaż ktoś tu był. Ktoś albo i coś. Roland czuł, że jest

obserwowany, i aż mu się włoski na karku zjeżyły.

Ruszył przed siebie, prowadząc Topsy'ego do centrum, a każdy jego krok wzbijał

tumany pyłu. Czterdzieści takich kroków dalej zatrzymał się przed niskim budynkiem

oznaczonym jednym tylko słowem: PRAWO. Biuro szeryfa (o ile mieli tu, tak daleko

od Okręgów Wewnętrznych, prawdziwego szeryfa) przypominało zastanawiające

kościół - drewniane panele wymazane nader podejrzanym odcieniem czerwieni i

kamienna podmurówka.

Dzwonki z tyłu szemrały i pobrzękiwały.

Zostawił deresza na środku ulicy i wszedł po schodkach do siedziby prawa. Wciąż

doskonale słyszał dzwonki, czuł słońce palące mu kark i strumyki potu spływające po

bokach. Drzwi były zatrzaśnięte, ale nie zamknięte. Otworzył je i aż cofnął się,

podnosząc przy tym rękę, gdy uwięzione w środku gorące powietrze uderzyło go

bezgłośnie w twarz. Jeśli we wszystkich budynkach jest tu taki żar, to niebawem

spłonie coś więcej niż ta jedna stajnia, pomyślał. A jeśli zabraknie deszczu (bo

ochotniczej straży pożarnej zabrakło już wcześniej), wkrótce po miasteczku nie

zostanie nawet ślad.

Oddychając możliwie jak najpłycej, wszedł do środka i natychmiast usłyszał basowe

brzęczenie much.

Była tu tylko jedna cela, obszerna całkiem i pusta, a jej okratowane drzwi stały

otworem. Pod zabrudzoną jak drzwi saloonu pryczą leżała para skórzanych butów,

jeden nie wiedzieć czemu rozpruty.

Tu tutaj zlatywały się muchy. Krążyły nad plamą i co rusz na niej przysiadały.

Na biurku leżał rejestr. Roland obrócił go do siebie i spojrzał na czerwoną okładkę:

REJESTR WYSTĘPKÓW I ZADOŚĆUCZYNIEŃ

W LATACH PANA NASZEGO

ELURIA

Wreszcie wiedział, jak nazywa się to miasteczko: Eluria. Pięknie, ale też jakoś tak

złowieszczo. Chociaż w tych okolicznościach każda nazwa byłaby raczej

złowieszcza. Chciał już wyjść, gdy dojrzał drzwi zabezpieczone drewnianym

skoblem.

Podszedł bliżej, zatrzymał się na chwilę i wyciągnął jeden z wielkich rewolwerów,

które nosił zawieszone nisko na biodrach. Postał jeszcze chwilę ze zwieszoną głową,

rozmyślając (Cuthbert, jego stary przyjaciel, zwykł mawiać, że trybiki w głowie

Rolanda obracają się wprawdzie bardzo powoli, ale nader efektywnie), a potem

wyciągnął skobel. Otworzył drzwi i natychmiast się cofnął, unosząc broń w ocze-

kiwaniu ciała (na przykład tutejszego szeryfa), które runie do pokoju z podciętym

gardłem i wytrzeszczonymi oczami. Ofiara WYSTĘPKU domagająca się

ZADOŚĆUCZYNIENIA...

I nic.

Cóż, w środku leżało z pół tuzina brudnych wdzianek dla więźniów, dwa łuki, kołczan

ze strzałami, stary zakurzony motor, strzelba, która wypaliła ostatni raz chyba ze sto

lat temu, i jeszcze miotła... to jednak akurat Rolanda nie obchodziło. Dla niego

pakamera była pusta.

Wrócił do biurka, otworzył rejestr i przerzucił kartki. Nawet papier był nagrzany, jakby

ktoś próbował upiec księgę. Poniekąd tak właśnie było, pomyślał. Gdyby Ulica

Główna wyglądała nieco inaczej, mógłby oczekiwać mnóstwa doniesień o obrazie

uczuć religijnych, ale nie trafił na żadne i wcale się" tym nie zdziwił - ostatecznie

skoro kościół mógł tu sąsiadować z dwoma saloonami, miejscowi wyznawcy Jezusa

musieli należeć do tych rozsądniejszych.

Znalazł za to sporo drobnych spraw i kilka grubszych: jedno morderstwo, jedną

kradzież konia i obrazę damy (co zapewne oznaczało gwałt). Mordercę przewieziono

do miejscowości zwanej Lexingworth,

gdzie mieli go powiesić. Roland nigdy nie słyszał o tym mieście. Następna notatka

głosiła: “Zielony lud przybył skutkiem tego". Roland nie wiedział, o co może chodzić.

Ostatni zapisek donosił:

12/P/99. Chas. Freeborn, złodziej bydła, do osądzenia

Oznaczenie daty brzmiało mu dość obco, skoro jednak październik minął już dawno,

uznał, że musi chodzić o pełnoziemie. Tak czy owak atrament wyglądał na równie

świeży jak krwawa plama na pryczy, z czego można było wnosić, że niejaki Chas.

Freeborn, złodziej bydła, osiągnął już wolność na krańcu swej drogi.

Wrócił do spiekoty i koronkowego brzęczenia dzwoneczków. Topsy spojrzał na niego

półprzytomnie i znów opuścił łeb, jakby na tej pełnej pyłu ulicy było coś do

szczypania. Jakby w ogóle myślał o tym, by poszczypać jeszcze kiedyś soczystą

trawę.

Rewolwerowiec zebrał wodze, otrzepał je z kurzu o wyblakłe, bezbarwne dżinsy i

ruszył dalej. Stukanie było coraz głośniejsze (kiedy wychodził z biura szeryfa, nie

schował broni i nie widział powodu, by robić to teraz), a gdy zbliżył się do centralnego

placu miasteczka, w dobrych czasach Elurii bez wątpienia targowiska, dojrzał

wreszcie coś bardziej ruchomego niż dzwonki.

Po drugiej stronie placu ciągnęło się długie koryto na wodę, zrobione na oko z

drzewa żelaznego (zwanego tutaj “sekwoją"), które w szczęśliwszych czasach

napełniano z przerdzewiałej rury sterczącej obecnie jałowo po jego południowej

stronie. Przez krawędź tej municypalnej oazy, może w połowie jej długości, zwieszała

się noga w wyszarzałych do szczętu spodniach i dobrze przeżutym kowbojskim

bucie.

Przeżuwaniem zajmował się wielki pies o sierści ze dwa tony ciemniejszej od

sztruksowych spodni powyżej. W innych okolicznościach kundel zapewne dawno

zdarłby już but z nogi nieboszczyka, teraz jednak spuchnięta stopa i łydka musiały

wejść mu w paradę, postanowił więc po prostu przegryźć się przez przeszkodę.

Chwytał but w paszczękę i szarpał nim w tę i z powrotem, aż obcas uderzał w drew-

niany bok koryta. Roland uznał, że nie pomylił się aż tak bardzo z tym stukaniem w

wieko trumny.

Ale czemu on nie odejdzie po prostu trochę i nie wskoczy do koryta, żeby dobrać się

do gościa od góry? - zastanawiał się. Przecież woda nie leci, nie musi się bać, że

utonie.

Topsy znów ni to prychnął, ni to kaszlnął ciężko, a gdy pies natychmiast się odwrócił,

Roland pojął, dlaczego zwierzak upiera się przy tej mordędze. Jedna z jego

przednich łap była kiedyś złamana i zrosła się tak krzywo, że chodzenie było pewnie

mordęgą, a o skokach mógł zapomnieć. Na piersi miał łatę brudnobiałej sierści, po-

śród której rosły czarne włosy tworzące w zarysie kształt krzyża. Może to pies Jezusa

szukający kęsa popołudniowej komunii...

Jednak w warkocie, który dobył mu się z krtani, nie było nic z treści religijnych.

Zatoczył jeszcze przekrwionymi ślepiami i uniósł górną wargę, ukazując całkiem

dobrze utrzymane zębiska.

- Zmiataj stąd - powiedział Roland. - Dopóki możesz.

Pies cofał się, aż trafił zadem na pogryziony but. Wyraźnie bał się przybysza, lecz nie

zamierzał ustąpić mu pola. Na rewolwer w dłoni Rolanda nie zwrócił uwagi, co nie

było bynajmniej tak dziwne - pewnie nigdy dotąd żadnego nie widział i sądził, że to

najwyżej jakiś rodzaj pałki, a pałką można cisnąć tylko raz i kwita.

- Dalej, wynoś się! - rzucił Roland, jednak pies ani drgnął.

Właściwie powinien go zastrzelić, oszczędzając podłego żywota. Na dodatek pies,

który raz posmakował ludzkiego mięsa, mógł być zwyczajnie groźny. Roland jednak

jakoś nie palił się, by zabić zwierzaka - zabij jedyne żywe jeszcze w tym mieście

stworzenie (nie licząc cykaczy, oczywiście), a jakbyś zaprosił złe, żeby się tobą

zajęło.

Pocisk uderzył w ziemię blisko zdrowej przedniej łapy psa. Huknęło w gorącym

powietrzu i nawet owady na chwilę ucichły. Okazało się, iż pies potrafi może biegać,

ale tak przy tym kulał, że aż przykro było patrzeć. Rolandowi nawet serce się lekko

ścisnęło. Zwierzak stanął po drugiej stronie placu, tuż obok przewróconej platformy (z

kozłem spryskanych chyba zaschniętą krwią). Obejrzał się i zawył krótko, a

Rolandowi włosy nie tyle się najeżyły, ile teraz już naprawdę stanęły dęba. Potem

odwrócił się, okrążył przewrócony wóz i pokuśtykał uliczką otwierającą się między

dwoma straganami. Rewolwerowiec pomyślał, że to zapewne droga do tylnej bramy

miasteczka.

Prowadząc wciąż umierającego konia, przeciął plac i zajrzał do koryta z drzewa

żelaznego.

Właściciel nadżutego buta nie był mężczyzną, lecz chłopcem, który zaczął dopiero

nabierać słusznych rozmiarów, a miały to być rozmiary naprawdę słuszne, ocenił

Roland, pomijając nawet zaawansowane wzdęcie zwłok będące skutkiem trudnego

do określenia, nazbyt wszelako długiego pobytu ciała w głębokiej na dziewięć cali

wodzie, wprost pod palącym letnim słońcem.

Oczy chłopca, obecnie mleczne kulki, wpatrywały się w rewolwerowca niczym oczy

posągu. Jego włosy były białe jak u starca, to jednak akurat sprawiła woda; wcześniej

był zapewne blondynem. Nosił strój kowboja, chociaż nie mógł mieć więcej niż

czternaście lub szesnaście lat. Na jego szyi, lśniąc niewyraźnie w wodzie, która

zmieniała się powoli w mocno nieświeży rosół, wisiał medalion.

Roland wcale nie miał ochoty zanurzać dłoni w brei, ale czuł się w obowiązku

wydobyć medalion. Chwycił go i pociągnął. Łańcuszek puścił, on zaś uniósł

ociekający kawałek złota.

Oczekiwał, że będzie to sigul jezusowców, coś, co oni sami zwali krucyfiksem lub

krzyżykiem, na łańcuszku wisiał jednak mały prostokąt, chyba z czystego złota, z

wyrytym napisem:

James Miły rodzinie. Miły BOGU

Roland, którego obrzydzenie omal nie powstrzymało od zanurzenia dłoni w brudnej

wodzie (w młodości nigdy by się do tego nie zmusił), uznał, że słusznie się przemógł.

Szansa spotkania kogokolwiek z bliskich chłopaka mogła być nikła, dość wszelako

wiedział o ka, by uznać, że to możliwe. Tak czy owak, dobrze zrobił. Dobrze byłoby

też, gdyby zajął się pochówkiem... zakładając oczywiście, że uda mu się wyciągnąć

ciało z koryta w jednym kawałku.

Zastanawiał się właśnie nad tym, próbując rozważyć, czy to ważniejsze niż coraz

bardziej nagląca chęć opuszczenia miasteczka, gdy Topsy ostatecznie padł martwy.

Deresz zaskrzypiał stawami, jęknął po raz ostatni i zwalił się na ziemię. Roland

obrócił się i ujrzał osiem postaci idących ulicą. Zbliżały się tyralierą jak naganiacze

mający wypłoszyć ptaki czy inną drobną zwierzynę. Miały woskowozieloną skórę; w

ciemności mogły świecić niczym duchy. Trudno było orzec coś o ich płci, ale czy

miało to jakiekolwiek znaczenie? A jeśli już, to dla kogo? Dla nich samych? Dla

innych? Byli niemrawymi mutantami, które poruszały się powoli, przygarbione,

Stephen King - Siostrzyczki z Elurii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: