Coulter Catherine - Czar 03 - Czar księżycowej nocy.pdf - Coulter Catherine - olinap

CATHERINE COULTER

CZAR KSI Ęś YCOWEJ NOCY

PROLOG

Charlotte Amalie, St. Thomas

sierpie ń 1813

Dlaczego człowiek brzydzi si ę prosi ę ciem,

lub kotem, który szkody mu nie czyni.

SHAKESPEARE

Rafael odczuwał wściekłość, ale i w równym stopniu strach. Umierać w samotności w

Zachodnich Indiach, tak daleko od rodzinnej Kornwalii, tylko z powodu własnej głupoty,

poniewaŜ zaufał nieodpowiedniemu człowiekowi.

Walczył ze strachem, który był przyczyną paraliŜującej go bezsilności; starał się

pobudzić w sobie uczucie wściekłości. MęŜczyzna, któremu osiem miesięcy wcześniej w

zatoce Montego ocalił Ŝycie, zdradził go. Człowiek ten - Dock Whittaker, był francuskim

szpiegiem.

Teraz Whittaker miał go zabić. Jego, angielskiego kapitana floty handlowej, który

przez ostatnie pięć lat nękał Francuzów na morzu, prześlizgiwał się przez ich linie w

Portugalii, przenikał ich szeregi w Neapolu.

Dock Whittaker miał ze sobą dwóch ludzi - nabrzeŜne szumowiny, kaŜdy z nich

zdolny zamordować za kubek rumu. Wszyscy uzbrojeni byli w szable o srebrzystych

śmiercionośnych klingach. W milczeniu zbliŜali się do Rafaela z trzech stron, zmuszając go

do wycofywania się w stronę brudnej alei Stonera, z dala od nabrzeŜa portu św. Tomasza.

Noc była bezksięŜycowa, ulica spokojna, nawet pijacy spali; jedynym dźwiękiem, jaki

dochodził jego uszu, były miarowe oddechy trzech męŜczyzn zbliŜających się do niego

nieubłaganie.

Po to, by go zabić. Nie chciał umierać. Chciał odczuwać pogardę, aby móc zapanować

nad otępiającym go strachem.

- Jesteś szują, Whittaker, kłamliwą szują. W taki sposób odpłacasz człowiekowi, który

ocalił ci skórę? Czy to teŜ było częścią zastawionej na mnie pułapki? Posłuchajcie mnie -

teraz mówił do dwóch pozostałych, śledząc ich powolne, zdecydowane ruchy - Whittakerowi

nie moŜna ufać. Chcecie dostać kiedyś noŜem w plecy w ciemnej alei za sprawą tego

szubrawca?

- Kapitanie - powiedział Whittaker cicho. - Przykro mi z powodu tego, no cóŜ...

zakończenia. Jestem wierny tylko Napoleonowi. Kiedy się jest lojalnym wobec jednego pana,

naleŜy czasami udawać lojalność wobec innego. Powinieneś to wiedzieć lepiej niŜ ktokolwiek

inny. W końcu jesteś taki sam jak ja.

- Stanę się taki sam jak ty dopiero w piekle. Jak naprawdę się nazywasz, Whittaker?

Pierre czy Francois Jakiśtam?

Uderzył we właściwą strunę. Whittaker uniósł głowę.

- Moje prawdziwe nazwisko, kapitanie, to Francois Desmoulins. Bulbus, Cork,

obserwujcie go uwaŜnie... Widziałem, jak potrafi walczyć. Jest szybki i nieubłagany.

Kapitanie, wystarczająco długo działał pan na szkodę mojej sprawy. Henri Bouchard,

człowiek wybitny, któremu ufa sam Napoleon, chciał, bym się upewnił, czy naprawdę jest

pan tym bezwzględnym, zdecydowanym na wszystko korsarzem na usługach Jego

Królewskiej Mości. I Czarnym Aniołem, jak nazwali pana w Portugalii moi rodacy.

PokrzyŜował nam pan wiele planów, kapitanie, ale to juŜ koniec. JuŜ nie mam wątpliwości.

Śledziłem pana w drodze na spotkanie z Benjaminem Tuckerem. Nie usłyszałem zbyt wiele,

ale widziałem, jak przekazywał mu pan dokumenty. Tak, to juŜ koniec.

Jeszcze metr i oprze się o ścianę domu publicznego Trzy Koty. Spojrzał przez chwilę

w górę, wyobraŜając sobie, jak kilka z dziewcząt, ubranych w leciutkie peniuary, wyskakuje

mu na pomoc z dolnych okien. Prawie się uśmiechnął do swoich myśli. W rzeczywistości, a

to była rzeczywistość, zaledwie metr dzielił go od śmierci. W ustach poczuł smak strachu,

zimny i metaliczny.

- Dwóch z was zabiorę ze sobą - powiedział juŜ z łatwością. - Bulbus, ufasz tej

francuskiej szui? Nie jesteś Francuzem, zapłacę...

- Niech pan zamilknie, kapitanie - syknął Whittaker. - A, jest jeszcze coś. Ten

angielski hrabia Saint Leven... Będę musiał zabić jego i jego Ŝonę, oczywiście. Nie mogę

mieć pewności, Ŝe nie współpracował z panem lub Ŝe nie był juŜ zaangaŜowany nim znalazł

się na pokładzie „Morskiej Wiedźmy”.

Teraz strach opuścił Rafaela juŜ całkowicie; zalała go fala wściekłości. Lyon i Diana

zabici? O nie, do tego nie dojdzie, on na to nie pozwoli.

Ocenił odległość i szansę zabicia Bulbusa, nim zaatakuje go Cork lub nim Whittaker

przebije szablą jego pierś. Szansy nie było.. Zginie, ale zabierze dwóch z nich ze sobą.

Jednym będzie Whittaker. To jedyny sposób, w jaki moŜe ocalić Lyona i Dianę. Nagle

przekorne przeznaczenie odmieniło sytuację i pojawił się wybawiciel Rafaela. Był to czarny,

wyliniały kocur, z długim ogonem, sterczącymi wąsami i naderwanym uchem. Rafael

zadziałał natychmiast.

Kot, głośno miaucząc, przechodził pomiędzy Rafaelem i jego napastnikami. Rafael

rzucił się na ziemię, złapał kota, który właśnie znalazł się u jego stóp, i rzucił go, oburzonego,

Whittakerowi prosto w twarz. Kocur wbił się w nią ze wściekłością i począł zaciekle drapać.

Rafael rzucił się na Bulbusa i mocno uderzył pięścią w jego krocze. Zobaczył srebrny

łuk szabli i szybko wbił łokieć w wielki brzuch Córka. Usłyszał, jak upuszczona broń

brzęknęła przy wejściu do alei. Whittaker krzyczał, a wyliniały kocur drapał go po twarzy.

Bulbus z trudem łapał powietrze, a jego ospowata twarz poczerwieniała z bólu i

gniewu.

- Ty łajdaku - stęknął, ale Rafael szybko odskoczył na lewo i uderzył pięścią w jego

szczękę. Wykręcił mu prawe ramię, aŜ usłyszał, jak pęka kość. Był to bardzo nieprzyjemny

dźwięk. Bulbus jęknął. Rafael usłyszał, jak Cork się podnosi, by odzyskać swoją szablę. W tej

chwili nie mógł nic na to poradzić, przynajmniej na razie.

Usłyszał, jak Whittaker klnie po francusku, zobaczył jak kocur odrywa się od jego

piersi i lekko ląduje na stosie śmieci przy końcu alei. Zwierzak syczał z postawionym

ogonem. Rafael Ŝałował, Ŝe nie moŜe kazać kocurowi jeszcze raz skoczyć na pierś

Whittakera.

Ten tymczasem wyciągnął pistolet. JuŜ nie przejmował się tym, Ŝe ktoś moŜe usłyszeć

odgłosy walki. NajwaŜniejsze dla niego było to, by zabić.

Rafael chwycił szablę i precyzyjnym ruchem wzniósł ją w powietrze. Whittaker

celował w niego z pistoletu. Oboje stali bez ruchu. Rafael zobaczył, jak palec naciska spust.

Ujrzał siebie upadającego. W tej wizji nie czuł bólu, tylko spadał i spadał. Usłyszał głuchy

łomot. Zobaczył twarz Whittakera, zdezorientowaną, oszołomioną. Zobaczył szablę wbitą w

jego pierś.

- Jesteś trupem Whittaker - powiedział. Whittaker tylko na niego patrzył.

- I jesteś zbyt głupi, Ŝeby to wiedzieć.

Whittaker otworzył usta, ale nic nie powiedział. Powoli upadł do przodu z pistoletem

w ręku. Pistolet wystrzelił, ale głośny huk został stłumiony przez padające ciało Whittakera.

Rafael przez chwilę pomyślał ze współczuciem o człowieku, który odwróci zabitego. Bulbus

leŜał na boku, jęcząc i trzymając się za złamane ramię. Cork stał zgięty wpół przy wejściu do

alei, i z szablą w dłoni patrzył to na Whittakera, to na Rafaela.

- Nie - powiedział Rafael. - Nie rób tego. Czy Whittaker ci zapłacił? Nie sądzę. Teraz

nie Ŝyje. To juŜ koniec, odejdź.

Cork skinął głową, spojrzał z obrzydzeniem na Bulbusa, włoŜył szablę za pas i

rozpłynął się wśród cieni.

Rafael odwrócił się i popatrzył w kierunku końca alei. Zaczął gwizdać na kocura.

Zatoka Montego, Jamajka

sierpie ń 1813

Piekielnie gorąco, jak zawsze. W pokoju było duszno, poniewaŜ Morgan bał się

przeciągów. Tak jak ksiąŜę regent, pomyślał Rafael, odciągając na chwilę koszulę od

spoconych pleców. Stał przed człowiekiem, którego zadaniem było kierowanie jego

poczynaniami na Karaibach. Morgan wyglądał na osobę nieistotną; męŜczyzna o cofniętym

podbródku, z początkiem łysiny przypominającej tonsurę, o wyblakłych oczach i

zaokrąglonych ramionach. Mimo to był świetnym strategiem i Rafael bardzo go szanował. W

tym momencie jednak czuł jedynie frustrację i złość z powodu nieustępliwości Morgana.

- Niech to diabli, Morgan! To był nieskomplikowany atak, nic więcej. Whittaker nie

Ŝyje. Szumowiny, które wynajął, nie wiedziały nawet, kim on jest ani kim ja jestem. On nie...

Morgan podniósł dłoń i Rafael umilkł.

- Wystarczy, Rafaelu. Wiesz tak samo dobrze jak ja, Ŝe to juŜ koniec. Atak Whittakera

był ostatecznym posunięciem. Twoja toŜsamość jest teraz znana, a twoja... hm... przydatność

się skończyła.

- Tak po prostu?

- Tak. Nie zapominaj o ataku Francuzów na „Morską Wiedźmę”. LaPorte otrzymał

rozkaz, aby zaprowadzić cię na samo dno. Dziękuję Bogu, Ŝe jest on tak samo

niekompetentny jako kapitan, jak jego brat jako handlarz bronią.

Morgan umilkł na chwilę i sięgnął po szklankę lemoniady, którą miał zawsze pod

ręką.

- Za Czarnego Anioła - powiedział z pocieszającym i pojednawczym uśmiechem. -

Świetnie się spisałeś. Lord Walton, mój kontakt w Ministerstwie Wojny w Londynie,

oczywiście się ze mną zgadza. Jedź do domu, Rafaelu. Pomściłeś śmierć swoich rodziców.

Nadal Ŝyjesz. Wróć do Kornwalii.

Rafael przechadzał się po długim, wąskim pokoju. Był on wypełniony ksiąŜkami

Morgana. Zapełniały całkowicie półki od podłogi aŜ po sufit. LeŜały w stosach na podłodze,

krzesłach, nawet na odwróconym do góry nogami koszu na śmieci.

Morgan przyglądał się Ŝyczliwie młodemu człowiekowi. Rafael był wspaniałym

męŜczyzną, świetnym kapitanem, a jego odwaga w obliczu przytłaczających przeciwności

graniczyła z lekkomyślnością. Morgan go lubił. Czasami się zastanawiał, jak to moŜliwe,

skoro Rafael Carstairs jest taki piekielnie przystojny, odkrył jednak, Ŝe lubi go większość

Coulter Catherine - Czar 03 - Czar księżycowej nocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: