Czy budżet powinien finansować projekty badań nad zjawiskami paranormalnymi?
Andrzej Gregosiewicz
Formalnie "Prawo farmaceutyczne" jest przykładem ustawy, która w rzetelny sposób zabezpiecza dobro publiczne. Nakazuje bowiem stosowanie rygorystycznych procedur kontrolnych chroniących polski rynek przed wprowadzeniem do obrotu medykamentów niepewnych, niesprawdzonych, przeterminowanych, fałszywych, nieskutecznych itp. Ominięcie tych procedur zagrożone jest surowymi karami. I słusznie. Narażanie, na masową skalę, zdrowia i życia ludzkiego to ciężkie przestępstwo. Jest tylko jeden problem. Co zrobić, gdy autorzy ustawy, dla sobie tylko wiadomych celów, tworzą zapisy powodujące, że zagrożenia te stają się realne?
Trudno to sobie wyobrazić, ale w porównaniu z niektórymi zapisami w "Prawie farmaceutycznym", kryminalne sformułowania "lub czasopisma" czy "inne rośliny", wydają się być niewinnymi pomyłkami. Oto przykład. Cytuję artykuł 21. wspomnianej ustawy: "Produkty homeopatyczne (...) nie wymagają dowodów skuteczności terapeutycznej". Trudno obejść taki rygoryzm, prawda? Ale to nie wszystko. Autorzy ustawy dodatkowo szykanują producentów "lekarstw" homeopatycznych, wymagając od nich, by ich produkty były nie tylko nieskuteczne, ale jeszcze "rozcieńczone"! Te złośliwe szykany, przełożone na ludzki język, brzmią tak: "w polskim lecznictwie można stosować każde g...o, byle było nieskuteczne i rozcieńczone". Przepraszam za mocne słowo, ale w tej sytuacji przydałyby się jeszcze mocniejsze wyrażenia.
Skąd ten niezwykły zapis? Nie wiem. Nie wierzę w zespołowy debilizm autorów ustawy. Ba, jestem pewien, że można łatwo zidentyfikować nazwiska ludzi, którzy przeforsowali zezwolenie na import "leczniczego g...a". Ciekawe, jak przekonano właścicieli tych nazwisk, by podjęli ryzyko stanięcia w przyszłości przed komisją śledczą. Ryzykanci zdawali sobie chyba sprawę, że nie zdołają wytłumaczyć, dlaczego pozwolili kilku francuskim i niemieckim koncernom parafarmaceutycznym na warte miliardy zmonopolizowanie nieświadomości polskich pacjentów. Zapewne jednak wysokość prowizji (przypuszczenie) ogłupiła ich do tego stopnia, że "zaśpiewali i zatańczyli", tak jak sobie zażyczyli producenci homeopatycznych fałszywek. Cytuję: "Produkty homeopatyczne (...) podlegają uproszczonej procedurze dopuszczenia do obrotu".
Jak wiadomo, istotą technologii produkcji "leków" homeopatycznych jest, oprócz rozcieńczania, wielokrotne "wstrząsanie" wodnym roztworem "substancji leczniczej". W ten sposób "lek" jest "dynamizowany". Wprawdzie farmakologia nie zna takiego sposobu przyrządzania leków, lecz ustawodawca zaakceptował tę magiczną procedurę i pouczył importerów: "Do wniosku [o dopuszczenie leku do obrotu - przyp. aut.] należy dołączyć: opis procesu wytwarzania", w tym "opis sposobu rozcieńczania i dynamizacji", a także "wykaz substancji, które ulegają usunięciu w czasie procesu wytwarzania".
Zdaję sobie sprawę, że nikt nie uwierzy mi na słowo, iż powyższe sformułowania, akceptujące istnienie zjawisk paranormalnych, zawarte są w parlamentarnej ustawie. Wszyscy jednak mogą to sprawdzić w Internecie. Upewnią się wtedy, że autorzy ustawy wmawiają nam na przykład, że „dynamizacja” to realnie istniejące zjawisko. Mało tego, „przyklepują” majaczenia homeopatów o istnieniu tak zwanej pamięci wody, która to woda „pamięta”, co z niej usunięto. Ten absurdalny pomysł Hahnemanna jest do dzisiaj podstawą homeopatii.
W tym miejscu przypomnę, że naukowy guru europejskich homeopatów – J. Benveniste – za prace na ten temat otrzymał dwukrotnie od Uniwersytetu Harvarda nagrodę Ig−Nobla (ang. ignoble – haniebny, podły). Zdobywca zwykłej nagrody Nobla w dziedzinie chemii, prof. Dudley Herschbach, tak uzasadniał w czasie uroczystej uniwersyteckiej gali wybór J. Benveniste na durnia roku: „(...) przeprowadziłem podobne eksperymenty z wodą, co do której miałem pewność, że obcowała z substancjami organicznymi i rzeczywiście może pamiętać tego rodzaju oddziaływania. Jeden z eksperymentów nagrałem i teraz chciałbym wam go odtworzyć (w tym momencie prof. Herschbach puścił nagrany na taśmę magnetofonową odgłos wody spuszczanej w toalecie). Mam nadzieję, że wszyscy dobrze to usłyszeliście”. (Marc Abrams, IgNobel Prizes, Orion Books Ltd, GB, 2002).
To w Ameryce. A w Polsce? Jak zwykle – i śmieszno, i straszno. Okazuje się bowiem, że „znajomość zasad terapii homeopatycznej” jest jednym z formalnych warunków uzyskania specjalizacji I stopnia z farmacji aptecznej. Zasady te można zgłębić na obowiązkowych kursach, które odbywają się w „jednostkach organizacyjnych szkoleń podyplomowych przy wydziałach farmaceutycznych Akademii Medycznych i Collegium Medicum UJ”. Program specjalizacji ze wskazaniem miejsca kursów można znaleźć pod adresem: www.mcoipz.com.pl/odkm/farmacja.htm.
Przyznam, że fascynują mnie naukowcy z uniwersyteckich „jednostek organizacyjnych”, którzy wymagają od przyszłych aptekarzy, by na egzaminie specjalizacyjnym umieli wyjaśnić, dlaczego „w miarę ubywania objętości lekarstwa staje się ono bardziej skuteczne” oraz jakie zjawiska fizykochemiczne warunkują powstanie „pamięci wody”. Prawdę mówiąc, znam nazwiska tych luminarzy polskiej nauki, lecz nie ośmielę się ich ujawnić. Może zrobią to sami. Na przykład w ramach merytorycznej dyskusji, którą można by rozpocząć od rozważenia problemu, czy z punktu widzenia współczesnej nauki sposób uzyskiwania roztworów homeopatycznych jest poprawny metodologicznie?
Pytanie to zadałem prof. dr. hab. Markowi Kosmulskiemu, kierownikowi Katedry Elektrochemii Politechniki Lubelskiej, autorowi znanego dzieła Chemical Properties of Material Surfaces, wydanego w 2002 r. w Nowym Jorku (hermes.umcs.lublin.pl. users/kosmulski/index.htm). Oto odpowiedź chemika, który, jak dotąd, nie miał nic wspólnego z homeopatią: „Rzeczywiście, roztwory bardzo rozcieńczone można otrzymać jedynie metodą kolejnych rozcieńczeń. Polega ona na tym, że w pierwszym etapie sporządzamy roztwór stosunkowo stężony, powiedzmy 1 gram składnika H w 1 dm3 wody (roztwór pierwszy). Następnie odmierzamy, powiedzmy, 1 cm3 roztworu pierwszego, uzupełniamy rozpuszczalnikiem do łącznej objętości 1 dm3, mieszamy i otrzymujemy roztwór drugi, zawierający 1 mg składnika H w 1 dm3 roztworu. Wartości liczbowe (1 dm3, 1 cm3) użyte w niniejszym przykładzie nie mają wpływu na cały tok rozumowania. Równie dobrze kolejne rozcieńczenia mogą być w stosunku 1: 100, 1: 639 lub jeszcze innym. Powtarzając opisaną czynność, możemy otrzymać roztwór trzeci, zawierający 1 µg składnika w 1 dm3 roztworu, roztwór czwarty, zawierający 1 ng składnika H w 1 dm3 itd.
To wszystko wydaje się łatwe i proste, dopóki nie uwzględnimy paru faktów. Nie ma absolutnie czystych rozpuszczalników. Nawet najczystsza, redestylowana woda laboratoryjna zawiera w 1 dm3 niemal cały układ okresowy pierwiastków oraz tysiące związków organicznych. O ile więc w roztworach pierwszym i drugim składnik H jest, poza wodą, głównym składnikiem roztworu, to w roztworze trzecim jest już kilka lub kilkadziesiąt (zależnie od jakości wody użytej do rozcieńczania) innych substancji, których stężenie i potencjał termodynamiczny są większe niż stężenie i potencjał termodynamiczny składnika H. W roztworze czwartym takich składników będą już setki, a w roztworze piątym – wiele tysięcy, w tym prawdopodobnie „leczniczy” składnik H. Innymi słowy, należy zdać sobie sprawę, iż w miarę rozcieńczania okaże się, że „teoretycznie” obliczone stężenie składnika H jest wielokrotnie niższe niż składnika H w samym rozpuszczalniku. Jeśli na przykład używana w laboratorium woda zawiera 1018 mol/dm3 składnika H, to metodą kolejnych rozcieńczeń w żaden sposób nie da się otrzymać roztworu o stężeniu składnika „leczniczego” H poniżej 1018 mol/dm3. To oczywiście nie ma żadnego znaczenia, bo przy tak małym stężeniu wpływ substancji H na właściwości roztworu jest zaniedbywalnie mały, więc szkoda czasu, aby takie zanieczyszczenia analizować.
Biorąc pod uwagę powyższe wywody, można z całą pewnością stwierdzić, że roztworów o stężeniu poniżej 1 ng/dm3 nie da się w żaden kontrolowany sposób otrzymać. Nie da się również takiego stężenia zweryfikować, gdyż leży ono poza zakresem dostępnych metod analitycznych”.
Wiemy więc ponad wszelką wątpliwość, że tak zwanych roztworów homeopatycznych nie tylko nie można uzyskać, lecz nawet teoretycznie nie można rozpatrywać, czy jakikolwiek składnik jest w nich zawarty, bądź nie. Bezsensowność rozważań, badań i eksperymentów klinicznych staje się zatem oczywista.
W polskim środowisku lekarskim nikomu (poza mną) nie chciało się publicznie dementować homeopatycznych bzdur. Zawrzało dopiero wtedy, gdy cztery poważne placówki naukowe ze Szwajcarii i Anglii („Lancet”, nr 9487, 27.08.2005) wzięły pod lupę publikacje „naukowe” na ten temat i orzekły, że homeopatia, jako zjawisko plasujące się na jarmarcznym obrzeżu kultury, może zostać spokojnie wyrzucona na śmietnik historii medycyny. Szwajcarzy natychmiast publicznie to ogłosili i zabronili refundowania szamańskich „leków”. Wcześniej zrobili to Holendrzy, a ostatnio Niemcy.
A w Polsce? Wiadomo:
Już każdy powiedział to co wiedział
Trzy razy wysłuchał dobrze mnie
Wszyscy zgadzają się ze sobą
A będzie nadal tak jak jest
(Kuba Sienkiewicz – neurolog)
1. Rozpędzenie na cztery wiatry Rady Szamanów (ksywka: Rada ds. Medycyny Niekonwencjonalnej przy Ministrze Zdrowia). Ci wyznawcy voodoo, powołani na członków przez reformatora stulecia – Mariusza Łapińskiego, pracują od lat nad znalezieniem sposobu weryfikacji zdolności leczniczych bioterapeutów, radiestetów (itp.) i zalegalizowania ich działalności w Cechu Rzemiosł Różnych. Żeby było śmieszniej, swoją aktywność w tym zakresie tłumaczą „zbyt małą w Polsce liczbą prokuratorów”. Kto zrozumie o co im chodzi?
2. Odebranie homeopatom (wzorem USA) prawa wykonywania zawodu lekarza medycyny.
3. Wykreślenie z ustawy „Prawo farmaceutyczne” artykułu 21. i zawiadomienie prokuratury o popełnieniu przestępstwa przez „ekspertów”, którzy umieścili w nim zapis, że „produkty homeopatyczne nie muszą wykazywać skuteczności terapeutycznej”.
4. Rozwiązanie (w państwowych uczelniach) wszystkich zakładów chemii lub farmakologii, które zajmują się zjawiskami paranormalnymi („pamięć wody”, „dynamizacja leku” itp.).
5. Odebranie prawa szkolenia podyplomowego autorom homeopatycznej części programu specjalizacji dla farmaceutów.
6. Wyprowadzenie produktów homeopatycznych z aptek i wstawienie ich do supermarketów (obok gumy do żucia).
7. Przeprowadzenie kontroli w Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych. Podejrzewać można, że prezes tego urzędu Andrzej Koronkiewicz dopuszczał do obrotu leki homeopatyczne wiedząc o ich anegdotycznym sposobie produkcji. Naraził w ten sposób na utratę zdrowia lub życia obywateli polskich (nieznajomość podstawowych zasad fizyki i chemii nie zwalnia od odpowiedzialności).
8. Przeprowadzenie kontroli we wszystkich polskich oddziałach zagranicznych firm farmaceutycznych i sprawdzenie, czy sposób produkcji „leków” homeopatycznych jest zgodny z podstawowymi zasadami farmakologii. Zwracam szczególną uwagę na firmę Boiron (dyrektor Jerzy Sosnowski), która zalewa polski rynek granulkami cukru, z których wyparowała „inteligentna” woda, pozostawiając „informację” o „leczniczych własnościach” kaczego ścierwa.
Na koniec zapraszam wszystkich wysoce utytułowanych naukowo zwolenników homeopatii do zaprezentowania na tych łamach wyjaśnień, tłumaczących w sposób jednoznacznie naukowy, co to jest „dynamizacja leku” lub „pamięć wody”. Jestem dziwnie pewien, że do redakcji nie wpłynie żadna merytoryczna replika na mój artykuł. Powód: obawa badaczy zjawisk homeopatycznych przed ośmieszeniem. Każde bowiem wyjaśnienie zjawisk paranormalnych jest samo w sobie satyryczną groteską. Naukowcy zajmujący się realną fizyką i chemią będą mieli znakomitą zabawę, czytając pseudonaukowy bełkot o dynamizacji kaczych podrobów poprzez wielokrotne wstrząsanie ich wodnego roztworu.
Szanowni Posłowie, proszę o wniesienie interpelacji, mówiącej, że artykuł 21 „Prawa farmaceutycznego” ośmiesza polskie prawo i naukę. Że homeopatia jest magiczno−okultystycznym odpryskiem naszej kultury zdrowotnej.
Szanowni Posłowie, wierzę, że w niedługim czasie polska medycyna będzie miała tę satysfakcję, iż dzięki Wam, jako pierwsza w świecie zamknie problem największego oszustwa medycznego w historii ludzkości.
Zwracam się do wszystkich ludzi polskiej nauki o poparcie mojej inicjatywy. Najbardziej liczę na rozsądek i stanowczość prof. Zbigniewa Religi.
Wielce Szanowny Panie Ministrze, uprzejmie proszę o podjęcie decyzji eliminującej „europejskie” absurdy homeopatyczne z polskiej medycyny. Wystarczy jeden Pana podpis, by usunąć z „Prawa farmaceutycznego” artykuł 21. i w ślad za tym przenieść sprzedaż homeopatycznych granulek cukrowych do supermarketów. Nikt nic na tym nie straci, a polska medycyna nie będzie więcej ośmieszana przez homeo−oszustów.
Szanowny Panie Prokuratorze, czy nie wydaje się Panu dziwne, że w polskiej ustawie „Prawo farmaceutyczne” figuruje zapis następującej treści: „Leki homeopatyczne nie muszą wykazywać dowodów skuteczności terapeutycznej”. Na tej m.in. podstawie dopuszczono w Polsce do obrotu ponad 5600 „leków” homeopatycznych.
Komu, oprócz firm produkujących „leki” homeopatyczne, mogło zależeć na zwiększaniu obrotów nieskutecznymi lekami?
Prof. dr hab. med. Andrzej Gregosiewicz, kierownik Kliniki Ortopedii Dziecięcej AM w Lublinie. Komplet artykułów, w których wyjaśniam istotę homeopatycznych oszustw, znajdą Czytelnicy pod adresem: www.kulty.info/zagadnienia/homeopatia.php
Schowany