dzieci-szczescia.pdf

TRYB WYSZUKIWANIA

tryb wyszukiwania

Dlaczego prawie nikt nie korzysta z ekspresowej

windy w Empire State Building?

Uważam siebie za kogoś, ktoś odnosi raczej mało sukcesów.

Wcale nie jest to kokieteria. Świetnie wiem, że zgodnie z ogólnie przy-

jętymi kryteriami, sukcesów mam za sobą całkiem sporo – i nie mówię

tu tylko o sferze materialnej, lecz także o cudownych przeżyciach, podró-

żach do najbardziej ekscytujących miejsc na świecie, poznawaniu intere-

sujących ludzi i związkach z pięknymi kobietami.

Jedna z pięknych kobiet mojego życia powiedziała kiedyś do mnie:

– Mój Boże, Hermann, zacznij wreszcie być zadowolony!

Potem, patrząc na moją niezadowoloną twarz, spróbowała mi wyjaś-

nić, co to znaczy „być zadowolonym”:

– Rozejrzyj się wokół i porównaj się z ludźmi, których widzisz. Więk-

szość z nich uważa, że pod wieloma względami znajdujesz się tam, gdzie

oni bardzo chcieliby być. Czy ty tego nie dostrzegasz? Nie potrafisz być

zadowolony z siebie i ze swojego życia?

Nie. Nie potrafię. Nie widzę tego, co mam, a co chciałaby mieć więk-

szość ludzi. Patrzę tylko na tych nielicznych, którzy są akurat tam, gdzie

sam chciałbym teraz być. Szukam jakiejś szansy, aby się tam znaleźć. Tak

szybko, jak to możliwe, chciałbym być już jak najdalej od obecnego sta-

tus quo . I dlatego właśnie jestem takim nieznośnym człowiekiem. Wiem

o tym. Często nie mogę ścierpieć samego siebie.

Właściwie nie mogę sobie wybaczyć, że czasem jestem taki głupi.

Martwię się wtedy i trwonię cenny czas na malowanie najczarniejszych

scenariuszy zdarzeń, które mogą nastąpić, zamiast wykorzystać tę samą

kreatywność na zrobienie tysiąca pożytecznych rzeczy – na pewno bar-

dziej pożytecznych niż czarne myśli.

Moim największym problemem jest przyznawanie się do tego, że nie

dam rady.

Ogarnia mnie wówczas strach, że przegrałem życie, wplątałem się

w wygodne mechanizmy samooszukiwania się, i że śmierć jest coraz bli-

żej. A przecież tak naprawdę nie wiem, kiedy ona nadejdzie. Narzekam

wtedy gorzko na problemy, z którymi nie mogę się uporać, zamiast do-

strzec, czym one tak naprawdę są: ukrytą w przebraniu szansą.

dzieci szczęścia

W takich chwilach nie wiem już, czego tak naprawdę w głębi serca chcę.

Wątpię w to, że moje decyzje były słuszne, a jednocześnie zdaję sobie spra-

wę z tego, że właściwie nie ma jednoznacznego „źle” i „dobrze”, są za to

szanse – te prawdziwe i te pozorne. Tylko nie widzę już różnicy między tymi

dwiema kategoriami, ponieważ moje wizje po prostu się rozpłynęły; nie

dostrzegam już także sensu w układaniu moich życiowych puzzli.

A w dodatku jestem jeszcze sceptyczny! Spotykam ludzi o wątpliwoś-

ciach takich, jak moje – i ci ludzie wiedzą o mnie więcej, niż ja o nich. Czują

moje niewypowiedziane głośno „Nie” w stosunku do nich, „Nie”, którego

jedynym celem jest oszczędzić sobie zmiany siebie, „Nie” na to, by się

przemóc i wreszcie coś nowego poznać. Oczywiście, jestem też sceptyczny

w stosunku do siebie, bo nie wiem, czy będę jeszcze dostatecznie długo

żyć, aby – na przykład – zostać dobrym mówcą czy też autorem, którego

należy poważnie traktować. Nawet czasowi już nie ufam, choć wiem, jak

wiele może znaczyć sam fakt jego istnienia. A potem unikam inwestycji,

które są konieczne, aby pójść do przodu; wątpię w to, że zainwestowanie

czasu i pieniędzy w realizację moich celów będzie się opłacać. Bo czy coś

w ogóle z tego będzie?

Poza tym, wydaję się sam sobie w jakiś głupkowaty sposób egocen-

tryczny i pytam: „Czy w ogóle chodzi o to, czego ja, biedny głupiec, chcę

od tego życia? Czy to ma jakieś znaczenie?”.

Może nie powinienem już tyle z siebie dawać, tyle pomagać i tak bar-

dzo martwić się o innych ludzi? Może już nie jestem człowiekiem żyjącym

w społeczeństwie, tylko idiotą, na wpół egoistą, negatywnym obrazem po-

łowy społeczeństwa? Właściwie wiem jednak przy tym dość dokładnie,

ile daję i że mogę to robić, bo uprzednio wniosłem już wkład we wzrost

gospodarczy kraju przez sam fakt stania się człowiekiem dojrzałym pod

względem ekonomicznym. Wiem też, że żyje tylko to, co rośnie i rozwija

się, i mam poczucie, że nie przemy-

ślałem dokładnie wszystkiego, co

zaczynałem w swoim życiu robić.

Tak, to prawda, długie rozmy-

ślanie nie prowadzi do lepszych

wyników, ale do zbyt późnych od-

kryć. Jednak w tych głupich chwi-

lach tracę poczucie bezpieczeń-

Czy w ogóle chodzi o to,

czego ja, biedny głupiec, chcę

od tego życia?

Kommt es überhaupt darauf

an, was ich einzelner kleiner

Trottel im Leben will?

tryb wyszukiwania

stwa. Wszystkie swoje wizje uważam wtedy za budowanie zamków na

lodzie; powietrze, którym oddycham, wydaje mi się rozrzedzone i w do-

datku chroniczne niezadowolenie, sprawia, że jestem nieszczęśliwy.

Niewykluczone, że jestem taki, jak Wy – taki, jaki jest przez większość

czasu każdy z nas. Nie może to być jednak zarzut ani w stosunku do mnie,

ani do was. Tak już po prostu jest, że szczęście odczuwamy tylko w nie-

których, wybranych momentach. Mimo to fazy zwykłości, przeciętności,

powszedniości są dla mnie tak okropne, że chcę od nich jak najszybciej

uciec, wiedząc dobrze o tym, że zegar tyka zawsze wtedy, kiedy tracę kolej-

ne szanse na urzeczywistnienie moich wizji i wykorzystanie możliwości.

Podobnie jak Wy, znam jednak chwile, kiedy jest zupełnie inaczej.

Chwile, w których mam poczucie bycia względnie inteligentnym człowie-

kiem, zwłaszcza jeśli chodzi o korzystanie z moich szans. Przestaję wte-

dy bezproduktywnie porównywać się z innymi i czuję się naprawdę, jak

dziecko szczęścia. Ja jestem wtedy dzieckiem szczęścia.

Są trzy rodzaje sytuacji, w których czuję wyraźnie, że nawet u mnie

wszystko idzie do przodu. Zdarza się to wtedy, gdy jestem „na pograniczu

jawy i snu”, czyli w stanie alfa , kiedy jestem zakochany i kiedy gram .

czy wszyscy nie doświadczamy czasem stanu alfa ?

Siła, moc i zdolność do działania łączą się w jedno w łacińskim słowie

potentia . Słowo „potencjał” jest dziś bardzo na czasie, jeśli chodzi mo-

tywację i rozwój osobowości: Unleash the power within! – „Uwolnij swój

potencjał!”.

Rodzajem potencjału jest, na przykład, energia zgromadzona w róż-

nicy między wielkością dwóch ładunków elektrycznych. Wyobraźcie sobie

dwa jeziora, które leżą na różnych wysokościach. Jeśli połączy je strumień

lub rurociąg, energia wynikająca z różnicy poziomów, na jakich się znajdu-

ją, zostanie uruchomiona. Woda popłynie wtedy w dół, a energię jej ruchu

będzie można przetworzyć za pomocą koła wodnego połączonego z genera-

torem w prąd elektryczny, dzięki czemu zapalicie w domu światło.

Takie „nachylenia”, jak w wypadku opisanych jezior, istnieją wszę-

dzie. Jeżeli, na przykład, różnica potencjałów między ziemią a niebem

jest za duża, to błyskawice przeszywające powietrze wyrównują ją za po-

mocą dużego ładunku elektronów. Właściwie dzieje się to stale, w każdej

dzieci szczęścia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: